Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Ախ ես ոնց եմ սիրում իմ կյանքը Առավոտյան ժամը վեցին դուրս եկա Ավայրոյի հյուրանոցից, գնացի Լիսաբոնի օդանավակայան, նստեցի ինքնաթիռս, հասա Կոպենհագեն: Տուն մտա Ավայրոյից դուրս գալուց տասը ժամ անց: Միացրեցի կոմպս, արագ-արագ գործնական մեյլերիս պատասխանեցի, ինձ կարգի բերեցի, իսկ հիմա դուրս եմ գնում, գնամ համերգ: Գրողը տանի

[StrangeLittleGirl]

- Սա մեր ամենակարևոր ժամադրությունն է,- ասացիր,- որովհետև երկուսս էլ երաժշտության գիժ ենք:
- Գիտեմ,- ասացի,- համերգների ժամանակ ես ուրիշ մարդ եմ դառնում:
- Ի՞նչ ուրիշ:
- Կտեսնես:
Ու մենք երկուսով ուրիշ մարդ դարձանք: Ձեռքդ բռնած, իրար գրկած, համբուրվելով, գարեջուր խմելով, համերգից հետո բեմի վրա նստելով, մինչ լույսն ուղիղ մեզ վրա կգցեին, ու մենք կփախչեինք սփոթլայթից:

[StrangeLittleGirl]

Իմ շրջապատում շատ են մարդիկ, որոնց մոտիվացնում եմ, ոգևորում, համոզում, որ անեն իրենց գործը: Ու դա ինձ դուր է գալիս: Բայց բավական հաճախ պատահում է, որ ես էլ եմ ինչ-որ մեկի կարիքն ունենում, որ ինձ մոտիվացնի ու ոգևորի, որովհետև այն միջավայրում, որտեղ աշխատում եմ, ավելի շատ կոտրում են ու դեմոտիվացնում: Չգիտեմ՝ գուցե մշակութային տարբերություններից է կամ գուցե իրոք չուզողություն են անում (իմ ընկերներից մեկը, որն ուրիշ երկրում է ակադեմիայում աշխատում, համոզված է, որ երկրորդն է) կամ պարզապես ղեկավարիս ոչ կոմպետենտությունից է (տեսաբան է, էքսպերիմենտալ բաները լավ չի հասկանում): Բայց փաստն այն է, որ անընդհատ կռիվ տալու, հանձնվել-չհանձնվելու վիճակներում եմ իմ աշխատանքում, ու երբեմն այնքան ուժեղ եմ դեմոտիվացվում, որ քիչ է մնում՝ մտնեմ ղեկավարիս օֆիս, ասեմ՝ էլ չեմ կարող, դուրս եմ գալիս գործից:

Իմ կյանքում միայն մի հոգի կա, որն իրոք մոտիվացնում է ինձ: Էդ մի հոգու շնորհիվ մագիստրոսական թեզս ընտիր գրեցի, ու հիմա շարունակում եմ դիսերտացիայիս վրա աշխատել: Սիլվիան է: Նրան տարին մեկ-երկու անգամ հազիվ եմ տեսնում: Բայց ամեն անգամ հանդիպելիս մի երկու լավ խոսք է ասում, հետս տանում եմ: Էս անգամ Պորտուգալիայում էր, երբ բոլորին հրաժեշտ տվեցի ու քայլեցի դեպի հյուրանոց, Սիլվիան դրսում կանգնած ծխում էր: «Հիշիր,- ասաց,- դու ղեկավարի կարիք չունես: Օգտագործիր ուղեղդ»:

Ու հիմա վերադարձել եմ Կոպենհագեն, աշխատում եմ լրիվ ավտոնոմ, առանց ղեկավարիս հետ խորհրդակցելու: Ստացվում է:

[StrangeLittleGirl]

Իմ սիրած տղամարդիկ իրարից ահավոր տարբեր են եղել: Էն կարգի տարբեր, որ երբեմն զարմացել եմ իմ ճաշակի բազմազանության վրա: Բայց ամենազարմանալին էն ա, որ դու էդ բոլոր-բոլորի հանրագումարն ես, ունես բոլորի դրական հատկանիշները ու չունես բացասականները: Ու չեմ հասկանում՝ ինչ եմ զգում հիմա: Մենակ մի բան գիտեմ. սիրում եմ քո ներկայությունը:

[StrangeLittleGirl]

