User Tag List

Էջ 1 80-ից 123451151 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 1197 հատից

Թեմա: Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

  1. #1
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Թույլ նյարդերով մարդկանց խնդրում եմ չկարդալ

    Կոֆեինը շատ էր: Քունս չէր տանում, բայց աչքերս ցավում էին, իսկ ես ակնոց դնելու փոխարեն սուրճ էի խմում: Բայց դա շատ բան չի փոխում. ընդամենը քնելուս ժամն է հետաձգում:
    Ես լավ չէի պատկերացնում, թե ինչ է նշանակում ստեղծագործական աշխատանք մասնագիտական ոլորտում: Երբ այսօր աչքերս փակ պատկերացնում էի պրեզենտացիայի հերթական սլայդը, իսկ հետո թղթի վրա արագ-արագ խզբզում տեսածս, հասկացա, որ սա մի ուրիշ ծննդաբերություն է: Երևի շատ ավելի ճիշտ է, քանի որ նախորդող դեպրեսիան ոչ միայն անհրաժեշտ չէ, այլև ցանկալի չէ:
    Եվ իմ ուղեղում ծնված միտքը կարող է դառնալ գիտություն, ոչ թե մարդկանց շփոթեցնող, մտերիմներիս անհանգստացնող զառանցանք:

    Հոգեբուժարանն այլևս աշունը չի հիշեցնում, և դա լավ է: Ես կարող եմ համալսարան գնալու ճանապարհին Շառլ Ազնավուր լսել ու պարզապես վազել, աչքերս փակ գլորվել: Իսկ ես ասես ճախրելուց լինեմ… Չեմ զգում ոտքերս, օդի մեջ եմ: Ե՞րբ եմ ավարտելու համալսարանը: Հոգնել եմ ամեն պետքական-անպետք բան սովորելուց: Ուզում եմ սուզվել շիզոֆրենիայի մեջ: Չկապակցված միտքս մտածողության խանգարում է հիշեցնում:

    Կարծում էի, թե Հայաստանի բոլոր նորմալ մարդկանց արդեն ճանաչում եմ: Պարզվում է՝ չէ: Անձրևն ու հոգնածությունս չկարողացան ստիպել, որ տուն գնամ: Ես զարմացա, նոր հետաքրքիր մարդկանց հետ ծանոթացա: Թարմ օդ էր ինձ համար:

    Իմ օդը միշտ թարմ է: Վարդերն արդեն բացվել են մեր պարտեզում: Նենսիի տասը րոպեները հիշեցի, մեկ էլ դասագրքի սիմվոլիկ մտածողությունը: Սիրու՜մ եմ կյանքը: Ե՞րբ է բացվելու առավոտը, որ խմեմ հերթական շոկոլադախառը սուրճս:

    Ընդամենը հինգ ամիս առաջ կարծում էի, թե վախճանվում եմ: Այդ ինչպե՞ս կարողացա վերակենդանալ: Ամեն օր զարմանում եմ ու սպասում, որ մայիսյան դեպրեսիան կսկսվի: Իրականում անքնությունից բացի ուրիշ ոչինչ ինձ չի այցելում: Եվ ես գոհ եմ: Աստված ինձ հետ է:

    Առավոտյան շուտ գնամ, որ դասախոսին նորից բռնեմ Սաղմոս կարդալուց: Իսկ ընկերուհիս նրան ցնդածի տեղ է դնում, ականջիս ասում, որ դիագնոզ դնեմ: Ես թարս հայացք եմ նետում նրա վրա, իսկ մտքիս մեջ ասում եմ. «Մենք խելագար ենք»:

  2. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (17.01.2013), anahit96 (22.11.2012), Freeman (10.07.2010), Quyr Qery (11.04.2011), Sambitbaba (22.01.2014), Smokie (14.05.2012), Ժունդիայի (26.01.2010), Մարկուս (11.05.2013), Մուշու (29.06.2014), Վոլտերա (15.12.2012)

  3. #2
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Անձրևոտ առավոտն անքուն գիշերվանից հետո բնավ տրամադրող չէր: Բայց ռեֆլեքսը մնում է ռեֆլեքս, և ես 8:10 արդեն ոտքի վրա էի:

    Հիմա խմում եմ լուծվող սուրճս՝ անքնությանս հիմնական պատճառը: Ամեն անգամ ինձ խոստանում եմ, որ դա վերջինն է, բայց ասես կախվածություն առաջացած լինի: Չէ՛, ես դրա կարիքը չեմ ունենա, եթե գիշերը կարողանամ քնել: Մյուս կողմից էլ, եթե չխմեմ, անքնություն չեմ ունենա:

    Ու թեկուզ անձրևն այնքան էլ լավ նորություն չէր ինձ համար, դասս էլ չեմ սովորել, բայց միայն այն, որ արդեն առավոտ է, ինձ ուրախացնում է:

