Իմ Փոքրիկ Ստեղծագործությունները

[Արամ]

Իսկական ընկերները

Նորից քայլում էի փողոցով...: Երեկո էր...: Արևը լողում էր հորիզոնի ալիքավոր մազերի վրա...: Խորասուզված մտքերիս մեջ, չնկատեցի կողքովս անցնող տղային` <<ընկերոջս>>, բայց հենց հասկացա այդ ամենը, <<ընկերս>> հասցրել էր իր <<թարախ>> հայածքը մցնել իմ մեջքը....: Այո՛, այո՛, միշտ է այդպես, «ընկերներս» միշտ էլ հարգում ու հասկանում են ինձ…: Ու ես իրանց շատ եմ սիրում: Ինչևիցէ շարունակում եմ քայլել...: Ըհը,՛ նորից իմ տարիքի տղաները քայլում են աղջկա հետ, ով գիտի, ընկերուհին է՞, քույրն է՞, բայց աղջկա հետ է... իսկ ես մենակ եմ...: Ճիշտ է, կարելի էր «ընկերոջս» կամ «ընկերուհւս(ընգերուհի չէ)» հետ դուրս գալ, բայց հոգնել եմ «Վերվարածների» սցենարը կրկնելուց…: Շատ լավ է, գոհ եմ կյանք ջան քեզնից: Շատ գոհեմ, ապրե'ս, ավելի լավ է մենակ «քարշ գալ» փողոցներով, քան թե «ընկերներիս»…:

Հ.Գ.

[Kuk]

Արամ, լավն էր
վերվարածների պահը սպանեց

[Արամ]

Պատից կախված նկարը

Ինչ փափուկ է բազմոցը...: Նայում եմ ճերմակ-ճերմակ պատին: Գեղեցիկ է, ճիշտ է հոգնեցուցիչ, բայց սպիտակ, այնպես ուրախ, բարի: Հետաքրքիր էր «պատը», չգիտես ինչու, որոշեցի նկարներս նայել...: Նկարներումս գտա՝ ....ես էի ու իմ հանգուցյալ պապիկը: Ճիշտ է, երբ պապիկս մահացավ ես 3 տարեկան էի, բայց պարզ հիշում եմ նրա դեմքը: Այդ նկարը նկարվելուց 1 ամիս հետո պապիկս մահացավ...: Նկարվելու ժամանակ պապիկս գիտեր որ մահացու հիվանդ է, բայց ինչու՞ էր նա ժպտում…: Ինչ անհոգ էի ես այդ նկարում...պապիկս նույնպես, բայց ինչու՞, ինչու՞ էր անհոգ, ինչու՞ էր այդպես ուրախ:
Մեր փոքր բալկոնը՝ արհեստանոցի նման բան է, որոշեցի շրջանակ պատրաստեմ…: Ահա, ոնց որ թե լավ ստացվեց, կախեցի այն պատից: Այո՛, այո՛ այն սպիտակ պատից:
Ինչ գեղեցիկ է....սպիտակ պատը....և իմ պապիկը; Ահա հասկացա թե ինչու էր ժպտում...; Նա սիրում էր կյանքը...և ոզում էր վայելեր իր կյանքի վերջին օրերը:
Ահա թե ինչ կարող է ասել սովորական պատի սպիտակ գույնը:

[Dayana]

Արամչուկ ջան քեզ պաչիկ եմ ուղարկում
Շատ լուրջ հարցեր ես քննարկել։ Հուսով եմ պապիդ օրինակը մեզ բոլորիս կսովորեցնի սիրել կյանքը

Հ.Գ. Քեզ լրիվ ուրիշ անկյան տակ տեսա

[Kuk]

Արամ ջան, լավ ես գրել
Ուրիշ թեմաներում ունե՞ս ստեղծագործություններ:

[Yellow Raven]

Ապրես Արամ ջան,հետաքրքիր էին

[Արամ]

Այնքան ծանր է միջանցքից դուրս գալը: Երբ նյարդային համակարգդ էլ չի ենթարկվում քեզ: Մաշկիդ բջիջները կպնում են նրան ու վերջ: Վերջ` ծանր է: Ծանր է` չեմ ուզում դուրս գալ միջանցքից, ուզում եմ ևս մեկ անգամ համբուրեմ նրան: Գրկել եմ…: Միթե վերջին անգամ եմ տեսնում, այս շուրթերը: Ձեռքս բաց չի թողում…: Ինչպես գնամ, երբ ուզում եմ զգամ նրա ձեռքի ջերմությունը, ինչպես: Եթե չլսվեր վերելակի ձայնը, ես դեռ երկար կմնայի այնտեղ: Հավաքեցի ամբողջ համարձակությունս, թե վաղկոտությունս, և դուրս եկա: Չէ, ախր դիմացս բան չկա, ինչու չեմ կարողանում դուրս գալ այդ անիծյալ դռնից: Վերջին անգամ ասեցի հաջող ու գնացի: Աստված ինչու ես ինձ այսպիսին ստեղծել: Քո կողմից անիզված մարդը, քայլեց տուն, վերելակի ձայնը, դռան չխկոցը, սառը ջուրը և հոգիս մահացավ:

Հ.Գ. չգիտեմ, եթե այս գրառումը որպես ստեղծաագործություն արժանի չէ լինել ասյտեղ, խնդրում եմ մոդերատորներին տեղափոխել անկապ օրագիր

[Sambitbaba]

Այնքան ծանր է միջանցքից դուրս գալը: Երբ նյարդային համակարգդ էլ չի ենթարկվում քեզ: Մաշկիդ բջիջները կպնում են նրան ու վերջ: Վերջ` ծանր է: Ծանր է` չեմ ուզում դուրս գալ միջանցքից, ուզում եմ ևս մեկ անգամ համբուրեմ նրան: Գրկել եմ…: Միթե վերջին անգամ եմ տեսնում, այս շուրթերը: Ձեռքս բաց չի թողում…: Ինչպես գնամ, երբ ուզում եմ զգամ նրա ձեռքի ջերմությունը, ինչպես: Եթե չլսվեր վերելակի ձայնը, ես դեռ երկար կմնայի այնտեղ: Հավաքեցի ամբողջ համարձակությունս, թե վաղկոտությունս, և դուրս եկա: Չէ, ախր դիմացս բան չկա, ինչու չեմ կարողանում դուրս գալ այդ անիծյալ դռնից: Վերջին անգամ ասեցի հաջող ու գնացի: Աստված ինչու ես ինձ այսպիսին ստեղծել: Քո կողմից անիզված մարդը, քայլեց տուն, վերելակի ձայնը, դռան չխկոցը, սառը ջուրը և հոգիս մահացավ:

Ինձ դուր է գալիս. ազնվություն և մաքրություն կա մեջը, ինչը որ իրոք մեզ շատ է պետք:
Բայց, Արամ ջան, ինձ դուր է գալիս նաև, երբ դու "տուֆտում" ես: Լեզուն չէ` հումորը: ՈՒրախ կլինեի, եթե կարողանաիր "տուֆտել" այս վերջին գործիդ լեզվով ու հին հումորով: Եթե ծանոթ չես Դանիիլ Խարմսին, խորհուրդ կտայի կարդալ. աշխարհի մեծագույն "տուֆտողն" է:

[Արամ]

Մեր կուրսի խխունջը

Նորից սեպտեմբեր, նորից պետք է նոր կուրսեցիների հետ մերվել, որը իմ մոտ վատ է ստացվում: Ինչու նորից, կպատմամ դրա մասին հետո: Մտա լսարան, ոչ մի արտառոց բան չկար, միանման մարդիկ, ամեն մեկը իր դժգոհ դիմակը "քաշել" է դեմքին և նստել` տիպա մենք լուրջ տղերք ենք: Գնացի նստեցի միակ ազատ նստարանին, քանի որ ինչպես սեպտեմբերի 1-ը, այնպես էլ բոլոր օրերը ` ուշանում եմ: Զգացի որ ինչ որ մեկը ինձ է նայում, գլուխս արագ շրջեցի նրա կողմ` տեղից վեր թռավ: Ուշադիր զննեցի նրան, տիպիկ գյուղացի քյառթ: Մազերը ժելեյով հետ սանրաց, գլխի վերևում ինչ որ խուճուճիկներ արած, դժգոհ դեմքով արարած: Ծանոթացեք ` մեր կուրսի խխունջը: Խխունջը տգեղ ևս մի անգամ տգեղ, տհաճ մարդ է : Բայց իր ինքնագնահատման սանդղակը, երևի սխալ է աշխատում, քանի որ հենց առաջին րոպեից սկսեց աղջիկ կպցնել: Կողքը աղջիկ էր նստած: Հենց դասախոսը ինչ որ բան է ասում միանգամից կրկնում է այդ աղջկա համար, ինչ որ խոսալու թեմաներ է ման գալիս: Բա նրա այդ տականք ժպիտը...: Սեպտեմբերի 2-ը, նորից իր դեֆորմացված հետույքը տեղադրել էր, ինչ որ աղջկա կողքը: Անընդհատ աղջիկը բրդում էր խխունջին, քանի որ խխունջը շատ էր մոտիկանում նրան, գագաթնակետն էլ եղավ այն ժամանակ, երբ խխունջը համբուրեց նրա ականջը: Այ սրա նման կղանքներից է, որ պետք է գնաս քրոջդ/ընկերուհուդ կուրսեցիներին/դասարանցիներին զգուշացնելու, սրա նման թափոններն են կեղտոտում մեր երկիր մոլորակը:

[Tianshi]

......Ես գիտեեեեեեեմմ Նա ՍԻՐՈՒՄ Է ՔԵԶ (շատ)