boooooooom (04.03.2011), h_jak (12.03.2011), Quyr Qery (03.04.2011), xaladilnick (04.03.2011)
Կարծիքներ կան?
Վազգեն Մանուկյան, Վազգեն Մանուկյան, էն 3րդտ հլը չի եղել, 4րդն էլ հեչ
Խալադելնիկ ջան, ում ուզում ես ընտրի, եթե ընտրում ես իսրտե, հալալ ա քեզ… բայց ֆիլմերին մի հավատա… դրանք պրոպագանդայի համար ա արված, հայտնի տոխնոլոգիա ա… ում էլ ասես կարելի ա տենց ներկայացնել… ուզենան քեզ էլ նենց կներկայացնեն որ դու էլ քեզ չես ճանաչի… ինքդ պիտի ուշադիր լինես ու չխաբվես
ես իմ համար վաղուց ընտրել եմ նորմալ երկիր գնալը,ուղղակի ճիշտն եմ ուզում իմանամ
murmushka (05.03.2011)
Այ այսպիսի կարծիք...
http://www.neonews.amԻշխանական սցենար ընդդիմադիրի դերակատարմամբ կամ «ԼԵՎՈՆ ՊԱՊԻ ՀԵՔԻԱԹՆԵՐԸ»
Մարտի 17-ին ՀԱԿ-ի հանրահավաքին զուգորդած և հաջորդած իրադարձությունները ևս մեկ անգամ փաստեցին, որ Հայաստանում առողջ ընդդիմադիր ուժ գրեթե գոյություն չունի, և որ ժողովրդական լայն զանգվածներին խաբեությամբ մոլորեցնելու հերթական ծրագիրը հաջողությամբ իրականանում է: Փաստացիորեն 1996թ.-ից առայսօր գրեթե միշտ իշխանափոխություն պահանջող ժողովուրդը, որը 2007թ. սեպտեմբերին քաղաքական հարություն տվեց Տեր-Պետրոսյանին և փորձեց (մանավանդ հենց նրա առաջարկությամբ) գործիք դարձնելով վերջինիս` երկրում իշխանափոխություն իրականացնել, ի վերջո հերթական անգամ ինքը գործիք դարձավ աթոռապայքարային գզվռտոցների մեջ: Եթե ՀԱԿ-ի` քանակով բավական լուրջ ընտրազանգվածը 2008թ. ընտրություններից առաջ որպես Տեր-Պետրոսյանին սատարելու պատճառ էր բերում այն, որ նա է տվյալ պահին միակ քիչ թե շատ ազդեցություն ունեցող ընդդիմադիր գործիչը, ապա երեք տարիների ընթացքում ՀՀՇ-ական <<զինանոցից>> վերցված գործողությունների արդյունքում այսօր արդեն կուրաբար շարունակում է <<անհատի պաշտամունքի քաղաքականությունը>>` խորապես հավատալով, որ <<Հաղթելու ենք>> կամ <<Հիմա – հիմա>>: Մարտի 17-ի հանրահավաքը թատերական անկրկնելի ներկայացման գագաթնակետը դարձավ, երբ երեք տարի շարունակ ժողովրդի հետ Մատենադարանի մոտ <<ի սրտե>> զրուցող և նրանց տուն ուղարկող Տեր-Պետրոսյանը հանկարծ որոշեց, որ <<եկել է պահը>>, եկել է Ազատության հրապարակը <<ազատագրելու>> ժամանակը: Եվ ինչպիսի~ ազատագրում. երեք տարի Ազատության հրապարակում ՀԱԿ-ի հանրահավաքները արգելած իշխանությունները հանկարծ <<բարի կամք>> դրսևորեցին, ու ոստիկանությունը առանց խոչընդոտների թույլատրեց հանրահավաքի մասնակիցների մուտքը հրապարակ: Սա թերևս Սերժ Սարգսյան – Լևոն Տեր-Պետրոսյան “համագործակցության” արդյունքնը պիտի դիտել: Տեր-Պետրոսյանին մարտի 1-ի հանրահավաքից հետո հարկավոր էր ինչ-որ կերպ արդարացնել իր <<պահանջագրի>> վերջնաժամկետը երկարաձգելը, և Ազատության հրապարակի <<գրավումով>> Լևոն պապին կրկին հայտնվեց իր եսապաշտության բարձունքում, իսկ իշխանություններն էլ ժողովրդի նկատմամբ <<բարի կամք>> դրսևորեցին, ու միաժամանակ Երևանում գտնվող Պրեսկոտի ու Ֆիշերի ներկայությամբ կարողացան խուսափել պրոբլեմներից: 2008թ. նախագահական