    Երբեմն երազում եմ արձակուրդի մասին, հետո բռնացնում, որ ես դրա կարիքը չունեմ: Տոները ներվերիս վրա ազդում էին. հազիվ էի երեք օր տանը մնում: Ի՞նչ կլինի, եթե ստիպված լինեմ մի ամբողջ ամիս դասի չգնալ: Այս տարի բախտս բերել է. արձակուրդս կարճ է: Բայց ի՜նչ ծրագրեր ունեմ: Կհասցնե՞մ, չե՞մ ալարի: Բոլոր կուրսեցիներս էլ ամառվա համար առանձին ծրագրեր ունեն: Օրինակ, Նազոն ուզում է պետական քննություններին պատրաստվել: Հավատում եմ, կանի: Վատ միտք չէ, բայց չեմ ուզում ինքս ինձ սուտ խոստումներ տալ: Շատ լավ գիտեմ, որ հոգեբուժությունից և նյարդաբանությունից այն կողմ չեմ անցնի:

    Փլեյլիսթիս մեջ մի լավ երգ եմ փնտրում, որ լսեմ, հետո գնամ դասի: Կանգ եմ առնում Starsailor-ի վրա: Վաղուց մոռացել եմ, թե ում է հիշեցնում այս խումբը: Օգտագործում եմ միայն երկուշաբթի օրերին Հայկի ներվերն ուտելու համար: Վա՜յ, երեկ երկուշաբթի էր, իսկ ես մոռացել էի դրա մասին: Կարող էի ռադիոն միացնել ու Հայկին լսել՝ ամաչելով, որ մեր հին ընկերներից միայն ես եմ մնացել, ու մեծ հաճույքով կհրաժարվեի ֆենած մազերով, սև շորերով, վարդագույն պայուսակներով իրար նման դեռահասների համար նախատեսված հաղորդումը լսելուց: Հայկը վիրավորվում է, երբ այդպես եմ ասում, բայց դառը իրականություն է. ես նրա ունկնդիրներից ամենամեծն է: Փորձում է հիշել այն հին ու լավ օրերը, երբ երկուսս էլ դեռահաս էինք, բայց մոռանում է, որ մենք ուրիշ էինք, մեր շրջապատում մենք միակ փոքրերն էինք, և դա հրաշալի էր: Իսկ ես զարմանում եմ, թե ինչու էր Հայկը հենց ինձ սիրահարվել: Չէ՞ որ ընտրություն չուներ. միակ հասակակիցը ես էի: Չէ՛, մի րոպե… Իսկ Անահի՞տը, իսկ Ավագյան Լիլի՞թը: Գուցե տարօրինակ հնչի, բայց այն ժամանակ ես ամենահանդուրժողն էի:

    Վերջերս Նուբարաշեն գնալիս ճանապարհը ծանոթ թվաց: Հիշեցի, որ հինգ տարի առաջ այնտեղով գերեզմանոց եմ գնացել: Մի օր ուզում եմ մեն-մենակ վեր կենալ, գնալ այնտեղ, Անահիտի շիրիմին ծաղիկներ դնել: Արդեն այնքան շատ ժամանակ է անցել, որ երբեմն թվում է, թե նա երբևէ գոյություն չի էլ ունեցել, այլ իմ պատանեկության երևակայության ծնունդն է եղել:

    Ամեն առավոտ տասը րոպե գրելու միտքը կարծես իրականություն է դառնում… Նենսիի տասը րոպեները:

    Creep-ի ակուստիկ տարբերակը… Դասի գնալու ժամանակն է:

    I'm a creep
    I'm a weirdo
    What the hell am i doin' here?
    I don't belong here

  4. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (23.06.2010), Ingrid (18.03.2013), Quyr Qery (11.04.2011), Sambitbaba (22.01.2014), Ժունդիայի (26.01.2010), Մարկուս (11.05.2013)

  5. #3
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    10.03.2008
    Գրառումներ
    101
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Կարծում էի, թե Հայաստանի բոլոր նորմալ մարդկանց արդեն ճանաչում եմ: Պարզվում է՝ չէ: Անձրևն ու հոգնածությունս չկարողացան ստիպել, որ տուն գնամ: Ես զարմացա, նոր հետաքրքիր մարդկանց հետ ծանոթացա: Թարմ օդ էր ինձ համար:
    ..." Ինչքան շատ ես ապրում, էնքանով էլ աշխարհն է փոքրանում, եթե ապրելու նշանաբանը ճանաչելն է.." Սաղմոսագիր
    I did not ask for the life that I was given, but it was given nonetheless. And with it I did my best.

