Ապաքինում 2, օր 18, մաս 2
Իմ կյանքը լրիվ սյուռ ա: Մտածում եմ՝ երևի իսկականից խելքս թռցնում եմ:
Թեթևացած շունչ եմ քաշում. Լուիզն էն մարդը չէր, որ մտածեցի՝ կարող էր լինել: Բայց լրիվ հավանական էր, ու էդ ժամանակ չէի իմանալու՝ ինչ անել, որովհետև ինքն ահագին դուրս եկավ, նմանություններ ունեինք: Հատկապես հավես էր, որ իրեն էլ Էլիս Մունրոն առանձնապես դուր չէր եկել, հետն էլ հավելեց, որ իր համար այծը պարզապես այծ է: Բայց քննարկման ընթացքում նկատում էի, որ աչքերն անընդհատ լցվում էին, թաքուն սրբում էր: Դե ես էլ...
- Կոպենհագենում որտեղի՞ց կարելի է անգլերեն գրքեր ճարել,- հարցրեց Ստեֆանին:
- Արք բուքս փորձիր:
- Ա՜, այնտեղ շատ եմ եղել: Մի անգամ էլ մտա, ինչ-որ գրողներ էին հավաքվել, գրում էին միասին:
- Ես այնտեղ էի,- ծիծաղեցի:
Գրողի տարած փո՜քր-փո՜քր Կոպենհագեն: Քեյթին էլ մի այլ խմբից գիտեի: Դեռ ոչ մի անգամ չէինք հանդիպել, բայց մեյլերով փոխանակվել էինք:
Եղանակը լավն էր, մութը դեռ չէր ընկել: Գնացի լճերի մոտ, նստեցի, մի քիչ գրեցի: Մեկ էլ ուսին կիթառ մի տղա մոտեցավ ու հարցրեց, թե ինչ եմ անում: Էս անգամ էլ հո չէի լացում: Ինձ համար հանգիստ նստած գրում էի: Ասացի՝ գրում եմ:
- Ի՞նչ ես գրում:
- Օրագիր,- ու շրխկոցով փակեցի բլոկնոտս: Վաղուց նման բան չէի ասել, որովհետև օրագիրը մի տեսակ նվաստացուցիչ, ոչ վեհ է հնչում:
- Հըմ, փաստորեն շատ անձնական է:
- Ես գրող եմ,- հայտարարեցի,- պատմվածքներ եմ գրում,- իմ ասածից ծիծաղս եկավ:
- Անդերսենին գիտե՞ս,- հարցրեց,- լավ գրող է:
- Ո՞նց չգիտեմ,- ու «Լուցկիներով աղջիկը» հիշեցի:
Գնաց:
Եկա տուն: Դռանս դիմաց մի հսկայական արկղ էր դրված: Բացեցի, ու սիրտս վատացավ: Մեջը ստվարաթղթե լիքը տուփեր էին, վրաները՝ տարբեր մարդկանց հասցեներ: Գերեզմանաքարերի նման: Ու վատ եմ:
Մեջբերել
Էջանիշներ