Իրիկունը նստած գործի դիմում եմ գրում: Էս ամեն ինչը նենց սյուռ ա թվում: Մի տեսակ հավատս չի գալիս, որ երեք ամսից ամեն ինչ վերջանալու ա, ու ես սկսելու եմ նոր գործ ման գալ: Ներսից ինչ-որ թաքուն բնազդ ինձ փորձում ա համոզել, որ հետ գնամ Հայաստան՝ «ապահով» անկյուն, մինչև գործ ճարեմ էս կողմերում: Ծիծաղս գալիս ա, երբ Դանիան թողած Հայաստանն եմ ապահով տեղ համարում:
Վաղն առավոտը ութից մինչև երեկոյան յոթը գործի եմ: Էսպիսի խելագարություն դեռ չեմ արել, բայց ուղղակի չէի կարող մի օրում չորս էքսպերիմենտ խցկելու գայթակղությանը դիմանալ: Եթե էս շաբաթ ամեն ինչ ըստ պլանավորածի ընթանա, տասնհինգ էքսպերիմենտ արած կլինեմ: Գրողը տանի, նախատեսված վաթսունից տասնհինգը մի շաբաթում: Մարդիկ էս վաթսուն էքսպերիմենտը վեց ամսում են անում, իսկ ես եսիմ ոնց մեկուկես ամսում ուզում եմ հասցնել: Բայց ախր հասցնում եմ: Ե՞րբ ա հասնելու էն օրը, երբ վերջին մասնակցին վճարման թուղթը ստորագրել կտամ ու տուն կգնամ: Դրանից հետո արդեն ես իմ շեֆն եմ լինելու, էլ կախված չեմ լինելու ուրիշներից:
Մեկ էլ երազում եմ, որ էս դեդլայնս շուտ գա, անցնի: Մի տեսակ գիտակցում եմ, որ սա կյանքիս առաջին ու վերջին մեծ դեդլայնն ա: Էլ երբեք ստիպված չեմ լինելու ֆիքսված ժամանակահատվածում էս ծավալի աշխատանք անել: Փոքր պրոյեկտները տանելի են:
Մասնակիցներիս մեյլերին պատասխանելը տեղափոխել եմ օրվա վերջ: Ահագին օգնում ա. ով ինձ պետք չի, չեմ պատասխանում: Իսկ առաջ դնում, երկար-բարակ բացատրություններ էի տալիս, թե ով ում բարեկամն ա: Էսպես սովորում եմ էգոիստ լինել ու ժամանակս իմ շահերին ծառայացնել:
Մեջբերել
Էջանիշներ