Կյանքի ընթացքում միշտ էլ լինում են կրիզիսներ... Ամեն դեպքում, 19 տարեկանի համար շուտ է նման մտքեր արտահայտելը... սովորաբար 40-50-ի մոտ է մարդ սկսում մտածել իր ապրածի ու չապրածի մասին:Quyr Qery-ի խոսքերից
Ընդհանրապես գիտակցում եմ,,որ չարժե էլ ես մասին մտածել,,ինչ որ իմաստներ փնտրել...նպատակներ դնել ու հասնել կամ չհասնել.....բայց ես վերջերս ահավոր եմ դարձել.... ձեր օգնության կարիքն ունեմ.......անընդհատ ապագայի պահով պլաններ եմ կազմում,, ամբողջ օրը ապագայի ու կյանքի իմաստի մասին եմ մտացում,,չեմ կարողանում կենտրոնանալ....ինձ անտանելի մենակ եմ զգում և ինձ թվում է մոտս երբեք և ոչինչ չի ստացվելու.......
Կառաջարկեի ընդամենը, որ ապագայի վերաբերյալ պլաններ կազմելիս շատ հեռու չգնաս ու իրականությունից չկտրվես: Ինչքան պլաններդ կարճաժամկետ ու իրատեսական լինեն, այդքան դրանք ավելի մեծ հավանականությամբ կյանքի կկոչվեն: Ու դու էլ հիասթափվելու առիթ չես ունենա: Սակայն պետք է նաեւ պլաններիդ իրականցմանն ուղղված աշխատանքներ տանես: Ինչ վերաբերում է նրան, թե՝ ՚՚ինձ անտանելի մենակ եմ զգում և ինձ թվում է մոտս երբեք և ոչինչ չի ստացվելու՚՚, ապա գնա, հոսող ջրին նման մտքեր պատմի, թող քշի-տանի
Մեջբերել
Էջանիշներ