Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Էնքան հետաքրքիր ա էս ամենը: Ամեն ինչ մի տեսակ գիտակցված ա, ուղեղի զոռ, ցանկացած առաջընթաց մաշկիդ վրա զգում ես, ցանկացած զարգացում մեծ ձեռքբերում ես համարում, հետո՝ խորը շունչ քաշում, թե՝ էս լեվելն էլ բարով-խերով հաղթահարեցինք: Ոնց որ երեխայի զարգացմանը հետևես, թե՝ այսօր առաջին անգամ ժպտաց, այսօր առաջին անգամ նստեց, այսօր առաջին անգամ «մամա» ասաց: Ու դանդաղ, շատ դանդաղ, համատեղ ջանքերով այս ամենն առաջ է գնում: Եվ երբ հասնենք այնտեղ, ուր գնում էինք, այնքան թանկ կլինի մեր ձեռքբերումը, որ ամեն կերպ կդողանք վրան, չենք թողնի, որ հենց էնպես կործանվի:

Էս գրառումն ուղիղ մի տարի առաջ եմ արել: Անընդհատ միտս է գալիս, անընդհատ բացում ու կարդում եմ, օրագրումս էլ մի ուրիշ տեղ եմ մեջբերել: Մի տարի անց հասկացել եմ, որ այդքան դանդաղ, զոռով առաջ գնացող հարաբերությունները դատապարտված են ձախողվելու, ու ինչ-որ պահի գալու է մի լեվել, որը չի հաղթահարվելու: Ինչ-որ մի օր հասկանալու ես, որ ավելի լավ է՝ թույլ տաս կործանվի, քան էդպես շարունակես: