Սպիտակ ծրար ու դիսկ գնելուց հետո ցանկություն չունեցա միանգամից տանը հայտնվել: Որոշեցի ոտքով քայլել: Հեռու չէր. Օպերայից մեր տուն 20-25 րոպեի ճանապարհ էր:
Երբ հասա Աբովյան - Սայաթ-Նովա խաչմերուկին, չդիմացա գայթակղությանը ու որոշեցի վեր ու վար անել Աբովյանով, որովհետև եղանակը լավն էր, և ամբողջ քաղաքը դրսում էր: Ընդհանրապես, սիրում եմ նման գարնանային օրերին Աբովյանով զբոսնել, որովհետև թվում է՝ Երևանում չես, այլ եվրոպական որևէ քաղաքում. մարդաշատությունը մեզ համար չէ:
Եվ հենց փողոցն անցա, թերթի կրպակի մոտ մի ծանոթ դեմք տեսա: Երկար մտածեցի, հետո հասկացա. սա հավանաբար այն աղջիկն է, որին շատերը նմանեցնում են ինձ: Ես ճանաչեցի, որովհետև Ֆեյսբուքում նկարները տեսել եմ, իսկ նմանություն ընդհանրապես չնկատեցի:
Իսկ Թումանյանն անցնելիս կիթառի ուսուցչուհուս հանդիպեցի: Մի քիչ միասին քայլեցինք: Պատմեցի, որ ես վաղուց արդեն կիթառ չեմ նվագում, բայց եղբայրս բանակից գալուց հետո կարգի է բերում մեր մաշված, հնացած գործիքը, որ նվագի: Նա խանութ մտավ, իսկ ես շարունակեցի: Երկու քայլ չանցած հայտարարություն տեսա. «Կիթառի դասընթացներ առանց տարիքային սահմանափակումների»: Ժպտացի. ես ոչ մի դեպքում այլևս երբեք չեմ նվագի, որովհետև անտաղանդ եմ:
Լսում եմ՝ կանչում են հետևիցս. «Տաթևի՜կ, Տաթևի՜կ»: Ու թեև ես Տաթևիկը չեմ, և ոչ ոք ինձ այդպես չի կոչում, շատ լավ հասկացա, որ ինձ են կանչում: Շրջվեցի, տեսա մի տարեց կնոջ ու մի տղայի: Նորից գլուխս թեքեցի:
- Չէ՛, ինքը չի:
- Բայց շատ նման ա:
Հետևիցս եկող կինն ու տղան չէին կարող տեսնել, թե ինչպես ժպիտ նկարվեց դեմքիս:
Հյուսիսային պողոտայի խաչմերուկով անցնելիս նորից տեսա կիթառ նվագող այն պարոնին՝ ժպիտը դեմքին, գլխին հետաքրքիր գլխարկ:
Եվ հանկարծ զգացի, որ մենակ եմ զբոսնում: Ու չկար մեկը, որ կարող էր ինձ միանալ: Բայց ես սովոր եմ. վաղուց արդեն փակվել եմ իմ մեջ, ու ոչ ոք չի կարողանում մոտենալ: Վաղուց արդեն ես միայն իմ սեփականությունն եմ:
Աբովյանի վերջին չհասած՝ որոշեցի վերադառնալ: Անցա փողոցը, մյուս մայթով շարունակեցի դեպի վեր: Ճանապարհին նորից կիթառի դասատուիս տեսա: Ժպտացի, անցա:
Չէ՛, իսկապես մարդաշատ էր Աբովյանը: Այն այդպիսին տեսնելիս Հայաստանից հեռանալու ցանկությունս մարում է, որովհետև զգում եմ, որ քաղաքը շնչում է, իսկ ես չեմ կարող մեռած վայրերում ապրել:
Մի կին ու մի տղամարդ անցան մոտովս: Դեռ հեռվից երևում էր, որ կինը «ստեղացի» չէ: Հայերի մի տեսակ կա, որ առաջին հայացքից էլ կռահում ես՝ Լոսից է: Նրանք ոչ մի ուրիշ ազգի նման չեն, ոչ մի ուրիշ հայի նման չեն, տիպիկ լոսեցիներ են: Չեմ կարող բացատրել, թե ինչպես եմ տարբերում նրանց, որովհետև շատ չեմ շփվել Լոսից եկած հայերի հետ, եթե չհաշվենք մի քանի հեռավոր ազգականներիս: Հավանաբար ես ճիշտ էի կռահել, որովհետև այն պահին, երբ կողքովս անցան, լսեցի. «Իրան ասեցի Հայաստան եմ էկել»:
Կինո «Մոսկվայի» պաստառների մոտ զանազան աղջիկներ լուսանկարվում էին: Սկզբում զարմացա. ի՞նչ մի տեսարան է որ: Հետո նկատեցի, որ նրանց հետաքրքրող պաստառը Գառուի համերգի գովազդն էր:
Իսկ քիչ անց Վարդին ու Հայկին տեսա: Դուրս էին եկել զբոսանքի: Նրանք հիշում էին հին ու լավ օրերը: Իսկ ինձ համար չկան դրանք: Կան մարդիկ, որոնց ուզում եմ տեսնել և կան այնպիսիք, որոնց չեմ ուզում:
Եվ շարունակեցի քայլել: Թումանյանից թեքվեցի, ուղղվեցի դեպի տուն:
Օղակաձև զբոսայգում շների մի խումբ առաջս կտրեց (ոհմակ բառը չեմ ուզում օգտագործել, որովհետև մի տեսակ ագրեսիվ է հնչում): Մեկը թռվռալով քայլում էր, իսկ մյուսը ցանկացող հայացքով հետևից գնում էր՝ հարմար պահ որոնելով: Մնացածները գլուխները կախ զբոսնում էին: Ու մի շնիկ պոկվեց նրանցից, հետևիցս եկավ:
Քայլեցինք միասին, այգուց դուրս եկանք: Մտածեցի՝ փողոցը չի անցնի, կվերադառնա իր տեղը: Բայց անցավ: Գալիս էր հետևիցս՝ ականջները թափ տալով, պոչիկը շարժելով, լեզուն դուրս հանած: Մեկ առաջ էր ընկնում՝ ասես ինձնից լավ գիտեր մեր տան տեղը, մեկ շուրջս թռչկոտում, մեկ էլ ճամփից շեղվում, հետ-հետ գնում, հետո վերադառնում: Իսկ ես ժպտացի: Այլևս մենակ չէի. շնիկն ինձ տուն էր տանում: Սկսեցի խոսել հետը: Ուրախ էր:
Ու մինչև անգամ աստիճաններով բարձրացավ հետս, մեր բակ մտավ: Որոշեցի կերակրել, հետո բաց թողնել: Խեղճը սոված կլիներ. փողոցային շան կերածն ի՞նչ պիտի լինի: Ու մինչ տուն մտա, եղբորս պատվիրեցի, որ դուրս գա, տեսնի՝ ով է եկել հետս, շնիկն անհետացավ: Չհասցրի անգամ սառնարանը բացել:
Ժպտացի:
Մեջբերել
StrangeLittleGirl-ի խոսքերից
'
Էջանիշներ