ընտրություններից հետո Տեր-Պետրոսյանը, փորձելով կրկին իշխանության գալ, 10 օր ընտրությունների արդյունքներից դժգոհ ժողովրդին պահեց Ազատության հրապարակում` հույսը դնելով մի շարք հանգամանքների (ԱՄՆ-ի միջամտության, Ղարաբաղյան խնդրում տիրող անկայուն իրավիճակի, սոցիալական դժգոհությունների) վրա, սակայն 10 զոհերից հետո հասկացավ, որ սխալվել է իր հաշվարկներում, և ընտրեց իշխանության գալու “փուլային” տարբերակը` գաղտնի համագործակցության գնալով իշխանությունների հետ և ի վերջո դառնալով Սերժ Սարգսյանի լիազոր-ներկայացուցիչը Մատենադարանում: Սա պարզ երևում է նաև մարտի 1-ին նախորդած 10 օրերի և մարտի 1-ից հետո` երեք տարի շարունակ ՀԱԿ առաջնորդի հանրահավաքային ելույթների կատարյալ տարբերության մեջ: Մասնավորապես, եթե 2008թ. փետրվարյան նստացույցի օրերի ընթացքում Տեր-Պետրոսյանը տեղի ունեցողը անվանում էր <<երգի-պարի հեղափոխություն>>, ապա մարտի 1-ից հետո` բոլոր հանրահավաքներում հայտարարում էր, որ այդ բառը մեկընդմիշտ դուրս է եկել ՀԱԿ-ի բառապաշարից: Մի՞թե 2008թ. մարտյան դեպքերից առաջ նա չէր կանխատեսում, թե ինչ վտանգավոր իրադարձություններով կարող էր վերջանալ տեղի ունեցողը, որ այն ժամանակ կոչ չէր անում բառապաշարից հանել <<հեղափոխություն>> բառը և սկսել <<շախմատ խաղալ>>: Ընդ որում, նրա գաղտնի համագործակցությունը իշխանությունների հետ անակնկալ էր նույնիսկ նրան սատարող տարբեր քաղաքական ուժերի համար, որոնցից ոմանք միշտ էլ շատ ավելի արմատական դիրքերից են հանդես եկել, քան “պապին”: Այս համատեքստում ենթադրելի է, որ մոտակա շաբաթների ընթացքում զգալի քաղաքական ուժեր ու գործիչներ լքելու են ՀԱԿ-ը, քանզի նրանց համար ակնհայտ է դառնալու, որ ՀԱԿ առաջնորդն այլևս բռնել է Արթուր Բաղդասարյանի ու Արտաշես Գեղամյանի ճանապարհը: Լինելով անսահման մեծամիտ ու գոռոզ անհատականություն` Տեր-Պետրոսյանն ընդդիմադիր դաշտում իրենից բացի, այլ քաղաքական գործչի չի տեսնում և համարում է, որ եթե խոսքը ընդդիմության համագործակցության ֆորմատների մասին է, ապա մյուս բոլոր ընդդիմադիր ուժերը պետք է համալրեն ՀԱԿ-ի շարքերը, իսկ փաստացի` լինեն իր ենթակայության տակ: Հենց սա էր պատճառը, որ դեռևս 2008թ. նախընտրական արշավից սկսած` Տեր-Պետրոսյանը ժողովրդի մեջ մտցրեց <<Ով մեր հետ չէ (փաստացի` ով իմ կողքին չէ), ժողովրդի թշնամին է>> կարգախոսը: Հենց այդ մեծամտությունն էր պատճառը, որ թույլ չտվեց նրան մարտի 17-ին պրոտոկոլային քայլ անելով` մոտենալ և ողջունել Ազատության հրապարակում հացադուլ անող Րաֆֆի Հովհաննիսյանին: Բացի այդ, հնարավոր է, որ Տեր-Պետրոսյանը նաև հրահանգ է ստացել ամեն կերպ խոչընդոտել ընդդիմության տարբեր թևերի միավորմանը, ինչը կարող էր լուրջ հակակշիռ դառնալ գործող իշխանություններին գալիք խորհրդարանական ընտրություններում: Ինչևէ, միանշանակ է, որ Տեր-Պետրոսյանի <<շախմատային պարտիան>> արագ մոտենում է ավարտին, և պետք է հուսալ, որ նրա երկրորդ հրաժեշտը կդառնա վերջինը:
Սասուն Հովհաննիսյան
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