Հիշում եմ, լավ եմ հիշում ձեռքիդ վրձինը ու զարմացած հայացքդ, երբ լացում էի, չէի ուզում մնալ նկարչական խմբակում: Հետո ի՞նչ եղավ, որ մենք սկսեցինք միասին անցկացնել մեր արձակուրդները: Շատերի կարծիքով ձանձրալի Երևանում մենք ամենահրաշալի ամառներն էինք ունենում: Թափառում էինք այգում, նստում էինք շատրվանների մոտ, մեր օրագրերը բարձրաձայն կարդում, սերիալներ գրում, մականուններ հորինում մեզ ծանոթ մարդկանց համար, խոսում մի լեզվով, որը միայն մեզ էր հասկանալի, ռադիոների պատերին խզբզում, զապիսնոցից զապիսնոց գնում, սովորեցնում Radiohead-ի ու Cranberries-ի անունները, մի շաբաթ հետո ստուգում՝ դասը սովորե՞լ են, թե՞ ոչ:
Հաճախ մտածում եմ, թե ինչպիսին կլինեիր հիմա: Ամուսնացա՞ծ, երեխաներո՞վ Երևանում խաղաղ կյանք անելի՞ս (թե ում կյանքն է խաղաղ Երևանում), թե՞ ինձ նման արկածախնդիր, աշխարհը ոտքիդ տակ կտայիր: Կհանդիպեի՞նք էլի ամառները Երևանում, կթափառեի՞նք մեր սիրած վայրերում, կքննարկեի՞նք, թե ինչքան շատ բան է փոխվել վերջին տարիների ընթացքում: Կասետներով կփոխանակվեի՞նք (թե ո՞վ է հիմա կասետ լսում):
Քեզ շատ եմ կարոտում վերջերս, չգիտեմ ինչու, որովհետև տարիներ շարունակ քեզ համարյա չէի էլ հիշում: Երեկ էլ հեծանիվով տուն գալիս հիշում էի մեր խելառ դեռահասությունը ու լացում:
Շնորհավոր 30-ամյակդ:
Մեջբերել
Էջանիշներ