Իմ վերևի մարդը

[impression]

Բյուրը մի ուրիշ երևույթ ա, ու իր մեջ ամենաշատը ինձ գրավում ա իր անկեղծությունը
էս ԳԱՂՋ մթնոլորտում () ինքը վերջն ա իր անկեղծությամբ ու իմ ճանաչած գրեթե միակ մարդն ա, որ հետդ երբ խոսում ա, ստիպված չես հետին մտքեր փնտրել ասածի մեջ
ինքը ԳՈՒՅՆ ա լրիվ, զգացել ե՞ք, մի հատ գույն չէ, գունապնակ, ու ինքն իր էդ օրվա գույները փոխանցում ա շրջապատողներին
առաջ գույները խունացած էին ու մռայլ, հիմա գնալով ավելի պայծառ են դառնում ու էդ շատ լավ ա, Բյուր
ինքը էն քիչ մարդկանցից ա, որոնց չեմ կարող մաղթել «երբեք չփոխվես»-ը, որտև ինքը հա փոխվում ա, ու միշտ նոր եկած «մաշկը» հնից ավելի վառ ա լինում

[Ռուֆուս]

Իմպոն իմ ամենաթանկ մարդկանցից մեկն ա, ու գրողը տանի, ամբողջ գիտակից ջահելությունս իր հետ ա անցել։ Էն որ փաբերում ժամերով լռվում էինք, ինքն իր կոլայով, ես իմ պիվայով, մեր խորիմաստ ու հաճախ տափակ զրույցները, քեֆ ուրախությունները ու մնացած բոլոր թանկ հիշողությունները, բոլորը նենց լավ եմ հիշում, ոնց որ երեկ կատարված լինեին։ Ու Իմպոն իմ համար մի տեսակ դարձել էր կյանքի մասնիկ, ասենք Երևան էի գալիս անպայման պիտի իրեն տեսնեի, կամ գոնե հետը խոսեի, երբ որ շատ զբաղված էր լինում ու ինձ պասլատ էր անում, մի տեսակ ոչ լիարժեք էի ինձ զգում

Հիմա էնքան եմ կարոտել, մի տարի ա դրա ռոժը չեմ տեսել։ Լսել եմ փաբում ա աշխատում, բա չգնայի, բարում նստեի, պիվա վերցնեի, ու հետը ժամերով երաժշտությունից կամ կինոներից խոսեի հին ու բարի ժամանակների նման…

[Smokie]

Ռուֆն առաջին ակումբցին ա, ում հետ ակումբային թեմաների քննարկումներից անցա վիրտուալ անմիջական, ընկերական շփման: Մի տեսակ հարազատություն էի տեսնում իր մեջ:
Մեծ հետաքրքրությամբ են կարդացվում իր արվեստային ու կենցաղային գրառումները՝ դրական լիցքեր են փոխանցում, մանավանդ երբ հումորն էլ է առկա:
Ռուֆուսը շատ բան գիտի, շա՜տ-շատ՝e զարգացած մարդ ա: Ունի պատմելու տաղանդ ու բարձր ճաշակ: Խելացի ա, իր մոտ լավ ա ստացվում մարդկանց ճանաչել՝ իրենց մասին կարծիքներ կազմել ու ոչ միայն իր համար տհաճ մարդկանցից հեռու մնալ, այլև առանց վերջիններիս վիրավորելու, կոպտելու, "յան տու՞-ի այդ մարդկանց հեռու պահի իրենից: Չի սիրում վիճել:

[Alphaone]

Սմո՜ք, ուղղակի ուզում եմ ասել, որ քանի քանի անգամ լացելու չափ տխուր եմ եղել, հերթական անգամ փախել, աշխարհից թաքնվել եմ ակումբում ու հենց դու ես հիմնականում առանց էդ մասին իմանալու ինձ ժպիտ բերել: Դու էն մարդկանցից ես, հարազատս, ովքեր աշխարհն ավելի լավն են դարձնում, ովքեր եթե չլինեին, էս մոլորակից վաղուց արդեն արտագաղթած կլինեի:
Ուղղակի շնորհակալություն, Սմոք, որ կաս: Գրկում եմ:

Հ.Գ. համ էլ կարծես չեմ ասել, չէ, դու իմ քեռու անվանակիցն ես

[Այբ]

Ալֆու՜շ
Նոր, որ գրանցվել էի ակումբում, եթե Բյուրին ջղային տղամարդ էի համարում, Ալֆային երազկոտ պատանու տեղ էի դրել: Չգիտեմ ինչի, բայց մեջս տպավորվել էր, որ Ալֆան 16-17 տարեկան տղա է:
Միանգամից զգացի, որ ակումբում իրեն շատ են սիրում: Ու էդ սկզբնական շրջանում, որ Ալֆան ինձ վարկանիշ, կամ շնորհակալություն էր տալիս, շատ էի ուրախանում:
Ալֆան իրեն շատ է քննադատում ու միշտ ինքն իրենից դժգոհ է, հատկապես, եթե խոսքը վերաբերվում է իր պատմվածքներին: Դա խոսում է այն մասին, որ նա կարող է և ուզում է ավելի կատարելագործվել: Վերջին պատմվածքն էլ դրա վառ ապացույցն է:
Ալֆուշի հետ շատ հեշտ է լեզու գտնել: Երբ ես ու ինքը ՖԲ-ում սկսեցինք իրար հետ խոսել, ընդհանրապես չէի զգում, որ իրեն էնքան էլ լավ չեմ ճանաչում: Ոնց որ վաղեմի ծանոթներ լինեինք, թեև նոր-նոր էինք սկսել իրար հետ խոսել:
Մտերմիկ է շատ: Գիտեմ, որ հոգեբան է, բայց ըստ իս՝ դա կապ չունի: Շատ մարդիկ կան, ովքեր հոգեբան չեն, բայց հետները կարողանում ես շփվել: Ալֆան հենց էդ տեսակ մարդկանցից է:

[Meme]

օօ՜, փաստորեն ահակին էլ ուշացել եմ , ուզում էի Ռուֆուսի մասին գրել, բայց...մնաց մյուս անգամ..


Այբ, Այբ , Այբուշ...
հետաքրքիրա, որ ակումբում հայտվումա մի ակումբցի, ում կարծես միշտ էլ ճանաչել ես, ինքը այ էդքան հարազատա քեզ, հա թող ասեն ես անընդհատ բարին եմ խոսում, ու էդ միգուցե շատերն թվա թե ձևերա, բայց միևնույննա նեռվայնանաք, թե ոչ, ես էս մարդուն հարազատ եմ համարել սկզբից, ակումբ հայտվելո սկզբից...
իր կատարած ամեն մի գրառումը, հետաքրքիրա ինձ, խորացումները երկու տողանոց, որ կարողա մտքովս անցելա, բայց ինքը էդ մասին ատահայտելա ու էդ էնքան մոտա սրտիս հնչում, կարդալիս...ամեն անգամ հետաքրքրությամբ եմ նայում.
- Տեսնես էս անգամ Այբս ինչա գրել...
ու նամանավանդ որ պարզվեց, որ նույնչափ սիրում ես եղանակս, քո եղանակը, հասկացա, որ իզուր չէր իմ՝ քեզ էդքան շատ սիրելը...
ինչ եմ ուզում ասել, նորից եմ ասում, վարկանշում էլ նշեցի, նորից կասեմ, թեկուզ եթե հանգամանքները ստիպեն, որ դուրս գաս, ու էլ ակումբում չերևաս, դրանից ոչ մեկս էլ ապահովագրված չենք, բայց ես ուզում եմ, որ իմ ընկերների շարքերից դուրս չգաս...

[laro]

Ես քեզ շատ եմ սիրում,գիտեե՜ս. իմ ճանաչած ամենափխրուն, ամենաբարի, ամենադրական ու ամենալավատես մարդն ես դու: Ռոմանտիկ ես շատ Մեմ, ու նվիրվող: Անդավաճան ես, միանշանակ, էն մարդն ես, որի մասին էդ ՀԱՍՏԱՏ կարող եմ պնդել: Մեմ քո մեջ որտեղից էդքան լավատեսություն Ես դեռ չեմ տեսել, որ դու կոտրված լինես. «նախանձում եմ» քեզ: Մեմ, որ քեզ նայում եմ, քեզնից լույս ա գալիս. աչքերիդ մեջ փայլ կա. իրոք...:Առանց քեզ Ակումբն ինձ համար անհամ-անհոտ կլիներ: Ես քեզ կոնֆլիկտային իրավիճակների մեջ էլ չեմ տեսել կամ պանիկայի: Մի անգամ չեմ տեսել, որ մեկին նեղացնես, բայց փոխարենը շուտ նեղանում ես, քո հետ պիտի մի քիչ զգույշ լինել... Ապրես դու նույն կերպ Մեմ, նույն կերպ շարունակի ապրել: Ես ուրախնաում եմ քո երջանիկ գրառումներից: Համ էլ ես շատ եմ ուզում քեզ տեսնեմ, անպայման մի օր զանգելու եմ հանդիպենք, ինձ էլ կլուսավորես քո լույսով

[Smokie]

Մեր Անժելը իմ մոտ առաջին հերթին տտպավորվել ա իր զգայունությամբ՝ ինչն էլ շատ ա սազում իր տարիքի աղջիկներին: Սիրով ա լցված բոլորի հանդեպ, բարությամբ, հազվադեպ ա ինչ-որ մեկից բողոքում: Անմիջական ու շփվող աղջիկ ա: Նաև աշխատասեր՝ մեծ պատասխանատվությամբ ա մոտենում իր առջև դրված գործին, թեկուզ դուրը չգա, գիտի, որ դա իրոք պետք ա իրան: Ընթերցասեր ա ու խելացի: Մի խոսքով մեր laro-ին սպասվում ա մեծ, հետաքրքիր ապագա: Բայց մի բան պիտի խնդրեմ՝ երբեք չկորցնես մանկությունդ ու չմոռանաս, քեզ հենց էդպիսինն են սիրում, չփոխվես:

[Նարե91]

Գևն ինքն էլ գիտի, թե որքան եմ հարգում ու սիրում իրան:
Սկզբից ոնց բոլորը, ես էլ իր մականունը չէի սիրում ` չգիտակցելով որ կապ չունի նրա հետ, ինչ մտածում էինք: Հետո հասկացա ու իր ավատարի նապոներին անընդհատ ուշադրություն սկսեցի դարձնել. նապո ես էլ եմ շաատ սիրում ի դեպ:
Ու առհասարակ կենդանի սիրող մարդը պարզապես չի կարա վատը լինի:
Գևը մաքուր հոգի ունի, պարզ մարդ ա` բառիս դրականագույն իմաստով: Ինձ թվում ա, որ առօրյայում էլ իր հետ հեշտ կլինի: Կոնֆլիկտներից հեռու մնացող մարդ ա: Ի վերջո պոզիտիվ անձնավորություն, ում հետ շփումը միշտ շաաատ հաճելի ա:

[Meme]

ուխ , ջաաա՜ն, ես եմ խոսելու Նարեյիս մասին

այ հիմա ասեմ...
Նարեյին երևի հենց 2o11ից էլ ճանաչել եմ, ու մինչև էսօր հիշում եմ ,որ նախադասությունն էր, որով ինքը սիրտս մտավ...
ինքը էն ժամանակ օրագիր ուներ, ու շատ հաճելի էր ճանաչել իր ստեղծած մտքերը , ինքն էլ մշտական կարդում էր իմը, ու քանզի ես միշտ ուշադիր էի մինչև հիմա՝ ովա կարդում, դրա համար էլ իրա ներկայությունը իմ կյանքում կարևոր էր, թեկուզ վիրտուալ, բայց ով գիտեր...
դեռ էդքան քիչ ճանաչելով, սիրեցի , հետո սկվեցին պմ-ների շարանները, ընկերացանք, ու եկավ այն լուսավոր օրը, որ պիտի տեսնվեյինք...մտքովս անգամ չէր անցնի, որ միգուցե...
Ընկերության շրջանակնեը ավելի ու ավելի ընդլայնվելուց հետո, ես գնալով ավելի շատ էի ուրախանում, որ իզուր չէր, իմ Նարեյին էդքան շատ սիրելը, ինչի, ոովհետև ասում են, տարբեր մարդիկ իրար ձգում են, ու թեկուզ ինքը ասում էր մենք տարբեր ենք, ես անընդհատ չէի հավատում մինչև հիմա փորձում էի հասկանալ, ու ես ինքս դա զգացել եմ, արդեն՝ Նարեն ռեալիստա, ու շատ տեղեր, որ միգուցե ես կարողա ուրիշ կերպ նայեմ, Նարեն ջղայինանումա, ոնց որ մեծ քուր, նենց եմ ուրախանում, ինձ ուղղումա, ու էդպիսի մեկի կարիքը ունեմ, հա թեկուզ 91 ենք երկուսս էլմեկա մեծս ես...
էնքան երկար ունեմ ասելիք, ախր դու շատ հաազատ ես ինձ, նամաավանդ, որ մեր շնորհիվ՝ մեր երկուսի քայլ առաջների շնորհիվ իմ առօրյայի մասնիկն ես... ես ունեյի քո կարիքը...
ես ուրախ եմ ,որ ոտք ես դրել իմ աշխարհ, ու չնայած մեր նմանությունների ու տարբերություներին , ես ուրախ եմ, որ կա մեկը քեզ պես, էդքան ամուր ու ուժգին կպած սրտիս ու հոգուս...

կարծում եմ ստացվեց, արտահայտել այն ինչ սրտումսա...
եթե ինչ որ բան էլ մոռացած լինեմ ,հաստատ մի օր աչքերիդ կասեմ...

[Շինարար]

Meme-ն իր մշտական պայծառ, գունեղ, գարունախառն տրամադրությամբ երբեմն նույնիսկ վանում ա, երբ աշխարհից դառնացած, չիբուխը վառած, ձեռքը ճակատիս մտնում եմ ակումբ՝ մարդկության ու աշխարհի դրվածքի, ապագայի ու ներկայի, հայ ժողովդրի դառը ճակատագրի մասին մտորումներս ինտերնետին տալու. իմ նեղ սրտին, Մեմեի կարմիր գրառումներին:
Բայց իրականում դիմացինին ասած մի քաղցր խոսքը, մի զվարթ սմայլիկը, մի բարեհամբույր մոտեցումը հազար անգամ կարևոր ա, քան տրակտատի ձգտող երկրի ներքաղաքական կյանքի լուրջ ու համակողմանի վերլուծությունը: Գուցե չափազանցրի, ավելի կարևոր չի, բայց էլի կարևոր ա: Քանի որ Մեմեի մասին եմ գրում, դա եմ կարևորում, տրակտատ գրողի մասին գրելիս էլ տրակտատը կկարևորեմ
Ինձ թվում ա՝ Մեմեն էսօր իրոք ակումբի կարևոր գույներից ա, առանց որի էլ արդեն դժվար ա ակումբը պատկերացնել՝ էմոցիոնալ, էմոցիաները տառերի ծերին, հազարասմայլ: Ուրախ եմ, որ չնայած միշտ չի, որ իր գրառումները միանշանակ են ընդունվել, իր ակումբային կերպարը միանշանակ ա ընդւոնվել, բայց ինքը այս միջավայրն ընդունել է որպես իրենը, հաստատուն կերպով տեղավորվել՝ անկախ նրանից, ով ոնց կվերաբերվի, ինքը սիրում ա էս տեղը, ու էստեղ ա լինելու: Ուժեղ մարդու մարդու հատկանիշ ա դա: Էսքանը

[Այբ]

Չգիտեմ՝ Մեմուշը հիշում է, թե չէ, բայց ես շատ լավ եմ հիշում, թե մենք ոնց ընկերացանք: Ինչ-որ տխուր գրառում էի գրել, մեկ էլ Մեմուշը (ինձ համար էդ ժամանակ դեռ օտար ակումբցին) ինձ վարկանիշ է տալիս մի այնպիսի հուսադրող մեկնաբանությամբ, որ կարծես թե մենք վաղեմի ընկերուհիներ ենք: Եվ սկսվեց մեր շփումը: Շփման դաշտն էլ ակումբից տեղափոխվեց ֆբ և հույս ունեմ, որ մի օր իրական կյանք էլ կփոխադրվի:
Գնալով ավելի կապվեցի Մեմուշիս հետ...Ինքը տեղով բարձր տրամադրություն է, վառ անհատականություն, ով սիրում ու գնահատում է կյանքը: Ավելին, իր սիրով վարակում է շրջապատին, որ շրջապատն էլ սիրի ու գնահատի կյանքը: Իրեն չեմ ասել, կամ ասել եմ, բայց չեմ հիշում, բայց Մեմուշի գրառումները կարդալիս, միշտ ժպտում եմ: Ժպտում եմ, որովհետև դրական էներգիա է ինքը իր գրառումներով փոխանցում:
Սիրում եմ Մեմուշիս ու շա՜տ ուրախ եմ, որ մի օր տխուր գրառում եմ արել, որը առիթ է հանդիսացել շփվել Մեմուշիս հետ:

Էսօր մի քիչ էլ զարմացրել է ինքը...մի քիչ մելամաղձոտ գրառում էր գրել...Բայց վստահ եմ, որ վառ գրառումներ դեռ շատ ենք կարդալու...

[Ruby Rue]

Շինարարի մասին միշտ ուզեցել եմ խոսել, բայց առիթ չի եղել...
Մոտ մեկուկես տարի առաջ, երբ նոր էի գրանցվել Ակումբում, ցանկացած նորեկի պես թեմաներ էի պեղում ու դրանցում գրառումներ անում: Մետալի վրա տարած աղջնակի աչքից չվրիպեց Արտաշ Ասատրյանի թեման. ես մի քանի տարվա քնից արթնացրի թեման ու սկսեցի գրել, թե ոնց եմ զզվում: Հետո եկավ Շինը... Ոչ մի կոպիտ կամ վիրավորական խոսք, բայց Շինի գրածից էնքան էի նեղվել, որ մի քանի ամիս Ակումբ չմտա... Բայց ահագին մտածեցի էն ուղղությամբ, թե արդյո՞ք արժեր մտնել էդ թեմա ու հայտարարել, թե ոնց եմ զզվում ռաբիսից:
Հիմա նման բան չէի անի: Շինարարի շնորհիվ սովորեցի դիմացինի ճաշակը հարգել, եթե նույնիսկ սարեր ու ձորեր կան իմ ու դրա միջև:
Շինի շնորհիվ հասկացա, որ եթե մարդը կարող է Արտաշ Ասատրյան լսել, էդ չի նշանակում, որ ինքը չի կարող կարդացած, գրագետ ու խելացի մարդ լինել:
Հետաքրքիր մարդ ա Շինարարը, երբեք չես տեսնի, որ անի էնպես, ինչպես մեծամասնությունն ա անում, միշտ սեփական հստակ ու ամուր կարծիքն ունի, եթե նույնիսկ է դեմ ա ակումբցիների 99 տոկոսի կարծիքին, մեկ էլ շատ համով օրագրային գրառումներ ա անում:

Տեսա որ Այբն էլ ա գրել:
Արփինեն շատ լուսավոր ու պայծառ մարդ ա, միանգամից աչքի ընկավ, երբ գրանցվեց Ակումբում: Շփվող ա, բոլոր տեսակի մարդկանց հետ հեշտ լեզու ա գտնում ու էլի հետաքրքիր բաներ ա պատմում Անկապ օրագրում: Իմ վրա քնքուշ, զգացմունքային, բայց ոչ թիթիզ աղջկա տպավորություն ա թողել:
Հա, Այբուշ, մեկ էլ կարիք չկա դեպրեսիաների մեջ ընկնել քննությունների պատճառով. միջանկյալ էլի, հո աշխարհի վերջը չի՞:

[StrangeLittleGirl]

Հըմ, ուֆ-ուֆ, էս թեման հեսա մաքրվելու ա, բայց մեկ ա Ռուբիի գրառումը մնալու ա, նենց որ Ռուբի...

Էս Ռուբին շատ տիպն ա: Իրա մասին հա կարամ խոսամ ու չձանձրանամ: Տենց տիպ ու էդքան ջահե՞լ: Համ հումորը, մանավանդ սպանիչ ա, երբ ինքը իրան ձեռ ա առնում (էն ղզիկ բառի վրա ուշքս գնում ա), համ իրա պատմելու համուհոտը, համ որ էդքան ջահել ա, բայց ուղեղին էդքան բան հասնում ա: Մի խոսքով, շատ լավ տիպ ա ինքը: Մենակ մի մտավախություն ունեմ... հանկարծ չարտագաղթի:

[Arpine]

Հմմմ առաջին անգամ եմ էս թեմայում գրում ու, ուրեմն, Բյուրը , մի մարդա որը մմ...մ.. ինձ նման բարդ անուն ունի ուրիշ ազգերի համար
պաչ Բյուրին
Հիմա ասեմ. առաջին անգամ որ տեսա Բյուրին էն գինու բաժակով նկարը որ կա իր բլոգում, բոլորդ կիմանաք, այ դա եմ տեսել, ու էդպես էլ տպավորվեց: Էդ լրիվ ակումբի պես էր, որ մի հայերեն բան էի ման գալիս հաճախ տանում էր իր բլոգ ու էդ նկարը էն ժամանակ ոչ ֆեյս կար ոչ ակումբ, ընթացքում նկատեցի որ էդ բլոգը կենդանի ա ու թարմանումա : Կարդում էի ու մտածում, որ էս աղջիկը էնպիսի աշխարհումա,որ միշտ ուզեցել եմ լինել, էնպիսի մտածելակերպ, հայացքներ ունի, որն ինձ ձգումա: Սա դեռ շատ շուտ: Հետո եկա ակումբ բայց չգիտեի որ ինքը ինքն ա , ու չգիտեի որ ինքը ինձ էսքան օգնելու ա : Բայց թե մինչև հիմա ես իրեն չեմ տեսել, չնայած հիմա գամ ուզի թե չուզի տեսնելու եմ
Սկզբից էլի մտածում էի. օհ Strangelittlegirl, ի՜նչ էլ նիկ ա, բյաց հիմա, ինչքան որ իրեն գիտեմ, մտածում եմ, մի տեսակ, դա լրիվ ինքն ա
Որ գրառումները կարդում եմ նենց հավեսա թե ոնց ա իր տեսակետն առաջ տանում ու ամեն ինչ անում, որ չհանձնվի,մեկ-մեկ կռիվ ա անում, մեկ-մեկ էլ տպավորությունա թե սառը ու չոր մարդա, բայց չէ ինքը ներսից փափո՜ւկ-փափո՜ւկ ա:
Ես առանձնապես չեմ սիրում մարդկանց օգնության համար դիմել, հատկապես որ էնքան էլ տրամադրված չեն օգնելու, ու ընդհանրապես խուսափում եմ, վերջը Բյուրին գրեցի դե գիտեի էլ որ նույն տեղում ենք ինքը կարող ա ինձ օգնի: Ու հաստատ ասեմ որ ինքը ինձ շատ օգնեց, շա՜տ, շա՜տ հետո թվում էր արդեն զզվեցնում եմ , բայց մինչև վերջ ինձ «տարավ» հատուկ շնորհակալ եմ :
Ու Բյուրը էն անդամներից ա, որ ինչ ես ստեղ եմ ավատարը չի փոխել






Հ.Գ. Նախորդ անգամ ուշացա Բյուրի մասին գրեմ