Որ ազատ էինք ըլնում, ուսուցչանոցն էլ դատարկ էր ըլնում, գնում էինք մատյանը վերցնում, մեր բացականերն էինք հաշվում: Հետո արդեն համարձակվեցինք ինքներս մեզ գնահատականներ դնել: Ում վիճակը լավ չէր ըլնում, իրան մի հատ 4 էր դնում, կիսամյակը 2-ի տեղը 3 էր գալիս: Դե, դասատուներն էլ ջոգում էին, դրա համար մի հատ հատուկ գնահատական դնող ունեինք, իրա ձեռագիրը լավն էր, բոլոր դասատուների նման կարում էր գրեր: Ով ինչ ուզում, ասում էր, ինքն էլ նստում, հարմար գույնի գրիչ էր գտնում, մի քանի անգամ սևագրում էր, հետո որ վարժվում էր, մատյանի մեջ դնում էր: Իմ անգլերենը 4 էր գալի, դասատուն էլ փոխվել էր, նորը հլա չէր եկել, մի անգամ ասեցի ինքս ինձ 5 դնեմ: Բռնեցի, մի քիչ սևագրեցի, հարմար գույն ընտրեցի, անցա ամենապատասխանատու գործին: Հինգի թեք գիծը քաշեցի, ջոգեցի ահագին ներքև եմ իջել, կլորացրեցի, բայց արդեն ուշ էր: Շատ էի իջել: Չոքերս թուլացան, արյունը խփեց գլխիս, աչքերիս դեմը մթնեց, բայց ինչ անեի: Մնում էր հորիզոնական գիծը դնեի, դրեցի, սկսեցի լոմկից ծիծաղալ իմ անփութության վրա: Մեկը ասեց. "դնելուց առաջ մտածեիր", մյուսը. "", մի ուրիշը. "որ հարցնեն, կասես խաբար չեմ": Ամբողջ օրը սիրտս դող էր ընկած: Մտածում էի հեռացնելու են դպրոցից: Հլա ուզում էի գնայի էտ նոր դասատուի մոտ, որ ոչ մի բանից խաբար չէր, ու ներողություն խնդրեի: Վերջը ոչ մի բան էլ չեղավ: Ավելի դուխով սկսեցի գնահատել ինքս ինձ, բայց մենակ ֆիզկուլտից: Ֆիզկուլտից ուրիշներին էլ էի գնահատում: Իրանք ինձ ասում էին, ես էլ բարի ըլնելով դնում էի առանց վախենալու: Բա մի անգամ էլ մեր տղեքը 40 համարին բացակա էին դրել (մեր դասարանը 20 հոգանոց էր)
Մեջբերել
Էջանիշներ