Վերջապես մեկը ճիշտ ընկալեց հարցադրումը:Riddle-ի խոսքերից
Բանալ կլիներ խոսեինք անվերջ թվով տարբեր նպատակների մասին, դրա մասին չէր խոսքը:
Ասում ա` գեթ, ու դրանով լրիվ ուրիշ միտք ա ձևակերպվում
Riddle , հիմա դա քեզ նյարդայնացնում ա, նշանակում ա երբևէ չես ճաշակել էդ մտքի նախապայմանները: Մի թեմայում հարցնում էին ինչ ա իրականում դեպրեսիան, դեպրեսիան սկսվում ա էդ հարցից:
Ես գեթ մի նպատակ (ու երևի միակը) գիտեի, թվում ա թե մոտ , բայց էապես տարբեր քո գրածից. այնպես ապրել (կամ անել), որ ուրիշների մոտ չառաջանա այդ հարցը: Ուղղակի իրագործումն ա համարյա անհնար, գերմարդկային ջանքեր ա պահանջում:
Դե, մարդիկ կան, որոնց դա լրիվ բավարարում ա, ավելի ճիշտ կլանում ա այնքանով ` որ դեռ շատ էլ ա; մարդիկ էլ կան, որոնց մոտ մի փոքրիկ, բայց շատ էական բան պակասում ա /օրինակ, ապրում են "սխալ" ժամանակ "սխալ" տեղում "սխալ" արտաքինով "սխալ" պայմաններում "սխալ" մարդկանց մեջ … /, բայց բավական ա շտկվի էդ սխալը, կյանքը կդառնա վարդագույն:
Հիմա մի տարօրինակ վեպ եմ կարդում, կոչվում ա Կղզու հնարավորություն, մի ֆրանսիացի ա գրել: Էնտեղ հենց Էդ “սխալներից” բխող անհամապատասխանությունից երբ վերանում ա ապրելու նպատակը, հեղինակը կամաց-կամաց, փուլ առ փուլ վերացնում ա և մարդկությունը, մարդկային ցեղը այսինքն: Ասեմ, որ համաձայն չեմ, բայց դա արդեն այլ թեմա ա:
Մեջբերել
Էջանիշներ