"Ո՞րն է կյանքի իմաստը" հարցին ժամանակ առ ժամանակ տվել եմ տարբեր պատասխաններ, որը նշանակում է՝ դեռ չեմ գտել իմաստը:
Մի որոշ ժամանակ առաջ ասում էի՝ ինքնաիրականացման մեջ է կյանքի իմաստը, դրանից հետո՝ երջանիկ լինելու մեջ, հետո էլ՝ դիմացինի համար ապրելու, մարդկանց տալու մեջ, իսկ հիմա… հիմա խճճվել եմ: Ախր սրանք բոլորն էլ իմաստ են, բոլորն էլ Իմաստի մի մասն են, ամբողջական պատկերի հատվածներ, որոնք դեռ չեմ կարողանում հավաքել:
Ներկա պահին ավելի հակված եմ մտածելու, որ կյանքի իմաստն ու նպատակը Ապրելու մեջ է, բայց ոչ այն ապրելու, ինչպես հիմա ենք ապրում: Չէ, ավելի ներդաշնակ, երջանիկ, ստեղծագործ կյանք Ապրելու մասին է խոսքը:
Բայց մենք չենք ապրում, նույնիսկ մոտ չենք ապրելուն, ավելի նման ենք գոյատևող զոմբիների, խամաճիկների: Չենք զգում, թե ինչպես է արյունը հոսում մեր երակներում, գեղեցիկը չենք նկատում, ուրախություն հզվադեպ ենք զգում, անընդհատ ընկնում ենք մտքերի, սին նպատակների ետևից ու… ու չենք լինում:
Կարծում եմ՝ նախ հարկավոր է իսկապես ԼԻՆԵԼ, երբ լինենք,այդ ժամանակ էլ շատ հնարավոր է իմանանք մեր կյանքի իմաստը:
Մեջբերել
Էջանիշներ