Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Մարդիկ պատրաստ են հանուն սիրո երկնքից աստղեր իջեցնել, մեռնել, կրոնափոխ լինել, չգիտեմինչեր անել:

Ես հասարակ մահկանացու եմ: Ընդամենը կարողանում եմ չջղայնանալ, երբ քնած ժամանակ հեռախոսս զանգում է:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ մարդիկ գլուխ են գովում, թե «կարոտ» բառը մենակ հայերենում կա: Իսկ ես հայտնաբերել եմ, որ ինչքան պարապ ես մնում, էնքան շատ ես կարոտում: Երևի պարապ ազգ ենք, որ դրա համար առանձին բառ էլ ունենք:

Հա, էսօր կիրակի է, դրա համար անտանելի կարոտում եմ:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր առաջին անգամ ծանոթացա փոքր քեռուս երկու երեխաների հետ, որոնք ծնվել-մեծացել են Ռուսաստանում ու հայերեն հազիվ են հասկանում: Խոսելու մասին էլ չեմ ասում:

Մեծ քեռուս էրեխեքին ավելի քան տասը տարի չեմ տեսել: Նրանք էլ են Ռուսաստանում ապրում: Մեկ-մեկ սկայփով զրուցում ենք: Հազիվ են հայերեն բառեր արտաբերում:

Մեծ տատս Ցեղասպանությունից հազիվ է փրկվել, հայտնվել Հունաստանում, ամուսնացել, տեղափոխվել Հայաստան, լիքը էրեխեք ունեցել: Շատ մանրամասն չգիտեմ մյուս ճյուղերի ճակատագիրը, բայց պապս վեց թոռ ունի, որոնցից չորսը հայերեն չեն խոսում:

[StrangeLittleGirl]

Ասում են՝ սպիտակ, թմբլիկ, կյաժ մազերով, իսկ աչքերի գույնը դեռ չեն տեսել: Ամեն դեպքում՝ իսկը մաման:

Անհամբեր եմ Ուզում եմ տեսնել մտերիմ ընկերուհուս բալիկին: Լավ է՝ պատվերս կատարեց, մինչև գնալս հասցրեց:

[StrangeLittleGirl]

Նամակը մի քանի անգամ կարդացի: Ժպտում էի: Քիչ մնաց. շուտով կհանդիպենք Բեռլինում: Անընդհատ մտածում եմ. կյանքում որևէ այլ տղամարդու հետ սենց չեմ էղել: Միշտ խաղեր, դերասանություն: Էս անգամ ես լրիվ ես եմ. առանց ավելորդությունների, առանց դիմակների, որոնք մի օր անպայման պատռվում են, առանց հիստերիկաների: Էդ երևի նրանից է, որ երբ ծանոթացանք, հոգնած, գիշերը չքնած, փոշոտ, գզգզված ու քրտնած էի: Ու դա չխանգարեց, որ ցանկանա ինձ նորից տեսնել:

[StrangeLittleGirl]

- Բյուր, գնալուցդ առաջ ի՞նչ ես զգում:
- Ոչինչ,- պատասխանում եմ:
- Ապաթիկ վիճա՞կ:
- Ըհը, մոտավորապես տենց:
Դրսում: Աննան գրկում է ինձ.
- Բոլորդ միասին եք գնում. դու, Նելլին, Նանան:
Աչքերս լցվում են: Էս ընթացքում առաջին անգամ:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր պաշտոնապես ստացա Ծննդյան տոների արձակուրդիս օրերը: Մտածում եմ` ուզու՞մ եմ Հայաստան գալ էդ ընթացքում: Չէ, ոնց որ չեմ ուզում...

[StrangeLittleGirl]

Մի գիշեր Բեռլինում: Վաղը... չէ, էսօր քնել-արթնանալուց հետո պատմվածք կդառնա:

[StrangeLittleGirl]

Երբ առաջին կուրս էի, լավ եմ հիշում` խմբում առաջինը Ալիկի ծնունդը շնորհավորեցինք: Իրար համարյա չէինք ճանաչում, նոր-նոր ուսանող էինք դարձել, ու պարզվում է` սեպտեմբերի 19-ին Ալիկի ծննդյան օրն է: Նվեր ենք առնում: Փղիկ էր: Չեմ հիշում` ում միտքն էր, բայց Ալիկը ծաղրեց նվերը: Տարիներ անց մենք էլ էինք ծիծաղում ինքներս մեզ վրա, որ տղային փղիկ ենք նվիրել: Ալիկն էլ էն ջրիկ տղաներից էր, որ ամեն առիթով կատակ էր անում, աղջիկներն էլ ծիծաղից հալվում էին: Հետո ֆակուլտետը փոխեց, գնաց ստոմ, էլ չիմացանք` ինչ էղավ:

Հենց էդ ժամանակվանից ավանդույթ դարձավ բոլորի ծնունդին ինչ-որ նվեր տալը: Էդ մի հոգուց թաքուն միշտ կհավաքվեինք, կփսփսային` ի՞նչ անենք, ինչքա՞ն հավաքենք: Ու էդպես առաջին-երկրորդ կուրսերում: Երրորդում խմբերը խառնվեցին իրար, արդեն հավես չկար հետևելու, թե ով երբ է ծնվել: Իսկ ավելի ուշ արդեն խմբում մարդ ա իր մտերիմին առանձին նվեր էր անում:

Մենք մեր էս կուրսով հավաքվել ենք ընդամենը երեք շաբաթ առաջ: Առաջինը քենիացի սևամորթուհի Քերոյի ծնունդն էր` սեպտեմբերի 19-ին: Որևէ բան կազմակերպելը դժվար չէր. մենք բոլորս Բեռլինում էինք ապրում, Քերոն` Պոտսդամում, հետևաբար առանձին քննարկելու լիքը հնարավորություններ կային: Քերոն մեզնից շուտ էլ դասի է հասնում. դիմացի շենքում է ապրում:

Երբ էսօր գնացքի կայարանից տորթ գնեցինք, իսկ համալսարանի կայարանում արագ-արագ ոտքի վրա բացիկն էինք գրում, շատ լավ գիտեինք, որ երբ հասնենք, Քերոն արդեն լսարանում է լինելու:

Միջանցքում էլի փսփսում ենք: Հա, Քերոն էնտեղ է: Մի քանիսն էլ, որ շուտ էին հասել: Մեկ էլ երգելով մտնում ենք, տորթը տալիս: Քերոն հուզվում է: Ափերով դեմքը փակում է, որ արցունքները չտեսնենք:

Դասերից հետո վերցնում ենք Քերոյին, գնում խմելու: Մի երկու ժամ միասին նստում ենք, խմում, տորթը ուտում, շարժվում դեպի տուն. պարապելու լիքը բան ունենք:

Քերոն հուզված է.
- Մենք երբեք էսպես չենք նշում ծնունդները: Ուղղակի ասում ենք շնորհավոր ու վերջ:

Քերոն չգիտի, որ մենք էլ սովորաբար էդպես չենք նշում:

[StrangeLittleGirl]

Արդեն երկու շաբաթ է, ինչ կոմպս գժվում է միայն տասնչորս երգ նվագելուց, ընդ որում` նույն հերթականությամբ: Նման բան եղե՞լ է իմ կյանքում: Ամենաշատը երեք օր: Հետո նորից անցնում եմ խառը փլեյլիսթի, այն էլ` միշտ խառը հերթականությամբ եմ միացնում ալբոմը:

Մեկ-մեկ փորձում եմ իմ ամբողջական փլեյլիսթը միացնել: Մեկ-երկու երգ, նորից վերադառնում եմ այս ալբոմին: Հետո փորձում եմ նույն Թորիի այլ երգեր լսել: Նորից միայն մի քանիսը, վերադարձ Night of Hunters-ին: Խառը հերթականություն: Չէ, չի ստացվում. պետք է հերթով լսել:

Մի՞թե կարող է որևէ ալբոմ այսքան կատարյալ լինել, երբ ոչ մի երգ, ոչ մի հատված չես կարողանում հանես: Չի ստացվում նույնիսկ պաուզա սեղմել, ականջակալները հանել: Անընդհատ` էս մեկն էլ լսեմ, նոր, էս տողն էլ լսեմ, նոր:

Թորին դասական երաժշտության վերամշակումներ է արել, տասնչորս երգերով մի ամբողջ պատմություն հյուսել, որտեղ երգում է նաև իր դուստրը և զարմիկը: Ոչ մի էլեկտրոնային ձայն, բոլորն իսկական գործիքներ են:

Անհամբեր եմ. ե՞րբ է գալու շաբաթ օրը:

[StrangeLittleGirl]

Նկատել եմ, որ իմ կյանքի ամենակարևոր ձեռքբերումները ոչ թե հանուն ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ մեկի են, այլ ինչ-որ մեկի ինադու:

Այդպես ինչ-որ մեկի ինադու նորից որոշեցի գրել, ինչից ամենայն անկեղծությամբ հրաժարվել էի երեք տարի առաջ:

[StrangeLittleGirl]

Վերջին երեք օրերս գլխապտույտ երջանկություն էին, հաջորդը երկուսը հույս ունեմ նույնպես հիշվող կլինեն:

Մանրամասները Խրոնինգեն վերադառնալուց հետո: Երկու պատմվածք կա գլխիս մեջ, որոնցից մեկն արդեն սևագրել եմ: Նորից սկսում եմ գրել: Շնորհակալ եմ, Թորի:

[StrangeLittleGirl]

Վաղուց գրելուց էսքան հաճույք չէի ստացել: Չգիտեմ` ինձ տրորողին շնորհակալություն հայտնեմ, թե բարձրացնողին, որովհետև հենց նրանց համակցությունն է, որ իմ մեջ նորից գրելու ցանկություն ծնեց:

Կամ գուցե մանր-մունր երազանքներն են, որ երբ իրականանում են, ավելի մեծ երազանքներ ունենալու համարձակություն են տալիս:

Բայց դե խորհրդատուի կարիք ունեմ: Մենակ չեմ ձգի:

[StrangeLittleGirl]

Երեկ, երբ հեծանիվով Մարտինի հաուզի շուրջը պտույտներ էի անում, փողոց դուրս գալիս ու վերադառնում, մոռացել էի, որ ծնկանս ու արմունկիս վրա մեկական մեծ քերծվածք կա, որ հագիս շալվարը քրքրվել է: Ուղղակի նայում էի առաջ ու շշնջում. «Ստացվեց»:

[StrangeLittleGirl]

Էնքան օգնում ա գրելու մասին գրելը: Նախ, որևէ կիսատ գործ ավարտելու պարտավորություն ա առաջանում: Հետո, իմանում ես` որը որից հետո ա: Ես մի բլոկնոտ ունեմ, հետս ման եմ տալիս ու ամեն հարմար պահի մեջը մի բան գրում եմ: Դա կարա գլխիս մեջ պտտվող պատմվածքից մի միտք լինի կամ նոր պատմվածքի կարճ բովանդակություն կամ կառուցվածք, թե ինչ հերթականությամբ պիտի մտքերս շարադրեմ կամ էլի ուղղակի սենց մի բան. «12 պատմվածք մինչև տարվա վերջ. սա է նպատակս»: