Սարսափելի է գիտակցելը, թե ոնց է ժամանակդ գնում: Ինչ սկսել եմ ցուցակ պահել, թե որ պրոյեկտի համար ինչքան ժամանակ է պետք, հայտնաբերում եմ, թե ոնց են ժամերն ուղղակի գնում:
Օրինակ էսօր կեսօրի հանդիպման համար գիտեի, որ երկու ժամվա գործ կար: Գիտեի նաև, որ մի ժամ ունենալու եմ երեկ սեմինարից հետո ու մի քիչ էլ էսօր առավոտը: Սեմինարից հետո էդ մի ժամը լրիվ հօդս ցնդեց, մինչև լսարանից հասա օֆիս, հետն էլ կոլեգաներիցս մեկը նստեց, սկսեց հետս խոսել: Վերջում մի ճլորած հինգ րոպե էր մնացել, որը հազիվ հերիքեր կոմպը միացնելու վրա: Էսօր առավոտն էլ կպած գործ էի անում, որ հասցնեմ կեսօրին, մեկ էլ ամբիոնի վարիչը մտավ ու սկսեց կյանքիցս հարցնել, թե՝ ոնց ես, ինչ ես: Լավ եմ, ընտիր եմ, հանգիստ թող, ժամանակս գնում է:
Ինչքան շատ ենք ուշադրություն դարձնում, թե ինչի վրա է ժամանակը գնում, էնքան անհանդուրժող ենք դառնում դրա կորստի նկատմամբ: Էս նկատի ունեցեք, երկու շաբաթից Երևանում եմ լինելու:
Մեջբերել
Էջանիշներ