Ես էլ էի առաջ էդ մտքին, բայց վերջերս համոզվել եմ, որ մեր էդ բոլոր նպատակները իրենց հերթին անիմաստ են: Մեզ թվում է, որ մենք այս կամ այն նպատակն ունենք ու նրան հասնելը մեր առջնային խնդիրն է, բայց մեր նպատակները կարծես թե մեզ չեն ենթարկվում, այլ մենք ենք ենթարկվում իրենց, իսկ նրանք էլ իրենց հերթին ենթարկվում են ինչ-որ տրամաբանության, որի մասին շատ քիչ բան գիտենք, դրա համար էլ մեծամասնությամբ բոլորիս նպատակներն էլ միևնույն բնույթի են: Դրանք ուղղակի արդարացումներ են, որոնք թույլ են տալիս մտածել, թե մենք գիտենք մեր կյանքի իամստը, բայց իրականում դա այդպես չէ:
Էջանիշներ