Երկարատև բացակայությունից հետո տուն մտնելիս մարդ չգիտի՝ փոստի պարունակությունը կարդա՞ (երկու նամակ, մեկ համերգի տոմս, ութ բացիկ), ճամպրուկը դատարկի՞, հաց ուտի՞, բլոգում խզբզի՞, թե՞ լողանա: Կարելի ա և բոլորը հերթով անել: Կարևորը՝ նորից տանն եմ: Ու մի տեսակ զզվելի ա, որ սկսել եմ ամեն տեղ ինձ տանը զգալ: Առաջ ճիշտ հակառակն էր:
CactuSoul (21.05.2013), impression (23.04.2013), Sambitbaba (18.06.2014), Այբ (22.04.2013), Գալաթեա (22.04.2013), Մինա (03.05.2013), Շինարար (22.04.2013)
Երաժշտությունը չլիներ, ի՞նչ էի անելու: Մյուս կողմից, մտածում եմ՝ կարո՞ղ ա երաժշտությունն ա ինձ դեպրեսում: Էսօր ինձ Iron and Wine-ն ա տանում: Ու ինչքան շատ եմ էս երգը լսում, էնքան ավելի եմ դեպրեսվում: Իսկ չլսել չեմ կարողանում: Մտածում եմ՝ կարո՞ղ ա դեպրեսվելը կայֆ ա:
Սա աշխարհի դաժանությունն ա: Որ հանկարծակի քունդ սկսեց տանել գրադարանում, կաֆետերիան փակ ա, սուրճի ապարատներն էլ փոխել են, ինչ-որ տարօրինակ քարտերով մենակ կարաս սուրճ առնես: Ուղեղս էլ չի դիմանում ստատիստիկայի լարվածությանը: Ու այ սենց անկապ վերընկած եմ, ոչ մի բանի պետք չեմ:
Alphaone (24.04.2013), Sambitbaba (18.06.2014), Այբ (24.04.2013), Վոլտերա (25.04.2013)
Նախաճաշիդ հետ անպայման որևէ բան ես կարդում, հետո վազում գրադարան, հաճույք ստանում անիմաստ թվերի հետ խաղ անելիս, մտքիդ մեջ հաշվարկում, թե եթե ծրագրավորող լինեիր, ինչ սիրուն ծրագիր կգրեիր էդ սաղ հաշվարկներն ավտոմատ անելու համար, հաճույք ստանում ուղեղիցդ դուրս եկող ծխից, տքնում, որ հասկանաս էդ բոլոր խուճուճ բանաձևերը, Սոֆյայի հետ դուրս գալիս սուրճ խմելու, հետո զբոսնում նրա հետ, հետո գնում յոգայի, հետո գալիս տուն ու ստեղծագործականությունդ խոհանոց տեղափոխում: Չէ, քիչ է սա, վաղվանից աեորոբիկայի էլ կգնաս, ծով էլ կգնաս ոչ թե լողանալու, այլ էնքան որ ալիքների ձայնը լսելու համար, կանես ամեն ինչ, որ ուղեղդ զբաղված լինի, որ անընդհատ մտածես, որ չհասցնես միտքդ անկապ բաներով ծանրաբեռնել: Այ էդպես, անընդհատ զբաղեցրու քեզ, որ կյանքն արագ-արագ անցնի, հետո հանգիստ շունչ քաշես:
Վերջին խմբագրող՝ StrangeLittleGirl: 25.04.2013, 00:34:
Բացահայտում. սպորտն օգնում ա, որ չմտածես: Ինչքան շատ ես սպորտով զբաղվում, էնքան մտածելուդ ժամերը կրճատվում են ու էնքան ավելի երկար ես մոռանում կյանքի անիմաստությունը:
Կապուչինո՜, լատե մակիատո՜, նույնիսկ էսպրեսո՜... սրանք սաղ սուտի բաներ են: Ու ամեն օր լիքը հավայի փող եմ ծախսում դրանց վրա: Բռնելու եմ, դատի տամ դրանց արտադրողներին: Հույսս դրել էի կաֆետերիայի սուրճի վրա: Քանի բաժակ խմեցի, մեկ ա, հանգում էի: Էկա տուն, հին պապական նեսկաֆե սարքեցի ու միանգամից ուշքի էկա: Պատրաստ էի աշխարհի բոլոր թվերը ճղելու: Ուֆ-ուֆ, սրանից հետո պայուսակիս մեջ մի բեռ էլ կավելանա. թերմոսով նեսկաֆե:
.....
Մի քիչ թեմայից շեղվեմ: Հա ասում եմ՝ ինչքան մեծանամ, պայուսակս թեթևանալու ա, բայց չէ... սկզբում մենակ տետր-գիրք էր: Հետո կոմպն ավելացավ: Հետո կոմպի լիցքավորիչը: Հետո ջրի շիշը: Հետո հետազոտությանս թղթերով լի 5 կիլոյանոց (չեմ չափազանցնում) պապկան: Հետո սենդվիչներս: Հետո սպորտային համազգեստս: Հիմա էլ թերմոսը: Աչքիս սրանից հետո ճամպրուկով եմ գրադարան գնալու:
Ամենազզվելի վիճակը. [-էմոցիա][+մտքեր]
Դրա համար լուծում ա պետք. [+մկաններ][+քրտինք]
Ու ծնվում են աշխարհի ամենասենտիմենտալ պատմվածքները, որոնք ոչ մի դեպքում գրի առնել պետք չէ:
Sambitbaba (18.06.2014), Smokie (07.05.2013), Նաիրուհի (03.05.2013), Վոլտերա (03.05.2013)
Որ նոր էի տեղափոխվել էս տուն, ներս մտնելիս անմիջապես կոշիկներս հանում էի, վերցնում ձեռքս ու խելոք-խելոք բարձրանում իմ սենյակ: Մի անգամ տանտիրուհիս ասաց, որ կարիք չկա կոշիկներս հետս վերցնելու, կարող եմ ներքևում դռան մոտ թողնել: Անկեղծորեն զարմացել էի, որովհետև նա սովորաբար արտահայտվում էր, երբ ինչ-որ բան անում ենք, ինչը պետք չէ անել, ոչ թե հակառակը:
Էդ օրվանից սկսեցի կոշիկներս ներքևում թողնել:
Էսօր հյուրեր ունեի: Առաջինին դիմավորելուց հետո իջա, որ երկրորդին դիմավորեմ: Մեկ էլ տանտիրուհիս իր դռնից դուրս թռավ, ասաց, որ հյուրերիս ասեմ՝ կոշիկները հանեն: Զարմացա (չնայած ինչ կա զարմանալու, հոլանդացիքն են էլի), բայց խելոք-խելոք բոլորին ասացի:
Երբ առաջին հյուրիս դիմավորել էի, տանտիրուհիս իր սենյակում էր: Բայց փաստորեն արանքում գլուխը դուրս է հանել, նայել դռան մոտ ու տեսել, որ կոշիկ չի ավելացել, գլխի ընկել, որ հյուրս կոշիկներով է բարձրացել իմ սենյակ: Ու էդտեղ ուղեղիս մեջ լամպոչկա վառվեց. իմ կոշիկներն իրեն ներքևում պետք են նրա համար, որ իմանա՝ տանն եմ, թե չէ:
Alphaone (08.05.2013), Arpine (15.05.2013), CactuSoul (21.05.2013), einnA (12.05.2013), erexa (08.05.2013), keyboard (08.05.2013), Sambitbaba (18.06.2014), Smokie (08.05.2013), Stranger_Friend (08.05.2013), Արևհատիկ (11.05.2013), Լուսաբեր (08.05.2013), Հայկօ (08.05.2013), Նաիրուհի (13.05.2013), Ուլուանա (08.05.2013)
Չորեքշաբթի օրերը երեկոյան իննի կողմերն եմ յոգայից տուն գալիս: Եթե եղանակը լավն ա լինում, հենց թեքվում եմ դեպի մեզ ուղղահայաց փողոցը, միանգամից մայր մտնող արևը շատ սիրուն էրևում ա. գնդաձև ու նենց սիրուն մուգ դեղին (ծիրանագույն էլի): Էնպիսի զգացողություն ես ունենում, որ եթե անընդհատ ուղիղ շարունակես էդ փողոցով, արևը կբռնես:
Էսօր էլ չորեքշաբթի էր, էլի տուն էի գալիս նույն ժամին: Արևն էլի իր տեղում էր: Բայց մի էական տարբերություն կար այսօրվա ու նախորդ չորեքշաբթիների միջև. անձրև էր գալիս: Մեջքիս հետևում ծանրացած ամպերն ու դեմքիս թափվող կաթիլները լրացուցիչ հմայք էին հաղորդում փողոցի մյուս ծայրում մայր մտնող արևին:
Մի քանի րոպե շարունակ սենյակումս էս կողմ- էն կողմ էի անում: «Մյուս շաբաթ ինձ խելոք կպահեմ, նոր»,- անընդհատ կրկնում էի: Բայց հաստա՞տ կկարողանայի էս անհանգստության հետ խելոք պահել ինձ: Թքած: Ավելի լավ ա՝ նախապես հարցը լուծեմ, որ խելոք պահեմ: Ու սիրուն տեղավորվեցի տոմսի դիմաց, Զեմֆիրայի ու Զազի համերգների տոմսեր պատվիրեցի՝ ինքս ինձ խոստանալով, որ այս ամառ այդքանով եզրափակվելու եմ: Դրանից հետո նոր սիրտս հովացավ:
