- Մա՛մ, ինչու՞ են ինձ ավելի լավ կերակրում, քան քույրերիս ու եղբայրներիս:
- Որովհետև դու տաղանդավոր ես:
- Իսկ դա ի՞նչ է:
- Լավ ուտում ես, առողջ ես, գիրանում ես:
- Իսկ դա լա՞վ է:
- Չգիտեմ: Տաղանդավոր երեխաներիս միշտ տարել են մոտիցս:
- Ի՞նձ էլ կտանեն:
- Երևի:
-ՈՒ՜խ, էլ չեմ ուզում էս անկապ տեղում ապրել...
- ՈՒ՞ր էիր կորել:
- Մա՛մ, գիտե՞ս, ինձ մի հատ ծակերով տուփի մեջ էին դրել, հետս ուրիշ ճագարներ էլ կային: Հետո տարան մի հատ տեխ, ժամերով կանգնեցին, նորից բերեցին:
-ՈՒ՜ֆ, արդեն զզվել եմ էս ծակերով տուփից: Մամայիս կարոտել եմ: Գոնե ուրիշ տեղ տանեին: Էս ի՞նչ մարդիկ են մոտենում, ինձ են նայում ու գնում: Էդքան սիրու՞ն եմ: Դե որ լավն եմ, ինձ էլ ձեզ հետ տարեք, թե չէ հոգնել եմ. շարժվելու տեղ չկա: Բաց տարածք եմ ուզում... Վա՜յ, էս ո՞վ էկավ: Ինձ է նայում: Չէ՛, կողքինիս վրա է աչքյ: Էս ի՜նչ զզվանքով նայեց: Երևի կողքինս տաղանդավոր չէ: Չէ՛, ասում է՝ նիհար է: Տե՛ս, տե՛ս, ես չաղ եմ. ինձ տար: Ըհ'յ՛, էս ի՞նչ է տալիս տիրոջս: Էս ի՞նչ թղթի կտորներ են: Մոտենում է ինձ: Հիմա կհանի ու կտանի իրենց տուն: Էլ չեմ մնա էս տուփի մեջ: Ազատ կվազվզեմ, ինձ կսիրեն...
- Էս ու՞ր էկանք: Ինչու՞ են բոլորը սպիտակ շորեր հագել: Երևի սա իմ նոր տունն է: Էս ի՜նչ տգեղ է: Ո?նց եմ էստեղ ապրելու: Մութ է: Ոչ էլ խոտ կա: Ես էլ մենակ եմ: Ի՞նչ եմ անելու...
- Սոված եմ. 3 օր է, ինչ ուտելու բան չեն տվել: Բա որ սատկե՞մ: Ե՞րբ են ինձ էստեղից տանելու: Մեղկ չե՞մ: Ախր տաղանդավոր ճագար եմ: Ինձ նմանը տեսե՞լ եք: Ախր քույրերս ու եղբայրներս էնքա՜ն նիհար էին: Դե մի բան բերեք ուտելու, թե չէ կգեշանամ:
- Էրեխե՛ք, էդ ճագարը մինչև մյուս երեքշաբթի չի դիմանա: Կարո՞ղ եք էսօր ավելի ուշ գալ, անենք վիրահատուտյունը:
- Չէ՛, էսօր չի լինի: Հինգշաբթի լա՞վ է:
- Բայց չի՞ սատկի էդ ընթացքում:
- Մենք կեր կբերենք:
- Չէ՛, մենք էլ կտանք... Անո՛, էդ ճագարին գազար-մազար տուր:
- Վա՜յ, ինձ հիշել են: Էլ սով'ած չեմ մնա: ՈՒ՜խ, չեմ գեշանա: Հիմա հավեսով կուտեմ ու հանգիստ կքնեմ: Որ ուտելիք բերեցին, երևի ինձ էստեղից կտանեն էլ:
- Վա՜յ ծակերով տուփս բացում են: Հիմա ինձ կհանեն, կտանեն ու կսիրեն: Համ էլ կեղտոտ եմ: Չմոռանա՛ք ինձ լողացնել, հա՜: Թե չէ վրայիցս շան հոտ է գալիս... Էս ու՞ր բերեցին ինձ: Սրանք ովքե՞ր են: Բերաններն էլ սպիտակ բաներով փակել են: Երևի չեն ուզում, որ իրենց ճանաչեմ: Պա՛հ, թող այդպես էլ լինի... Վա՜յ, ցավում է, չէ՞: Ի՞նչ եք ինձ ծակում: Ձեր դուրը կգա՞ր, որ ես էլ ձեզ ծակեի: Բայց ի՜նչ զզվելին եք: Էս ի՞նչ են անում: Ինձ կապում են: Քունս սկսեց տանել... Մազերս կտրում են: Բայց ի՜նչ ապուշ եք: Չե՞ք տեսնում՝ ինչ սիրուն մորթի ունեմ: ՈՒզում եմ փախչել... Վա՜յ, էս ի՞նչ բան է. մարմինս թուլանում է: Չէ!, պիտի փախչեմ... Էն աղջիկն ո՞վ է: Լալիս է: Ա՛յ աղջիկ, քեզ ի՞նչ եղավ: Սպասե՛ք, ես պիտի փախչեմ: Ըհը՛, աջ ձեռքս լավ չեն կապել: Մեկ, երկու... հո՛պ, էս մի ձեռքս ազատ է: Հիմա մյուսն էլ կազատեմ: Թողե՛ք ինձ, թե չէ կկծեմ: ՈՒզում եք էլի՞ կապել: Վա՜յ, ուժերս չեն հերիքում: Ի՞նչ անեմ... Էն աղջիկը գնաց: Երևի վախեցավ՝ իրեն էլ կապեն: Խելոք էր... Թե չէ ես... Հիմարի մեկն եմ... Ինչ անում են հետս, ձայն չեմ հանում: Տեսնես ինչու՞ են մազերս կտրում, ինչու՞ են էսպես կապել: Քունս տանում է... Մամայիս կարոտել եմ... Էս ի՞նչ լույս վառեցին վրաս... Ի՜նչ լավ էր մեր տանը. ինձ համար անհոգ ապրում էի, քույրերիս ու եղբայրներիս հետ վազվզում, խոտ էի ուտում, իսկ եթե խելոք էի մնում, գազար էլ էին տալիս... Մա՛մ, դու՞ ես... դե ինձ պաչիկ արա, քնեմ... Բարի գիշեր, մա՛մ ջան...
Մեջբերել
: Մարմինս փշաքաղվեց լրիվ, որ կարդացի
Էջանիշներ