Ժամանակները խառնվել են իրար: Ես փորձում եմ հիշողություններս տեսակավորել, դասավորել ուղեղիս դարակների մեջ: Երբ տնից դուրս էի գալիս, ինձ թվաց, թե Նարեի հետ պայմանավորված եմ: Հետո հիշեցի, որ ընդամենը մեկ ժամ առաջ ես նման երազ եմ տեսել: Երբ երթուղայինի մեջ էի, ինձ թվաց, թե դասի եմ գնում ու սարսափեցի, որովհետև շատ լավ գիտեի, որ դրա համար շատ ուշ է: Հետո հիշեցի, որ կոնկրետ ուղղություն ունի ճանապարհս, և դա թեկուզ ընդհանրություն ունի, բայց հեռու է երկրորդ համալսարանական կլինիկայից:
Իսկ ինձ համար ավելի հեշտ է շփվել հոգեկան հիվանդների ու մտավոր հետամնացների հետ: «Առողջ» մարդկանցից շատերի հետ լեզու գտնելը գրեթե անհնար է դարձել: Ինձնից է, գիտեմ: Ես երևի նրանցից մեկն եմ՝ ուրիշ աշխարհից, այլմոլորակային: Ինչու՞ եմ այսպիսին: Մի՞թե լավ չէր լինի, որ մի սովորական ծիտիկ լինեի, ընկերուհիներիս «աղջիով» դիմեի, ամեն օր գնայի «Տերանովա», որ տեսնեմ, թե ինչ նորույթներ կան, ամիսը մեկ հեռախոս փոխեի, բակի ապեր-տղերքը հետևիցս ընկած լինեին, բայց ես նրանց բանի տեղ չդնեի, որովհետև կսպասեի իմ ջիպով ասպետին: Ինչի՞ս էր պետք ուսումը, ինչի՞ս էր պետք նման ընտանիքում ծնված լինելը, երբ ամեն քայլս շրջապատի մարդիկ փորձում են մեկնաբանել՝ գոյություն չունեցող պատճառներ փնտրելով: Ինչի՞ս է պետք այս կյանքը: Գնամ, այն հաբերից դեռ մնացել են: Այս անգամ մորս մասին էլ չեմ մտածում. նրա վրձնի վերջին հարվածով պատկերն ամբողջական դարձավ:
Մեջբերել
Էջանիշներ