Ինտերնետային պատմություններ
կամ խաչվող ուղիներ(չհատվող)
ԱՆՍԿԻԶԲ ԱՎԱՐՏ
Սրճարանը մարդաշատ չէր, և Նարեն տեսնում էր ել ու մուտ անողներին: Պատվիրած սուրճը սառել էր, խմելու ցանկություն էլ չկար: Ամեն ներս մտնողի հետ սիրտն ավելի արագ էր բաբախում: Ինչի՞ Է հուզվում. ընդամենը մի սովորական հանդիպում է, որ թեպետ առաջինը, բայց հաստատ վերջինը կլինի: Եվ հետո, դեռ ապյմանավորված ժամը չի էլ հասել: Ինքը շուտ է եկել ու անհամբեր ժամացույցին էր նայում: Դեռ ժամանակ կա, ինչ էլ դանդաղ է անցնում ժամանակը: Հետաքրքիր է, ինչպե՞ս են ճանաչելու իրար, ախր միայն նկար տեսնելը հերի՞ք է, որ ճանաչեն: Սպասի՛ր, սպասի՛ր, կարծես թե նա է, ուրեմը նա էլ իմ պես շուտ եկել:
-Բարև Ձեզ, եթե չեմ սխալվում, Դուք Նարեն եք:
-Այո’, Նարեն եմ, իսկ Դուք էլ Հրաչը, այո՞:
-Այո, կարելի՞ Է նստել:
-Իհարկե:
Հրաչյան տեղավորվեց ու հայացքով փնտրեց մատուցողին (այ թե իսկապես հուր են աչքերը):
-Ի՞նչ կցանականս , ի՞նչ պատվիրենք:
-Թողնում եմ քո ընտրությանը, - ու Նարեն խորամանկ ժպտաց: (Այ թե հմայիչ ժպիտ է): Լավ, իսկ ի՞նչ պատվիրել, հմայեց իր ժպիտով ու բեռը թողեց իր ուսերին:
Նարեն նայեց Հրաչին ու հիշեց իրենց ծանոթանալը: Այ քեզ 21-րդ դար: Ծանոթացել են ինտերնետով, ինչպես երևի թե հիմա շատերն են ծանոթանում: Ծանոթացան դժվարությամբ`շնորհիվ Հրաչի համառության: Ինտերնետնը Նարեի համար իր ու աշխարհի միջև եղած միակ կապն էր: Ծանոթների օգնությամբ գտել էր ինտերնետային դասընթացների բաժին, ու արդեն մի տարի է, ինչ լրջորեն զբաղվում է դրանով:Սկզբում անգլերենին լավ չտիրապետելը խանգարում էր և սկսեց անգլերենի մասնավոր պարապմունքներ: Տանն էր պարապում: Շնորհիվ իր ընդունակությունների ու աշխատասիրության, մեկ ամսում երևաց արդյունքը: Հիմա արդեն բավականին լավ է տիրապետում անգլերենին և հաստատ որոշել է իր նախընտրած մասնագիտության մեջ հմտանալ, դառնալ լավ մասնագետ:
Հաստատ որոծել է մեկնել Ամերիկա, չէր կարծում, որ իրեն այստեղ կընդունեն, կհասկանան: Ծնողները Մոսկվայում են: Երկու տարի է, ինչ ինքը վերադարձել է Հայաստանև՝ հաստատ որոշել, որ էլ չի գնա ծնողների մոտ: Ապրում է տատի հետ , տնից շատ հազվադեպ է դուրս գալիս, իսկ իր միակ հյուրը անգլերենի ուսուցչուհին է: Սկզբում ընկերուհիները գալիս էին, հետո կամաց- կամաց ամեն մեկը գտավ իր զբաղմունքը, աշխատանքը ու էլ չեն երևում: Միակ նպատակը որքան հնարավոր է, շատ ինֆորմացիա ստանա, շատ գիտելիք ձեռք բերի: Ուզում է դառնալ հոգեբան և անպայման ցանկանում է աշխատել այնպիսի մարդկանց հետ, որոնք կյանքում մեծ դառնություն են տեսել, հաշմանդամ են ու շրջապատում դիտվում են որպես ոչ լիարժեք մարդ: Ինտերնետային ընկերները շատ քիչ էին, հիմնականում արտասահմանից, այն էլ իր նախընտրած մասնագիտության մեջ բավականին փորձ ունեցող մարդիկ: Նոր ծանոթներին չէր արձագանքում: Երբեք չէր սիրել խոսել իր անձնականից և գիտեր, որ ծանոթանալուց հետո ստիպված է իր մասին պատմել, իսկ ճիշտն ասելու ցանկություն չուներ: Հրաչին էլ երկար ժամանակ չէր պատասխանում, իսկ նա համառորեն գրում էր: Նորից հերթական բարևն էր ուղղարկել, այս անգամ այս անգամ պատասխանի փոխարեն գրեց.
-Բայց դու ինչ համառն ես:
-Հա, համառության պակասից չեմ բողոքում, բայց կարելի էր բարևին պատասխանել:
-Իհարկե կարելի է, հետո էլ կարելի է անուն ասել, հետո էլ կարելի է անձնականից պատմել…
-Կարելի է, ինչի չէ, բայց ոչ պարտադիր…
Ու ծանոթացան` պայմանավորվելով, որ անձնականից ոչինչ չեն հարցնի, կասեն այն , ինչ գտնում են հարմար: Հետաքրքիր զրուղակից էր Հրաչը, երբեք իր տեսակետը չէր պարտադրի: Արդեն մեկ, տարի է, ինչ ճանաչում է, մի քանի անգամ առաջարկել է հանդիպել, բայց ինքը մերժել է: Չի կարողացել բացատրել պատճառը, բայց խոստացել է, որ երբ հարմար լինի, ինքը կառաջարկի այդ հանդիպումը: Են հիմա հանդիպել են: Ի՞նչը եղավ պատճառը…
-Նարե, սուրճ կխմե՞ս:
-Հա, կխմեմ, էս մեկն արդեն սառել է, տաք եմ սիրում:
-Գիտեմ, գիտեմ, տաք ու քաղցրն էլ անպակաս: Ի՞նչ է, չե՞մ ճանաչում իմ վիրտուալ ընկերուհուն:
-Զարմանալի է չէ, առաջին անգամ ենք իրար տեսնում, բայց կարծես 100 տարվա ծանոթներ լինենք:
-Դե 100 տարի՞ չէ, ի՞նչ է, Ինչքա՞ն ժամանկ է, որ իրար ճանաչում ենք:
-Մի տարի: Պատկերացնում ես, մի տարի է, ինչ իրար ճանաչում ենք:
-Ու քո անսիրտ լինելու պատճառով առաջին անգամ ենք իրար տեսնում:
-Ե՞սՍ եմ անսիրտը:
-Հա, բա էլ ո՞վ, ես էի՞ Խուսափում հանդիպումից:
…Էհ, Հրաչ, Հրաչ, դու անգամ չես պատկերացնում, թե ինչ մեծ ուժ էր պետք այս հանդիպմանը գալու համար: Ու դա ոչ թե Նարեի կամակորությունն է, այլ անհրաժեշտություն: Եվ էլի չէր լինի այս հանդիպումը, եթե չլիներ մեկ ուրիշ անհրաժեշտություն: Ի՞նչը Նարեին ստիպեց գալ այս հանդիպմանը, ինչի՞ մեկ տարվա մերժելուց հետո տեղի տվեց: Եկավ չցանկանալով, բայց գիտակցելով, որ դա պետք է, անհրաժեշտ է, քանի որ չի կարող հավերժ պահել ճշմարտությունը և դիմացինին հույս տալ: Ո՞վ էր Հրաչն իր համար, լավ ընկե՞ր, լավ զրուցակի՞ց, սրտացավ անձնավորությո՞ւն, թե՞ սրտի տակալ: Այս մեկ տարվա ընթացքում հասցրել էր բավականին ճանաչել Հրաչին ու նրա մեջ գտել էր այն եզակի մարդկանցից մեկին, որին կարելի է համարել միակը, հոգու փնտրածը, անկրկնելին…
Բայց… բայց ուներ հաստատ որոշում, ինքն իրավունք չունի սիրելու և ցանկացած տղամարդու մեջ կարելի է փնտրել խելացի, հասկացող մարդու, բայց ոչ կյանքի ընկերոջ: Եվ էլի կշարունակեր մնալ որպես վիրտուալ ընկեր, ինչես Հրաչն էր իրեն անվանում, եթե չզգար, թե Հրաչի վերաբերմունքն իր նկատմամաբ ինչես է փոխվում: Զգում էր օր- օրի ավելացող այն քնքշությունը, որ կար նրա խոսքերում: Փորձեց մի քանի անգամ փոխել թեման, արգելել խոսել սիրուց, բայց չէր ստացվում: Հրաչը համոզում էր, որ շատ բնական է այսպես ծնված սերը, եթե կարելի է տեսնել, հետո ճանաչել ու սիրել, ինչի՞ չի հնարավոր ճանաչել, սիրել, հետո տեսնել: Նարեն չէր հավատում դրան և փորձում էր Հրաչին էլ հակառակում համոզել, բայց ապարդյուն: Եվ հասկացավ, որ սա արդեն Հրաչի համար գնալով լուրջ է դառնում, իսկ ինքը շատ-շատ էր գնահատում, ինչու չէ, նաև սիրում Հրաչին, և նրա սիրտը կոտրել չէր կարող: Ու համաձայնեց, որ հանդիպեն: Հիմա այստեղ են, երկուսով, դեմ դիմաց: Նարեն նայում էր Հրաչին ու գիտակցում, որ սա իրենց առաջին, բայց նաև վերջին հանդիպումն է լինելու: Եվ ափսոսում էր ոչ թե նրա համար, որ այլևս չեն հանդիպելու, այլ նրա համար, որ կորցնելու է իր վիրտուալ ընկերոջը:
-Նարե, սուրճդ սառում է, խմի:
-Խմեմ, որ սա էլ չսառի: Վախ, էս ինչ լավ շոկոլադներ են, որ չամաչեմ, լրիվ կուտեմ:
-Մի ամաչի ու կեր:
-Իսկ դո՞ւ, հա, ասենք դու քաղցր չես սիրում:
-Բա որ ասում եմ հին ծանոթներ ենք, իմ Նարե:
Հրաչի հայացքում այնքան ջերմություն ու սեր կար, որ Նարեի մարմնով սարսուռ անցավ: Չէ, սրան վերջ տալ է պետք:
-Հրաչ, խնդրում եմ, ինձ ճանաչիր, հետո նոր փորձիր համարել քոնը:
-Սրանից էլ լավ ճանաչե՞լ: Ես քո հոգին, քո ես-ը դեռ վաղուց եմ ճանաչում: Դու արտաքինի՞ց էիր վախենում: Ասեմ, որ լավ էլ համեստություն ես անում: Նման գեղեցկուհու կողքին լինելը շատերը կցանկանան: Բայց գիտես չէ, ինձ համար մարդու մեջ առաջինը նրա ներքնաշխարհն է:Իսկ ես քո հոգին վաղուց եմ սիրում:
-Հրաչ, մի խնդրանք:
-Լսում եմ:
-Արի այս խոսակցությունը հիմ ա չշարունակենք: Ու ես քեզ խոստանում եմ, որ քեզ չեմ արգելի խոսել այս թեմայից, երբ դու ցանկանաս երկրորդ անգամ ինձ հանդիպել:
-Բայց ես ուզում եմ, որ այդ երկրորդը հենց վաղը լինի:
-Ուրեմը սպասենք վաղվան:
-Լավ: Դու միշտ էլ սիրել ես ինձ տանջել: Կսպասեմ վաղվան, իսկ հիմա շուտ չես գնա, չէ՞: Ուզում եմ ավելի երկար տեսնել քեզ, լսել, ոչ թե կարդալ քո խոսքերը:
-Լավ, կմնամ:
Երկար մնացին սրճարանում, այքան երկար, որ մատուցողները արդեն ցույց էին տալիս իրենց դժգոհությունը: Արդեն գնալ էր պետք:
-Լավ, Հրաչ, գնանք:
-Գնանք:
-Բայց միասին չենք գնան: Խնդրում եմ, դու մնա, ես կհեռանամ, հետո նոր դու:
-Ինչի՞, ամաչում ե՞ս ,- ու Հրաչը խորամանկ ժպտաց:
-Չէ, ամաչելու ի՞նչ կա: Հետո էլ եթե ամաչեի, չէի գա հանդիպման: Արի այս հարցն էլ չքննարկենք, թողնենք հետոին, լա՞վ:
-Լավ, լավ: Դե ես քո խորհրդավոր լինելուն նոր չեմ ծանոթ:
-Գնացի, մանս բարով, Հրաչ:
-Ինչի՞ մնաս բարով, ցտեսություն պետք է ասել:
-Լավ, թող լինի քո ասածը, -ժպտաց Նարեն ու պատրաստվեց հեռանալու: Շրջվեց, վերցրեց անկյունում դրված հաշմանդամի ձեռնափայտերն ու քարշտալով ոտքերի տեղ իրեն ծառայող պրոտեզները` շարժվեց դեպի սրճարանի ելքը: Գնում էր ու թիկունքին զգում Հրաչի հայցքը: Շատ, անսահման շատ կցանկանար տեսնել այն փոփոխությունը, որ հիմա պետք է որ լիներ Հրաչի դեմքին: Բայց մի կերպ զսպում էր իրեն, որ չշրջվի, չտեսնի այդ փոփոխությունը: Թող որ իր հիշողության մեջ մնա այդ ժպտերես, այդ հուր աչք տղան…
…Արդեն մի շաբաթ է, ինչ Հրաչյան չէր մոտեցել համակարգիչին: Երբեք նման անորոշություն մեջ չէր հայտնվել: Որոշեց էլ չխուսափել, մեկ է, մի բացատրություն լինելու է, թե ոչ: Նարեն այն մարդը չէ, որին պոտք է ստել: Բայց ի՞նչ ասել: Լավ, դա թողնենք հետոին, գուշակելու փոխարեն ավելի լավ է նորից կապի մեջ լինի, իսկ հետոն ինքնըստինքյան կգա:
Նարեն կապի մեջ չէր: Տեսնես սպասել է իրեն: Անգամ եթե ցանկանա էլ այդ զրույցները շարունակել, նա հաստատ չէր պատասխանի, չէր գրի: Այն, որ նա մեծ կամք ու ուժ ունի, Հրաչը մեկ անգամ չէ համոզվել: Հիմա է հասկանում, թե ինչի էր մնաս բարով ասում: Եվ անգամ հրաժեշտից առաջ փորձել էր բացատրել իր պահվածքը: Հրաչին նամակ էր գրել, իսկ ինքը մի ամբողջ շաբաթ չէր կարդացել: Բացել էր նամանկն ու չէր համարձակվում կարդալ: Գիտեր, որ հրաժեշտի խոսքեր են: Լավ, մի քիչ հետո կկարդա, հիամ մի բաժակ սուրճ խմի… Հետո կկարդա..
Մեջբերել
Re. իՆՏԵՐՆԵՏԱՅԻՆ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
բայց մեջը էտքամ էլ իմաստ չկա 
Axlqalaq-ի խոսքերից
Էջանիշներ