Զգում էի, որ ավելորդ եմ, բայց համառորեն չէի ուզում հեռանալ: Ասես հանդիսատես լինեի, ոչ թե մասնակից: Մյուս կողմից մտածում էի Կորյունի SMS-ի մասին… Երբևէ չէի սպասի, որ նա ինձնից ներողություն կխնդրի: Փաստորեն, կան մարդիկ, որ հասկանում են, երբ վիրավորում են, ինչքան էլ դա տարօրինակ թվա կողքից դիտողի համար… Ես միշտ ասել եմ, որ նույնիսկ ամենակեղտոտ կատակների վրա կարող եմ շատ հանգիստ ծիծաղել, բայց ամենաանհավանական բաներից վիրավորվում եմ: Նման դեպքերում ոչ ոք ինձնից ներողություն չի խնդրում՝ վիրավորվածությունս անմտություն համարելով: Իսկ Կորյունը խնդրեց… Մի մարդ, որի հետ հինգ տարի շարունակ լեզու չեմ գտնում, հասկացավ, որ դրանից մարդ կարող է վիրավորվել: Ես նրան հարգեցի: Ու գնալով ավելի ու ավելի եմ հարգում կուրսեցիներիս: Սիրում եմ նրանց, սիրում եմ մեր ուսանողական կյանքը: Ափսո՜ս, որ մի տարի մնաց:
Եվ այնտեղ նույնքան ավելորդ էի, որքան կուրսի նեղ շրջանակում սպասված: Ես լուռ դիտում էի բոլորին, բայց ոչինչ չէի ընկալում: Ամեն վայրկյան ուզում էի թողնել, հեռանալ, բայց չէի ուզում ցուցադրական որևէ բան անել:
Արթուրը պատրաստվում էր գնալ: Նայեցի ներկաներին: Արթուրից հետո որ հաստատ ավելորդ էի լինում: Որոշեցի նրա հետ դուրս գալ: Բայց զգացի, որ ոտքը կախ է գցում: Արթուրի համար էլ էի ավելորդ:
Տարօրինակ փոքրիկ աղջիկ, ու՞ր ես գնում:
Երբ դուրս եկա, ինձ թվաց՝ կարող եմ արդեն արցունքներիս ազատություն տալ: Չստացվեց: Դրանք խեղդում էին, բայց լռվել էին ներսում: Մի թաքուն հույս ունեի, որ որևէ սիրելի մարդու կտեսնեմ փողոցում ու մի քիչ զրուցեմ: Նույն դատարկ երազանքն ամեն անգամ ինչ-որ տեղից փախչելուց… Ինչպես միշտ, չիրականացող:
Ռադիոն միացրի: Brainstorm-ն էր… Պատանեկության սիրելի երգերից: Վայելում էի:
Տարօրինակ փոքրիկ աղջիկ, ու՞ր ես գնում:
Ափսոս անձրև չեկավ:
Մեջբերել
Էջանիշներ