Հետաքրքիր բան է երեք տարի անց նորից հանդիպելը: Էդ հանդիպումը հիշեցում էր, թե ոնց էր ամեն ինչ ուղիղ երեք տարի առաջ՝ Դանիա գալուցս մի քանի շաբաթ առաջ: Էս ընթացքում երկուսս էլ փոխվել էինք: Ինքը դեռ Հայաստան վերադռնալու ու մարդկանց էնտեղ վերադարձնելու տեսլական ունի, ես արդեն հույսս կտրել եմ:
Որ մտածում եմ, էս երեք տարիների ընթացքում ինչ ասես գլխովս չի անցել: Եկել եմ այստեղ երազանքներով լցված ու հավատալով, որ ուղեղը գնահատվում է: Երեք տարի անց կանգնել եմ նույն խնդրի առաջ, ինչը դեռ 2011-ին ինձ Հայաստանից դուրս շպրտեց․ միջին տարիքի դոցենտ ու գիտական կոչմանը ոչ համապատասխան տղամարդն ուզում է ամեն ինչ անել, որ չմնամ տարածքում։ Հայաստանում ավելի ակնհայտ էին ղեկավարի վախերը, իսկ ես՝ պակաս համարձակ, առանց բարձրաձայնելու, թե ինչ եմ ուզում։ Իսկ ուզու՞մ էի արդյոք ամբիոնում մնալ։ Իսկ հիմա բավական ռիսկով եմ, որ ղեկավարիս երեսին շպրտեմ ամբողջ մտածածս։ Ու շպրտեցի։
Չգիտեմ՝ ուրիշ երկրներում ոնց, բայց Դանիայում գիտական ղեկավարի դերը բացի թեզի վերաբերյալ խորհրդատվությունից, նաև օգնում է կարիերայի ճիշտ լուծումներ գտնել։ Իսկ հիմա իմ ղեկավարն ինձ փաստացիորեն թողել է բորդյուրին՝ դեմքին "I'm sorry" արտահայտությունը, հեռանկարում՝ մի ամսվա ձրի աշխատանք: Ու չեմ համբերում, թե երբ են էս հինգ շաբաթներն անցնելու, որ էս ամբիոնից հնարավորինս հեռու փախչեմ:
Անցյալ շաբաթ էլ պարսկական մի գիտական խմբից նամակ էի ստացել: Ասում էին՝ հոդվածս կարդացել են, իրենց պրոֆեսոր է պետք, որ օգնի իրենց հոդվածը գրելուն: Ահագին շոյվեցի, որ ինձ պրոֆեսորի տեղ են դրել, պատասխանեցի, որ պրոֆեսոր չեմ, բայց կարող եմ օգնել: Ու նստած մտածում եմ․ բայց իրոք, էն, ինչ իրենց պետք է, մեր ոլորտի պրոֆեսորներից գրեթե ոչ ոք չի կարող անել, իսկ ջահել գիտնականներից՝ մի քանիսը: Ու ինչքա՜ն ծուռ է էս աշխարհը, որ հենց էդ ջահել գիտնականներն են մնում բորդյուրին:
Էջանիշներ