  6. #4
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Զարմացա և ուրախացա, երբ ինձ հաջողություն մաղթող երկու անկեղծ, ոչ թե նախանձությունից վառվող հայացք տեսա: Չեմ հիշում, թե վերջին անգամ, բացի մորիցս, ովքեր են այդպես անկեղծորեն ինձ հաղթանակ մաղթել: Եվ դա ինձ ուժ էր տալիս: Ես ուրախ էի, որ կան մարդիկ, որոնց հենց իմ հաջողությունն է հանգստացնում:

    Անատոմիայի ամբիոնի այն երիտասարդ դասախոսը մի քանի անգամ եկավ և հետաքրքրվեց իր ուսանողի ճակատագրով: Երանի՜ ես էլ այդպիսի ղեկավար ունենայի… Չէ՛, գուցե այսպես ավելի ճիշտ է. ես չափից դուրս ինքնուրույն եմ, և դա լավ է:

    Ուզում եմ, որ Էլեն Ռաֆայելովնան անպայման այնտեղ լինի: Հենց միայն նրա ներկայությունը բավարար է, որ ես ինձ ավելի ինքնավստահ զգամ: Իսկ ամբիոնի վարիչից մի քիչ ամաչում եմ:

    Այսօր երկրորդ բաժակ սուրճը չեմ խմել, և ամբողջ օրը քունս տանում էր: Հուսամ՝ այս գիշեր գոնե կկարողանամ մի յոթ ժամ քնել. ուզում եմ ելույթի ժամանակ թարմ տեսք ունենալ:

    Անձրևի տակ քայլելը հավես էր: Ցուրտ չէր, իսկ ես վախից տաք էի հագնվել: Չեմ ուզում մրսել: Դրանից վատ բան չկա աշխարհում: Ցանկացած տիպի սառնություն… Սպանիչ է:

  7. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (23.06.2010), Sambitbaba (22.01.2014), Ժունդիայի (26.01.2010)

  8. #5
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Ուղիղ 8:10 աչքերս բացվեցին: Առաջին բանը, որին ուշադրություն դարձրի, եղանակն էր. արևը փայլում էր: Միայն թե օրվա ընթացքում չանհետանա: Չեմ ուզում թրջվել: Գոնե մի օր չեմ ուզում վտանգել առողջությունս: Իսկ ես չեմ կարող ուրիշների պես տանը նստել: Սիրում եմ իմ էս գժական զբաղված կյանքը:

    Երեկ նույն ժամին չորս տարբեր գործեր էի պլանավորել, չորս տարբեր տեղերում պետք է լինեի: Ու թեև մի քանի րոպեի տարբերությամբ ավելացավ նաև հինգերորդը, ես բոլորը հասցրի:

    Դասից ուշանալու եմ: Հավես չունեմ շուտ հասնելու, երբ դասը, միևնույն է, կես ժամ ուշացումով ենք սկսում: Վաղուց վերջ եմ տվել քնելու պատճառով ուշանալուս: Ժամանակին չներկայանալու երկու հիմնական պատճառ եմ ունենում. մեկը հատուկ, հավեսի համար ուշանալն է, մյուսը՝ դասերից առաջ որոշ գործեր պլանավորելն է:

    Գիշերը լավ քնեցի: Այս առավոտ սուրճ չխմեցի: Իմ երակներում այլևս կոֆեին չի հոսում: Իսկ եթե նույնիսկ դասի ժամանակ քնեմ, պատճառն ընդամենը դրա անհետաքրքրությունը կլինի: Ի տարբերություն մյուս բոլոր գերազանցիկների, այն, ինչ ինձ չի հետաքրքրում, ես չեմ կարդում: Հետո, իհարկե, քննություններին շատ եմ տուժում՝ ստիպված լինելով մի օրում հսկայական ծավալ յուրացնել, բայց դրա լավն էլ այն է, որ քննասենյակից դուրս գալուց հետո անմիջապես մոռացվում է, և հիշողությունս ավելորդ ինֆորմացիայով չի ծանրաբեռնվում:

    Երեկ դասախոսս ինչ-որ տեղից մեջբերում արեց. «Կամքն այն է, որ ցանկալիին հասնելու համար հրաժարվում ես հաճելիից»: Իսկ ես միանգամից բացականչեցի. «Համաձայն չեմ»: Լավ չհասկացավ, թե ինչպես պետք է ինձ նման փոքրիկ մեկն ընդդիմանար ինչ-որ մեծության ասածին: Իսկ ես բացատրեցի. «Ինձ համար ցանկալին ու հաճելին նույնն են»: Երբ զանազան խաչաձև հարցեր տալուց հետո համոզվեց, որ իրոք այդպես է, հանձնվեց. «Ի՞նչ ասեմ, երջանիկ մարդ ես»:

    Իսկ ես կարծում եմ, որ բոլորն էլ կարող են երջանիկ լինել, բոլորի համար էլ ցանկալին ու հաճելին կարող է միաձուլվել, նույնանալ… Պարզապես ինչ-որ կաղապարներ մարդկանց սեղմում են, և նրանք կա՛մ ստիպված ոչ հաճելին դարձնում են ցանկալի, կա՛մ իրենք իրենց համոզում են, որ շատ բաներ հաճելի են:

    Իրոք, ես որքա՜ն երջանիկ եմ: Երևի դասախոսս ինքն էլ է զարմանում, թե որքան շատ եմ սիրում ապագա մասնագիտությունս: Հետաքրքիր է՝ ինչպիսի՞ն է նա եղել երեք տարի առաջ, երբ դեռ ինձ նման հինգերորդ կուրսեցի էր: Ինչպե՞ս է որոշել հոգեբույժ դառնալ: Սիրում եմ շիզոֆրենիան: Նյութին տիրապետու՞մ եմ: Այսօր դա էլ է գնահատվելու:

  9. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ingrid (18.03.2013), Sambitbaba (22.01.2014), shatboyov (19.09.2014), Ժունդիայի (26.01.2010)

  10. #6
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Մեծահասակներին խնդրում եմ չկարդալ

    Նորից խոսելու կամ լացելու պահանջ առաջացավ: Բայց բառերն արցունքների հետ մեռել են, թաղվել մեր պարտեզում, և այնտեղ հիմա վարդեր են աճում:

    Չնայած սառը սուրճի առաջին բաժակը ձեռքիցս ընկավ, կոտրվեց, ես մտա խանութ և նորը գնեցի՝ ինքս ինձ խոստանալով, որ վերջինն է: Իսկ ես ամեն օր հազար ու խոստումներ եմ ինքս ինձ տալիս, որոնք կատարում եմ միայն այն դեպքում, երբ հիշում եմ դրանց մասին: Եվ Բոբ Դիլանը կերգի:

    One more cup of coffee for the road.
    One more cup of coffee for I go,
    To the valley below.

    Երբեմն մարդկանց բերանը փակելու համար պետք է վիրավորել: Երբ լռությամբ հանդուրժում ես նրանց դատարկաբանություններն ու անիմաստ կատակները, անցնում են բոլոր սահմանները: Նույնիսկ երբ փորձում ես ցույց տալ, որ տհաճ է, նրանց դեմքին հայտնված հիմար ժպիտը քիչ անց վերանում է, և նորից կրկնում են նույնը:

    Փլեյլիսթիս մեջ տրամադրությանս հարմար երգ եմ փնտրում: Թե հիմա հարցնեն ինչպես եմ, կդժվարանամ պատասխանել: Մի տեսակ անդուր տրամադրություն ունեմ, անկապ զգացողություններ ու մտքեր, որոնք դժվարանում եմ նկարագրել:

    Երբեմն չափից դուրս աներես եմ, գործում եմ «սաղի ինադու», և չգիտեմ՝ դա լա՞վ է, թե՞ ոչ: Ես սիրում եմ խաղալ ու հետ զվարճանալ՝ ստանալով սպասելի արդյունքներ: Ես Սեսիլն եմ, բայց դեռ չեմ հասկացել, որ «մեծահասակները խաղալիքներ չեն»: : Իսկ գուցե հենց այդպես էլ կա, և Սեսիլը վերջում սխալ եզրակացություն է անում:

    Մեծահասակները չափից դուրս լուրջ են ու չեն սիրում ինձ նման անլուրջներին: Նրանք ասես աշխարհը սև ու սպիտակ են տեսնում, չեն տարբերում այն հրաշալի ու բազմերանգ գույները: Այդ պատճառով ես նրանց համար դժվարամարս, երբեմն՝ թունավոր սնունդ եմ: Մեծերն ուզում են, որ մարդիկ իրենց գծած կաղապարների մեջ տեղավորվեն, և թե այդպես չի լինում, միանգամից ստամոքսի խանգարում է սկսվում: Ճիշտ այնպես, ինչպես հիվանդ մարդն իրեն հակացուցված սնունդ է ընդունում:

    Ես հակացուցված եմ մեծահասակներին: Ու դրա համար ամենաագրեսիվ մանրէների նման թափանցում եմ ամենուր, թույլերի մոտ թունավորումներ առաջացնում, իսկ մի քիչ ուժեղներին միայն մի փոքր անհանգստություն պատճառում:

    Ես նմանվում եմ Ալանիսի "Hand In My Pocket"-ի հերոսուհուն.
    I´m broke but I´m happy
    I´m poor but I´m kind
    ...
    I´m high but I´m grounded
    I´m sane but I´m overwhelmed
    I´m lost but I´m hopeful...

    I feel drunk but I´m sober
    ...
    I care but I´m restless
    I´m here but I´m really gone
    I´m wrong and I´m sorry


    What it all comes down to
    Is that I haven´t got it all figured out just yet
    I´ve got one hand in my pocket
    And the other is giving the peace sign

    I´m free but I´m focused
    I´m green but I´m wise
    I´m hard but I´m friendly
    I´m sad but I´m laughin
    I´m brave but I´m chicken shit
    ...
    Այս երգն արդեն տասներկու տարի է, ինչ լսում եմ, բայց այսքան ուժեղ ինձ չեմ գտել դրա մեջ: Փորձեցի կրճատել, միայն իսկապես ինձ հետ կապ ունեցող մասերը դնել, բայց ընդամենը մի քանի տող դուրս թռավ:

    Չեմ սիրում միջակ լինել: Երբ մի բան անում եմ, պետք է լավ ստացվի: Ես չեմ ծնվել միջակ լինելու համար:

  11. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (25.03.2013), Quyr Qery (11.04.2011), Sambitbaba (22.01.2014), Ժունդիայի (26.01.2010), Նիկեա (09.01.2016)

  12. #7
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Երևի պետք էր, որ հյուծվեի, որպեսզի վերջապես կարողանամ գոնե մի վեց ժամ քնել:
    Այսօր կամաչեմ դասի ժամանակ գլուխս դնել սեղանին: Հուսով եմ՝ անքնությունս այստեղ կավարտվի, և ես ամեն օր կեսգիշերին կգրկեմ երազներս, կսլանամ ուրիշ աշխարհ:

    Պարզվում է՝ Արմենի ու Նարեկի մի խոսքը բավարար էր, որ տրամադրությունս բարձրանա: Մյուսների ասածներն ընդամենը որպես մխիթարանք էի ընդունում: Արմենն ասաց, որ իմ աշխատանքն իրեն շատ դուր եկավ, բայց ժյուրին էդքան չի հասկանում: Ավելացրեց նաև, որ այդպիսի ոճով ելույթ ունեցավ ոչ թե նրա համար, որ հաղթի, այլ նրա համար, որ ժյուրիին ստիպի լսել իրեն: Ես նախօրոք գիտեի, որ Արմենն է առաջին տեղը գրավելու. նրան հավասարն իրոք չկա: Բայց որ առաջին տեղը կիսվեց երկու հոգու միջև, իսկապես զարմանալի էր:

    Իսկ Նարեկը… Շատերի հաճոյախոսություններին ուշադրություն չեմ դարձնում, հաճախ կեղծիք եմ տեսնում դրա մեջ: Բայց Նարեկը բավական անկեղծ էր, երբ ասաց, որ սպասում էր, թե ես էլ պետք է հաղթողների մեջ լինեմ, իսկ երեկոյան գրեց. «Ինչպե՞ս է աշխարհի ամենախելացի աղջիկը»:

    Սկսում եմ շատ սիրել մեր ՈւԳԸ-ն, ինչքան էլ անկազմակերպ լինի: Մեր թիմը լավն է, ու ամենահետաքրքիրն այն է, որ հիմնականում բաղկացած է հինգերորդ կուրսեցիներից:

    Գնամ դասի:

  13. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (25.03.2013), Freeman (23.06.2010), Sambitbaba (22.01.2014), Ժունդիայի (26.01.2010), Մուշու (29.06.2014)

  14. #8
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Ես չհասկացա, թե երեկ ինչ էր պատահել բոլորին: Ինչի՞ համար էին այդ բոլոր հարձակումները: Իսկ ես սկզբում պահպանում էի սառնասրտությունս, բայց հետո նյարդերս տեղի տվեցին, այն էլ այնպե՜ս… Եթե դա գիշերն է լինում, վերածվում է հիստերիայի նոպայի:

    Մարմնիս մասերը ցրիվ էին եկել: Առավոտյան, երբ վեր կացա, ստիպված էի դրանք հավաքել, կպցնել իրար, որ կարողանամ շարժվել տեղից: Աչքերս լավ չէի տեղադրել, որովհետև ներքև նայելիս ցավում էին: Իսկ տրամադրությունս համը հանում էր:

    Հայրս խորհուրդ տվեց մարդկանց, այդ թվում՝ ինձ, հասկանալ. այդ դեպքում նյարդերս չեն լարվի, ավելի թեթև կնայեմ ամեն ինչին: Երևի ճիշտ էր… Որովհետև նկատեցի, որ չնայած մեկը, չգիտես ինչու, ահավոր կոպիտ էր դարձել, բայց ես ընդհանրապես չնեղվեցի. փորձում էի պատճառները գտնել: Երևի կյանքիս մեջ առաջին անգամ…

  15. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (22.01.2014), Վոլտերա (26.08.2013)

  16. #9
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Ժամանակները խառնվել են իրար: Ես փորձում եմ հիշողություններս տեսակավորել, դասավորել ուղեղիս դարակների մեջ: Երբ տնից դուրս էի գալիս, ինձ թվաց, թե Նարեի հետ պայմանավորված եմ: Հետո հիշեցի, որ ընդամենը մեկ ժամ առաջ ես նման երազ եմ տեսել: Երբ երթուղայինի մեջ էի, ինձ թվաց, թե դասի եմ գնում ու սարսափեցի, որովհետև շատ լավ գիտեի, որ դրա համար շատ ուշ է: Հետո հիշեցի, որ կոնկրետ ուղղություն ունի ճանապարհս, և դա թեկուզ ընդհանրություն ունի, բայց հեռու է երկրորդ համալսարանական կլինիկայից:

