Ասեմ, որ լաբորատորիայի քարտուղարուհին իսպանուհի էր: Իսկ նեմեցների մոտ ճիշտն ասած էդ ժպտալու երևույթը չեմ նկատել: Նրանք էլ իրենց ձևով են անկեղծ… Հիվանդանոց մտնելիս բոլորը՝ անկախ նրանից նախկինում տեսել էիր նրան, թե ոչ, «բարի լույս» էր ասում: Վա՜յ, դու հենց անցյալ շաբա՞թ էիր ալպերում… Էդ քաղաքիկը, որտեղ ես պետք է լինեի, նույնպես ալպերում էր՝ Զալցբուրգի մոտակայքում: Դու մի հատ ասա. երբ որևէ հայի որևէ բան հարցնում ես, ո՞վ է քեզ էդքան ուղեկցում: Ինձ մոտ էլ էդ սովորությունը կա, ու, անկեղծ ասած, բոլորը զարմանում են: Կամ Գերմանիայում… Հենց տեսնում էին մոլորվել ենք, առանց մեր խնդրելու մոտենում, քարտեզը բացում և օգնություն էին առաջարկում: Էդպիսի բան Հայաստանում տեսե՞լ ես… Հյուրասեր հայ ժողովուրդ:
Իսկ ես երբեք չեմ ադապտացվում: Միշտ վայրկենական շփում եմ փնտրում թեկուզ անծանոթ մարդկանց հետ: Ու միշտ ցնդած եմ դառնում: Եվ դրա ի՞նչն է լավը:Հ.Գ. Երեկ տուն էի քայլում ու դեռ Հայաստանին չադապտացված ժպտում էի և գուշակի ինչ էին ասում էս ցնդածն ովա ?
լավն ենք էլի, լավը
Մեջբերել
Էջանիշներ