Անցյալ գիշեր ընկերներիցս մեկի հետ խորացել էինք սիրո ու հարաբերությունների թեմայով: Երբ ասացի, որ հաղորդակցությունը, միմյանց հետ մինչև վերջ անկեղծ լինելն ամուր հարաբերություններ կառուցելու ամենակարևոր գործոնն է, զարմացավ ու սկսեց հակառակը պնդել, թե անկեղծությունը կործանիչ է, ինչ-որ կինոներից օրինակներ բերեց:
Չգիտեմ՝ մեր օրերում որտեղից է հայտնվել այն միտքը, որ անկեղծությունը վնասակար է, բայց երբ հետ եմ նայում ու փորփրում իմ կյանքը, չեմ կարողանում որևէ դեպք գտնել, երբ բաց ու անկեղծ լինելու արդյունքում տուժել եմ: Հակառակը՝ այն դեպքերում, երբ անմիջապես չեմ արտահայտվել, լիքը բաներ կուտակվել, բարդացել են, խնդիրներ դարձել, որոնք արդեն արտամատական լուծում են պահանջել:
Հիշում եմ նաև դեպքեր, երբ դիմացինը պատրաստ չի եղել այդ անկեղծությանը կամ չի հավատացել ու ամբողջ ուժով տրորել է: Նույնիսկ այդ դեպքերի համար չեմ փոշմանում, որովհետև դրանք թույլ են տվել ուղղակի վտանգը շուտ տեսնել ու հեռանալ՝ վնասը նվազագույնի հասցնելով:
Զրուցակիցս ոնց որ կամաց-կամաց համոզվեց: Բայց չգիտեմ, չեմ հասկանում, թե ինչու են մեր հասարակության մեջ կեղծիքը, խաղերը, մանիպուլյացիաները քաջալերվում: Չեմ հասկանում, որովհետև դրանք ուղղակի չեն աշխատում: Ավելի լավ բան չկա, քան նստել ու դիմացինին բացատրել, թե ինչի կարիք ունես կամ ինչ ես ուզում և լսել, թե ինքն ինչի կարիք ունի ու ինչ է ուզում: Եվ դա միայն սիրային հարաբերություններին չի վերաբերում: Ամեն տեղ՝ սկած աշխատանքից, վերջացրած ծնող-երեխա հարաբերություններով, նույնն է:
Մեջբերել
Էջանիշներ