Ընդհանրապես, հայկական միջավայրում մեծանալիս էրեխեքին մտցնում են «ամեն ինչ կամ ոչինչ» օրենքի տակ ու դրանով ահագին դժվարացնում կյանքը: Հայաստանում դու կա՛մ տաղանդավոր ես, կա՛մ տաղանդավոր չես, մի բան կա՛մ կարող ես անել, կա՛մ չես կարող: Հեծանվորդները բաժանվում են լավ ու վատ քշողների, բլոտ խաղացողները՝ լավ ու վատ խաղացողների, գրողները՝ լավ ու վատ գրողների, պարողները՝ լավ ու վատ պարողների: Գրեթե չի խոսվում էն մասին, որ եթե աշխատես, կարող ես այս կամ այն հմտությունդ լավացնել:
Էս մտածողության պատճառով շատ եմ տառապել: Դեռ մանկապարտեզից ստացել եմ ռուսերեն չիմացողի պիտակը, ու տարիներ շարունակ համոզված եմ եղել, որ էդպես էլ ռուսերեն չեմ իմանալու: Ինձ ահագին ժամանակ պետք եղավ հասկանալու համար, որ լեզվակրի ու լեզուն ընդհանրապես չիմացողի միջև տարբեր աստիճաններ կան, ու որ հնարավոր է այդ աստիճաններով բարձրանալ լեզուն օգտագործելու շնորհիվ:
Մյուս կողմից, փոքրուց ինձ ասել են, որ լավ եմ գրում: Էդ պատճառով ահագին ժամանակ համոզված էի, որ ինչ գրեմ, լավն է լինելու: Տարիներ պետք եղան հասկանալու համար, որ կարելի է միշտ էլ ավելի լավ գրել, իսկ դրան հասնելու համար պետք է ուղղակի ավելի շատ գրել:
Բայց սրանք միակ օրինակները չեն: Նման մտածելակերպի պատճառով կյանքումս բազմաթիվ բաներ ուղղակի չեմ փորձել կամ կիսատ եմ թողել մի երկու փորձից հետո: Ու միայն չորս տարի առաջ հասկացա, թե որքան սխալ է կարծելը, որ մեզ ի վերուստ տրված է այս կամ այն ունակությունը, ու եթե ինչ-որ բանից լավ չենք, էդպես էլ լավ չենք լինելու:
Եվ միայն այդ ժամանակ սկսեցի աշխատել ինձ վրա: Եթե մի բան չէր ստացվում, նորից էի փորձում, ջանք թափում: Հեշտ չէր, որովհետև միշտ էլ հանձնվելու գայթակղությունը մեծ էր լինում: Միշտ ուզում էի պիտակել, թե էս հարցում անտաղանդ եմ, անցնել առաջ:
Բայց աճի գաղափարն առավելապես ամրապնդվեց PhD անելիս: Հիմա, երբ մի նոր բան պիտի անեմ, չեմ վախենում, որ սկզբում դանդաղ է գնում: Մտքիս մեջ պատկերացնում եմ, որ ինչքան շատ անեմ, էնքան արագ ու լավ է ստացվելու: Ու դա օգնում է ինձ:
Ինչու՞ հիշեցի սա: Ուղղակի իմ պրոյեկտի հետ կապված մոտ հինգ հազար աուդիո ֆայլ պիտի սեգմենտավորեմ: Առաջինը երբ արեցի, հինգ րոպե տևեց: Եթե դա տասը տարի առաջ լիներ, մի կողմ էի շպրտելու, ասելու էի՝ չեմ կարող: Բայց այս դեպքում խորը շունչ քաշեցի ու շարունակեցի: Հիմա հասել եմ ֆայլ/կես րոպե արագության: Իսկ երեկոներս նվիրում եմ կիթառ ու ուկուլելե նվագելուն ու երգելուն: Էն կիթառը, որը տասնհինգ տարեկանում մի կողմ շպրտեցի՝ մտածելով, որ էդպես էլ երբեք լավ նվագող չեմ դառնա:
Մեջբերել
Էջանիշներ