...ու գիտես, չէ՞, թե ինչքա~ն երանի եմ տալիս քեզ
մյուս տարի իր մոտ դաս ունենալու ե՞ք... եթե հա, անպայման կհարմարացնեմ, կթաքնվեմ քո ետևում ու կլսե~մ...
մի մարդ, ում նույնպես ես շատ եմ հարգում իր քաղաքացիական հայացքների ու լուրջ մասնագետ լինելու համար, մի անգամ ասաց` Խզմալյանը նրբագույն մարդ է... էդ ժամանակ դեռ կարգին չէի տեսել-լսել Խզմալյանին ու նրա ֆիլմերը... հիմա իսկապես հասկանում եմ, որ Խզմալյանը հազվագյուտ նրբությամբ ու խորությամբ է ընկալում աշխարհն ու երևույթները, ինչի շնորհիվ էլ կարողանում է էդպես ճիշտ ու ըմբռնելի վերլուծել ու ներկայացնել դրանք... ախր խոսելիս էլ` ձայնը, շարժումները, հայացքը էնքան հանգիստ են, էնքան նուրբ, էնքան հաստատ... ու ինչքա~ն լայն է մտքերի ընդգրկումը, անկախ խոսակցության թեմայից...
միշտ նրան հիշում եմ Սեֆիլյանի շապիկով, նուրբ շարֆով, կեպիատիպ գլխարկով, վրան էլ` Չէ Գևարայի значок
հարցազրույցը լավն է, դժվար է Խզմալյանի պես մարդկանց հետ զրուցել նույն մթնոլորտում, նույն տեսակի մեջ տալ հարցերը... թեև վերջում շատ էին շեղվել թեմայից, ինձ շատ դուր եկավ հարկադրված սրիկա բանտապահների, ոստիկանների մասին հատվածը...
Ձնծաղիկ-ի խոսքերից
...ու գիտես, չէ՞, թե ինչքա~ն երանի եմ տալիս քեզ
Մեջբերել
Էջանիշներ