Ահագին պրոբլեմային դասարան էր: Վարքիցս բոլոր դասատուները ահավոր բողոքում էին: Գնահատականներս ցածր էին (չնայած ստեղ ես մեղավոր չէի, ձեռագրիս համար էին հիմնականում գնահատական իջացնում): Դասղեկս մի օր էնքան ջղայնացավ, ասեց "Մյուս օրը հայրիկիդ հետ գաս": Ես էլ դասի էի գնում ու երբ որ հարցնում էր "Հայրիկդ ու՞ր է" մի ձև крутить էի ըլնում: Ու էդ վերջը չէր: Էն աստիճան էի երես առել, որ երբ ասեց "ձեր տուն եմ զանգելու", մեր հեռախոսը գծից անջատեցի: Մի 2 շաբաթ հեռախոսը անջատած էր, հետո տնեցիք նկատեցին ու միացրին: Մի գեղեցիկ օր էլ դասղեկը զանգեց, ու ես շան ծեծ կերա:
Մյուս օրը դասարան մտավ, ու իրա առաջին հարցը ոչ թե սենց էր` "Ո՞վ է բացակա", կամ "Ի՞նչ է հանձնարարված", այլ.
-Երեկ լավ ծեծ կերա՞ր:
Դրանից հետո ճիշտ ա ձեռագիրս (հետևաբար` առաջադիմությունս) չլավացավ, բայց ահագին խելոքացա: Մենակ մի անգամ դասի չնստեցի, որովհետև մուկ էի տեսել, վախում էի դպրոց մտնեի:
Մեջբերել
Էջանիշներ