Ի՞նչ է արժեցել նրանց բարեկեցիկ կյանքով ապրելը...

[Մտահոգ]

ՀՀ-ում վերջին ամիսներին կատարվածի մասին էլ Ռ. Ամիրխանյանը նշեց. «Ցավում եմ, որ երկու հարեւան, ազգական դուրս եկան առճակատման: Բայց պիտի նաեւ շնորհակալություն հայտնել, որ այսպիսի բան է տեղի ունեցել, քանի որ նոր նախագահական ընթացքի հենց սկզբից լրացուցիչ զգոնության տարր կա, երբ ավելի լուրջ անհրաժեշտություն կա ծրագիր իրագործելու: Կարեւոր չէ կատարված իրադարձությունը, կարեւորն այն է, թե ինչ եզրակացություններ արեցինք դրանից...»: «Տարեգրի» թղթակիցը, որին հետո պրն Ամիրխանյանը «ագրեսիվ եւ դեղնակտուց» անվանեց, հարցրեց, թե նա ի՞նչ կարող էր անել, որ չի արել՝ մարտի 1-ը կանխելու համար: «Ես գյուղում նստող-ցավող չեմ: 17 տարի ապրում եմ Կոմպոզիտորների միության հոգսով: Իսկ ի՞նչ կարող էիք անել դուք: Ինչո՞ւ եք մոգական փայտիկ դնում իմ ձեռքին՝ ասելով, թե ի՞նչ կարող էի անել սպանությունները կանխելու համար: Օրինակ՝ դուք կարո՞ղ եք միջոց առաջարկել, որ աշխարհում վերանան սպանությունները»,- ի պատասխան հնչեց կոմպոզիտորի հռետորական հարցը:

պատկերացնում եք, փաստորեն պիտի շնորհակալություն հայտնել բոլոր նրանց ովքեր սպանել են, կամ սպանելու հրաման են տվել, քանի որ մարդկային զոհերը բերեցին զգոնության տարր: Կամաց կամաց տպավորություն է ստեղծվում որ ժամանակակից հայ տաղանդավոր բանստեղծ, կոմպոզիտոր կամ մուլծիպլիկատոր լինելու համար, անպայման պետք է դրսևորվել ամենաանասնական բնազդներով ու գոնե մի քանի անգամ ցույցերին մասնակցած քաղաքացիների ու զոհերի հասցեին մի քանի վատ խոսք բաց թողնել:

[Մտահոգ]

Ստի դափնիների ժամանակը

... իսկ երբ իշխանություններին սատարող երիտասարդ երգչուհի Վարդուհի Վարդանյանը «Քաղաքի օրը» ծաղկացնող մի միջոցառումից մյուսին շտապելիս ավտովթարից մահացավ, հեռուստաընկերությունները համազգային սուգ հայտարարեցին` ցուցադրելով, որ միայն իրենց սատարողներին են ոչ միայն ապրեցնելու, այլեւ ճոխ թաղելու: Իսկ Քոչարյանի տված մեդալը ետ ուղարկած բանաստեղծուհի Սիլվա Կապուտիկյանի մահվան մասին իմացանք մի կես-բերան, հետո Զորի Բալայանի խոսքն էր` «Կիլիկիայի» վրայից, որ իր նավագնացության մասին պատմելու արանքում Սիլվա Կապուտիկյանի մահն էր գուժում:

Չգիտեմ միտումնավոր է թե ոչ, բայց որ այս թեման շեղվում է դեպի Վ.Վարդանյանի մահվան ու թաղման հանգամանքների մասին գրելը որպես անբարոյականություն ներկայացնելու անիմաստ վեճի, դա փաստ է: Հարգարժան բարոյախոսներին խորհուրդ կտամ մեկ անգամ ևս կարդալ մեջբերված մասը ու ասել թե փաստի այսօրինակ արձանագրումը ինչով է վիրավորական, կոնկրետ բառ որը վիրավորում է մարդկանց, իմ ձեր բարոյական արժեքները, որն է այդ գրողի տարած բառը կամ բառակապակցությունը:
Հետո եթե չգտնեք այդ բառը կամ բառակապակցությունը ու ասեք որ հենց միայն փաստի արձանագրումն է անբարոյական, դրանից հետո կարդացեք Ավետարանը ու ինձ ասեք ձեր "տրամաբանությամբ" ինչքանով է բարոյական Մաթեոս առաքյալը, որը իր Ավետարանում շարադրել է Հիսուսի խաչելությունը ու մահը: Այսպիսի օրինակ բերեցի որպիսի չշարունակվի անիմաստ բարոյախրատական զեղումները ի պաշտպանություն հանգուցյալ երգչուհուն:

[Ուրվական]

Չգիտեմ միտումնավոր է թե ոչ, բայց որ այս թեման շեղվում է դեպի Վ.Վարդանյանի մահվան ու թաղման հանգամանքների մասին գրելը որպես անբարոյականություն ներկայացնելու անիմաստ վեճի, դա փաստ է:

Իրոք, եկեք խոսենք բուն հոդվածի մասին: Ոչ մեկն էլ կարիք չունի մեկ այլ մարդու համապատասխանեցնել իր բարոյականության չափանիշներին: Դրանք տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր են: Անձամբ իմ կարծիքը ընդհանուր հոդվածի մասին ես հայտնեցի.
Շատ դիպուկ էր ասված, ու ես համաձայն եմ դրա հետ: Ուղղակի էդ թվարկված մարդիկ էն մարդիկ չեն, ոմ հետևից, թեկուզ իրենց մարդավարի պահվածքի դեպքում ժողովուրդը կգնար: Ասենք, Ազատ Գասպարյանը կամ Շուշանիկ Պետրոսյանը:

[Տրիբուն]

Իրոք, եկեք խոսենք բուն հոդվածի մասին: Ոչ մեկն էլ կարիք չունի մեկ այլ մարդու համապատասխանեցնել իր բարոյականության չափանիշներին: Դրանք տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր են: Անձամբ իմ կարծիքը ընդհանուր հոդվածի մասին ես հայտնեցի.
Շատ դիպուկ էր ասված, ու ես համաձայն եմ դրա հետ: Ուղղակի էդ թվարկված մարդիկ էն մարդիկ չեն, ոմ հետևից, թեկուզ իրենց մարդավարի պահվածքի դեպքում ժողովուրդը կգնար: Ասենք, Ազատ Գասպարյանը կամ Շուշանիկ Պետրոսյանը:

Կգան նրանց հետևից թե չեն գնա ի՞նչ կապ ունի: Ասում են որ մտավորականությունը ազգի խիղճն է; Մարտի 1-ից հետո, երբ պրոսպեկտի ասֆալտը հայի ձեռքով հայի արյամբ էր ներկվել, ազգի խիղճը պիտի հստակ դիրքորոշում ունենար, անկախ այն բանից թե ով ինչում էր մեղավոր: Իսկ մեր խիղճն այսօր հավասարեցվել է հանրային հեռուստատեսությամբ մեկ ու մեջ եթերաժամ ունենալուն, մեքենային, մի երկու կտոր քռչ ու փալասին: Իսկ իրեն քաղաքական մեկնաբանի տեղ դրած մուլծիպլիկատորի ու Գեբելսի միջև այլևս ոչ մի տարբերություն չկա:

[Kuk]

Մյուսը` Ազատ Գասպարյանը, այժմ ժյուրի է «ժողովրդական երգի» մրցույթում` Լեյլա Սարիբեկյանի ու մի քանիսի կողքին, դատելով տեսքից՝ նա կամ չի հասկացել, որ մինչեւ վերջ ջնջվում է ժողովրդի աչքում, կամ էլ չի կարող ետ դառնալ եւ շարունակում է շոուն: Նրանք կարծում են, որ մարտից հետո հնարավոր է անպտուղ մշակութից խոսել: Ասենք, ասել՝ դերասաններին պետությունը լավ չի պահում, կամ՝ շոու-բիզնեսը խեղդել է իսկական մշակույթը, կամ էլ խոսել հրատարակչական դաշտի բացերից: Իշխանությունը հասկանում է, որ սրանց պետք է լռեցնել` փող տալով, թե չէ` կսկսեն մարտի մեկից ու ընդհանուր մղձավանջից խոսել: Այո, կեղծ հայրենասիրության դիմակն էլ պատռվեց, թե չէ երգչուհի Շուշան Պետրոսյանը քիչ էր մնում մայր հայրենիքի սիմվոլը դառնար, իսկ «Հայի աչքերի» հեղինակ Ռոբերտ Ամիրխանյանը` իր սադիստական կոչերով` հայի: Կամ Ռազմիկ Դավոյանի կարծիքը միտինգավորների մասին` «Ազատության հրապարակում պեռաշկու-պիցցայի ու 5 հազարի համար հավաքված ժողովուրդ էր»: Եթե նույնիսկ ինքը հավատում է իր ասածին, ինչո՞ւ չի հնչեցնում իր ցավը, որ ժողովուրդն այնքան սոված է, որ գիշերվա սառնամանիքին նստում է այդ հրապարակում ու իր բաժին «պեռաշկուն» սպասում` ամեն վայրկյան ոստիկանի մահակին սպասելով: Այսպիսին է մեր «ձիու վրա» մտավորականների վիճակը, իսկ ահա Արտավազդ Փելեշյան ազգանունով մեր հանճարին ընկերները քաղցից ու խելագարությունից փախցրին Մոսկվա:

Կարելի է ավելացնել ևս մի այդպիսի տեսակի՝ նունեեսայանի ասածը, որ զոհերի համար հենց զոհվածներն են մեղավոր, թող այդտեղ չլինեին, չէին զոհվի: Մի անգամ էս արտահայտությանը արձագանքեցի Ակումբի թեմաներից մեկում նկատողություն ստացա, հիմա չեմ անդրադառնա, ով կարող է առանց վիրավորելու այս արտահայտությանը պատասխանել, թող պատասխանի:

[Բարեկամ]

Հիմա կրկնեմ, "մուլծիկ" նկարող ասելով նկատի եմ ունեցել մարդու, որը ՆԿԱՐՈՒՄ Է մուլծիկ, (մուլտֆիլմ, մուլտ....: ) Հուսով եմ հասկանալի է, այսինքն "մուլծիկ" նկարող ասելով նկատի չէի կարող ունենալ մեկին որը մասնագիտությամբ դարբին է

Կարծում էի ավելի առարկայական կբանավիճես:
Ավերլորդ է, բայց լավ, նշեմ, որ եթե նկատի ունենայիր մուլտֆիլմ կամ մուլտ, այդպես էլ կգրեիր, բայց ոչ մուլծիկ, ինչը ցույց ա տալիս, որ հեգնել ես: Ուղղակի չես հասկացել, որ գրառումս հեգնանքի հենց էդ առարկայիդ էր վերաբերում, այն է՝ անհիմն ընտրածդ առարկային, այն թե՝ ինչու՞ ես կպել մարդու հենց մասնագիտությանը: Չնայած միանգամայն ակնհայտ ա, որ դու, կներես, մաղձ ես կրակում աջ ու ձախ, ընտրելով անհեթեթ նշանակետեր, էնքան որ կրակես:

Հորջորջյալ բառի բոլոր իմաստներին մանրամասն ծանոթանալու համար տես բառարաններ:

Իմաստն ինձ հայտնի ա, բայց կարիք չունեմ դրանից թույն սարքել "նետեր" թաթախելու համար:

Իսկ ուրիշներին հայերենի ուղղակի կամ անուղղակի դասեր տալուց առաջ կամ հետո

Դասեր չեմ տալիս, պարզապես արձագանքում եմ

ուշադրություն դարձրու հետևյալ նախադասությանդ "Պարզապես արձագանքում եմ հեգնանքի առարկայիդ" - տվյալ դպքում դու արձագանքում ես ոչ թե հեգնանքիս(եթե հեգնանք կա) առարկային(որ չի կարելի գրել Դ հոդով, քանի որ այդ առարկան իմը չէ, ավելին առարկա չէ այլ քո կողմից շատ հարգված "մուլծիկ" նկարող, այլ արձագանքում ես հեգնանքի հեղինակին, մեծ տարբերություն կա:

Ոչ: Դու որպես հեգնանքի առարկա ընտրել ես էդ մարդու մասնագիտությունը, ու ստացվել ա /քեզնից անկախ երևի - պռոմըխ /, որ հեգնել ես ոչ թե իրեն, այլ հենց մասնագիտությունը: Բառակերական վերլուծությունը համենայն դեպս դա ա ցույց տալիս. քեզ պետք ա որ ծանոթ լինի
Իսկ "դ"-ն շատ տեղին էր, որտև, հիշեցնեմ նախորդ գրառմանս բովանդակությունը, մուլտֆիլմ նկարելը ամենևին հեգնանքի առարկա չէ, բայց արի ու տես քո ընտրությամբ ստացվել է այդպիսին:

ՄԻ ասացվածք կա, "Ուրիշի շորի կեղտերը մատնացույց անելուց առաջ, լվա մատԴ"

Քանի որ աֆորիզմներ սիրում ես, էս էլ մտապահի՝
հեգնանքը թույլերի մխիթարանքն է:

[Բարեկամ]

Ու որպեսզի միտքս շուռումուռ չտաս ու բառարաններ նայելու չուղարկես, ավելի պարզեցնեմ -
լիներ ոմն Պողոս Պետրոսյանը քաղաքական կամ չգիտեմ ինչ համախոհդ, հիշատակելուց կգրեիր պարզապես՝ մուլտիպլիկատոր Պողոս Պետրոսյան:
Բայց մուլծիկ նկարողը, ոնց էլ քանդես՝ սեմանտիկ, թե սինտակսիկ, թե բարոյահոգեբանական կանոնններով ու տրամաբանությամբ, բացվում ա - "մուլծիկ չի ՞դրա նկարածը" , նմանապես՝ էսինչ էսինչյան հորջորջյալ անվանելդ առանց բառարանի էլ հասկանալի ա դարձնում, որ քո համար էդ մարդն արդեն պիտակավորել ա էդ անուն-ազգանունը "հորջորջյալությամբ"…
Մինչդեռ , ըստ իս, քաղաքական հարթության վրա վերաբերմունքդ տվյալ անձի նկատմամբ ցույց տալիս ավելի ազնիվ կլիներ անվանեիր թեկուզ սրիկա, բայց էն, ինչին որ դու ես կպել, ընդամենը ցույց ա տալիս, թե որքան "օդային" ա տակտիկադ ու կասկածներ ա առաջացնում ընդհանրապես դիրքորոշմանդ ամրության վերաբերյալ. էնքան որ, էլի եմ ասում, մաղձ կրակես: Դու դրանից հաճույք ես ստանում

Ու մի հատ էլ նշեմ. տվյալ մուլտիպլիկատորի նկատմամբ ես ոչ հարգանք եմ տածում, ոչ էլ անհարգանք, միանգամայն անտարբեր եմ: Պարզապես տվյալ պահին անտարբեր չգտնվեցի թույնով թաթախված, անհիմն գրառումների նկատմամբ:
Էդքան բան:

[Տրիբուն]

Ոչ: Դու որպես հեգնանքի առարկա ընտրել ես էդ մարդու մասնագիտությունը, ու ստացվել ա /քեզնից անկախ երևի - պռոմըխ /, որ հեգնել ես ոչ թե իրեն, այլ հենց մասնագիտությունը: Բառակերական վերլուծությունը համենայն դեպս դա ա ցույց տալիս. քեզ պետք ա որ ծանոթ լինի
Իսկ "դ"-ն շատ տեղին էր, որտև, հիշեցնեմ նախորդ գրառմանս բովանդակությունը, մուլտֆիլմ նկարելը ամենևին հեգնանքի առարկա չէ, բայց արի ու տես քո ընտրությամբ ստացվել է այդպիսին:

Կներեք, որ խառնվում եմ…

Կարծում եմ Մտահոգն իր պատասխանում ի նկատի ուներ որ «հեգնանքի առարկադ» արտահայտությունն ավելի ճիշտ կլիներ գրել հետևյալ կերպ. «հեգնանքիդ առարկան»: Տվյալ դեպքում Դ-ն կվերաբերեր ոչ թե առարկային, որն իրոք չի պատկանում Մտահոգին, այլ հեգնանքին, որն իրոք Մտահոգինն էր:

Ավելացվել է 6 րոպե անց

Ու որպեսզի միտքս շուռումուռ չտաս ու բառարաններ նայելու չուղարկես, ավելի պարզեցնեմ -
լիներ ոմն Պողոս Պետրոսյանը քաղաքական կամ չգիտեմ ինչ համախոհդ, հիշատակելուց կգրեիր պարզապես՝ մուլտիպլիկատոր Պողոս Պետրոսյան:
Բայց մուլծիկ նկարողը, ոնց էլ քանդես՝ սեմանտիկ, թե սինտակսիկ, թե բարոյահոգեբանական կանոնններով ու տրամաբանությամբ, բացվում ա - "մուլծիկ չի ՞դրա նկարածը" , նմանապես՝ էսինչ էսինչյան հորջորջյալ անվանելդ առանց բառարանի էլ հասկանալի ա դարձնում, որ քո համար էդ մարդն արդեն պիտակավորել ա էդ անուն-ազգանունը "հորջորջյալությամբ"…
Մինչդեռ , ըստ իս, քաղաքական հարթության վրա վերաբերմունքդ տվյալ անձի նկատմամբ ցույց տալիս ավելի ազնիվ կլիներ անվանեիր թեկուզ սրիկա, բայց էն, ինչին որ դու ես կպել, ընդամենը ցույց ա տալիս, թե որքան "օդային" ա տակտիկադ ու կասկածներ ա առաջացնում ընդհանրապես դիրքորոշմանդ ամրության վերաբերյալ. էնքան որ, էլի եմ ասում, մաղձ կրակես: Դու դրանից հաճույք ես ստանում

Ու մի հատ էլ նշեմ. տվյալ մուլտիպլիկատորի նկատմամբ ես ոչ հարգանք եմ տածում, ոչ էլ անհարգանք, միանգամայն անտարբեր եմ: Պարզապես տվյալ պահին անտարբեր չգտնվեցի թույնով թաթախված, անհիմն գրառումների նկատմամբ:
Էդքան բան:

Կներեք որ էլի խառնվում եմ…
Հայերենում էական տարբերություն կա մուլտիկ և մուլծիկ բառերի, հետևապես նաև մուլտիպլիկատոր և մուլծիպլիկատոր բառերի միջև:
Սահակյանցը իր գործունեության առաջին տասնամյակում մուլտիպլիկատոր էր, ու բավականին հետաքրիր և ուսանելի մուլտեր էր նկարահանում: Անգնահատելի է նրա դերը հայ մանուկների բարոյահոգեբանական դաստիարակման գործում: Ցավոք վերջին տասնամյակում նա դարձել է քաղաքական պատվերի շրջանակներում ցածրորակ մուլծիկների վարպետ, որը նրան նաև իրավունք է տվել ժամանակ առ ժամանակ շեղվել սիրած աշխատանքից և իր վրա վերցնել քաղաքական մեկնաբանի պարտականություններ` բավականին ծայրահեղ դրսևորումներով: Այն պահից երբ զվարճանքի ու դաստիարակչական նպատակներով մուլտեր նկարահանողը սկսում է հեռուստատեսությամբ բռնության ու սպանության կոչեր անել, նա վերածվում է մուլծիպլիկատորի, քանի որ իր առաջանային մասնագիտության հետ կապ չունեցող ոլորտի մեջ այնքան է խորացել, որ այլևս ինքն է իրենից մուլծիկ սարքել հասակարկության աչքերում:
Իսկ քանի որ անվանյալ Ռուբեն Սահակյանցը բոլորիս մինչև վերջերս հայտնի էր որպես լավ մուլտիպլիկատոր, ապա մուլծիպլիկատորի վերածվելուց հետո նա դարձավ հորջորջյալ: Որոշ դեպքերում, հասարակության հատկապես անպատկառ անդամներին (որոնք հաճախ իրենք իրենց մտավորականներ են անվանում) այժմ հորջորջում են Սահակյանց:

Ավելացվել է 13 րոպե անց

Քանի որ աֆորիզմներ սիրում ես, էս էլ մտապահի՝
հեգնանքը թույլերի մխիթարանքն է:

Աֆորիզմներ ես էլ եմ սիրում: Կասե՞ք ում փայլուն խոսքերն են սրանք:
Եթե Ձեր անձնական աֆորիզմն է, ապա մտապահեք այս մեկն էլ իմ կողմից. «հեգնանքը ուժեղների լավագույն զենքն է»:

[Բարեկամ]

Կարծում եմ Մտահոգն իր պատասխանում ի նկատի ուներ որ «հեգնանքի առարկադ» արտահայտությունն ավելի ճիշտ կլիներ գրել հետևյալ կերպ. «հեգնանքիդ առարկան»: Տվյալ դեպքում Դ-ն կվերաբերեր ոչ թե առարկային, որն իրոք չի պատկանում Մտահոգին, այլ հեգնանքին, որն իրոք Մտահոգինն էր:

Ճիշտն ասած մտքովս չէր անցել, որ մտքի քննարկման փոխարեն լեզվի քննարկման է վերածվելու սա, չնայած, եթե անցներ էլ, նեղություն չէի քաշելու ձևակերպելուց գտնվել ավելի սկրուպուլյոզ՝ խուսափելու համար դասատվությունից /հուսով եմ էս բառերին էլ հատուկ ուշադրության թիրախ չեք դարձնի/:
Իսկ մտքի առումով, ես նկատի էի ունեցել "հեգնանքի առարկադ", որն այլ իմաստ ունի, քան հեգնանքիդ առարկան, բայց չեմ պատրաստվում մի հատ էլ մեկնաբանել, վերևում գրեցի էդքան…

Սահակյանցը իր գործունեության առաջին տասնամյակում ...

Տրիբուն ջան, երևի հենց սրանից էլ պետք էր սկսել, ինչը և ամենասկզբում էի առաջարկել.

Չգիտեմ "մուլծիկ" նկարող ասելով ինչն ես հեգնել՝ մասնագիտությունը, թե մասնագիտացվածությունը, բայց եթե առաջինը, ասեմ, որ ամենաբարդ մասնագիտություններից մեկն է ու պահանջում է հարուստ այսպես ասած artistic vision. Եթե երկրորդը, էդ առանձին բանավեճ է՝ արվեստի շրջանակներում, ու քաղաքականության հետ կապ չունի /եթե իհարկե "մուլծիկները" քաղաքական թեմաներով չեն/:

Քննարկումն էլ ավելի հետաքրքիր կընթանար ու ավելի ինֆորմատիվ:

Աֆորիզմներ ես էլ եմ սիրում: Կասե՞ք ում փայլուն խոսքերն են սրանք:
Եթե Ձեր անձնական աֆորիզմն է, ապա մտապահեք այս մեկն էլ իմ կողմից. «հեգնանքը ուժեղների լավագույն զենքն է»:

Այդ փայլուն խոսքերի հեղինակը Սենտ Էքզյուպերին է:
Իսկ ձեր աֆորիզմը, կներեք, բայց դժվար մտապահեմ, չաշխատող բան ա, էս աշխարհի օրենքներին չի բռնում, հավատացեք…

[Տրիբուն]

Այդ փայլուն խոսքերի հեղինակը Սենտ Էքզյուպերին է:
Իսկ ձեր աֆորիզմը, կներեք, բայց դժվար մտապահեմ, չաշխատող բան ա, էս աշխարհի օրենքներին չի բռնում, հավատացեք…

Ենթդրում եմ, որ իմ աֆորիզմը չեք ընդունում միայն այն պատճառով որ այն ասվել է իմ` անհայտիս կողմից, այլ ոչ թե բոլորին հայտնի մեծերից մեկի: Չնայած պարզ տրամաբանությունը հուշում է, որ այն այս աշխարհի օրենքներին բռնում է այնքան որքան բռնում է Էքզյուպերիինը:

Համեստս ի հարկե փորձ չի անի մրցել Էքզյուպերիի կամ այլ մեծի հետ, բայց կմեջբերի մեկ այլ աֆորիզմ.

«Հեգնանքից վախենալ՝ նշանակում է սարսափել բանականությունից» - Սաշա Գիտրի:

[Overdose]

Թեմայի սկզբի հոդվածը կարդացի: "Մեծ Գրող" Վանո Սիրադեղյանի մասին ոչինչ չկար: Մի բան էր հետաքրքիր-որ արվեստագետների մասին դատում են ոչ թե նրանց արվեստից ելնելով, այլ ըստ լևոնի մասին ասած թթու խոսքերի:
Նաև հետաքրքիրէ եթե նույն մուլԾիպլիկատորը լևոնին կես բերան փառաբանած լիներ, գնահատականը ինչ կլիներ?

[Մտահոգ]

Կարծում էի ավելի առարկայական կբանավիճես:
Ավերլորդ է, բայց լավ, նշեմ, որ եթե նկատի ունենայիր մուլտֆիլմ կամ մուլտ, այդպես էլ կգրեիր, բայց ոչ մուլծիկ, ինչը ցույց ա տալիս, որ հեգնել ես: Ուղղակի չես հասկացել, որ գրառումս հեգնանքի հենց էդ առարկայիդ էր վերաբերում, այն է՝ անհիմն ընտրածդ առարկային, այն թե՝ ինչու՞ ես կպել մարդու հենց մասնագիտությանը: Չնայած միանգամայն ակնհայտ ա, որ դու, կներես, մաղձ ես կրակում աջ ու ձախ, ընտրելով անհեթեթ նշանակետեր, էնքան որ կրակես:
Իմաստն ինձ հայտնի ա, բայց կարիք չունեմ դրանից թույն սարքել "նետեր" թաթախելու համար:
Դասեր չեմ տալիս, պարզապես արձագանքում եմ
Ոչ: Դու որպես հեգնանքի առարկա ընտրել ես էդ մարդու մասնագիտությունը, ու ստացվել ա /քեզնից անկախ երևի - պռոմըխ /, որ հեգնել ես ոչ թե իրեն, այլ հենց մասնագիտությունը: Բառակերական վերլուծությունը համենայն դեպս դա ա ցույց տալիս. քեզ պետք ա որ ծանոթ լինի
Իսկ "դ"-ն շատ տեղին էր, որտև, հիշեցնեմ նախորդ գրառմանս բովանդակությունը, մուլտֆիլմ նկարելը ամենևին հեգնանքի առարկա չէ, բայց արի ու տես քո ընտրությամբ ստացվել է այդպիսին:
Քանի որ աֆորիզմներ սիրում ես, էս էլ մտապահի՝
հեգնանքը թույլերի մխիթարանքն է:

Նախ առարկայական բանավիճելու համար պետք է դիմացինդ ասելիքը ձևակերպի ոչ միայն հայերեն տառերով, այլև այն պետք է իմաստ ունենա, քո գրածի դեպքում իմաստը գրավում է 10000րդական տեղ, երբ սկսում ես "մաղձ ես թափում, չես հասկանում..." և այլ երևի քո համար ոչ վիրավորական բառերով: Նորից շեշտեմ ինչ եմ նկատի ունեցել մուլծիպլիկատոր ասել, նկատի եմ ունեցել մուլծիկ նկարող մարդուն: Միթե իսկապես դժվար է այսքանը ըմբռնելը, չեմ կարծում: Իսկ հեգնանքիս նշանակետը տվյալ դեպքում իսկապես անհեթեթ էր, ինչպես որ դու ես գրել, հեգնանքի առարկայիՍ չանդրադառնամ, քանի որ ակնհայտ է՝ դու հայոց լեզվի դասերից հաճախ ես բացակայել, Ս և Դ ստացական հոդերը օգտագործում ես առանց հաշվի առնելու հայոց լեզվի կանոները:
Շատ չերկարացնեմ, ու մանրամասն չվերլոիծեմ գրածներդ, քանի որ այն անշնորհակալ գործ է ու չեմ կարծում քեզ կօգնի, հետո վերլուծման ընթացքում միգուցե էլի "պռոմխներ" տամ, ու անկեղծորեն գնահատեմ մտքի ծալքերի ստրիպտիզի վնասարար ներգործություն շրջակա միջավայրի վրա: Մի խոսքով՝ աշխատի չվիրավորել, միակ բանը որ քեզ հաջողվեց բացի գրելուց հետո ինքնավստահ ժպիտից, այն է որ հիմնավորապես շեղեցիր թեման, չնայած դրա մեջ իմ մեղավորությունն էլ կա՝ սկզբում լուրջ ընդունեցի գրածներդ:
Աֆորիզմներ գրելու արդեն ձևավորված ավանդույթին չդավաճանելու համար, գրեմ հայկական ժողովրդական իմաստուն մտքերից մեկը՝
" Ճանճը մեծ բան չէ, բայց սիրտ է խառնում երբ ընկնում է կերակրի մեջ"

[Աթեիստ]

Թեմայի սկզբի հոդվածը կարդացի: "Մեծ Գրող" Վանո Սիրադեղյանի մասին ոչինչ չկար: Մի բան էր հետաքրքիր-որ արվեստագետների մասին դատում են ոչ թե նրանց արվեստից ելնելով, այլ ըստ լևոնի մասին ասած թթու խոսքերի:
Նաև հետաքրքիրէ եթե նույն մուլԾիպլիկատորը լևոնին կես բերան փառաբանած լիներ, գնահատականը ինչ կլիներ?

