Որ նոր էի տեղափոխվել էս տուն, ներս մտնելիս անմիջապես կոշիկներս հանում էի, վերցնում ձեռքս ու խելոք-խելոք բարձրանում իմ սենյակ: Մի անգամ տանտիրուհիս ասաց, որ կարիք չկա կոշիկներս հետս վերցնելու, կարող եմ ներքևում դռան մոտ թողնել: Անկեղծորեն զարմացել էի, որովհետև նա սովորաբար արտահայտվում էր, երբ ինչ-որ բան անում ենք, ինչը պետք չէ անել, ոչ թե հակառակը:
Էդ օրվանից սկսեցի կոշիկներս ներքևում թողնել:
Էսօր հյուրեր ունեի: Առաջինին դիմավորելուց հետո իջա, որ երկրորդին դիմավորեմ: Մեկ էլ տանտիրուհիս իր դռնից դուրս թռավ, ասաց, որ հյուրերիս ասեմ՝ կոշիկները հանեն: Զարմացա (չնայած ինչ կա զարմանալու, հոլանդացիքն են էլի), բայց խելոք-խելոք բոլորին ասացի:
Երբ առաջին հյուրիս դիմավորել էի, տանտիրուհիս իր սենյակում էր: Բայց փաստորեն արանքում գլուխը դուրս է հանել, նայել դռան մոտ ու տեսել, որ կոշիկ չի ավելացել, գլխի ընկել, որ հյուրս կոշիկներով է բարձրացել իմ սենյակ: Ու էդտեղ ուղեղիս մեջ լամպոչկա վառվեց. իմ կոշիկներն իրեն ներքևում պետք են նրա համար, որ իմանա՝ տանն եմ, թե չէ:
Մեջբերել
Էջանիշներ