Մտածում էի՝ վերջ, մոռացել ես ինձ, էլ բլոգս չես մտնում: Մտածում էի՝ ուրեմն իմ ժամանակն էլ է հասել քեզ մոռանալու: Բայց երեկ տեսա, թե ինչպես ինչ-որ մեկը գուգլ թրանսլեյթը ձեռքին զբոսնում է Իռլանդիայի մասին գրառումներիս վրայով: Տեսա, նայեցի հենգաութսում անվանդ կողքին վառվող կանաչ լույսին, նայեցի էնպես, ինչպես կնայեի աչքերիդ մեջ:
Ի՞նչ քեզ ասաց կցկտուր անգլերեն տեքստը: Իմացա՞ր, որ Իռլանդիայում քեզ եմ հիշել, հետս ճամփորդում էիր, չնայած ֆիզիկապես չկայիր: Իմացա՞ր, թե ոնց ես կյանքս տակնուվրա արել: Իմացա՞ր, որ անկախ ամեն ինչից առանց քեզ էլ լավ եմ: Իմացա՞ր, որ չեմ վախեցել խոցելի դառնալուց ու էդ բոլոր պատմությունները գրել եմ իմ ամենալայն լսարանի առաջ: Բայց դու չտեսար, թե ինչքան շատ մարդիկ են արձագանքել այդ պատմություններին՝ փակ նամակներով, թե մեկնաբանություններով: Ու չիմացար, որ ես ինձ անսահման ուժեղ զգացի՝ հասկանալով, որ չեմ վախեցել իմ խոցելի կողմերը ցույց տալուց: Ու գնացի իմ այն ամենաթաքուն բլոգը, որի տեղը ոչ ոք չգիտի, գրեցի անունդ ու ասացի՝ շնորհակալություն:
Նայեցի անվանդ կողքին վառվող կանաչ լույսին ու մտածեցի՝ ուզում ես ինչ-որ բան ասել: Սպասեցի: Լռություն: Ու կշարունակվի լռությունը: Հավե՞տ:
Մեջբերել
Էջանիշներ