Դու ինքդ ի՞նչ գնահատական կտաս մարդուն, որը հանրային հեռուստատեսությամբ հայտարարում է, թե իմ ծանոթներից ով չի կիսում իմ գաղափարները (եթե չեմ սխալվում, նա ասաց "ով ընտրել է Լևոնին", բայց իմաստը դա չի փոխում), թող էլ ինձ չբարևի:

[Մտահոգ]

Դու ինքդ ի՞նչ գնահատական կտաս մարդուն, որը հանրային հեռուստատեսությամբ հայտարարում է, թե իմ ծանոթներից ով չի կիսում իմ գաղափարները (եթե չեմ սխալվում, նա ասաց "ով ընտրել է Լևոնին", բայց իմաստը դա չի փոխում), թող էլ ինձ չբարևի:

Հուրախություն ինձ, իմ ծանոթների մեջ նման փալասը բացակայում է:

Մոիլտիպլիկատորից - մուլծիպլիկատոր-ՌՔ-ՍՍ-ի քարոզչական ախռանիկ "էվոլուցիա"
անցած ոչ հայախոս ոմն մեկը, որը իրեն իրավունք է վերապահում ինձ ու իմ նման 100 հազարավորներին անվանել լյումպեն, ազգի անգրագետ մասա, և այլն: Մարդ(այս բառը օգտագործում եմ մեծ վերապահումներով) որը "ժամանակակից-արվեստագետ-մտավորական" հասկացությունը կարողացավ վերջնականապես դարձնել պալատական երգչի հոմանիշ, մեկը որի լավ, տաղանդավոր կամ հանճարեղ մուլտիպլիկատոր եղած լինելու փաստը երբեք չի կարող ու չի արդարացնում նրա ժանտահոտ մտքերը:

[Մելիք]

Թեմայի սկզբի հոդվածը կարդացի: "Մեծ Գրող" Վանո Սիրադեղյանի մասին ոչինչ չկար: Մի բան էր հետաքրքիր-որ արվեստագետների մասին դատում են ոչ թե նրանց արվեստից ելնելով, այլ ըստ լևոնի մասին ասած թթու խոսքերի:
Նաև հետաքրքիրէ եթե նույն մուլԾիպլիկատորը լևոնին կես բերան փառաբանած լիներ, գնահատականը ինչ կլիներ?

Որորշ մարդկանց մոտ լևոնախտը էնպիսի խրոնիկ սրվածության ա հասել, որ ոչ միայն մարդկանց արվետն են գնահատում ըստ լևոնի հանդեպ տրամադրվածության, այլ նաև մարդկանց լեզվական ունակությունները
Վերջերս Ակումբի լևոնաշոյական թեմաներից մեկում մի հոդված ըկավ աչքվս, որտեղ հեղինակը իսկական լևոնական լրագրողին հատուկ մասնագիտաան նրբանկատությամբ գրում էր. ""Միայն անասունը կարող է մտածել, որ դիմացինի ցանկացած գործողություն պայմանավորված է բացառապես լափելու մղումով": Չնայած ձևակերպման անկոռեկտությանը, պիտի ասեմ, որ լիովին համաձայմ եմ գաղափարի հետ:

Ճիշտն ասած մտքովս չէր անցել, որ մտքի քննարկման փոխարեն լեզվի քննարկման է վերածվելու սա, չնայած, եթե անցներ էլ, նեղություն չէի քաշելու ձևակերպելուց գտնվել ավելի սկրուպուլյոզ՝ խուսափելու համար դասատվությունից /հուսով եմ էս բառերին էլ հատուկ ուշադրության թիրախ չեք դարձնի/:
Իսկ մտքի առումով, ես նկատի էի ունեցել "հեգնանքի առարկադ", որն այլ իմաստ ունի, քան հեգնանքիդ առարկան, բայց չեմ պատրաստվում մի հատ էլ մեկնաբանել, վերևում գրեցի էդքան…

Բարեկամ ջան, քո սխալը հենց սկբից էն ա եղել, որ դու ընդհանրապես քննարկում ես ակնկալել, հիմա էլ սխալվում ես երկրորդ անգամ կարծելով, թե գոնե լեզվական քննարկումը հնարավոր է: Պետք է մինչև հիմա նկատած լինեիր, որ որոշ անդամներ պատրաստ են տապալել ցանկացած թեմաի քննարկում, երբ բացահայտվում է իրենց գրառումների սնանկությունը:

Չխախտելով ավանդույթը մի թևավոր խոսք էլ ես մեջբերեմ Աստվածաշնճից.
"Շաղ մի տուր մարգարիտներդ խոզերի առաջ":

Հ.Գ. Կարծում եմ "խոզը" "ճանճից" ավելի վիրավորական չի հնչում: