Ու էլի մի օր նրանք հանդիպեցին,բայց այս անգամ աղջիկը ման էր գալիս պուրակում:Տղան նայեց աղջկան ու ժպտալով ասաց.
-Էլի հանդիպեցինք,ոնց եք?
-Այո հանդիպեցինք: Շնորհակալություն լավ եմ: Կներեք բայց ես շտապում եմ,-ասաց Աստղիկը ու գնաց:
Տղան հասկացավ որ աղջիկը խուսափում է իրենից: Ամեն օր հեռվից նա հետևում էր աղջկան:
Մի օր երբ Աստղիկը դասերից հետո նստել և մտածում էր իր դժբախտ կյանքի մասին, տղան մոտեցավ նրան ու ասաց.
-Բարև ձեզ
-Բարև,-ասաց Աստղիկը զարմացած,-էլի դուք?
-Այո ես եմ: Ինչպես ասում են կյանքը լի է անակընկալներով:
-Այո ճիշտ եք:
-Կարելի է նստել ձեր մոտ:
-Խնդրեմ,-Աստղիկը տեղ տվեց նրան:
-Ինչքան ժամանակ է մենք հանդիպում ենք իրար,իսկ ես ձեր անունն էլ չգիտեմ.կասեք ինձ ձեր անունը?
-Աստղիկ:
-Աշոտ,- ձեռքը մեկնելով ասաց տղան: Շատ ուրախ եմ ծանոթության համար:
-Ես էլ:
-Կներեք, իսկ կարելի է իմանալ թե ինչու եք միշտ այդքան տխուր?
-Ոչ չի կարելի և ինչ իրավունք ունեք դուք ինձնից ին կյանքի մասին հարցնելու, ձեր ինչ գործն է թե ես ինչու եմ տխուր,-ասաց Աստղիկը ու ջղայնացած գնաց:
Աշոտը չգիտեր ինչ մտածեր. նա շփոթվել էր:
Այս դեպքից հետո Աստղիկը ամբողջ ժամանակ մտածում էր Աշոտի մասին: Մտածում էր որ ինքը չպետք է իր ջղայնությունը այդ տղաի վրա թափեր: Նա ուզում էր ներողություն խնդրել Աշոտից, բայց չէր տեսնում նրան:
Մեջբերել
Էջանիշներ