Հեսսե կարդալս միշտ պահում էի բավականաչափ գերմաներեն իմանալուն, որ թարգմանության հույսին չմնամ: Բայց այնպես ստացվեց, որ մոտ երկու շաբաթ առաջ մի քանի «ազդանշան» ստացա Հեսսե կարդալու: Նախ, taregi-ը խորհուրդ տվեց: Հետո, Խրոնինգենի ընկերներիցս մեկը` Դեյվիդը, ստատուս էր գրել` մեջբերում էր արել «Տափաստանի գայլից»: Որ մեկնաբանեցի, սկսեց ինձ նախատել, որ Խրոնինգենից գնացել եմ, որ եթե այնտեղ լինեի, հիմա ես էլ կմիանայի քննարկմանը: Էդպես որոշեցի էնտեղի կարդացող ընկերներիցս հետ չմնալ ու «Տափաստանի գայլը» կարդալ: Դրան գումարած նույն օրերին mar_amirchanyan-ն էլ էր Հեսսեի մասին ինչ-որ բան գրել իր բլոգում:
Էդպես գիրքը ճարեցի (անգլերեն թարգմանությամբ) ու անցա գործի:
Վաղուց էնպիսի գործ չէի կարդացել, որ էսքան հակասական զգացողություններ առաջացներ: Ամենասկիզբը շատ դուրս եկավ: Հետո սկսեցի ներվայնանալ երկար-բարակ փիլիսոփայություններից, իսկ Հարիի` Հերմինեի հետ հանդիպման պահից սկսվեցին իսկական հակասությունները: Մի կողմից, շատ լավ պատկերացնում էի, թե որտեղից էր գալիս յուրաքանչյուր բառը, ինչ է հեղինակի մտքով անցել էդ պահին: Ավելին` մտածում էի` դա այն գիրքն է, որը գրելու համարձակություն ես չունեմ: Ու հենց դրա համար ահավոր դուրս չէր գալիս, բայց համ էլ ամեն բառի հետ համաձայն էի: Ինձ մոտ միայն Գյոթեն ու Մոցարտը կփոխարինվեին Հեմինգուեյով ու Ջենիս Ջոփլինով: Մյուս կողմից, 20-ականների գրականությունից շատ չէր տարբերվում, իսկ էդ ժամանակաշրջանն ինչ-որ անբացատրելի ձգող ուժ ունի: Մենակ արևելյան փիլիսոփայության մասերն էին մի քիչ ներվայնացնող:
Նախաբանում Հեսսեն գրել էր, որ հաճախ իր գիրքը սխալ են հասկանում, որ այն ոչ թե կործանման, այլ ապաքինման մասին է: Ես արդեն տրամադրվել էի, որ մի սխալ հասկացող էլ ես եմ լինելու, որովհետև հիսուն տարեկան չեմ ու տղամարդ չեմ, բայց այդ ապաքինումը պարզից էլ պարզ էր, ու նույնիսկ զարմացա, որ կան մարդիկ, որոնք դա որպես կործանում են ընկալել:
Մի հետաքրքիր երևույթ էլ նկատեցի: «Տափաստանի գայլը» կարդալիս անընդհատ այլ գրքեր էին միտս գալիս` սկսած «Փոքրիկ իշխանից», վերջացրած Ամելի Նոթոմբի «Մարդասպանի հիգիենայով»: Երևի կմտածեք` իրարից շատ տարբերվող գրքեր են, ո՞նց եմ նման եզրակացություն արել: Իմ կարծիքով, այդ բոլոր գրքերը մի առանցքային ընդհանրություն ունեն. բոլորն էլ ինքնավերլուծություններ են:
Մեկ էլ ինչ-որ պահից սկսեցի մտածել, որ Հեսսեն միասեռական է կամ առնվազն միասեռական ֆանտազիաներ է ունեցել ու համարձակորեն արտահայտել է իր գրականության մեջ: Ուղղակի կային դրվագներ, որոնք առանձնապես բան չէին փոխում, բայց, միևնույն է, Հեսսեն չէր խուսափել դրանք ընդգրկելուց: Երբ ինտերնետում մի փոքր հետազոտություն անցկացրի, պարզվեց` սա միակ գիրքը չէ, որտեղ նման դրվագներ կան: Ինչևէ, Հեսսեի սեռական կողմնորոշումն ինձ բնավ չի հուզում: Ուղղակի ազգայնականներին եմ տեղեկացնում. մարդ ես, գուցե ուզենան Հեսսեի գրքերը վաճառող գրախանութներն էլ վառել, որ հայ աղջիկները նրա գրքերը չկարդան:
Այնուամենայնիվ, այսքանով սահմանափակվում եմ Հեսսեով: Գուցե նորից անդրադառնամ նրա գրականությանը, երբ նորմալ գերմաներեն իմանամ:
Հ.Գ. Գիրքն իմ սեփականն է: Ամռանը հետս Հայաստան եմ բերելու: Եթե որևէ մեկը ցանկություն ունի կարդալու, ձայն հանեք:
Մեջբերել
Էջանիշներ