Կոպենհագենում ոչ մի ուղիղ փողոց չկա, այսինքն՝ երբեք երկու փողոց իրար զուգահեռ չեն: Սկզբում դա կարող է ներվայնացնող թվալ, որովհետև մի խաչմերուկ ուշ կամ շուտ թեքվելու արդյունքում կարող ես լրիվ ուրիշ տեղում հայտնվել: Բայց հետո սովորում ես, իսկ ավելի ուշ՝ նաև սիրում:
Եվ այո, Կոպենհագենում ոչ մի ուղիղ փողոց չկա. ո՛չ կենտրոնում, ո՛չ ծայրամասերում, ո՛չ արվարձաններում: Ու ինչքան էլ քաղաքը լավ իմանաս, մի սխալ շարժում, ու կես ժամ կյանքիցդ գնում է ճանապարհը նորից գտնելու համար: Սիրում եմ կորել էդպես, խառնվել իրար, ջղայնանալ, որ ժամանակին չեմ հասնելու, էնքան պտտվել, որ ի վերջո հայտնվեմ փնտրածս կամ ծանոթ փողոցում ու էդպես էլ չհասկանամ՝ ոնց ստացվեց:
Էսօր էլ էդ օրերից էր: Դրա պատճառով մոտ քառասուն կիլոմետր քշել եմ: Անցել եմ քաղաքի ամբողջ արևմտյան կեսով: Ու տեղ-տեղ ծանոթ մասերում էի հայտնվում, հիշողություններ էին արթնանում, տեղ-տեղ պանիկայի մեջ էի ընկնում, թե՝ էս ուր եմ: Ու մտածում եմ՝ էս քաղաքն իրոք հրաշալի բան է, որ մի տարվա մեջ էսքան հիշողություններ է նվիրել ինձ: Մտածում եմ՝ էս ինչ լիքը կյանք եմ ապրել ընդամենը մի տարում:
Մեջբերել
Էջանիշներ