Ո՜նց եմ սիրում քեզ կամաց-կամաց, կտոր-կտոր, քայլ առ քայլ բացահայտելը: Ու ինչքա՜ն ուրախ եմ, որ դու կաս իմ կյանքում:
Ուզում եմ քո մասին գրել, բայց չի ստացվում:
Ո՜նց եմ սիրում քեզ կարոտել, որովհետև գնահատում եմ ոչ միայն քեզ հետ անցկացրած յուրաքանչյուր վայրկյանս, այլև այն ժամերը, որոնք անցնում են՝ ինձ մոտեցնելով քեզ:
Ես գիտեմ. մի օր սիրելու եմ քեզ: Սիրելու եմ քեզ, որովհետև դու կռիվ ես տալիս ինձ համար:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ մեկ-մեկ թվում ա՝ քեզ ինչ-որ մեկը խաբար ա տվել, թե ինչպիսի մարդ եմ ու ինչ նախասիրություններ ունեմ: Ախր հավատս չի գալիս, թե ոնց ես կարողանում մաթեմատիկական ճշտությամբ ինձ հետ վարվել էնպես, ինչպես ինձ դուր է գալիս:

Ամենաշատը սիրում եմ երեկոները, երբ սթրեսված գալիս եմ տուն, ու դու օրերն ես հաշվում մինչև մեր հաջորդ հանդիպում:

[StrangeLittleGirl]

Վիոլենն էսօր ասում ա.
- Սքրաբըլ խաղալ սիրու՞մ ես: Ամերիկյան սքրաբըլ եմ նվեր ստացել:
- Պուճուր ժամանակ խաղացել եմ: Բայց գիտես չէ լեզվակիրների հետ ինչ անդուր ա,- ասում եմ ու հիշում, թե ոնց տարիներ առաջ Խրոնինգենում ամերիկացի Դեյվիդը բոլորին ջախջախեց:
- Հա, հիշում եմ, թե կոնկրետ մի լեզվակրի հետ ինչ անդուր էր:
- Ո՞վ էր,- հարցնում եմ ու Վիոլենի ու Լինեի հայացքներից հասկանում եմ, հիշում ու սկսում ծիծաղել,- հա, անդուր էր:
- Տպավորություն էր, որ եթե չկրի, կլացի:
Էդ երեկոն էնքա՜ն հեռու է թվում հիմա: Երեկ էլ ղեկավարիս հետ խոսելիս հիշեցինք նրան որպես «իռլանդացի քեյսը»:

[StrangeLittleGirl]

Սիրում եմ ուժեղ կանանց տեսակը, հատկապես երբ պրոֆեսորներ են լինում:

Նրանից միշտ վախեցել եմ, ներկայությունից դողացել: Ու զարմանալի էր լրիվ ուրիշ միջավայրում տեսնելը: Զարմանալի էր ուրիշ լույսի տակ տեսնելը: Խոստովանեցի, որ վախենում եմ իրենից: Ասաց, որ ինքը գիտեր, որ միշտ վախենում էի:

Մի տեսակ էս չոր, վախենալու կանայք են, որ ինձ հիացնում են, որովհետև անպայման մի պահ է գալիս, որ տեսնում ես նրանց փափուկ կողմն ու նվիրվածությունն աշխատանքին ու լիքը թաքցրած էմոցիաներ, տեսնում ես ու ուզում, որ երբ վաթսուն տարեկան դառնաս, դու էլ էդպիսին լինես:

Իսկ քեզ, թանկագինս, պիտի շնորհակալություն հայտնեմ, որ իմ կյանքի էս սարսափելի շաբաթվա ընթացքում ուժ էիր տալիս հեռվից հեռու: Երջանիկ մարդ եմ, որ քեզ ունեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ սպանում են ձեր երկուսի նմանությունները: Մեկ-մեկ ինձ թվում է՝ դու նրա գենամոդիֆիկացված տարբերակն ես: Ոնց որ վերցնեին նրան, դուրս շպրտեին էն բոլոր ահավոր հատկանիշները, ավելացնեին լավերը ու ստեղծեին քեզ: Իսկ Gray Room-ի պահն ամենաահավորն էր:

Բայց ինձ դուր է գալիս, թե ինչպես խելքս չի գնում քեզ համար ու ինչքան լավ եմ զգում քեզ հետ: Ինձ դուր է գալիս սպասել հանդիպման օրվան: Ինձ ուղղակի դուր է գալիս, թե ոնց ենք մենք ընդհանրապես: Քո շնորհիվ սկսել եմ նաև փողոցի կարմիր լույսերը սիրել. կարմիր լույսերը համբուրվելու համար են:

[StrangeLittleGirl]

Ամեն անգամ քեզ տեսնելուց հետո ինքս ինձ հարցնում եմ. «Սիրու՞մ եմ քեզ»: Պատասխանս միանշանակ է. «Դեռ չէ»:

Իմ բոլոր տղամարդիկ ինձ վրա կոնկրետ ձևով ազդելով են աչքի ընկել: Դու ինձ հանգստացնողն ու խաղաղեցնողն ես, երբ աշխարհի ամենակատաղած մարդն եմ: Ու չես պատկերացնի, թե ինձ նման ներվային մեկի համար դա ինչ մեծ ձեռքբերում է:

Ես չգիտեմ՝ մինչև երբ կշարունակենք միասին լինել, բայց դա ինձ այսօր չի հետաքրքրում: Այսօր ինձ հետաքրքրում է միայն այն, որ քեզ հանդիպելիս աշխարհի բոլոր խնդիրներն ուսերիցս ընկնում են, ու այնպիսի զգացողություն է առաջանում, ասես ինձ համար հանգիստ լողում եմ ալիքների վրա: Շնորհակալ եմ, թանկագինս:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ ինչի՞ս էր նա, ինչի՞ս էր էդքան ցավը, եթե, միևնույն է, քեզ էի հանդիպելու: Հետո հասկանում եմ, որ քեզ գուցե չգնահատեի, եթե նա չպատահեր ինձ: Չէի տեսնի քո բոլոր այն արժանիքները, որոնք ի սպառ բացակայում էին նրա մոտ: Ու ի վերջո, չէի հասկանա՝ ինչ եմ փնտրում: Իսկ ես փնտրում էի քեզ, բայց երբևէ չէի հավատում, որ կգտնեմ: Մինչև հիմա չեմ հավատում:

Ու հաստատ արժեր այդ ցավը, եթե դա պիտի ինձ բերեր, հասցներ քեզ մոտ: Քեզ հետ ինձ տանն եմ զգում:

[StrangeLittleGirl]

Դու գիտես, որ կյանքումդ ինչ-որ բան փոխվել է, երբ պատմություններ ես հավաքում միայն ու միայն կոնկրետ մեկին պատմելու համար:

Գիտես, որ կյանքումդ ինչ-որ բան փոխվել է, երբ զանազան բաներից հրաժարվում ես երեկոն կոնկրետ մեկի հետ անցկացնելու համար:

Գիտես, որ կյանքումդ ինչ-որ բան փոխվել է, երբ ճամփորդելիս պարտավորված ես զգում մի անկյուն գտնել, որ մեյլդ գրես:

Գիտես, որ կյանքումդ ինչ-որ բան փոխվել է, երբ ամեն հաջորդ օրվան անհամբերությամբ ես սպասում:

Կարոտել եմ, ջանս, չեմ համբերում, թե երբ ինքնաթիռը վայրէջք կկատարի Կոպենհագենում:

[StrangeLittleGirl]

Ես ինչքան բախտավոր մարդ եմ, որ հանդիպել եմ քեզ: Հավատս չի գալիս, որ դու իրական ես: Գրողը տանի, դու իրական ես, դու կաս, դու շոշափելի ես:
Գրողը տանի, ես քեզ սիրում եմ, հա, սիրում եմ:

[StrangeLittleGirl]

Միշտ կարծել եմ՝ մարդկային երջանկությունը վերին սահման ունի, ու ես հասել էի էդ վերին սահմանին: Դու բռնեցիր ձեռքիցս ու տարար դրանից վերև, որտեղ արդեն ոչ թե երջանկություն է, այլ անանուն ինչ-որ մի բան, որտեղ լողում ենք երկուսով: Ես սիրում եմ մեր աշխարհը, մեր աշխարհից դուրս քո աշխարհն ու իմ աշխարհը, որոնք կամաց-կամաց միահյուսվում են: Բայց ամենաշատը սիրում եմ քեզ կարոտելն ու կարոտից հետո քեզ տեսնելը:

[StrangeLittleGirl]

Երբ մարդիկ հիանում են Դանիայով, էստեղ երկար տարիներ ապրող արտասահմանցիներն ասում են. «Համբերի մինչև աշուն, տեսնենք՝ ինչքան կսիրես»:
Հոկտեմբերից սկսած օրերը կարճանում են, մթնում, անձրևը դառնում է անդադար: Բայց սիրում եմ տարվա էս հատվածը, երբ իմաստ չկա սպասելու, որ անձրևը դադարի, որովհետև այն շարունակվելու է օրերով ու շաբաթներով, երբ հեծանիվդ գլորվում է սղլիկ տերևների վրայով, երբ սենյակի արհեստական լույսն ուղղակի ծանրացնում է դրսի գորշությունը:

Սկսում ես տխրել: Ինչ-որ տաք, հաճելի տխրություն է: Սկսում ես կարոտել մարդկանց, որոնց վաղուց չես կարոտել, հեծանիվով երկար ճամփաները չեն վախեցնում, որովհետև ժամերով Ջուլյա Սթոուն ես լսելու: Տարվա այն պահն է, երբ բոլոր տեսակի զգացողություններն են սրվում, անգամ ընդհանուր մռայլությանը հակասող երջանկությունը: Ու հարց ես տալիս քեզ՝ արդյոք երջանկությունն ու տխրությունն իրար հակասո՞ղ զգացողություններ են:

Սիրում եմ սկանդինավյան աշունը: