Հայ Հեղափոխական Դաշնակցություն

[voter]

Ի դեպ, կարծեմ Նժդեհին էլ էին չէ՞ ՀՅԴ–ից հեռացրել, որովհետև ,չենթարկվելով դաշնակների հանձնվելու հրամաններին, շարունակում էր Զանգեզուրը պաշտպանել։Իսկ հետո Նժդեհն ընդհանրապես մերժեց կուսակցականությունը՝ համարելով այն բացասական երևույթ։ Իսկ հիմա դաշնակները իրանց կուսակցությունը ռեկլամելու համար Նժդեհի անունը տալով վեր–վեր են թռնում։

Կա այդպիսի պնդում որ 1921ին առաջարկել են Նժդեհին վռնդել դաշնակցությունից, բայց միքիչ ուրիշ ձևակերպմամբ, նրան մեղադրել են Զանգեզուրը կորցնելու մեջ։

Դաշնակցությունից Նժդեհը երեսունականներին է լրիվ հրաժարվել ու դրանից հետո 1938ին հեռացվել է ասում են, որ նա Դաշնակցությունը փափկամարմին է համարել։

Իսկ Նժդեհականներ հիմա բոլորն են, սկսած նախկին ԳԲշնիկ կուսակցական շպիոններից վերջացրած դաշնակցականները – ոնց որ ամբողջ ռուսաստանը թենիս էր խաղում քանի պրեզիդենտը Ելցինն էր, իսկ հիմա ձյուդո ու ճապոնական խոկկու պոեզիա–երկտողեր են սովորում ու արտասանում, հուսալով դրանոմ մոտ լինել պապային բարոյապես...

Ավելացվել է 16 րոպե անց

Չգիտեմ
Որ նայում ես, հայկական քաղաքական դաշտը էն ձև ա ապականված երևում, որ թվում է անհույս է
Չնայած տեսականորեն գիտեմ , որ սենց խճճված կծիկը կարելի է հանգուցալուծել միայն թրի մի հարվածով: Կտրել ու վերջ:
Մնացած ձևերը ժամանակի ու միջոցների անխնա ու աննպատակ վատնում է :

Իսկ ո՞վ կլինի էտ թրով հարվածողը:
Միթէ դա էտքան էական է մեր համար: Դա կարող է էական էտ հարվածողի համար՝ պատմության մեջ մնալու առումով, բայց ոչ մեր համար: Ով էլ ուզում է լինի…

Բոլորովին խճճված չէ, եթե այդքան բարդ լիներ քաղաքական դաշտը ես ուրախ կլինեի, դա կնշանակեր այն կա, գոյություն ունի ու հիանալի է, որ բարդ է այսինքն բազմակողմանի ու ամեն տեսակի։

Ախր ուղղակի չկա, քաղաքական դաշտ, այն է գաղափարախոսություն նպատակներ, որի համար մարդիկ կպայքարեն, դրա համար էլ ԼՏՊն անկախ իր գործած սխալներից հանգիստ կարողանում է այդ ամբողջ դաշտը վայրիվերումների հանգեցնել։

Սխալը հիմա էլի նրանում է, որ բոլորը սպասում են ԿԱՏԱՐՈՂԱԿԱՆ համակարգի փլուզմանը, երբ ինչ որ բանի փլուզվելու հարցը չի այդքան կարևոր, ինչքան քաղաքական դաշտի ձևավորման։

Քաղաքական դաշտ, որտեղ ՀՀՇն ու ԼՏՊ իրենց պարտվողական քաղաքականությամբ անպայման պիտի ներկայացված լինեն, ծայրահեղ աջերը Սեֆիլյանի, ցեղակրոների պես պիտի ներկայացված լինեն, լիբերալները Մանուկյանական, որ ոչ մեկին ոչ մյուսին, բայց երկուսին էլ աջակցելու ցանկություն ունենան....

Լավ է գոնէ ժողովուրդը սկսկում է կամաց կամաց գիտակցել ու բարձրաձայնել, որ քաղաքական դաշտը ու հասարակական կարծիքը պառլամենտում այնպես ինչպես իրականում գոյություն ունի, չի ներկայացված։

Այդ բազմակողմանիությունը ու բազմազանությունը պիտի լինի և ոչ թե պետք է մտածել, թե չենք կարողանում պարզել ինչ է կատարվում ու պետք է Շարիկով Պոլիգրաֆ Պոլիգրաֆիչի նման վերցնել ու ամեն ինչ բաժանել...

Բնության օրենք կա – տեսակների բազմազանությունը առողջ միջավայրի գրավականն է։ Եթե շատ տարբեր կենդանիներ են ապրում ինչ որ տարածքում նշանակում է այդ տարածքն շատ առոջ ու բնակվելու համար միջավայր է։

Հայաստանում բազմազանությունը սՊԱՆԵԼ են ու դա արվել ԼՏՊի ու Վանո Սիրադեղյանի կողմից ՀՀՇի մոնոպոլիա ստեղծելու փորձերով, Վազգեն Սարգսյանի ու Կարեն Դեմիրճյանի ՀՀԿի ժամանակով, իսկ Քոչարյան Սարգսյանը ուղղակի վերջին կանրոլնի կրակոցն են իրականացրել Հայաստանի քաղաքական դաշտի, վերացնելով ընդհանրապես քաղաքական կուսակցություն հասկացողությունը այլասեռելով մտավոր դաշտը հասցնելով ամեն ինչ փողի ու տնտեսության – մնացած ամեն ինչը համարելով երկրոդային։

[voter]

Հա ճիշտ էս Լուսին ջան ինքը միշտ հաստատակամ հակահայ քաղաքականուտյուն ա վարել: Ժամանակին համագործակցել երիտթուրքերի հետ ու իր ֆանատիզմով մեղքի բաժինն ունի 15-ի կոտորածների մեջ, հետո համագործակացեց ֆաշիստների հետ, որոնք պայքարում էին ԽՍՀՄի դեմ, որի մաս էր կազմում Հայաստանը(.էլ չեմ ասում սովետի բանակում ծառայող 500.000 հայեր մասին ) ու ասեմ եթե Ստալինգրադում ԽՍՀՄ-ը պարտվեր հիմա ոչ դու կլինեիր , ոչ ես: Հետո 90 թվականին դեմ քվեարկեց Հայաստանի անկախացմանը , իշխանության հասնելու համար չխնայեց ոչինչ առաջին հերթին հայ ժողովրդին, շատ արագ ցույց տվեց որ այս 100-ից ավել տարվա մեջ մնացելա նույն ապազգային "կուսակցությունը":

Դե չէ այդքան ականջներից ձգաց սովետական պրոպագանդայի էլ պետք չի հավատալ։ Օրինակ Նժդեհի ֆաշիստների հետ համագործակցության նպատակը թուրքերից առաջ Հայաստանում հայտնվելն էր ու որոշ տվյալներով, հիտլերը ոչ մի ցանկություն չուներ թուրքերին տալ կասպյան պաշարները։ Գերմանացիների համար չեին կարող թուրքերը, որ զուտ ֆորմալ համագործակցող էին այն ժամանակ, իրավունք ստանային տնօրինել տարածքներ, որ գերմանացի զինվորներն են գրավել։ Նույնիսկ Իտալիան գերմանացիք համարում էին այն ժամանակ իրենց գավառներից մեկը, որտեղ կարելի է գնալ հանգստանալ և ոչ թե համահավասար տերեր իրենց հաղթանակների։

Ստալինգրադը զուտ երկու պոռորդի կոբա ջուգաշվիլու ստալինի ու հիտլերի անձնական պատվի հարցն էր և ուրիշ ոչինչ, մնացածը ջուր ծեծոցի ու պրոպագան դա էր ամբողջ ուժերը այնտեղ մոբիլիզացնելու համար երկու կողմից էլ։

Ինքնին դաշնակցությունը հիմնադրվել ու ստեղծվել է վեհ գաղափաների վրա, օրինակ բոլոր ազգերի հավասարութուն ու գոյության իրավունք, որից հիմիկվա շատ դաշնակներ հեռու են։ Փորձեք հարցնել հենց այդ աղբալյան երիտասարդներին իրենք համաձայն են որ թուրքերը Արցախում հավասար իրավունքներ ու գոյության ապահովվություն ունենան՞....

Նույն վեհ գաղափարներով ՀՀԿ Աշոտ Նավասարդյանը ու իր ընկերները հիմնադրել են, բայց ինչի է վերածվել այն հիմա – կարծում եմ բացատրել պետք չի։

Դաշնակցությունը դեռ դիմադրում է, փոքրոգի բայց ինչ որ չափով դեռ կան մարդիկ, որոնք չեն ցանկանում իրենց կուսակցությունը գաղափարականից ՓՈՐԱԿԱՆ միայն ուտելու հարմար միջոց սարքել։ Ցավոք արդեն անհույս է, այն նույնպես ինչպես ռամկավարները, շուտով միայն բարեգործական հիմնադրամի են վերածվելու դուրս բոլոր քաղաքական իրադարձություններից։

Ավելացվել է 8 րոպե անց

էդ քո կարծիքն ա, իսկ ես այդպես չեմ մտածում։ Բայց ես չեմ էլ ասում, որ հիմա անկախ տնտեսական համակարգ կա։ Է, Հայաստանի իշխանությունը շատ հաց ու պանիր պտի ուտի, որ քաղաքակիրթ դառնա։

Բա այսինքն դաշնակցությունը իշխանության հետ կապ չունի, նախարարների պաշտոն չունի՞

Իսկ երիտասարդներին կազմակերպելու հարցում պետք չի թոզ փչել, միայն նրանց են թույլատրում դրա համար էլ ուրիշները չեն երևում, ազատ դեմոկտրատական երկրներում դաշնակցականների փորձերը իրենց հելու հնազանդ երիտասարդական կազմակարպություններ ստեղծելը ոչինչ էլ չեն տալիս ու առանձնապես բան էլ չեն անում։

Մի խոսքով դաշնակները միայն ունակ են երևալ այնտեղ, որտեղ միայն իրենք են ու մրցակից կուսակցություն չկա, շատ դեպքերում ուղղակի ցանկություն չունեն մրցակցելու, քանի որ ավելորդություն են համարում իսկ Հայաստանում ուղղակի չեն թույլ տալիս։

Ավելացվել է 13 րոպե անց

Ժողովուրդ, ընդունելով նրանց սխալները, եկե՛ք մի՛ք ուրացեք նաև լավը:
Կուսակցությունն անգնահատելի դեր է խաղում հայապահպանման գործում, հսկայական գումարներ է ծախսում, ուժեղ հայանպաստ լոբբի ունեն, չմոռանաք ահռելի ավանդը ղարաբաղյան պատերազմում: Ու ճիշտ ասեց Գժուկը, մի հատ սփյուռքահայերի ֆորումները մտե'ք, տեսեք ինչպես են "ատամներով պահում" հայկական արժեքները, ինչ լավ գիտեն մեր պատմությունը և այլն: Չգիտեմ ով ոնց, ինձ համար կուսակցության հիմքում դրված անաղարտ արժեքները ամեն ինչ արժեն, թեկուզ այժմ կուսակցությունը չի հետեվում դրանց: Այդ արժեքներով է ապրում գիտակից Սփյուռքի զգալի մասը
Նաև` կուռ կոլեկտիվ է, միակ կուսակցությունը, որին իշխանությանը չհաջողվեց պառակտել. շատերն եկան, բայց ո՞վ մնաց:
Որ անուն չդնեք, ես ել ասեմ, որ ինձ էլ դուր չի գալիս կուսակցության ներքին անձեռագիր քաղաքականությունը, շեղումները:

Դաշնակցության լոբբիությունը արժեք է, բայց Հայ արժեքների պահապանը հայոց եկեղեցին է ու այնտեղ դաշնակցությունը առանձնապես անելիք չունի, եթե ինչ որ բան արվում է զուտ ի աջակցություն բոլոր մյուսներին համահավասար...

[Norton]

Դաշնակցությունը «վիզ կտրելու» մասին հրահա՞նգ է տվել
17:42 Yerevan | 13:42 GMT | Thursday 10 July 2008
Հեղինե Մանուկյան

Հուլիսի 6-ի երեկոյան ԱՄՆ-ի Գլենդել քաղաքի Բրոդվեյ եւ Հարվարդ փողոցների խաչմերուկում գտնվող սրճարաններից մեկում «Վարագույր» հաղորդաշարի հեղինակ եւ վարող Ռուդիկ Հովսեփյանի վրա է հարձակվել նույն քաղաքում ապրող դաշնակցական Րաֆֆի Բոյաջյանն ու «աշխարհի տակի հայհոյանքները» տեղացել Հովսեփյանի հասցեին:

Երեկ մեզ հետ հեռախոսազրույցում Ռ.Հովսեփյանը մանրամասնեց իր գլխին եկածը. «Այդ մարդու անսանձ վարքի ու հայհոյանքների մեջ կար 14 տարվա այն մաղձը, որն այդ դաշնակցականը եւ ՀՅԴ-ն ընդհանրապես կուտակել են իրենց մեջ իմ հաղորդաշարը դիտելիս: Այդ հաղորդաշարում անդրադառնալով հայաստանյան քաղաքական կյանքին` ես միշտ քննադատաբար եմ արտահայտվում ՀՅԴ-ի մասին, որովհետեւ այդ կուսակցությունն իրեն կարգին չի պահել իր պատմության ողջ 118 տարիների ընթացքում: Եվ ահա, այդ մարդը սկսեց հայհոյել ինձ, ասելով` դաշնակցությունը քեզ ի՞նչ է արել, որ քննադատում ես, ու մասսայի առաջ տեղաց աշխարհում հայտնի բոլոր հայհոյանքները: Ես եւ ինձ հետ սրճարան եկած ազատամարտիկ Հրանտ Թումասյանն ու Համաժողովրդական Շարժման Լոս Անջելեսի կենտրոնի անդամ Գարիկ Բարսեղյանը փորձեցինք հանգստացնել նրան, ասելով` հանգիստ տեղդ նստիր, իսկ նա էլ ավելի ընդլայնեց իր հայհոյանքների «տեսականին» ու ամեն ինչ անում էր, որպեսզի մտնենք իր հետ կռվի մեջ ու խփենք իրեն: Բայց մենք չգնացինք այդ պրովոկացիային, նույնիսկ հեռու գնացինք, իսկ նա անդրդվելի մնաց ու հայհոյանքներին զուգահեռ այսպիսի արտահայտություն արեց, թե երեք տարի առաջ մեքենադ վառեցինք, քեզ վախեցրեցինք, չխրատվեցի՞ր, նորից դաշնակցության դե՞մ ես խոսում, ա~յ...: Դաշնակցությունը հրահանգել է, որ քո վիզը կտրենք...Քեզ սպանելու ենք: (Հովսեփյանը հավաստիացրեց, որ երեք տարի առաջ Լոս Անջելեսում գտնվող հայկական հեռուստատեսության շենքի առաջ կայանած իր մեքենայի վրա անհայտ անձինք այրող ներկ էին լցրել եւ վրան գրել` «Քեզ սպանելու ենք»: Հովսեփյանը դիմել էր ոստիկանություն, սակայն վանդալիզմի հեղինակներին չէր հաջողվել պարզել): Երբ խոսակցությանը խառնվեց սրճարանի անվտանգության աշխատակիցն ու ասաց` չշարժվել, հիմա ոստիկանությունը պիտի գա, մենք մնացինք մեր տեղում կանգնած: Բոյաջյանը փորձեց փախուստի դիմել` հրմշտելով անվտանգության աշխատակցին ու ասաց` թող, ես դրան պիտի սպանեմ ու նորից հայհոյանքներ տեղաց, թե ձեզ էլ, ձեր ընդդիմությանն էլ, ձեր առաջնորդին էլ, սաղիդ իրար հետ...: Անվտանգության աշխատակիցը մի հարվածով գետնին գցեց խուլիգանին, իսկ քիչ անց սրճարան եկան ոստիկանության 6 մեքենա եւ մի ուղղաթիռ ու բռնեցին խուլիգանին: Նա անմիջապես փափուկ բարձ դառավ, սկսեց լացել, գոռալ, թե իբր ինձ ինքը ոչինչ չի ասել, ընդամենն ասել է կոմունիստ»: Նշենք, որ Ր.Բոյաջյանը կալանավորված է: Ռ.Հովսեփյանը վստահեցրեց, որ սրճարանում պատահածը միակ դեպքը չէ, տարիներ շարունակ իրեն են զանգահարել անհայտ անձինք ու սպառնացել են, թե սպանելու են դաշնակցությանը քննադատելու համար: «Սա պատերազմ էր ոչ միայն իմ դեմ, այլ բոլոր նրանց դեմ, ովքեր այսօր Լոս Անջելեսում ազատ խոսքի իրավունք ունեն: Այն մթնոլորտը, որն այսօր տիրում է Երեւանում` ՀՅԴ-ն ցանկանում է հաստատել նաեւ Լոս Անջելեսում, վախեցնել լրագրողներին, ազատ խոսք արտահայտող մարդկանց, քանի որ ամերիկահայության 90 տոկոսը կողմ է եւ անվերապահորեն սատարում է Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին, ինչի ապացույցն են Լոս Անջելեսում տեղի ունեցող բազմահազարանոց միտինգները»:

Ռ.Հովսեփյանը վստահեցրեց, որ այժմ իր փաստաբանի հետ նյութեր է նախապատրաստում եւ նախատեսում է մոտ օրերս դիմել դատարան: «Եթե Բոյաջյանն ասում է, որ հրաման ունի ինձ սպանելու, նշանակում է` ինչ-որ մի կենտրոնից է ստացվել այդ հրամանը: ՀՅԴ-ն գրանցված չէ եւ իրավունք չունի գրանցվել Լոս Անջելեսում, եւ եթե այդ մարդն ասում է, որ իրեն հրաման են տվել ինձ սպանելու համար, ապա ԱՄՆ-ի իրավապահները պետք է պարզեն, ովքե՞ր են հրաման տվողները` տեռորիստական խու՞մբ, կուսակցությու՞ն, թե՞ մեկ այլ խմբավորում: Բոյաջյանի վրա երեք-չորս հոդվածով մեղադրանք է առաջադրվելու. առաջինը` անձին սպանելու մասին սպառնալիք, երկրորդ` նա խոստովանեց, որ ժամանակին վառել է իմ մեքենան, երրորդ` նա մասսայական վայրում վիրավորել է ինձ` հայհոյանքներ տեղալով: Ինձ հետ պատահածը ԱՄՆ-ի օրենսդրությունը բնորոշում է «տեռորիստական ակտ» տերմինով, եւ եթե ես ապացուցեմ, իսկ ես հաստատ կապացուցեմ, որ ինքը խոսել է ոչ թե իր անունից, այլ կուսակցության անունից, Բոյաջյանը 10-15 տարի ազատազրկման կդատապարտվի: ...Համոզված եմ, որ ինչպես Նաիրի Հունանյանի դեպքում էր, այնպես էլ հիմա` Բոյաջյանի դեպքում, ՀՅԴ-ն կկանգնի ու կասի, որ Բոյաջյանը ժամանակին է եղել դաշնակցական եւ որ հիմա վռնդվել է կուսակցությունից»:

Ռ.Հովսեփյանը հիշեցրեց նաեւ տարիներ առաջ տեղի ունեցած միջադեպը եւ դրա մասին «Առավոտ» օրաթերթի հրապարակումը. «2001թ.-ի հունվարի 2-ին Ազատության հրապարակի շրջակայքում, ժամը 4.30-ին, ինձ մոտեցել է Նարեկ անունով անձնավորություն, որը, ներկայանալով որպես ՀՅԴ Գերագույն մարմնի ներկայացուցիչ Հրանտ Մարգարյանի թիկնապահ, ինչպես նաեւ ՀՅԴ անդամ, ԱԺ պատգամավոր Ալվարդ Պետրոսյանի որդի, իր վրդովմունքն է հայտնել 2000թ. հոկտեմբերի 27-ին «Ա1+» հեռուստաընկերության «PS» հաղորդաշարով Հայաստանի ներկայիս իշխանությունների եւ ՀՅ Դաշնակցության գործունեության վերաբերյալ իմ արտահայտած գնահատականների առթիվ եւ սպառնացել, որ եթե մեկ էլ համարձակվեմ քննադատել ՀՅ Դաշնակցությանը, իմ նկատմամբ հաշվեհարդար կտեսնեն: ...ՀՀ գլխավոր դատախազ պարոն Նազարյանին խնդրում եմ հայտարարությունս ընդունել որպես հաղորդում հանցագործության վերաբերյալ եւ ՀՀ քր. դատ. օր.-ի պահանջներին համապատասխան կարգադրել նյութեր նախապատրաստել քրեական գործ հարուցելու համար»: «Առավոտի» այդ օրվա համարում ասվում էր նաեւ, որ «ԱԺ պատգամավոր Ալվարդ Պետրոսյանի որդի Նարեկ Առուշանյանը նկարիչ է եւ որեւէ մեկի թիկնապահ աշխատելու ո՛չ ֆիզիկական, ո՛չ էլ հոգեբանական տվյալներ ու հակումներ չունի»:

Zhamanak.com

[Մարկիզ]

http://a1plus.blogsome.com/2008/07/06/198/#comments
Կարդացեք Վահագն Ղուկասյանի գրառումը…

[azat11]

Դաշնակցությունը ավանդաբար համարվում է ազգային կուսակցություն, արդյո՞ք դա այդպես է: Խնդրում եմ գրառումները կատարել հնարավորին չափ փաստարկված:

Շատ լավ թեմա է .......
Դաշնակցությունն այսօր Հայաստանում միակ կուսակցությունն է, որը բավարարում է «կուսակցություն» տերմինին: Հատկապես գովելի և ուսուցանելի է վերջինիս ներքին կարգուկանոնը և որոշումներ կայացնելիս և ելույթներ ունենալիս գրագետ մոտեցում կատարելու փորձերը:
ԲԱՅՑ դրական կողմերը թերևս այսքանով սահմանափակվում են: Ինձ համար անհասկանալի հակասություններ են յուրաքանչյուր ընտրություններին ընդիմադիր կեցվածք դրսևորելը, բայց այնուհետ կոալիցիա մտնելը, Ս. Սարգսյանի կողմից Թուրքիայի հետ նոր որակի հարաբերություններ սկսելուն չարձագանքելը, Պողոս Պողոսյանի դեպքը «կուլ տալը», ազնիվ համապետական արժեքներից խոսելը, սակայն պետական մակարդակով կազմակերպված «գռդոնի» իրականացումը, պաշտոնական հակաԼևոնականությունը, սակայն կուսակցության միջին և ստորին օղակների կողմից միտինգներին ակտիվ մասնակցությունը.......
Ակնհայտ է, որ տվյալ կուսակցությունը արտաքին ուժի կողմից «փաթեթով կառավարվող» կառույց է, որի ղեկավարներն ակնհայտորեն ազնիվ չեն իրենց շարքային անդամների նկատմամբ, վերին օղակների աշխատանքը և նպատակները թափանցիկ չեն ստորին օղակների համար և առկա է արտահայտված որակա-արժեքային տարբերություն կուսակցության տարբեր օղակների միջև: Կուսակցության միայն հասարակ անդամներն են անկեղծորեն կրում կանոնադրությամբ սահմանված ազգային գաղափարախոսությունը:
Հետաքրքրական է այն հանգամանքը, որ կուսակցության մի հատվածը տվյալ ժամանակահատվածում համագործակցել է ԿԳԲ- ի հետ, մյուսը` ամերիկյան Ցե Ռե ՈՒ-ի: Չնայած ունեն կայուն ընտրազանգված և այն աճեցնելու հնարավորույուն, սակայն ներկա պահին կուսակցության «կոճակը» թվում է թե գտնվում է ՀՀ երկրորդ նախագահի գրպանում: Չափազանց հետաքրքիր է նաև այն հանգամանքը, որ մի շարք աղանդավորական կազմակերպությունների ղեկավարներ ընտրություններից առաջ երազ են տեսնում, որ Աստծո ընտրյալը Վահանն է և Դաշնակցությունը, և տվյալ կազմակերպությունների անդամներն իրենց ձայները «փաթեթով» տալիս են կուսակցությանը և Վահանին:
Ինչ կապ և ընդհանրություն ունեն Աստծո նվիրյալները և քարոզիչները այնպիսի մի կուսակցության հետ, որի անդամներն իրենց երդումը տալիս են ձեռքը զենքի վրա դրած, թերևս սա ինձ չափազանց հետաքրքրում է?????

[voter]

Բա որ ասում եմ Դաշնակցությունը հայ աջ ծայրահեղականների կուսակցություն է ուրիշ խոսքով սափրագլուխների կուսակցություն, ինձ հակադրում են, թե չի կարող պատահի սոցինտեռնի անդամ է ;o)

[Մտահոգ]

Դաշնակ, դաշնակ մինչև վերջ


«Բազմիցս ասել ենք, որ բոլոր նրանք, ովքեր դեմ են Հայ հեղափոխական դաշնակցությանը, ազգի դավաճաններ են»:

«Երկիր» օրաթերթ, 1994թ. դեկտեմբեր 26



Ներածական



Անկեղծ ասած, ՀՅԴ-ն կուսակցություն է, որի գործունեությանը միանգամից գնահատական տալը բավական անշնորհակալ զբաղմունք է մի քանի պատճառով: Նախ, իր ամբողջ արդեն 120-ամյա պատմության ընթացքում ՀՅԴ-ն թույլ է տվել` քաջարի զինվոր Շվեյկի արտահայտությամբ, այնպիսի սխալներ ու սխալիկներ, որ հասկանալ, թե դրանցից որն է առաջնային և, արդյունքում, ավելի կործանարար, գրեթե անհնարին է: Բացի դրանից, հաշվի առնելով կուսակցության տարիքը, այնքան էլ հասկանալի չէ, թե որ գնահատականը պիտի գերակշռի` պատմական թե՞ քաղաքական: Այսուհանդերձ, ստորև կփորձենք ընթերցողին ներկայացնել մի յուրատեսակ հիբրիդ, որով կջանանք չանտեսել նշված բաղադրիչներց և ոչ մեկն` ընդ որում, առանձնահատուկ տեղ հատկացնելով ժամանակակից Հայաստանում Դաշնակցության գործունեության «փառապանծ» դրվագներին ևս: Բայց սա քիչ հետո: Իսկ այժմ...

Երիտթուրքացված Ալեքսանդրապոլ

«Տվեք ինձ հենման կետ և ես շուռ կտամ երկիրը». այս արդեն թևավոր միտքն ասելիս Արքիմեդը, բնականաբար, նկատի ուներ ֆիզիկայի հարատև օրենքները: «Ցույց տվեք Դաշնակցության գործունեության որևէ դրական հետևանք, և աշխարհն ինքն իրեն շուռ կգա». սա արդեն ուրիշ օպերայից է, բայց օբյեկտիվորեն պակաս ճշմարիտ չէ և բացատրեմ, թե ինչու:

Ընդհանուր առմամբ, ցանկացած անհատի /մեկ-երկու բացառությամբ/ բնորոշ է լռել իր այն արարքի մասին, որ երբևէ թույլ է տվել, և որն այնքան էլ պատվաբեր չէ: Պարզ լեզվով ասած, դա տարրական ամոթի զգացումն է, որի առկայությունը կամ բացակայությունը գոնե մեզ` հայերիս համար, ունի գրեթե տիեզերական նշանակություն: Հիմա դառնանք Դաշնակցությանը: Այս կուսակցությունն արդեն մի քանի տասնամյակ փորձում է ստանձնել Հայ Դատի մենատիրոջ դերը` այդ ընթացքում մոռանալով երկու պատմական փաստ: Դրանցից առաջինն, անշուշտ, 1908 թվականին «Երիտթուրքերի» կողմից Թուրքիայում իրականացված պետական հեղաշրջումն է: Թե գոնե հայերիս համար ինչի վերածվեց այդ ավանտյուրան, կարծում եմ, որևէ մեկին բացատրել պետք չէ: Փոխարենն արժե ուշադրություն դարձնել մեկ այլ` բավական տարօրինակ հանգամանքի վրա: Թե այն ժամանակ, թե այժմ Դաշնակցությունն անթաքույց հպարտությամբ շեշտում է, որ «Երիտթուրքերն» իշխանության են եկել հենց ՀՅԴ-ի միջոցով և դա, ի դեպ, անուրանալի փաստ է: Սակայն, եթե, ասենք, 1908 թվականին այդ «բրավիրովկան» որոշակիորեն հասկանալի էր /ենթադրենք, այն ժամանակ դրա հետևանքները պարզ չէին/, ապա արդեն 2008-ին նման պահվածքը ենթադրում է բարոյական նորմերի իսպառ բացակայություն: Դատեք ինքներդ. նախ դաշնակները հոգեկան հիվանդներին օգնում են բռնազավթել իշխանությունը /իմիջիայլոց, սրա համար դաշնակներին «շնորհակալ» պիտի լինեն նաև թուրքերը, քանի որ երիտթուրքական կառավարության ապաշնորհ արտաքին քաղաքականության և առաջին համաշխարհային պատերազմում կրած բացարձակ ֆիասկոյի հետևանքով, թուրքական պետությունը կանգնեց իսպառ վերացման վտանգի առջև/: Հաջորդ քայլով Դաշնակցությունը հորդորներով, իսկ որոշ դեպքերում նաև ուժով զինաթափեց ամբողջ Արևմտյան Հայաստանը` փաստորեն, դրանով իսկ կանխորոշելով արևմտահայության ճակատագիրը: Եվ այսքանից հետո պահանջատեր լինելու մասին նույնիսկ ծպտուն հանելը խոսում է տարրական ամոթի իսպառ բացակայության մասին` նվազագույնը:

Անցնենք 20-րդ դարի սկզբի երկրորդ` միգուցե պակաս ողբրգական, բայց նույպես խոսուն դրվագին` Հայաստանի առաջին Հանրապետության անփառունակ վախճանին: Իրականում, այդ մասին այնքան է գրվել, որ, անկեղծ ասած, որևէ նոր բան ավելացնել գրեթե անհնարին է: Սակայն, համարձակվում եմ պնդել, որ առանձին վերցրած Ալեքսանդրապոլի պայմանագրի պատճառների քննությունը կարող է հանգեցնել չափազանց հետաքրքիր` այդ թվում նաև հոգեբանական բնույթի, եզրակացությունների: Եվ այսպես, ի՞նչ է իրենից ներկայացնում այդ չարաբաստիկ պայմանագիրը: Ըստ էության, նման պայմանագրեր կարելի է կնքել միայն մեկ դեպքում` երբ զոհելով շատը, փորձում ես պահպանել գոնե նվազագույնը: Կա՞ր նման պայմանագիր կնքելու անհրաժեշտություն: Միանշանակ: Սակայն, որքան էլ տարօրինակ չհնչի, խոսքը քաղաքականության հետ բացարձակապես կապ չունի և խնդիրը պետք է դիտարկել ուրիշ` մինչ այժմ չընդունված տեսանկյունից:

Նախ, հասկանանք, թե ինչպիսին էր իրավիճակը պայմանագրի ստորագրման պահին: Ըստ էության, և դա հնարավոր չէ ժխտել, Հայաստանը պատերազմում պարտվել էր Թուրքիային: Այլ հարց է, թե ինչպես էր դա հաջողվել գլուխ բերել` հաշվի առնելով հայկական բանակի թե թվային գերազանցությունը, թե անհամեմատ լավ հանդերձանքն ու սպառազինությունը /ժամանակակիցների վկայութամբ, շնորհիվ անգլիացիների մատակարարումների, հայկական զինված ուժերի առավելությունը թուրքերի նկատմամբ եղել է նվազագույնը կրկնակի/: Պատասխանը միակն է. հայկական բանակը ծայրաստիճան բարոյալքված էր և դա պատահական չէ: Իր կառավարման 2 տարվա ընթացքում դաշնակացական ռեժիմը բառիս ուղիղ իմաստով քամել էր երկիրը և նյութապես, և բարոյապես: Հայաստանը պատերազմական վիճակում էր իր գրեթե բոլոր հարևանների հետ, երկրի ղեկավարությունն առկա խնդիրները լուծելու փոխարեն զբաղված էր թալանով և զենքի առևտրով, սովն ու համաճարակները հասել էին սարսափեցնող չափերի: Այս ֆոնի վրա արդյո՞ք կարելի է զարմանալ, որ երևան եկավ Ալեքսանդրապոլի պայմանագիր կոչվող զարհուրելի փաստաթուղթը, որով Հայաստանը, փաստացի, դառնում էր Թուրքիայի քմահաճույքների ճորտը: Պարզվում է, ոչ միայն կարելի է, այլև պետք է զարմանալ: Խնդիրն այն է, որ Ալեքսանդրապոլի պայմանագրի ստորագրման պահին Հայաստանում իշխանությունն այլևս բոլշևիկյան էր: Ասվածից հետևում է, որ դաշնակցականների մի քանի սերունդների համար հայրենասիրության խորհրդանիշ դարձված Ալեքսանդր Խատիսյանը, չներկայացնելով Հայաստանի Հանրապետությունը, իրավասու չէր որևէ, առավել ևս նման կարգի փաստաթղթի տակ ստորագրություն դնել: Միանգամից մի կողմ թողնենք անմեղսունակության կանխավարկածը: Խատիսյանն ու ընկերները հրաշալի հասկանում էին, որ հենց այդ պահին Մոսկվայում զուգահեռաբար ընթանում էին բանակցություններ, որոնց արդյունքները Հայաստանի համար անհամեմատ գերադասելի էին: Եվ հենց այստեղ է, որ ակնհայտ է դառնում «հայրենասիրական» այս ոհմակի իրական նկարագիրը: Հասկանալով, որ նոր` բոլշևիկյան Հայաստանում Դաշնակցությունը տեղ ունենալ չի կարող, «հին ընկերները», փաստորեն, գնում են սատանայի հետ գործարքի` պայմանով, որ Հայաստանը շատ մոտավորապես հիշեցնող այդ 10հազ. քառ. կմ.-անոց տարածքում իշխանությունը, թեկուզ առերևույթ, կպատկանի միմիայն իրենց և 1908-ից ավանդական դարձած իրենց դաշնակիցներին: Ահա այսպես և ոչ այլ կերպ: Իսկ եթե այսքանից հետո որևէ մեկի ուղեղում կարող են այլ հարցեր առաջանալ, ապա հեռուն գնալ պետք չէ: Պարզապես վերընթերցեք Ալեքսանդրապոլի պայմանագիրը:

Հին ընկերների նորօրյա ակումբ

Ըստ էության, «հանուն Հայաստանի Հանրապետության» գործողության երկրորդ արարի մեկնարկը պիտի համարվի 1990 թվականը, երբ 70-ամյա տարագրությունից հետո ՀՅԴ-ի կարմիր դրոշակը կրկին անցավ Հայաստանի վարչական սահմանից ներս: Թվում էր, թե անցյալի դասերը պիտի որ որոշակի փոփոխություն մտցրած լինեին այս ավանդական համարվող կուսակցության ընդհանուր հոգեբանության մեջ: Առավել ևս, որ իր պանդխտության տարիների ընթացքում ՀՅԴ-ն անցել էր ոչ միայն ինքնաքննադատության քավարանի միջով, այլև ընկել էր, օրինակ, Նժդեհի պես մարդկանց «քացու տակ»: Պարզվեց, սակայն, որ ոչինչ կամ գրեթե ոչինչ չի փոխվել:

Ի դժբախտություն իրեն, ՀՅԴ-ն փոքր-ինչ ուշացավ: Շարժման գլխին արդեն կանգնած էին մարդիկ, ովքեր ոչ մեկին, առավել ևս դաշնակերին իշխանություն զիջելու դույզն իսկ մտադրություն չունեին: Այսինքն, դաշնակցությունը հարկադրաբար նահանջեց և, շնորհիվ շարքային դաշնակցականների, մոտ 3 տարի այնպիսի տպավորություն էր, թե կուսակցությունը զբաղված է ազգային խնդիրների լուծմամբ` այն է, ղարաբաղյան ճակատում Հայրենիքի ամբողջականությունն ու պատիվը պաշտպանելու գործով: Սակայն, 1993 թվականին տեղի ունեցավ իրադարձություն, որն այն ժամանակվա Հայաստանում միայն առաջին հայացքից կարող էր թվալ շարքային: Իր տան մուտքի մոտ գնդակահարվեց դաշնակցության բավական ազդեցիկ դեմքերից մեկը` Գագիկ Սահակյանը: Իմիջիայլոց, ես այս ոճի առանձնակի սիրահարներից չեմ, բայց ստիպված եմ: 92 թվականին մի առիթով Գագիկ Սահակյանը` ալկոհոլի թեթև ազդեցության տակ և իմ ներկայությամբ ասաց, թե իրեն երկար ժամանակ ապրելու հնարավորություն չի տրվելու: Ցավոք, նա, ըստ երևույթին, հիանալի ծանոթ լինելով գործերի ընթացքին, մարգարեացավ: Հետո արդեն` «Դրո» կառույցի քրեական գործի շրջանակներում պիտի պարզվեր, որ Սահակյանին գնդակահարողները նրա կուսակիցներն էին, որ նույն այդ կառույցը կազմավորված էր բացառապես դաշնակցականներից, և որ «Դրո»-ականների հիմնական զբաղմունքը եղել է պատվիրված սպանությունների իրականացումը /ի դեպ, նախաքննության նախնական վարկածը ներառում էր նաև թմրանյութերի շրջանառություն, սակայն, ելնելով զուտ քաղաքական նկատառումներից, այս մեղադրանքը դատարանում այդպես էլ չհնչեց /: Փոխարենը, 95 թվականին հայաստանյան դատական համակարգը բախվեց ևս մեկ «դատական նախադեպը չունեցող» քրեական գործի` այսպես կոչված «Վահան Հովհաննիսյան+30»: Այս դեպքում արդեն Վահան Հովհաննիսյանը, Հրանտ Մարգարյանը,Արմեն Ռուստամյանը, Գեղամ Մանուկյանը /այժմ բոլորը ՀՅԴ ԳՄ անդամ/ և մի շարք այլ ընկերներ մեղադրվում էին Հայաստանում պետական հեղաշրջում նախապատրաստելու համար /մինչ այդ Հայաստանից արդեն իսկ վտարվել էր Հրայր Մարուխյանը/: Ըստ որում, հատկանշականը ոչ այնքան այն էր, որ հիշյալները բոլորը ճանաչվեցին մեղավոր, այլ որ ազատ արձակումից հետո /98 թվականի հեղաշրջումից անմիջապես հետո Ռոբերտ Քոչարյանը ստորագրեց հրամանագիր, որով «քաղաքական իրավիճակի փոփոխության հետևանքով» «Վահան Հովհաննիսյան և ընկ.» միաբանության մեծ մասը հայտնվեց ազատության մեջ/ նրանցից և ոչ մեկը նույն դատական համակարգի միջոցով արդարացվելու փորձ անգամ չարեց: Իսկ լռությունն, ինչպես հայտնի է, համաձայնության նշան է:

[Մտահոգ]

Այսուհանդերձ, մի պահ ենթադրենք, թե վերը թվարկված քրեական գործերը զուտ քաղաքական պատվեր են, իրականության հետ որևէ առնչություն չունեն և ընդամենը հետապնդել են հակառակորդի հետ հաշվեհարդար տեսնելու նպատակ: Ստացվում է, որ ստիպված պիտի լինենք անդրադառնալ ավելի թարմ նյութերի` վերջնականապես հասկանալու համար, որ Հայ Յեղափոխական Դաշնակցության ցանկացած քայլ, կամա թե ակամա, հակասում է Հայաստանի կենսական շահերին:

Երբ 2001 թվականին Արմեն Ռուստամյանը` լինելով ԵԽԽՎ-ում հայաստանյան պատվիրակության անդամ, Եվրախորհրդի աշնանային նստաշրաջանում բարձրացրեց Ջավախքին ինքնավարություն տրամադրելու պահանջը, մի պահ դրանից առաջացած էյֆորիան մթագնեց հորիզոնը. շատերը նույնիսկ չհասկացան, որ դրանով հերթական դաշնակցական գործիչը հերթական անգամ գործի դրեց Հայաստանի համար արդեն սովորական դարձած դանդաղ գործողության ականի մեխանիզմը: Մեկ անգամ ևս դատեք ինքներդ: Վրաստանում արդեն այն ժամանակ սկսվել էր գործընթաց, որին քիչ թե շատ հետևելու դեպքում կարելի էր գլխի ընկնել, որ երկրում իշխանությունն, ի վերջո, բաժին է հասնելու ազգայնականներին: Հաշվի առնելով Աբխազիայի և Հարավային Օսեթիայի խնդիրների նկատմամբ վրացական հասարակության կողմից դրսևորվող բավական զգայուն դիրքորոշումը, կանխատեսելի էր, որ ԵԽԽՎ-ի նման հեղինակավոր միջազգային կառույցում նմանատիպ «պահանջատիրությամբ» հանդես գալը կարող է հանգեցնել ողբալի հետևանքների: Ավելին: Բնավ դժվար չէր ենթադրել, որ նման հարամար առիթը բաց չի թողնելու մեր մյուս հարևանը` Ադրբեջանը, որը վրացիներին ամեն գնով փորձելու է ապացուցել, որ Ղարաբաղին հետևելու է «վրացական» Սամցխե-Ջավախեթին: «Եւ եղաւ, ինչպես որ գրուած էր»: Դաշնակցական փոխանցմանը հետևեցին մի շարք իրադարձություններ, որոնք, հաշվի առնելով հայաստանյան իշխանությունների` արտաքին քաղաքականության ասպարեզին հատուկ ապաշնորհությունը, Հայաստանին մեկուսացրին տարածաշրջանից` ընդ որում, վրացիներն ամեն անգամ Ջավախքի անունը լսելիս անմիջապես հասկանում են այն, ինչ մենք իրականում նկատի չունենք` անջատողականություն: Եվ ուրեմն, մենք շատ մոտ ենք այն կետին, երբ մեկ ուրիշ դաշնակցական` ԱԺ նախկին փոխխոսնակ, ՀՀ նախագահի այլևս նախկին թեկնածու Վահան Հովհաննիսյանը կկարողանա մեզ ու մնացյալներին վերջնականապես համոզել «Հայաստանը չունի սահմաններ, Հայաստանն ունի չորս ճակատ» տափակաբանության լինելիությունը: Այսպիսին է այս կուսակցության էությունը:
Հ.Գ. կամ վերջաբանի փոխարեն
Մի քանի օր առաջ արդեն ՀՅԴ ԳՄ ներկայացուցիչ Արմեն Ռուստամյանը` Ջավախքում ստեղծված իրավիճակին անդրադառնալու լրագրողներից մեկի խնդրանքին ի պատասխան, հայտարարեց, թե ինքը ջավախքյան իրադարձություններին առանձնապես չի հետևում, ուստի և մեկնաբանելու խնդիրը մեխանիկորեն վերանում է: Ի դեպ, բարոյականության խնդիրը նույնպես:
Լեվոն Սարդարյան

[voter]

Վահան Հովհաննիսյանը համաձայնվել է, որ դաշնակցությունը բացի ուժից ուրիշ ոչ մի միջոց իրավիճակի վրա ազդելու չունի

http://new.aravot.am/am/articles/politics/45273/view

«Հեռանկար» ծրագրով հունվարի 29-ին Ձեր արած հայտարարությունը. «Ես զգուշացնում եմ՝ եթե ինչ-որ տեղ մերոնք տեսան, որ բաց քվեարկություն են պարտադրում մեր քաղաքացիներին կամ գյուղացիներին, մռութ է ջարդվելու»: Որքան հայտնի է՝ մռութներ չջարդվեցին:

- Չէ, որոշները ջարդվեցին, պարզապես այնքան շատ էին, որ բռունցք չհերիքեց: Ընդհանրապես՝ անելանելի վիճակից է, որ մռութ ջարդվելու մասին է խոսվում: Հիմա մենք հույս ունենք, եւ կարծես թե՝ որոշ առնվազն նշաններ կան, որ օրենքի ուժով են պատժվելու այդ «մռութները»՝ անկախ նրանց կուսակցական պատկանելությունից:

Բռնությունը թույլի զենքն է - Մախաթմը Գանդի

[Մեղապարտ]

Նախ ՀՅԴ-ն սոցիալիստական կուսակցություն է որից և բխում են մնացած հարցերը:
Ցանկացած գաղափարախոսություն պետք է հնարավորրություն ունենա դինամիկ զար գացման:
ՀՅԴ-ն քարացած և չզարգացող մարմին է :

[voter]

Նախ ՀՅԴ-ն սոցիալիստական կուսակցություն է որից և բխում են մնացած հարցերը:
Ցանկացած գաղափարախոսություն պետք է հնարավորրություն ունենա դինամիկ զար գացման:
ՀՅԴ-ն քարացած և չզարգացող մարմին է :

ԽՍՀՄում էլ հավաքարարի աշխատանքը ամենահարգվածն էր - թղթի վրա ;o)...

[iranahayer]

Ես գրում եմ Իրանից: Մեզ մօտ Դաշնակցականները երբ տեսնում են ժողովուրդը էլ չի ուզում իրենց, սկսել են վաճառել մեր համայնքի բոլոր ունեցւածքը, այն էլ թաքուն: Մենք որպէս նախկին դաշնակցական շարքայիններ հիմնադրեցինք մեր կայքէջը, ուր բացայայտեցինք նրանց բոլոր նենգ գործերը, ինչպիսին է աշխատող միութեան վաճառումը, հայկական դպրոցի փակումը (այն էլ երբ ճիշտ դիմացի ոչ հայկական դպրոցում ուսանում է 120 հայ աշակերտ), մեր համայնքի հանրայայտ Արարատ ֆուտբոլի խմբի ոչնչացումը եւ շատ ուրիշ խնդիրներ, որոնք կարող էք ընթերցել մեր կայքէջում: Միայն պիտի ասեմ, որ մեր այս գործի հետեւանքով, մեր աշխատակիցներից շատերը դուրս հանւեցին իրենց աշխատանքից եւ փողոցում իբրթէ անյայտ անհատների միջոցով ծեծի ենթարկւեցին:
Սա գրում եմ, որ դուք հայաստանում լաւ իմանաք թէ դաշնակցականները ինչ են բերում սփիւռքի գլխին: Ժողովրդին արտագաղթեցնում են յետոյ նրանցից գանձւած գումարները ուղարկում Բիւրոյի համար: Հիմա էլ այն քան որ գիտենք դաշնակցականները ուզում են Կոմիտասում մի հսկայական շէնք սարքել, որի գումարը հայթայթւում է մեր համայնքի միութիւններն ու դպրոցները ծախելով:
Ինչքան հնարաւոր է պիտի տարածել այս բարբարոսութիւններն ու ապազգային արարքները:

Մեր կայքէջի հասցեն է
www.iranahayer.com
Սա տարածելով մեզ աջակցեք մեր սկսած պայքարում:

[Kuk]

Ես գրում եմ Իրանից: Մեզ մօտ Դաշնակցականները երբ տեսնում են ժողովուրդը էլ չի ուզում իրենց, սկսել են վաճառել մեր համայնքի բոլոր ունեցւածքը, այն էլ թաքուն: Մենք որպէս նախկին դաշնակցական շարքայիններ հիմնադրեցինք մեր կայքէջը, ուր բացայայտեցինք նրանց բոլոր նենգ գործերը, ինչպիսին է աշխատող միութեան վաճառումը, հայկական դպրոցի փակումը (այն էլ երբ ճիշտ դիմացի ոչ հայկական դպրոցում ուսանում է 120 հայ աշակերտ), մեր համայնքի հանրայայտ Արարատ ֆուտբոլի խմբի ոչնչացումը եւ շատ ուրիշ խնդիրներ, որոնք կարող էք ընթերցել մեր կայքէջում: Միայն պիտի ասեմ, որ մեր այս գործի հետեւանքով, մեր աշխատակիցներից շատերը դուրս հանւեցին իրենց աշխատանքից եւ փողոցում իբրթէ անյայտ անհատների միջոցով ծեծի ենթարկւեցին:
Սա գրում եմ, որ դուք հայաստանում լաւ իմանաք թէ դաշնակցականները ինչ են բերում սփիւռքի գլխին: Ժողովրդին արտագաղթեցնում են յետոյ նրանցից գանձւած գումարները ուղարկում Բիւրոյի համար: Հիմա էլ այն քան որ գիտենք դաշնակցականները ուզում են Կոմիտասում մի հսկայական շէնք սարքել, որի գումարը հայթայթւում է մեր համայնքի միութիւններն ու դպրոցները ծախելով:
Ինչքան հնարաւոր է պիտի տարածել այս բարբարոսութիւններն ու ապազգային արարքները:

Մեր կայքէջի հասցեն է
www.iranahayer.com
Սա տարածելով մեզ աջակցեք մեր սկսած պայքարում:

Հարգելի սփյուռքահայ բարեկամ, ստեղ դաշնակներին լավ գիտեն, դուք սփյուռքի վրա աշխատեք Վառ օրինակը վերջին նախագահական ընտրություններն են: Նենց որ դաշնակները ստեղ սպառված են:

[iranahayer]

Հարգելի սփյուռքահայ բարեկամ, ստեղ դաշնակներին լավ գիտեն, դուք սփյուռքի վրա աշխատեք Վառ օրինակը վերջին նախագահական ընտրություններն են: Նենց որ դաշնակները ստեղ սպառված են:

Ճիշտ էս ես էլ դա լաւ գիտեմ, բայց հէնց հայաստանում դրամով պատիւ ձեռք բերելու համար քանդում են սփիւռքը, ժողովրդին քշում են դէպի ԱՄՆ, ասելով թէ եթէ ուժը ԱՄՆ-ում է ուրեմն պիտի այնտեղ սփիւռք սարքել, ուրեմն իրանահայութիւնը պիտի քանդւի եւ գնա ԱՄՆ որը Դաշնակցականները կարողանան այնտեղ լոբբի անեն: Բայց վտահ եմ որ այդ էլ լինի նրանք չեն կարող դա անել որովհետեւ զուրկ են նման հասկացողութիւններից:

[Mephistopheles]

Դաշնակցությունը ոչ ազգային կուսակցություն է ոչ էլ ՄԻՖ…այն ազգային խայտառակություն է