հուսախաբ չանեմ
Եվ ոչ միայն դրա համար: Գալաթեային "բացահայտելը" հետաքրքիր ա:
Գալաթեայի ներքին նյութի ձգտման բոլոր ներվերը հանգուցվում են մի բնորոշման մեջ՝ կրքոտ ռոմանտիզմ: Այստեղ կիրքը ռոմանտիզմի շնչափողն ա, առանց որի այն կվերածվեր մահվան դալկությամբ կիսամեռ ավելորդության, որն այլ վախճան չէր ունենա, քան օձի անպետք կաշվի պես պլոկվելն ու մի տեղ, մի թփի տակ շպրտվելը:
Գալաթեան պիտի ճզմի զգացմունքը ու սոկը խմի. այլ տարբերակ իր նյութը չի վերցնի:
Այս ամենով հանդերձ ՝ Գալաթեան ունի ինքնատիրապետման ու ինքնազսպան իր սահմանները, որոնք նա գիտակցաբար պահպանում ա:
Գալաթեան հասարակության տիպիկ ոչ անտարբեր անդամ ա : Չգիտեմ՝ իրոք իրեն խորապես, հետևողականորեն հուզում ա իրավիճակը, թե դա պարզապես իր ներքին ու արտաքին դինամիկայի ամպլիտուդի բարձր նորմի պահպանման բնազդային դրսևորումն ա: Թերևս, էական չի, քանի որ "հասարակական ոչ անտարբերությունը" հիմնականում կարծես հենց այդպիսի գործոններով է պայմանավորված…
Գալաթեան բարկանում ա, բայց չի չարանում Դա իրեն պահում ա հարգանքի պատվանդանին՝ անկախ ամեն ինչից:
Գալաթեան "ջիգյար"-ոտվում, բայց չի վստահում Մարդկանց հետ հարաբերություններում /էլի եմ ասել/ մի բան կա, որ ինքը շատ խորն ա պահում ու երբեք չի արտահայտում:
Գալաթեան պարզապես դեռ չի գտել, թե որտեղ, ինչ տարայի մեջ տեղավորի իր նյութը…
Ավելացվել է 2 րոպե անց
oy էս ինչքան մարդ ավելացավ
Բայց երկուսին էլ չեմ ճանաչում
Էջանիշներ