    Իսկ ինձ համար ավելի հեշտ է շփվել հոգեկան հիվանդների ու մտավոր հետամնացների հետ: «Առողջ» մարդկանցից շատերի հետ լեզու գտնելը գրեթե անհնար է դարձել: Ինձնից է, գիտեմ: Ես երևի նրանցից մեկն եմ՝ ուրիշ աշխարհից, այլմոլորակային: Ինչու՞ եմ այսպիսին: Մի՞թե լավ չէր լինի, որ մի սովորական ծիտիկ լինեի, ընկերուհիներիս «աղջիով» դիմեի, ամեն օր գնայի «Տերանովա», որ տեսնեմ, թե ինչ նորույթներ կան, ամիսը մեկ հեռախոս փոխեի, բակի ապեր-տղերքը հետևիցս ընկած լինեին, բայց ես նրանց բանի տեղ չդնեի, որովհետև կսպասեի իմ ջիպով ասպետին: Ինչի՞ս էր պետք ուսումը, ինչի՞ս էր պետք նման ընտանիքում ծնված լինելը, երբ ամեն քայլս շրջապատի մարդիկ փորձում են մեկնաբանել՝ գոյություն չունեցող պատճառներ փնտրելով: Ինչի՞ս է պետք այս կյանքը: Գնամ, այն հաբերից դեռ մնացել են: Այս անգամ մորս մասին էլ չեմ մտածում. նրա վրձնի վերջին հարվածով պատկերն ամբողջական դարձավ:

  17. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (23.06.2010), Ingrid (18.03.2013), Sambitbaba (22.01.2014), shatboyov (19.09.2014), Ժունդիայի (26.01.2010)

  18. #10
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Ձեռքերս ու ոտքերս սառչում են: Գլուխս տաքանում ու ծանրանում է: Ես վերանում եմ, հեռանում: Ասես լողում եմ օդի մեջ: Ոչինչ, ոչինչ չեմ զգում: Լուծվում եմ օդի մեջ, դառնում մոլեկուլ, որը գուցե ներշնչման հետ մեկի թոքերում կհայտնվի: Կամ կճախրեմ, հեռուները կգնամ. օդն ազատ է:

    Ես պոկվում եմ իմ զնդանից: Կուլ եմ տալիս աչքերս: Մարում եմ: Գուցե մի օր…

  19. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (23.06.2010), Quyr Qery (11.04.2011), Sambitbaba (22.01.2014)

  20. #11
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Զգում էի, որ ավելորդ եմ, բայց համառորեն չէի ուզում հեռանալ: Ասես հանդիսատես լինեի, ոչ թե մասնակից: Մյուս կողմից մտածում էի Կորյունի SMS-ի մասին… Երբևէ չէի սպասի, որ նա ինձնից ներողություն կխնդրի: Փաստորեն, կան մարդիկ, որ հասկանում են, երբ վիրավորում են, ինչքան էլ դա տարօրինակ թվա կողքից դիտողի համար… Ես միշտ ասել եմ, որ նույնիսկ ամենակեղտոտ կատակների վրա կարող եմ շատ հանգիստ ծիծաղել, բայց ամենաանհավանական բաներից վիրավորվում եմ: Նման դեպքերում ոչ ոք ինձնից ներողություն չի խնդրում՝ վիրավորվածությունս անմտություն համարելով: Իսկ Կորյունը խնդրեց… Մի մարդ, որի հետ հինգ տարի շարունակ լեզու չեմ գտնում, հասկացավ, որ դրանից մարդ կարող է վիրավորվել: Ես նրան հարգեցի: Ու գնալով ավելի ու ավելի եմ հարգում կուրսեցիներիս: Սիրում եմ նրանց, սիրում եմ մեր ուսանողական կյանքը: Ափսո՜ս, որ մի տարի մնաց:

    Եվ այնտեղ նույնքան ավելորդ էի, որքան կուրսի նեղ շրջանակում սպասված: Ես լուռ դիտում էի բոլորին, բայց ոչինչ չէի ընկալում: Ամեն վայրկյան ուզում էի թողնել, հեռանալ, բայց չէի ուզում ցուցադրական որևէ բան անել:

    Արթուրը պատրաստվում էր գնալ: Նայեցի ներկաներին: Արթուրից հետո որ հաստատ ավելորդ էի լինում: Որոշեցի նրա հետ դուրս գալ: Բայց զգացի, որ ոտքը կախ է գցում: Արթուրի համար էլ էի ավելորդ:

    Տարօրինակ փոքրիկ աղջիկ, ու՞ր ես գնում:

    Երբ դուրս եկա, ինձ թվաց՝ կարող եմ արդեն արցունքներիս ազատություն տալ: Չստացվեց: Դրանք խեղդում էին, բայց լռվել էին ներսում: Մի թաքուն հույս ունեի, որ որևէ սիրելի մարդու կտեսնեմ փողոցում ու մի քիչ զրուցեմ: Նույն դատարկ երազանքն ամեն անգամ ինչ-որ տեղից փախչելուց… Ինչպես միշտ, չիրականացող:

    Ռադիոն միացրի: Brainstorm-ն էր… Պատանեկության սիրելի երգերից: Վայելում էի:

    Տարօրինակ փոքրիկ աղջիկ, ու՞ր ես գնում:

    Ափսոս անձրև չեկավ:

  21. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Sambitbaba (22.01.2014)

  22. #12
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Գնացի հանդիպմանը, մտածելով, որ գուցե օտար կլինեմ:
    Վերջերս հաճախ եմ այդպես մտածում: Իրոք ինձ թվում է, որ ինչ-որ չափով օտարացել եմ, մղվել ետին պլան: Մոտեցա ու ջերմ բարևեցի մարդկանց, արժանացա նույնքան ջերմ բարևների:

    Ընկերոջս հետ էի: Խոսելու ահագին նյութ ունեինք: Քիչ այն կողմ առանձնացա: Եկավ նա: Նրա համար, համենայն դեպս, չպետք է օտար լինեի: Մեր մտերմությունը, կարծեմ, հին պատմություն ունի: Բայց եկավ ու զգացի, որ եկել է որպես օտար: Եկավ ու մի ընդհանուր բարև նետեց բոլորին: Մի պահ ինձ նայեց... ինձ թվաց, թե օտարն է ինձ նայում: Ընկճվեցի: Ուզում էի գնալ, համբուրել ինչպես միշտ ու ջերմ հարցնել առողջությունը: Բայց ինչ-որ բան ինձ ետ էր պահում: Կարծես հասկանում էի, որ ինքն ուզում է բոլորիցս օտար լինել, գուցե չհասկացված, գուցե մերժված: Մնացի տեղումս. սխալ 1:

    Քիչ հետո խումբը ցաքուցրիվ եղավ: Ամեն մի խումբը մի բանով էր զբաղված: ԻՆքն էլ մոտեցավ խմբերից մեկին, բայց զգացի, տեսա, որ որպես օտար է մոտենում: Լուռ կանգնել էր: Ընկերս, ով իրեն չէր ճանաչում, հարցրեց «Էս աղջկան ի՞նչ որ բան է պատահել»: «Չգիտեմ», - ստեցի ես: Գիտեի: Ուզեցի մոտենամ ու հարցնեմ թե ինչ է եղել: Չէի համարձակվում. սխալ 2: Հետո մի պահ երբ մենակ էր, մոտեցա ու հարցրի. սխալ 3: Ասեց այն, ինչ սպասում էի լսել ու ինչը գիտեին բոլորը... ասեց մի բան, որին ուզում է հավատալ, բայց չի հավատում:

    Ուզում էի փախնել: Չգիտեմ ինչու՞ խուսափում էի նրա հետ խոսելուց. սխալ 4: Հետո երբ այգուց գնում էինք, ավտոմեքենայի մեջ ազատ տեղ կար ու ուզում էի իրեն առաջարկել այդ տեղում նստել, բայց վախեցա դրանից. սխալ 5: Հետո սրճարանում նստեց կողքս ու վախեցա խոսել. սխալ 6: Ես չգիտեի ինքն ի՞նչ է սպասում ինձնից ու մյուսներից... Ինձ առաջարկեցին շուտ հեռանալ: Ուրիշ դեպքում չէի համաձայնվի, բայց փախնել էի ուզում. սխալ 7:

    Ինձնից ինչ-որ գանձ են ուզում խլել:
    Ու խլել ուզում է հենց այդ գանձը:
    Նա ուզում է մնալ ինքն իր համար... միայն:
    Չեմ ուզում համակերպվել դրան: Ինքը իմ մի մասն ա: Ուզի՞, թե՞ չուզի:
    Ու սուտ է: Չեմ օտարացել: Ինքն էլ չի օտարացել:
    Մենք էլի նույնն ենք: Չեմ հասկանում, թե ի՞նչն է փոխվել...
    Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 17.05.2008, 22:38:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  23. #13
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Wake from your sleep
    The drying of your tears
    Today we escape, we escape...


    Իսկ ես ուզում էի ասել, որ միայն աներեսությունս է ինձ պահում: Իրոք, ի՞նչ գործ ունեմ այստեղ: Ու՞մ ի՞նչ եմ ուզում ապացուցել: Գիտեմ, որ մեծամասնությունը վաղուց արդեն ինձ չի սպասում: Գիտեմ, որ վաղուց արդեն շատերին ձանձրացնում ու զայրացնում եմ իմ գրառումներով: Ո՞վ եմ ես այստեղ: Գիտեմ, որ այս ամենը նորից իմանալիս առավոտյան ուռած աչքերով եմ արթնանում: Ի՞նչ գործ ունեմ այստեղ: Ընդհանրապես, ինչու՞ եմ գրում այս տողերը: Ինչու՞ չեմ հեռանում այն վայրից, որտեղ անցանկալի եմ, չսպասված:

    Ու կան մարդիկ, որոնց դեռ սիրում եմ, ժամանակ առ ժամանակ կարոտում: Բայց թվում է՝ նրանք էլ կամաց-կամաց սկսում են խուսափել ինձնից: Եվ ես ստիպված լռում եմ, արցունքներս կուլ տալիս, գնում քնելու՝ խոստանալով, որ հաջորդ օրն արդեն հրաժարվելու եմ Ակումբից ու դրա հետ կապված ամեն ինչից: Բայց երեկոյան նորից մտնում եմ ինչ-որ բան ապացուցելու համար… Ու չեմ հասկանում, թե ինչ եմ ուզում:

  24. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (23.06.2010), Ingrid (18.03.2013), Sambitbaba (22.01.2014), Վոլտերա (27.03.2015)

  25. #14
    + Alizée + Ծով-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    06.10.2006
    Հասցե
    Montpellier, France
    Տարիք
    34
    Գրառումներ
    2,093
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Հմմմ..սերը չի փոխվում, ահա «դժբախտութունը»...մարդկանց փորձերը իզուր են, իսկ փորձանքը ժամանակի կորուստն է...
    Հասցրե՛ք սիրել, որ չուշանաք սիրուց...
    Ընկերոջից թանկ բան չկա, հասկացել եմ կյանքում, ու ամենցավոտ կորուստը հենց ընկերոջ կորուստն ա…
    Բյու՛ր, իսկ քեզ հաջողվում է մարդուն սուզել տողերի մեջ, չնայած բոլորը դեռ չեմ կարդացել...
    Մոռացա հարցնել՝ Ձեր պարտեզի վարդերը համո՞վ են
    Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 18.05.2008, 02:16:

  26. #15
    Բացակա
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.05.2006
    Հասցե
    Երեվան
    Տարիք
    43
    Գրառումներ
    991
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Wake from your sleep
    The drying of your tears
    Today we escape, we escape...


    Իսկ ես ուզում էի ասել, որ միայն աներեսությունս է ինձ պահում: Իրոք, ի՞նչ գործ ունեմ այստեղ: Ու՞մ ի՞նչ եմ ուզում ապացուցել: Գիտեմ, որ մեծամասնությունը վաղուց արդեն ինձ չի սպասում: Գիտեմ, որ վաղուց արդեն շատերին ձանձրացնում ու զայրացնում եմ իմ գրառումներով: Ո՞վ եմ ես այստեղ: Գիտեմ, որ այս ամենը նորից իմանալիս առավոտյան ուռած աչքերով եմ արթնանում: Ի՞նչ գործ ունեմ այստեղ: Ընդհանրապես, ինչու՞ եմ գրում այս տողերը: Ինչու՞ չեմ հեռանում այն վայրից, որտեղ անցանկալի եմ, չսպասված:

    Ու կան մարդիկ, որոնց դեռ սիրում եմ, ժամանակ առ ժամանակ կարոտում: Բայց թվում է՝ նրանք էլ կամաց-կամաց սկսում են խուսափել ինձնից: Եվ ես ստիպված լռում եմ, արցունքներս կուլ տալիս, գնում քնելու՝ խոստանալով, որ հաջորդ օրն արդեն հրաժարվելու եմ Ակումբից ու դրա հետ կապված ամեն ինչից: Բայց երեկոյան նորից մտնում եմ ինչ-որ բան ապացուցելու համար… Ու չեմ հասկանում, թե ինչ եմ ուզում:
    Բյուր, ինձ մի՛ մոռացի, ես քեզ միշտ սիրում եմ:

Էջ 1 80-ից 123451151 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ակումբը 40 տարի հետո
    Հեղինակ՝ Moon, բաժին` Զվարճալի
    Գրառումներ: 223
    Վերջինը: 22.07.2023, 15:28
  2. 2012 և հետո
    Հեղինակ՝ Sambitbaba, բաժին` Գրականություն
    Գրառումներ: 85
    Վերջինը: 16.07.2014, 19:31
  3. Մահ... իսկ հետո՞
    Հեղինակ՝ Ուլուանա, բաժին` Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն
    Գրառումներ: 990
    Վերջինը: 31.05.2014, 11:32
  4. Ի՞նչ է փոխվում ամուսնանալուց հետո
    Հեղինակ՝ Ֆոտոն, բաժին` Սեր, զգացմունքներ, ռոմանտիկա
    Գրառումներ: 87
    Վերջինը: 09.07.2012, 23:46
  5. Անդրանիկ Մարգարյանից հետո...
    Հեղինակ՝ P.S., բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 10
    Վերջինը: 28.03.2007, 11:10

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •