Անցյալ շաբաթ Սյուզան Վեգայի համերգի ժամանակ երգչուհին պատմեց իր 18 տարեկանի մի սիրո մասին, հետո մի երգ կատարեց նրա մասին. տղան հետ էր գնացել Անգլիա, ինքը մնացել էր ԱՄՆ-ում, ու էդպես բաժանվել էին: Բնական է, որ շատ տարիներ առաջ մի էդպիսի երգ գրած կլինի: Բայց ամբողջ համերգի ընթացքում նաև հասկանալի դարձավ, որ Վեգայի 90-ականների երգերից մի քանիսն էլ են այդ նույն տղայի մասին: Համերգից հետո ասում եմ.
- Փաստորեն, էդ տղան շատ ուժեղ հետք է թողել, որ մինչև հիմա նրա մասին երգում է:
- Ամեն մեկն էլ իր կյանքում մի էդպիսի սեր ունի,- ասում է:
- Ես չունեմ:
- Ունես. ես եմ:
- Դու չես: Եթե մենք բաժանվենք, ահագին կտառապեմ, բայց հետո լավ կլինեմ:
Բայց իսկապես, ում նայես, բազմաթիվ տարիներ անց մի էդպիսի մեկից կախված է: Մտածում եմ՝ ինչու ուրիշներն ունեն դա, իսկ ես՝ չէ: Էդ չի նշանակում, որ ժամանակին պակաս եմ սիրել կամ պակաս եմ տառապել: Բայց մի տեսակ էդ բոլորը թողել եմ մի կողմ, կյանքս շարունակել: Ու երբ որևէ մեկին հիշում եմ, ոչ մի տեղս չի ցավում:
Ինձ մեկ-մեկ քննադատում են, որ սիրո հարցում ահավոր պրագմատիկ եմ: Բայց հենց էդ պրագմատիզմն է ինձ պաշտպանում ավելորդ տառապանքից ու երջանկությունս կրկնապատկում: Երբ հասկանում ես, որ ամեն ինչ քեզնից է կախված, ոչ թե ինչ-որ աներևույթ ուժերից, երբ գիտես, որ դուք միասին եք միայն ու միայն որովհետև երկուսդ էդպես եք ուզում, ոչ թե ինչ-որ պատահականությունների շնորհիվ, ամեն ինչ անում եք դա պահպանելու համար: Ինձ թվում ա՝ ընդհանրապես մարդիկ ավելի երջանիկ կլինեին, եթե տեղը տեղին պրագմատիկ լինեին: Մի կողմից, ժամանակ չէին վատնի չստացվող հարաբերության վրա, մյուս կողմից կստեղծեին ստացվող հարաբերություն մեկ ուրիշի հետ:
Մեջբերել
Էջանիշներ