Դե լավ, ես էլ Ալֆուշի մասին գրեմ, մանավանդ ոնց որ նոր բաներ եմ բացահայտել իր մեջ, բայց էս թեմայում չեմ գրել: Էն որ Ալֆուշն անընդհատ ինքնախարազանմամբ-ինքնաոչնչացմամբ ա զբաղվում ակումբում և դրանից դուրս, դա նորություն չի: Բայց ինձ թվում ա՝ ինքը դա անում ա գովասանք ստանալու ակնկալիքով, ներքին ցանկությամբ, որ մեկը կասի՝ չէ, տենց չի, դու լավն ես, դու սենց ես, դու նենց ես: Կարծում եմ՝ դա բավական սխալ քայլ ա, որովհետև գովասանքների փոխարեն մարդիկ սկսում են իսկապես հավատալ, որ Ալֆուշը սենցունենց ա: Մեկը ես մեկ-մեկ տենց էի կարծում, բայց մեկ էլ հանկարծակի մի օր մտա իր պոեզիայի թեման և ուղղակի հիացա:
Ինձ թվում ա՝ Ալֆուշն իրա իրական արժեքը չգիտի, ինքը չի կարողանում իրեն ճիշտ գնահատել, կառչում ա ուրիշների գնահատականներից ու դրան ուզում ա հասնել ինքն իրեն հայհոյելով: Ու ինձ թվում ա՝ մարդ գնահատվում ա մենակ էն ժամանակ, երբ ինքն իր իրական արժեքն իմանում ա: Ու հետաքրքիրն էն ա, որ Ալֆուշը մեկ-մեկ ինքնավստահության գերդրսևորումներ ա ունենում, մեկ-մեկ ինքը իրան վերջն ա համարում, բայց դա կարճ ա տևում: Էդ էլ լավ չի: Ընդհանրապես, սեփական անձին թե՛ լավ, թե՛ վատ պիտակներ կպցնելը լավ չի, շրջապատում սկսում են չընկալել մարդու իրական արժեքը:
Իսկ Ալֆուշն ինքը շա՜տ խորը մարդ ա, շա՜տ: Ասող-խոսող, ժպտերեսիկ, ուրախ, բայց մեջը լիքը շերտ դեպրեսիա, լիքը բարդ ու չլուծված խնդիրներ ու փնտրտուքներ:
Լավ ա Ալֆուշը, շա՜տ լավն ա
Մեջբերել
Էջանիշներ