Մեր պատմության դասատուին հիշեցի… ջա~ն Ղազարյան, ջա~ն…
ինքը շատ էր սիրում կարմիր գույնը… իրան ահավոր չէր սազում… բայց դե մեք ասում էին` նե~նց ա սազում…ինքն էլ ոգևորվում էր, ամեն օր կարմիր շորոր էր հագնում, կարմիր կոշիկներ, կարմիր պայուսակ էր բռնում, կարմիր ակնոցներ էր դնում, շպարն էլ կարմիր թշերին, աչքերին, պռոշնեին
հա, իրա դասերին միշտ մի բան գլխին բերում էին տղաները… ասենք պայուսակի մեջ լիիիքը կաուչուկներ էին գցում, մի անգամ աթոռի ոտքերի տակ ռետիններ էին դրել… էկավ հավեսով նստեց… ու~
պատմության դասարանը ուսուցչանոցին կպած էր… գալիս էինք, մտնում էինք դասարան… նշբոլորը տեսնում էին, որ մտանք ու դուրս չենք եկել… պատուհանից իջնում էինք բալկոն, պազկվում էինքդուռը բանալիով փակում էր, վազելով գնում էր տնօրենին բերելու… մինչև գալիս էր, մենք արդեն պատուհանով հետ էինք գալիս, ու խելոզ նստում, գրքերը բացում…
ու տենց քանի~ անգամ … երևի արդեն տնօրենը կասկածում էր, թե Ղազարյանը հոգոկան հիվանդա
Մեջբերել
Էջանիշներ