«Ժամանակն է…
Պիտի զսպեմ ինձ, միչև դուրս գալը չպետք է հազամ,բայց որտե՞ղ ե փողը…
Չլինի՞ թե մայրիկն այս անգամ այն իր սենյակում է պահել…
Աստված իմ ,միայն թե ծրագիրս չձախողվի…
Ահա,փողը,ես այդպես էլ մտածում էի,որ գրքերի խորքում է այն…ինչքա՞ն է պետք,հավանաբար այնքան,որ Լիլուի մի ողջ օրվա թարմ կաթն ապահովեմ։Սա գողություն չէ,ոչ…և մայրիկը սաստիկ կբարկանա,իսկ հայրիկը թեթև կխփի ինձ։
Հիմա փոխվել է պատժի թափը,բայց առաջվա նման ինձ խոսքով չես պաժի…
Ցուրտ է,և շատ մութ,հարկավոր է հասցնել…
Որտե՞ղ էր Համոյենց տունը…
Երրորդ փողոց.մինչև հասնեմ, մեկ ժամ կանցնի,հարկավոր է վազել,բայց ի՞նչ կշահեմ,ախր վաղ է մարդկանց արթնացնելու համար։Վերադարձին էլ վազել չի լինի,կաթը կթափվի,էհ փայտացել եմ,ահավոր ցուրտ է…հարկավոր է հասցնել…
Լիլուն կմտածի,թե կովիկն արդեն առողջացել է,վաղը նորից նույն հարցը կտա,մի բան կանեն մայրիկն ու հայրիկը,մի բան կհորինեն,մեծերը լավ են հորինում,այնքան լավ,որ ոչինչ չես հասկանում և հավատում ես մեքենայաբար…
Ախ այս անիծյալ հազը…
Լավ է գոնե Լիլուն երկար է քնում , և մայրիկը սենյակ չի մտնի։Բայց նա կզարմանա,որ ես վաղ չեմ արթնացել.նա կմտնի սենյակ,որ ստուգի հո չեմ մեռել…հավանաբար…հարկավոր է հասցնել,թէ չէ աղմուկ կբարձրանա…
Ես գող չեմ,ես լավ եղբայր եմ…»
………
«Ահա տունը…այն մարդու,որկովը տարավ.նա չտարավ կովը,մենք այն վաճառեցինք, և նա գնեց…
Այդպես է միշտ էլ .մեկը կորցնում է,մյուսը գտնում …
Հնարավոր էր,որ մենք կորցնելիս ավելին գտնեինք,բայց ես էլ կկորչեմ,և դա կլինի ամենամեծ կորուստը ,և ես էլ հավանաբար կզգամ,որ կորցնում եմ…»
………
Դուռը բացեց Համոյի կինը.նա շատ բարեհամբույր էր,բայց Շոնը հասկացավ,որ ինքն էր նրան արթնացրել…
—Ներս մտիր,ցուրտ է։Աստվա՛ծ իմ ,դու դողում ես,ի՞նչն է քեզ այսքան վաղ այստեղ բերել…նստի՛ր…
—Եկել եմ կաթ գնելու
—Մենք կաթ վաճառող չենք,—հայտնվեց Համոն
—Միայն դուք եք,որ գուցե վաճառեք
—Սա քաղաքավարի ողորմությու՞ն է.հրաշալի է.սկզբում վաճառում են կովը,հետո իրենց այսպես կոչված հիվանդ որդուն այս կտրտող ցրտին ուղարկում են իմ տուն,իսկ ես չեմ հասկանում ՝ որպես ի՞նչ…
—Դե մի՛ ճնշիր նրան։Դու գունատ ես տղա՛ս,դու սպիտակ ես,ձյունից սպիտակ,և քո դողն ինձ վախեցնում է…և դեռ ջերմություն էլ ուն ե՞ս, դու վառվում ես ջերմության մեջ…
—Անաստվա՛ծ մարդիկ,երեխային ուղարկել են,որ խղճամ,մեռցնում են երեխային…
—Նրանք չգիտեն,որ ես այստեղ եմ,ես թաքուն եմ այստեղ եկել,չէի մտածում,որ կճանաչեք , ահա փողը…Ես իմ քույրիկի համար եմ եկել,Լիլուն կաթ շատ է սիրում…
—Եվ դու կարծու՞մ ես,թե մի բուռ կաթը քեզ կվաճառե՞մ…
—Խնդրում եմ ,պարո՛ն…
—Ես այդ կովը ձեզ կտամ նորից և փող չեմ վերցնի,ես կլինեմ քո ու քույրիկիդ կնքահայրը տղա՛ս,և պետք չ է,որ քեզ այդքան անխիղճ թվամ…ես ձեր միակ հարստությամբ չէ,որ պիտի հարստանայի,ես կարիքը չունեի այդ կովի,հայրդ շատ խնդրեց,որ գնեմ այն…նա շատ հպարտ է,քեզ պես հպարտ է,բայց տղա՛ս լավ չէ ծնողներից ծածուկ ինչ-որ բան անելը…ախր այդ փողը քո դեղերինն է ,ոչ թե քոնը…
—Գիտեմ,բայց Լիլուն կաթ շատ է սիրում…
—Շտապի՛ր ,Նինե՛լ,կաթ բե՛ր,ես նրան մեքենայով տուն կհասցնեմ,ծնողները կխենթանան,երբ նրան տանը չտեսնեն,շտապի՛ր…
—Այս ի՞նչ հազ է,տղա՛ս, վայրկյաններն անգամ քո հազի հետևից չեն հասցնում…
Դու չպետք է դուրս գայիր…
………
Շոնը ճանապարհը չզգաց,այն կարճ տևեց,թեպետ մեքենան էլ շատ դժվարությամբ էր շարժվում այդքան խոր ձյան շերտերի վրայով։
Նա հասցրեց…մայրիկը հյուրասենյակից լսվող հազից արթնացավ,
—Շոնի հազն է,Հա՛յկ ,և նա դրսից եկավ
………
—Ի՞նչ է կատարվում
—Ների՛ր, մայրի՛կ,ես գողացա փողը,որ Լիլուն առավոտյան թարմ կաթ խմի,—
և նա կաթով լի կուժը դրեց սեղանին։
—Հրաաշալի է,—բարկությունը պոռթկաց Հայկի կոկորդից։
—Ժամանակը չէ, Հա՛յկ,ջերմությունը բարձր է և ինչպես տեսնում եք նա դեռ դողում է,—խոսեց Համոն,—թող մի քիչ տաքանա,հետո հարկավոր է բժիշկ Սաքոյենց տուն տանել,հիվանդանոցն արդեն նրա տուն են տեղափոխել …
—Ի՞նչ բժիշկ է նա,Շոնին դեղերն են պետք…
—Ճանապարհները փակ են,միևնույն է,ոչ ոք քեզ քաղաք չի տանի։Ես կարող եմ Հա՛յկ,բայց անիմաստ է.ձեր միակ «գոռոզ» հարուստի ժիգուլին դժվար թե դիմանա…
—Ու՞ր է Շոնը…
—Լիլի՛թ՛, հագի՛ր գուլպաներդ
Շոնը ամուր գրկեց իր քույրիկին։
—Վահ,Շո՛ն,ի՜նչ տաք ես,երանի քեզ,դու չես մրսի
—Հա
—Դողու՞մ ես
—Չէ
—Դողում ես,ինչպես երեկվա քամին.հազա ՛,ախպերի՛կ հիմա էլ հո ինձ չես արթնացնի
—Երանի մի օր դու ինձ արթնացնես…
—Փոխի՛ր շորերդ ,Շո՛ն,—հազիվ խոսեց մայրիկը,—հագնվի՛ր շատ տաք,որ գնանք։
Համոն սրբեց աչքերը,Հայկը թաղեց իր չթափված ու աչքերում սառած արցունքները աներևույթ հայացքի մեջ…
ՄԻնչ Շոնը կպատրաստվեր,Շուշիկը թեյ պատրաստեց։Իսկ երբ նա Լիլուին մի մեծ բաժակով կաթ տվեց,փոքրիկը մտածեց.«ուրեմն կովիկը չի մեռել…տեսնես Էս մարդն ինչի՞ ա եկել…»
Լիլուն ագահաբար խմեց կաթը և ուրախ կչկչաց…
Համոն վարակվեց,և մի քանի վայրկյան քահ-քահ ծիծաղեց,մայրիկը տխուր ժպտաց,հայրիկը վառեց ծխախոտը։
—Ես պատրաստ եմ,—դողաց Շոնի ձայնը։
Հիմա էլ Հայկին ու Շուշիկին էին սպասում Համոն,Շոնը և պահը չհասկացող Լիլուն…
—Ու՞ր ես գնում, Շո՛ն
—Ես գալու եմ, պուճու՛ր
—Պարզ է՝ քամու նման.բայց դե ու՞ր ես գնում
—Նա հեռու չի գնում, Լիլի՛թ ջան,…
—Ինձ բա չե՞ք տանում,հո մենակ չեմ մնա…
—Քեզ կթողնենք Վարդիկ տատիկի տանը մի քանի ժամով…
—Վահ,բա ինձ մոռացա՞ք,բա չեմ հագնվել
—Դե շտապի՛ր
………
Մեքենայում Լիլուն կուչ եկավ եղբոր գրկում ու լաց եղավ…
—Ես քեզ հետ եմ ուզում, ու՞ր ես գնում
և քանի որ մայրիկն ու հայրիկը մտքերի մեջ էին ,իրենց չէին լսում,Շոնն ասաց այն ինչ զգում էր…
—Ես գնում եմ հեռու,Լիլու՛,բայց ես կգամ,լսու՞մ ես, կխնդրեմ,կգամ…
—Ես կկարոտե՞մ քեզ
—Չգիտեմ
—Կկարոտեմ.մինչև գարուն կգա՞ս
—Եթե չգամ,քեզ թիթեռներ կուղարկեմ…
—Դու կգաս
—Ինչպես կուզես…
—Դու հենց այսօր կգաս
—Ես միշտ կգամ,քույրի՛կս
—Դու հենց այսօր կգաս,ես կսպասեմ,ես չեմ քնի, կվախենամ քամուց…
—Լիլու՛
—հնննննն…
—Մայրիկին ու հայրիկին չհարցնե՛ս ,թե որտեղ եմ ես
—Իսկ մի՞թե չգիտեն
—Չհարցնե՛ս,լա՞վ
—Չեմ հարցնի…
Վարդիկ տատիկի տանը Լիլուն շատ ձանձրացավ,տատիկը տխուր էր և առաջվա նման իր հետ չէր խաղում…լավ է գոնե հարևանի աղջիկն իր մոտ եկավ, և մի քիչ նկարեցին…
Լիլուն լացեց,երբ գիշերը իջավ և ո՛չ Շոնը,ո՛չմայրիկը,ո՛չ հայրիկն իր ետևից չեկան,հետո տատիկն էլ գնաց ,ինքը մնաց հարևան Սոնայենց տանը։Հաջորդ օրը Լիլուն կանչեց ծնողներին,Շոնին,բայց այդ օրն էլ չեկան,հետո մայրիկը եկավ միայն ,նա ուզեց հարցնել,թե ուր է Շոնը,բայց հիշեց,որ եղբայրն իրեն արգելել էր ու լռեց։Նա լաց եղավ ,նա կարոտ զգաց,չհասկացավ,թե ինչու էր ամեն ինչ այդքան արագ փոխվել…
Սկսեց զզվել Սոնայենց տանից,որտեղ իրեն ժամերով թողնում էին ու գնում,սկսեց ատել տատիկի տունը,որտեղ իր հետ ոչ ոք չէր խաղում,որտեղ շատ լուռ էր ու տխուր…
Հետո նրան տուն տարան,ու նա զարմացավ,երբ տեսավ,որ շատ են մարդիկ իրենց այցելում…
Ու նա զարմացավ,երբ ամենուրեք մթություն տեսավ,նա չհասկացավ,թե ինչու մարդիկ իրեն չեն ժպտում։
Մի գիշեր նա նորից վախեցավ քամուց , խնդրեց մայրիկին,հայրիկին թույլ տալ իրենց անկողնում քնել…
Նա չհասկացավ թե ինչու մայրիկի պաղ արցունքները կաթացին իր աչքերին…
Նա շշնջաց.
—Ու՞ր է Շոնը…
Պատասխան չեղավ…
………
Գարունը հրաժեշտի համբույրները շնորհեց ձմռանը,ձյունը հալվեց գնաց ու իր ճերմակ տխրությունը թողեց Շուշիկի պարտեզի ձնծաղիկներում…
Շուտով նոր կյանք ծնվեց արեգակից,բայց արևի ջերմ շողերը չհալեցրին Հայկի սառցե արցունքները…
Իսկ երբ թիթեռները վերջապես երևացին,Հայկը հիշեց որդուն տված իր խոստումը և Լիլուի համար ամենասիրուն թիթեռնիկները բռնեց…
Երբ նա բացեց տուփը ,թիթեռները տարածվեցին սենյակով մեկ…
Լիլուն մտածեց,որ Շոնն էր իր համար ուղարկել և սկսեց վազվզել,որ բռնի թիթեռներին…
Երբ նա հոգնեց,նստեց իր անկողնուն ու մտածեց.«Ախր նա չգնաց,նրան,տարան…»
Մայրիկը մտավ սենյակ՝մի բաժակ կաթ ձեռքին,
—Փոքրի՛կս,քեզ համար թարմ կաթ եմ բերել։
—Ես կաթ չեմ սիրում,-շշնջաց Լիլուն…
Մեջբերել
Էջանիշներ