Ծլնգ․ Հետհեղափոխական զավեշտալի վտանգ
Ցանկացած հեղափոխություն ունենում է նաև զավեշտալի հետևանքներ։ Դրանցից թերևս ամենավտանգավորն է նախկին ղեկավարների կողմից իրենց մարած արժեթուղթ դարձած քաղաքական անձը կրկին շրջանառության մեջ դնելու փորձերը։ Ահա այս երևույթն է, որին ականատես ենք այսօր։ Հանրապետության համարյա բոլոր լուրերը հանրային մեկնաբանության են արժանանում առաջին նախագահի կողմից, ով մամուլում տպագրված իր հոդվածներով ուղիղ կենակցության մեջ է մտնում մարդկանց գլուխների հետ՝ հղիացնելով կործանարար ու խավար մտքերով։
Բայց նախկին նախագահի կողմից հաշվի չի առնվում մի կարևորագույն հանգամանք․ այսօրվա հայ ժողովուրդը զարթոնքի մեջ է, իսկ հաղթանակի ցնծությունը իրենց գլխների հետ կենակցողների վախենալու մտքերի դեմ արդյունավետ բեղմնականխման միջոց է։
Ցանկացած մարած արժեթուղթ դարձած քաղաքական գործչի գլխավոր չափանիշը իր արժանապատիվ տեղը գտնելն է պետական արժեթղթերի հնագիտական թանգարանում։ Եթե մարած լինելու հանգամանքը չընդունվի իր իսկ կողմից, և փորձեր արվեն հետ շրջանառության մեջ մտնելու, ոչ մի քաղաքական գործիչ, նույնիսկ բարեկամ, լուրջ չի վերաբերվի այդ գործչի ակտիվացմանը։ Հայաստանում, ահա, ստեղծված է մի բացառիկ վիճակ, երբ ժամանակին հարգանքի արժանացած պետական այրը կարող է ուղղակի հեռացվել նույնիկ հնագիտական թանգարանի փոշեծածկ ցուցափեղկից, իր նկատմամբ ցանկացած վերաբերմունք մատնելով լիակատար անտարբերության։
Հավաստիացնում եմ, հոդվածիս դրդապատճառը միայնումիայն սրտցավությունն է նախկին նախագահի արժանապատվության հանդեպ։ Ութանասունականների վերջին համաժողովրդական շարժումը պատմական մեծ հաղթանակ էր արձանագրել` տապալել էր Հայաստանի 70-ամյա բռնապետությունը և դրան հաջորդած ղեկավարության օրոք հայ ազգը պատմական հաղթանակ էր նվաճել արցախյան պատերազմում: Սրանով արդեն Տեր-Պետրոսյանը արժանի տեղ էր զբաղեցրել հայոց պատմության մեջ: Ժողովրդի համար մեծագույն հիասթափություն կլինի, եթե նրան չհաջողվի ըստ արժանվույն ապրել իր թոշակի շրջափուլը` պատմության մեջ իր պատվավոր տեղը լրիվ տանուլ չտալու համար:
Մեջբերել
Էջանիշներ