Իմ արև, կես ժամ է, փորձում եմ հասկանալ, փորձում եմ տրամաբանորեն, քաղաքական տեսանկյունից, դիվանագիտական, գեղագիտական, փիլիսոփայական, ռելյատիվիստական... մտնում եմ տասնմեկ չափանի տարածություն, մի քիչ ճեմում եմ, դուրս եմ գալիս... ու... չի՛ ստացվում
Փաստորեն մեր ազգային անվտանգությունը Սերժն է որ կա, հենց Սերժը հանկարծ ու Աստված մի արասցե հիվանդանա (թու՛, թու՛, թու՛, սատանայի ականջը խուլ), կամ խեղճ մարդու մտքով անցնի գրողի ծոցն ուղարկել կարիերան ու մի լավ հանգստանալ, ապա ֆիսդես, ազգովի գյաբռլամիշ ենք լինում: Տուր, իմիջայլոց էդ մեր սիրելի «ազգային անվտանգությունը» մինչև նախագահ դարձավ, մեր ազգի ներկայացուցիչներից մի 10 հոգու գյուլեցին, թե՞ էդ մարդկանց անվտանգությունը հաշիվ չէր, էդ վախտ լրջին չէինք տվել...
Էջանիշներ