Իսկ ես դպրոց շատ էի սիրում, մենակ թե ոչ թե նրա համար, որ գնայի դասի, այլ գնայի մեր դասարանը, մեր դասարանը մի ԲՈՒՄ էր դպրոցական կյանքում և մեր դպրոցում, հաշվի առնելով նաև այն փաստը, որ բոլոր դասատուները մեզ շատ էին սիրում…
Սենց, մի բան պատմեմ
Հիմա ռուսերենի դասաժամ ա, մեր երեխեքից մեկը դուրս էր գնացել, ու երբ ներս մտավ, բայց դուռը բաց մնաց, ու մեր դասարանում սովորություն կար, որ տենց դեպքում առաջին նստարանին նստածներից մեկը գնար փակեր: Հիմա, ես ու մի աղջիկ նստած էինք մեջտեղի շարքի առաջին նստարանին, ու երբ նկատեցինք, որ դուռը բաց է մանցել, նայեցինք իրար ու երկուսով վազեցին դեպի դուռը՝ փակենք, ու չգիտեմ, թե ոնց եղավ, երկուսս էլ ուժեղ հարվածեցինք դռանը ու , ինչպես կասեր մեր հայոցի դասատում, տապալվեցինք գետնին, /լավա իրար վրա չէինք/: Ու էդ թրմփոցից կողքի դասարանի դասատուները ու երեխեքը դուրս եկան, ու ինչ տեսնեն....մեր երեխեքը, ռուսերենի դասատվի հետ միասին, մեզ վրա մի լավ ծիծաղում էին, էդ դասատուներն էլ սկսեցին ծիծաղել...տենց բաներ
...............................................ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ
Մեջբերել
hayuhi 2008-ի խոսքերից
: Էհ, ուր եք երեխեք /ո՞ր օտար ափերում եք/: Արդեն 7տարի է չեմ տեսել: Ո՞ւր ես Մարիամ, իմ մանկության ընկերուհի, իմ անբաժան դասընկեր: Հեսա կլացեմ: Ափսոս, որ Հայաստանից հեռացաք: Առաջին մի քանի տարի կապը պահում էինք, իսկ հետո....
Հետո դասերից հետո 96-97թթ. վառարանի վրա կարտոֆիլ էինք դնում, որ եփվի
ապյի իմ դասարանցին 
դուռը բանալիով փակում էր, վազելով գնում էր տնօրենին բերելու… մինչև գալիս էր, մենք արդեն պատուհանով հետ էինք գալիս, ու խելոզ նստում, գրքերը բացում… 
", մի ուրիշը. "որ հարցնեն, կասես խաբար չեմ": Ամբողջ օրը սիրտս դող էր ընկած: Մտածում էի հեռացնելու են դպրոցից: Հլա ուզում էի գնայի էտ նոր դասատուի մոտ, որ ոչ մի բանից խաբար չէր, ու ներողություն խնդրեի: Վերջը ոչ մի բան էլ չեղավ: Ավելի դուխով սկսեցի գնահատել ինքս ինձ, բայց մենակ ֆիզկուլտից: Ֆիզկուլտից ուրիշներին էլ էի գնահատում: Իրանք ինձ ասում էին, ես էլ բարի ըլնելով դնում էի առանց վախենալու: Բա մի անգամ էլ մեր տղեքը 40 համարին բացակա էին դրել (մեր դասարանը 20 հոգանոց էր) 
Էջանիշներ