Մտածում եմ՝ որ մեծանամ, ո՞նց եմ նայելու իմ էս համերգային տուրիզմին: Խնդալու՞ եմ, փոշմանելու՞, որ Իտալիաներում ֆռֆռալու փոխարեն անընդհատ ձգվում եմ մոտակա գերմանական ու հոլանդական քաղաքներ: Չէ, ասում եմ, դժվար շատ փոխվեմ: Մի քսան տարի հետո, երբ հարուստ լինեմ, ինքնաթիռ կնստեմ ու կհասնեմ գերմանական քաղաքներ, որ համերգներին ներկա գտնվեմ:
Էսօր lastfm-ը կպած առաջարկում էր, որ Լանա Դել Ռեյ լսեմ: Ինչ-որ շատ է էդ անունը վերջերս շոշափվում: Շունչս պահած միացրեցի՝ վախենալով, որ դուր կգա, իսկ դա ինձ կմղի ևս մեկ տոմս առնելու: Լսեցի-լսեցի, թեթևացած շունչ քաշեցի. չափից դուրս դինջ է, դուրս չեկավ:
CactuSoul (21.05.2013), Sambitbaba (18.06.2014), Այբ (12.05.2013), Նաիրուհի (13.05.2013)
Չէ, բայց մի հատ էլ պիտի ասեմ. ախր Զազի նոր ալբոմը շա՜տ լավն ա: Մարդ քիչ ա մնում՝ բռնի ու պաչի, որ մարդը նորմալ աշխատել ա, երկրորդ ալբոմը գլխառադ չի արել, ինչպես սովորաբար լինում ա: Գնամ, բլոգումս մի քիչ գրեմ էս թեմայով:
Alphaone (15.05.2013), Sambitbaba (18.06.2014)
Ընդհանրապես, ես էնպիսի մարդ եմ, որը հազվադեպ է եղանակից բողոքում: Ես սիրում էի Ֆինլանդիայի -30-ն ու մի քանի մետրանոց ձյունը, Երևանի շոգերը +40-ի տեսքով, երբ քիչ է մնում՝ մարմինդ հալվի ու ասֆալտին կպչի, Նիցցայի խոնավ շոգը, երբ շորերդ մաշկիդ են լղոզվում, հոլանդական անձրևները, երբ չես հասկանում՝ երկնքից ինչ-որ բան ընկնում է, թե ոչ, նույն Երևանի գարնանային հեղեղները, երբ կոշիկներս հանում եմ ու բոբիկ քայլում փողոցներում: Բայց (հա, էսպիսի գրառումներում պիտի անպայման բայց հայտնվի): Հերիք ա արդեն, իսկականից հերիք ա: Ամառ չէ է, ընդամենը մի էլեմենտար գարուն եմ ուզում, ուզում եմ, որ առանց ձեռնոցի հեծանիվ քշելիս ձեռքերս չսառչեն, որ շալվարի տակից կալգոտկա հագած չլինելու դեպքում ոտքերս չմրսեն, որ ձմեռային կուրտկաս էլ պահարանիցս չհանեմ: Անձրևին էլ, կարկուտին, մնացած ֆլան-ֆստաններին էլ դեմ չեմ, մենակ թե մի քիչ տաքանա
Թե ինչպես կընթանա մարդու կյանքը, կարծում եմ, կախված է առաջնայնություններից: Ես շատ նպատակներ, երազանքներ, ցանկություններ ունեմ, բայց ինձ համար ամենա-ամենակարևորն իմ սեփական ազատությունն է ու սեփական տարածքը: Ես փոխզիջման գնալ չգիտեմ կամ գուցե գիտեմ, բայց երբ ազատությանս վտանգ է սպառնում, ես բոլոր տեսակի ուժերս հավաքում եմ ու պայքարում վտանգի դեմ: Հենց դա է պատճառը, որ բոլոր տեսակի տղամարդկանց շատ շուտ գրողի ծոցն եմ ուղարկում. նրանք սիրում են կանանց իրենց ենթարկեցնել, նույնիսկ եթե դա կատարվում է ամենանուրբ ձևերով:
Բոլոր տղամարդիկ պրիմիտիվության աստիճանի նման են իրար: Բոլորը ոնց որ ինկուբատորի ձվից դուրս եկած լինեն: Ու երբ փորձում ես նրանց հետ կյանքը մի քիչ հետաքրքիր դարձնել, դժգոհում են, թե բարդացնում ես ամեն ինչ: Ուֆ:
Ամբողջ կյանքում հիշելու եմ այդ պահը, երբ հասնելով Հարլեմ հեծանիվից իջանք ու սկսեցինք քայլել ուժեղ անձրևի տակ՝ էնքան ուժասպառ ու էնքան թաց, որ արդեն թքած ունեինք ևս մի քանի դույլ թրջվելու վրա, իսկ Հարլեմում երաժշտություն էր հնչում: Միշտ հիշելու եմ, որովհետև դա իմ կյանքի ամենաերջանիկ պահերից մեկն էր:
Իսկ երկու օր առաջ, երբ եղանակը շատ ավելի լավն էր, մի տղայի հետ թրև էի գալիս Ուտրեխտի փողոցներում, ու հենց էդ տղան ինձ սուիցիդալության հասցրեց: Չէ՛, երջանկության համար ինձ տղամարդիկ պետք չեն, ավելին՝ նրանց բացակայությունը նույնիսկ ավելի լավ է: Էդ հաստատ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