Վիկտորյան հարցրեց, թե ոնց ենք մեր պատմվածքները գրում: Շերոնն ու Աննան ասացին, որ իրենք սկզբում նշումներ են անում, հետո սկսում աշխատել վրան: Ես էլ բացատրեցի, որ երբ գաղափարը ծնվում է, նստում եմ ու արագ-արագ գրի առնում, մինչև վերջին բառը: Հետո մոռանում եմ այդ գործի մասին: Ամիսներ անց բացում եմ ու սկսում մշակել: Իսկ եթե հանկարծ պատմվածքը կիսատ եմ թողնում, հետո երբեք չեմ վերջացնում: Վիկտորյան կիսվեց իր փորձով: Թղթի վրա վանդակներ նկարեց: «Սրանք պատմվածքի տարբեր մասերն են,- ասաց,- սկսում եմ լցնել վանդակները: Երբ դատարկ վանդակներ են մնում, հասկանում եմ, թե որ մասն է դեռ բաց մնացել, սկսում եմ մտածել այն լցնելու մասին»:
Այսօր տուն եկա ուղեղումս վառված մի մտքով: Որոշեցի Վիկտորյայի խորհրդին հետևել: Լցվեց միայն առաջին վանդակը: Գրեցի տեքստը: Չիմացա` ինչպես շարունակել: Ֆայլը փակեցի` թողնելով հետոյի, բայց նաև հասկանալով, որ հետոն երբեք չի գալու:
Եթե պատմվածքի վերջը չգիտեմ, ինչքան էլ սկիզբ գրեմ, այն չի շարունակվելու: Իսկ եթե վերջն արդեն կա, սկիզբը վայրկյանների հարց է:
Մեջբերել
Էջանիշներ