Վերջին տարիների հայ քաղաքական միտքը հիմնականում պտտվում է «ընտրակեղծիք» կատեգորիայի դեմ:
Ընդ որում կողքից որ նայում ես թվում է թե դա մի միստիկ երևույթ է, անհնար է հասկանալ դրա մեխանիզմները ու ընդանրապես մի հատ անլուծելի հարց է, պետք է ազգովի ելնենք ոտի մի մեծ ընդվզում կազմակերպենք որպեսզի այս մի տարրական հարցը լուծվի:
Ես ուղղակի պատկերացնում եմ որ եթե մենք ազգովի այսքան էներգիա պետք է ծախսենք այս մի հարցի լուծման վրա ապա մյուս բոլոր հարցերը լուծելու համար մեզ 100-ամյակներ են պետք: Օրինակ կեղծ հաշվապահությունների դեմը առնելու համար, կամ կեղծ թվանշանների դեմ պայքարելու համար, կամ կեղծված տենդերների դեմ պայքարելու համար, կեղծ կշռաքարերի դեմ պայքարելու համար և այլն և այլն:
Իրականում ընտրակեղծիքների դեմը առնելը շատ հեշտ է: Ուղղակի պետք է 100 մարդ որը պատրաստ կլինի իր կյանքը ապահովությունը վտանգել դրա համար ու չծախվի:
Գոյություն ունեն Ընտրական հանձնաժողովներ որտեղ կան նաև ընդդիմադիր 1-2 ներկայացուցիչ: Եթե այդ ներկայացուցիչները հաշվարկի ժամանակ տեսնում են որ առկա է կեղծիք ուղղակի չեն ստորագրում ընտրական տեղամասի վերջնական արդյունքի տակ:
Եթե նրանց առաջարկում են մեծ կաշառք, ասենք մի 20000 դոլլար չեն վերցնում այն:
Եթե նրանց սպառնում են հաշվեհարդարով ապա չեն վախենում ու մինչև վերջ պնդում են իրենց տեսակետը:
Ինձ հետաքրքիր է մի հարց:
Այս վերջին ընտրություններով քանի՞ ընտրատեղամասում ԼՏՊ-ի ներկայացուցիչները չստորագրեցին վերջնական զեկույցի տա՞կ:
Մեջբերել
Marduk-ի խոսքերից
Էջանիշներ