Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Ինչքան Թոնի Բենեթի համերգը մոտենում էր, էնքան անհանգստությունս մեծանում էր. ո՞վ է զբաղեցնելու կողքիս տեղը: Դժվար՝ ինքը ռիսկ անի, մենակով գա համերգ: Ուրեմն վաճառած կլինի տոմսը: Եթե նույնիսկ ռիսկը հերիքի ու ինքը գա, շատ տհաճ բան կլինի այսքան ամիս անց իրար կողք նստելը: Հնարավոր է նաև, որ մենակ չգա, հետի մարդը նստի մի ուրիշ տեղ կամ ինքը նստի մի ուրիշ տեղ: Իսկ գուցե ե՞ս վաճառեմ տոմսը, պրծնեմ էդ դարդից: Ու մինչ էսպես ուղեղիս մեջ հնարավոր սցենարներն էի պատկերացնում, բացեցի, դարակիցս հանեցի տոմսն ու տեսա, որ առանց նստատեղերի, այսինքն՝ կանգնելու տեղերով համերգ է: Ուրեմն անհանգստանալու բան չկա: Կգնամ շուտ, կկորեմ բազմության մեջ, ու ինձ մեկ կլինի, թե ինքն ինչ է արել իր տոմսի հետ:

[StrangeLittleGirl]

Չկայիր, ջանս, դու էնտեղ չէիր: Ոչ թե չգտա քեզ (որովհետև համերգից առաջ առաջին մի ժամվա ընթացքում լավ ուսումնասիրում էի եկածներին), այլ ուղղակի չէիր եկել: Բազմությունը մի լավ տնտղելուց ու քեզ մտովի նորից վերլուծելուց հետո եզրակացրի. դու էնտեղ չես: Չէիր կարող էնտեղ լինել, որովհետև դու երբեք դուրս չես գալիս քո կոմֆորտի զոնայից: Եթե դուրս եկող լինեիր, առաջին հերթին մի երկու քայլ կանեիր, որ ինձ կողքիդ պահեիր, ջանք կթափեիր, որ ընկերներ ձեռք բերեիր, չէիր ատի լիտվացիներին, այլ կփորձեիր հասկանալ նրանց:

Ու հաստատ գիտեմ, որ տոմսդ ծախել էիր: Գիտեմ, որ չէիր նվիրի ու չէիր հասկանա, թե ինչու համառորեն չէի ուզում Թորիի տոմսը վաճառել ու անվճար էի առաջարկում:

Իսկ համերգին մինչև վերջ մնալ չկարողացա, որովհետև մրսում էի: Եկա տուն ու տեսա, որ օնլայն ես: Ուրեմն հաստատ էնտեղ չէիր: Ու դա լավ է:

Ինչպե՞ս քեզ շնորհակալություն հայտնեմ քո առատաձեռնության համար, որ քաղաքն ինձ ես թողել: Ինձ ես թողել համերգներն ու այգիները, լճի ափին զբոսանքներն ու Ահա ֆալաֆելանոցը, փառատոններն ու սրճարանները, թանգարաններն ու նեղլիկ փողոցները ու փակվել ես քո ձանձրալի սենյակում: Երկուսս էլ լավ գիտենք, որ մեր պատահական հանդիպումը սարսափելի մի բան կարող է լինել: Մեկ-մեկ որ պատկերացնում եմ, ինձ թվում է՝ քեզ ոչ մի լավ բան չեմ ասելու: Իսկ վատ բան ասել չեմ ուզում: Արհամարհել չեմ ուզում: Շնորհակալ եմ, որ ամեն ինչ ինձ ես զիջել, ու հանգիստ գնում եմ ամեն տեղ՝ առանց վախենալու, որ քեզ կհանդիպեմ, իսկ ինքդ փակվել ես քո տաքուկ կոմֆորտի զոնայում:

[StrangeLittleGirl]

Ընդամենը վաղը չէ մյուս օրը Դուբլինում կլինեմ: Երեք տարի առաջ մտքովս չէր անցնում, որ նման մի ճամփորդություն եմ կազմակերպելու, բայց գիտեի, շատ լավ գիտեի, որ վերադառնալու եմ:
Գործընկերներս էս օրերին շատ են խոսում արձակուրդներից: Հարցնում են Դուբլինից ու Դամիեն Ռայսից: Որ շատ հարցեր չտան, արագ պատասխանում եմ.
- Մենակ եմ գնում:
Կարևոր, որոշիչ ճամփորդություն է ինձ համար: Գնում եմ, որ համոզվեմ, որ Իռլանդիան դու չես: Գնում եմ ինքս ինձ ներսից հերձելու ու մնացորդային մաղձը դուրս թափելու համար: Գնում եմ առանց կոմպի՝ արտաքին աշխարհի հետ կապի մինիմալ միջոցներով: Ու խմելու եմ իռլանդական փաբերում, լացելու եմ Դամիեն Ռայսի համերգին, վախենալու եմ Սկելլիգ կղզիներում, կիլոմետրերով քայլելու եմ Ատլանտյանի ափին՝ մինչև հասնեմ Մոհերի ժայռերին, ավտոբուսների պատուհաններից տեսնելու եմ ամբողջ Իռլանդիան: Գրելու եմ, մտածելու եմ, լացելու եմ, ծիծաղելու եմ, շփվելու եմ մարդկանց հետ: Ու ինձ լավ եմ զգալու իմ սիրելի երկրում: Վերադառնալու եմ, ու Իռլանդիան մնալու է պարզապես Իռլանդիա ինձ համար՝ առանց անձնավորվելու, առանց կոնկրետ մարդկանց հետ կապ ունենալու, առանց դառը հիշողություններ արթնացնելու:

[StrangeLittleGirl]

Ոնց որ թարս լինի: Առավոտյան ութից առանց որևէ ջանքի ոտքի վրա եմ: Քնելու ոչ մի ցանկություն: Ներքուստ տագնապ եմ զգում: Սրտխփոց: Ե՞րբ են էս մի քանի ժամերն էլ անցնելու, որ վերջապես քայլեմ Դուբլինով ու կտրվեմ ինտերնետից:

Էսօր նորից մեր վերջին զրույցը կարդացի: Ահագին ժամանակ է անցել այն օրվանից, ինչ վերջին անգամ այն կարդացել եմ: Երևի մոտ երկու ամիս: Շատ բաներ են փոխվել այս ընթացքում, երկար ճանապարհ եմ անցել: Հիմա կողքից նայողները կասեն՝ հիմարի մեկն ես, ինչու՞ ես կարդացել: Բայց լավ արեցի: Կարդացի որպես կողքից նայող, որպես մեկը, որը զրուցակիցներից երկուսին էլ չի ճանաչում: Ու տեսա նրա սարսափելի էգոցենտրիզմը, տեսա, թե ինչպես է ինքն իր վրա ֆիքսված, տեսա, թե ինչպես թքած ունի դիմացինի զգացմունքների վրա: Ու ես էսպիսի մարդու՞ էի սիրում: Ու էս մա՞րդն է կյանքս տակնուվրա արել:

Մի սև բլոկնոտ ունեի, ձեռագիր օրագիրս էր: Սկսել էի գրել մոտավորապես նրան հանդիպելու ժամանակներից: Մի տասը թերթ բան էր մնացել, արդեն վերջանում էր: Երեկ մի քանի էջ էլ գրեցի, վերջին էջերին խզբզեցի ու դրեցի կարդացած գրքերի արկղի մեջ: Հետո վերցրի նոր բլոկնոտս. դա ինձ կուղեկցի իմ ճամփորդության ընթացքում:

Տագնապս ուժգնանում է չգիտեմ ինչու: Պատճառ չունեմ տագնապելու, որովհետև էսօր լավ է լինելու: Էսօր թափառելու եմ Գրաֆթոն սթրիթում, զրուցելու եմ փողոցային երաժիշտների հետ, մտնելու եմ փաբ ու Գինես խմելու: Էսօր լավ է լինելու:

[StrangeLittleGirl]

Լավ էր Իռլանդիան: Էսպիսի լիքը, արկածային, հետաքրքիր ու ոգեշնչող ճամփորդություն դեռ երբևէ չէի ունեցել: Չգիտեմ՝ սպասելիքներս արդարացան, թե չէ, որովհետև չէի սպասում, որ մի ամբողջ օր Դուբլինում լացելու եմ, չէի սպասում, որ Դուբլինն ինձ հիշեցնելու է կոնկրետ մի մարդու այնպես, ինչպես անգամ Կոպենհագենը չի հիշեցնում, չէի սպասում, որ ավտոբուսների մեջ սրտխառնոց կունենամ, չէի սպասում, որ էդքան շատ տեղացիների հետ կշփվեմ: Բայց հաստատ գիտեի, որ ինչ-որ ուղի եմ անցնելու, գտնելու եմ հարցերի պատասխաններ, որոնք մինչև հիմա չունեի, կայացնելու էի որոշումներ, որոնցից խուսափում էի, հասկանալու էի, թե ինչ եմ ուզում կյանքիցս:

Լավ էր Իռլանդիան՝ երաժշտական, աղմկոտ, ջերմ, անձրևոտ, հումորով, միամիտ, հասարակ: Մնացածը կպատմեմ բլոգումս:

[StrangeLittleGirl]

Չորս ամիս, ջանս, չորս ամիս: Հույս ունեմ՝ լավ ես:
Իսկ էսօր գնում եմ Նյուքասըլ: Էս ամառվա հավանաբար վերջին ճամփորդությունս:

[StrangeLittleGirl]

Իմ կյանքի ամենակախարդական պահերից էր: Չգիտեմ ինչու հիշեցի: Ստեղ կատարումը չէր հարցը, այլ էն, որ բոլորն իրար հետ երգում էին ու էն, թե ինչ էին երգում իրար հետ:

[StrangeLittleGirl]

Մտածում էի՝ վերջ, մոռացել ես ինձ, էլ բլոգս չես մտնում: Մտածում էի՝ ուրեմն իմ ժամանակն էլ է հասել քեզ մոռանալու: Բայց երեկ տեսա, թե ինչպես ինչ-որ մեկը գուգլ թրանսլեյթը ձեռքին զբոսնում է Իռլանդիայի մասին գրառումներիս վրայով: Տեսա, նայեցի հենգաութսում անվանդ կողքին վառվող կանաչ լույսին, նայեցի էնպես, ինչպես կնայեի աչքերիդ մեջ:
Ի՞նչ քեզ ասաց կցկտուր անգլերեն տեքստը: Իմացա՞ր, որ Իռլանդիայում քեզ եմ հիշել, հետս ճամփորդում էիր, չնայած ֆիզիկապես չկայիր: Իմացա՞ր, թե ոնց ես կյանքս տակնուվրա արել: Իմացա՞ր, որ անկախ ամեն ինչից առանց քեզ էլ լավ եմ: Իմացա՞ր, որ չեմ վախեցել խոցելի դառնալուց ու էդ բոլոր պատմությունները գրել եմ իմ ամենալայն լսարանի առաջ: Բայց դու չտեսար, թե ինչքան շատ մարդիկ են արձագանքել այդ պատմություններին՝ փակ նամակներով, թե մեկնաբանություններով: Ու չիմացար, որ ես ինձ անսահման ուժեղ զգացի՝ հասկանալով, որ չեմ վախեցել իմ խոցելի կողմերը ցույց տալուց: Ու գնացի իմ այն ամենաթաքուն բլոգը, որի տեղը ոչ ոք չգիտի, գրեցի անունդ ու ասացի՝ շնորհակալություն:

Նայեցի անվանդ կողքին վառվող կանաչ լույսին ու մտածեցի՝ ուզում ես ինչ-որ բան ասել: Սպասեցի: Լռություն: Ու կշարունակվի լռությունը: Հավե՞տ:

[StrangeLittleGirl]

Հա, մոռացա ասել, մի տարի առաջ էս օրն ենք ծանոթացել: Էն ժամանակ, երբ հստակ զգացի, որ ինձնով հետաքրքրված ես, ու եկա, Մանուին գրեցի, թե՝ մի հալալ, կաթնակեր գյուղացի իռլանդացու հետ եմ ծանոթացել, մտքովս կանցնե՞ր, որ կյանքս էս կարգի խառնելու ես իրար: Երբ ծանոթացա Թոմասի, Դարինի ու Ջոնի հետ, երբ նախկին ընկերս հանկարծակի հայտնվեց ու ինձ հետ կանչեց, գիտեի՞, որ էդ բոլորի միջից քեզ էի ընտրելու, ու դու ինձ մերկացնելու էիր, շերտ առ շերտ բացելու էիր իմ ամենախոցելի տեղերը, որ հետո տրորեիր ու վրայովս անցնեիր:

Շնորհավոր, ինչ ասեմ, շնորհավոր, որ մի տարի առաջ ինձ նման մարդու հետ ես ծանոթացել:

[StrangeLittleGirl]

Նայում էի այդ կանաչ աչքերի մեջ ու մտածում՝ իսկապե՞ս: Նկատում էի այդ անվճռականությունը, ամաչկոտությունը ու խորությունը, խորությունը, խորությունը...
- Դուք տափակ հաց ունեք, անունը՝ լավաշ, չէ՞,- ասում է:
Նայում եմ աչքերի մեջ, նայում եմ զարմացած, նայում եմ ոգևորված:
- Դու որտեղի՞ց գիտես:
Մենք բոլորս ամենից շատ մեր երկրի հացն ենք կարոտում, ես՝ ծիրանը:
Շեկ մորուքի հետևում թաքնված մի աշխարհ էի տեսնում, մի օվկիանոս, մի խորություն, որ վաղուց չէի զգացել: Հրաժեշտի պահին մեկ առաջ եկավ, որ գրկի, մեկ հետ գնաց, որ ձեռքը պարզի: Ժպտացի ու ձեռքս մեկնեցի.
- Կհանդիպենք:
Ու հավատս չէր գալիս: Այս մի տարվա մեջ առաջին անգամ սիրտս սկսեց արագ խփել մեկ ուրիշի համար: Ու չէի հավատում, որովհետև չգիտեմ՝ մենք երբևէ կհանդիպե՞նք նորից:
***
Հետիս դանիացիներն ասացին, որ իրենց ժամանակ է պետք, որ մենակ մնան, հանգստանան զանազան սոցիալական շփումներից: Ու առաջին անգամ իսկապես ինքս ինձ համար հաստատեցի, որ ճիշտ երկրում եմ ապրում: Ինտրովերտ հասարակության մաս լինելուց լավ բան չկա:

Իսկ ես ու Դիթեն աստիճաններին երկար խոսեցինք: Մի՞թե պետք էր Անգլիա հասնել էսքան լավ իրար հասկանալու համար: Գրողը տանի, ո՜նց եմ սիրում կյանքը:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր գլուխս դրել էի յոգայի գորգիկին ու մտածում էի՝ ինչ լավ է, որ վերջապես վերադարձել եմ նորմալ կյանք: Էս վերջին մի ամիսն իրոք գժանոց էր: Նման բան երբևէ չէր եղել: Հաշվեցի. մի ամսվա մեջ հինգ տարբեր երկրներում եմ եղել, հանդիպել կյանքիս տարբեր փուլերի մարդկանց, յոթ անգամ ինքնաթիռ եմ նստել: Միանշանակ կարող եմ ասել, որ կյանքում էնքան չեմ ճամփորդել, ինչքան էս վերջին ամսվա ընթացքում: Ու ճամփորդել եմ տրանսպորտի գրեթե բոլոր միջոցներով. ինքնաթիռով, մեքենայով, ավտոբուսով, գնացքով, նավով, հեծանիվով: Չնայած հրաշալի ժամանակ եմ անցկացրել, էսօր ուրախ էի, որ վերջապես վերադարձել եմ իմ նորմալ առօրյային: Չէի հասցնում մի անգամ ճամպրուկս դատարկել, երբ նորից հավաքելու ժամանակն էր գալիս: Մի քանի օրից նորից հավաքելու եմ, որ նոր տուն տեղափոխվեմ:

Դեռ երեկ, երբ Նյուքասըլի օդանավակայանում Դիթեի հետ նստած սպասում էինք մեր ուշացող ինքնաթիռին, ասացի, որ Դանիայում երկու բան կա, որ չեմ սիրում. տան խնդիրն ու եղանակը: Իսկ էսօր, երբ յոգայի դասից հերթական ժամանակավոր կացարանս էի գալիս, զգացի, որ գրողը տանի, ես էստեղ ինձ տանն եմ զգում: Երևի Դանիայից կատարյալ երկիր չկա ինձ համար: Արդեն ավելի քան մի տարի է անցել, ու հնարավոր չէ շառը գցել մեղրամսային փուլի վրա: Ես բնավորությամբ շատ համապատասխան եմ Դանիային:

Երեկ, երբ Նյուքասըլի օդանավակայանում էինք, ու ինքնաթիռն ուշանում էր, Կոպենհագենի համալսարանի պատվիրակության վեց հոգիս մեր պայուսակներից գրքեր հանեցինք ու սկսեցինք կարդալ: Երեկ, երբ Դիթեն, Մարիան ու ես դուրս եկանք հյուրանոցից, նախաճաշեցինք քաղաքի կենտրոնում, բայց հետո ցրվեցինք տարբեր ուղղություններով. երեքս էլ մենակ մնալու կարիք ունեինք: Ու հիշում եմ, թե ոնց էր, երբ հայերի հետ էի գնում կոնֆերանսների: Հիշում եմ՝ ոնց էի տանջվում, որ կարողանամ ցրել մարդկանց, որ մենակ մնամ: Իսկ դանիական հասարակությունը հարգում է մենակ մնալու քո ցանկությունը:

Ամսվա սկզբին, երբ Լիլիթի հետ թափառում էինք Վիեննայում, ասաց, որ զարմանում է, որ էդքան լավ է տրամադրությունս, չնայած երեք լուրջ խնդիր ունեմ: Հետաքրքիր է՝ երեքն էլ այս կամ այն կերպով կապված են Դանիայում իմ կյանքի հետ, բայց դրանք լրիվ ուրիշ կերպ եմ ընկալում:

Եվ երբ Լանգեբրոյով իջնում էի հեծանիվով, նկատեցի, որ չնայած տասնհինգ աստիճան է, չէի մրսում: Քամի չկար, բայց մանր անձրև էր թափվում: Ու հասկացա, որ էստեղ ես տանն եմ: Ուրեմն պիտի ամեն գնով էնպես անեմ, որ մնացած կյանքս էստեղ ապրեմ: Էդպիսով ես դանիացի չեմ դառնում, օտար առոգանությունս դանիերենիցս չի անհետանում, մազերիս գույնն էլ չի բացանում:

Անցյալ տարի այս ժամանակները, երբ այս նույն բանը մի տղայի ասացի, զարմացավ ու հարցրեց, թե արդյոք շուտ չէ վերջնական բնակավայրի մասին մտածելու համար: Գուցե երեք ամիս անց դեռ շուտ էր, բայց մի տարի ու երեք ամիսն արդեն հաստատ հերիք է հասկանալու համար, որ էստեղ եմ ուզում ապրել: Ես երևի բացառիկ բախտավոր մարդ եմ, որովհետև գիտեմ, որ ինձ նման շատերը կան, որոնք երբեք իրենց տունը չեն գտնում:

Այդ նույն տղան երկու տարի անց զանգելու է ծննդյանս օրը ու հարցնի, թե արդյոք չեմ զզվել Դանիայից: Ու պատասխանը պատրաստել եմ այսօրվանից. չէ, այստեղ ես տանն եմ:

[StrangeLittleGirl]

Լուիզի բնակարանն այն նույն թաղամասում էր, որտեղ ապրել եմ ամբողջ գարունը: Դժվարությամբ գտա, որովհետև մի կողմում փողոցներն անուններ չունեին: Կես ժամ ուշացել էի:

Երբ վերջապես հասա շենքին, հիշեցի, որ բնակարանի համարը չգիտեմ: Հերթով կարդացի անունները՝ փորձելով գուշակել, թե Լուիզն ինչ ազգանուն կունենա: Պիտի որ մենակ ապրելիս լինի: Ուրեմն զույգ ազգանունները կարող եմ միանգամից բացառել: Շենքի բոլոր տասներկու բնակարաններից միայն մեկի մոտ էր անուն-ազգանուն գրված: Լուիզն էր: Զանգը տվեցի:

Երկրորդ հարկում տեսա, որ Լուիզի դիմացի հարևանի անունն էլ է Լուիզ: Բախտս բերել էր, որ դռան մոտ նրա անունը չկար:

Մնացածներն արդեն հավաքվել էին ու որոշում էին, թե հաջորդ ամիսներին ինչ է կարդալու: Երբ ներս մտա, Լուիզը թեյ առաջարկեց:

Բնակարանը մեծ չէր: Երևում էր՝ դա Լուիզի և՛ ճաշասենյակն էր, և՛ խոհանոցը, և՛ ննջարանը: Բայց կար նաև մի փակ դուռ, որի վրա մանկական նկարներ էին փակցված ու ստորագրված. «Կասպեր»:

- Կլինիկական հոգեբան եմ,- ներկայացել էր Լուիզը մեր առաջին հանդիպման ժամանակ: Բացի դրանից նրա մասին ուրիշ ոչինչ չգիտեինք:

Սկսեցինք քննարկել «Մի մարդու Աստվածաշունչը»: Ոչ ոք չէր հասցրել վերջացնել, բացի ինձնից: Ոչ մեկիս դուր չէր եկել:
- Սեքսն էնքան անձնական բան է,- ասաց Լուիզը,- չեմ պատկերացնում՝ ինչ-որ մեկն իմ կուսաթաղանթը ստուգի:
Ոչինչ չասացի Հայաստանի դարավոր գունավոր խնձորների մասին:

Հաջորդ գրքերը պլանավորեցինք մինչև հոկտեմբեր, իսկ նոյեմբերին որոշեցինք նոր նոբելյանակրին կարդալ:

Լուիզի տնից դուրս եկա, քշեցի տուն: Ճամփին հերթով նայում էի բոլոր հարմարավետ բնակարաններին ու մտածում՝ ինչու՞ ինքս չեմ կարող էդպիսի բնակարան ունենալ: Մի օր կլինի՞, որ ես էլ պատշգամբում ծաղիկներ դնեմ, ճաշասենյակում՝ փայտե սեղան, մոմեր վառեմ, տոնածառ զարդարեմ:

Գնացի հերթական սենյակը նայելու: Ամեն անգամ ինձ թվում է՝ սրանից վատ բան չեմ տեսել: Սա գերազանցեց բոլոր սպասելիքներս. նկուղ, կիսակոտրված կահույք, մետլախե հատակ: Չուզենալով հեռախոսիս համարը թողեցի տանտիրոջը: Երանի չզանգի:

[StrangeLittleGirl]

Կոպենհագենում ոչ մի ուղիղ փողոց չկա, այսինքն՝ երբեք երկու փողոց իրար զուգահեռ չեն: Սկզբում դա կարող է ներվայնացնող թվալ, որովհետև մի խաչմերուկ ուշ կամ շուտ թեքվելու արդյունքում կարող ես լրիվ ուրիշ տեղում հայտնվել: Բայց հետո սովորում ես, իսկ ավելի ուշ՝ նաև սիրում:

Եվ այո, Կոպենհագենում ոչ մի ուղիղ փողոց չկա. ո՛չ կենտրոնում, ո՛չ ծայրամասերում, ո՛չ արվարձաններում: Ու ինչքան էլ քաղաքը լավ իմանաս, մի սխալ շարժում, ու կես ժամ կյանքիցդ գնում է ճանապարհը նորից գտնելու համար: Սիրում եմ կորել էդպես, խառնվել իրար, ջղայնանալ, որ ժամանակին չեմ հասնելու, էնքան պտտվել, որ ի վերջո հայտնվեմ փնտրածս կամ ծանոթ փողոցում ու էդպես էլ չհասկանամ՝ ոնց ստացվեց:

Էսօր էլ էդ օրերից էր: Դրա պատճառով մոտ քառասուն կիլոմետր քշել եմ: Անցել եմ քաղաքի ամբողջ արևմտյան կեսով: Ու տեղ-տեղ ծանոթ մասերում էի հայտնվում, հիշողություններ էին արթնանում, տեղ-տեղ պանիկայի մեջ էի ընկնում, թե՝ էս ուր եմ: Ու մտածում եմ՝ էս քաղաքն իրոք հրաշալի բան է, որ մի տարվա մեջ էսքան հիշողություններ է նվիրել ինձ: Մտածում եմ՝ էս ինչ լիքը կյանք եմ ապրել ընդամենը մի տարում:

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր բաներ են կյանքում ճիշտ պահերը:

Անցյալ շաբաթ ամեն օր ջիմի շորերը պայուսակիս մեջ գնում էի գործի, բայց ալարում էի ջիմ մտնել, չնայած ի տարբերություն մի քանի ամիս առաջվա, գործիցս ջիմ հինգ, ջիմից տուն էլի հինգ րոպեի հեծանվի ճամփա էր:

Էսօր յոգայի ժամ վերցրի, մտածեցի՝ հին սովորության համաձայն սկզբում կես ժամ կվազեմ, հետո յոգա կանեմ:

Սկսեցի վազել: Մի քանի րոպե հետո քրտնեցի: Ու զգում եմ՝ էլ էն առաջվա հաճույքը չեմ ստանում: Էլ ներսումս ագրեսիա ու ջղայնություն չկա, որ դուրս թափեմ: Էդպես մի կերպ տասնհինգ րոպե վազեցի, մտածեցի՝ մյուս տասնհինգ րոպեն հանգստանամ մինչև յոգայի դասը:

Իսկ յոգան աննկարագրելիորեն լավ անցավ: Չեմ հիշում, թե վերջին անգամ երբ էի յոգայի դասից էսպիսի հաճույք ստացել ու դասից լրիվ ռելաքս եղած դուրս եկել:

Ու հասկացա, որ իմ կյանքում փուլ էր, երբ վազելու պահանջ ունեի: Վազում էի ու դրանից հաճույք ստանում: Հիմա էլ պահանջ չունեմ: Իմ պահանջը գորգիկի վրա ձգվելն է: Մենակ էս դեպքում չգիտեմ՝ DHL-ի վազքը ոնց եմ ձգելու, եթե չպարապեմ:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր սեղանի շուրջ նստած էինք մի հինգ-վեց հոգով: Բոլորս էն մարդկանցից էինք, որոնք հազար ու մի երկրում են ապրել: Քննարկում էինք, թե ինչքան պարզ ու հասարակ է, երբ մարդը ծնվում է մի գյուղում ու ամբողջ կյանքն ապրում էդ գյուղում: Էլ տուն կոչեցյալը չեն փնտրում: Էլ չեն ունենում էն զգացողությունը, թե ոչ մի տեղ տանը չեն: Իսկ մենք ահագին խճճված արարածներ ենք ու մի տեղից մյուսն ենք վազում:
- Բայց ոչ մեկին չգիտեմ, որ Դանիայում լավ լինի,- ասաց աղջիկներից մեկը: Սեղանի շուրջ նստած մեկուկես դանիացիները համաձայնեցին:
- Ես լավ եմ,- ասացի:
Միանգամից վրա տվեցին.
- Ինչքա՞ն ժամանակ է, որ էստեղ ես:
- Մի տարի ու մի քանի ամիս:
Լռեցին: Եթե ասեի՝ երկու շաբաթ կամ մի ամիս, ասելու էին՝ մի քիչ էլ մնա, հետո կխոսենք: Բայց մի տարուց ավելն արդեն ծանր է հնչում, կարծիք ունենալու իրավունք ունեմ:
- Երկու բան կա, որ չեմ սիրում այստեղ,- ասացի,- մեկը տան խնդիրն է, մյուսն էլ եղանակը: Բայց դե ամեն տեղ էլ լինելու են բաներ, որ չեմ սիրելու:
- Կոպենհագենը ոնց որ բռի ամուսին լինի,- ասաց նույն աղջիկը,- անընդհատ ծեծում է քեզ, բայց հենց արև է դուրս գալիս, կարծես քնքշանում է, ասում՝ սիրում եմ քեզ:
Ես Կոպենհագենը սիրում եմ անգամ երբ ամպամած է, ու անձրևը չի դադարում: