Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Ուղղակի պետք է նյարդերն անջատել ու վայելել հիման ու այսօրը: Թե ինչ կլինի հետո, երկրորդական է: Եթե նույնիսկ ցավ է լինելու, ես արդեն սովորել եմ այն հաղթահարել:

- Ի՞նչ ես մտածում,- հարցրիր:
- Չեմ մտածում, զգում եմ,- պատասխանեցի,- իսկ դու՞:
- Ես էլ եմ զգում:

Ու այդպես կարող էինք ժամերով իրար նայել, ժամերով մեկս մյուսիս տեսնել միմյանց աչքերի մեջ: Ես ոչինչ քեզ չեմ ստիպում, ոչինչ չեմ պահանջում: Ես գիտեմ, որ նման սեր մարդկանց կյանքում հազվադեպ է լինում: Ինձ ուղղակի հերիք է նայել դեմքիդ ու հասկանալ, որ ինձ սիրում ես:

[StrangeLittleGirl]

Էրեկ Էլոիզի մոտ էի: Վատ օր էր ունեցել, տրամադրությունն ահավոր էր: Գործից հետո վազեցի նրա տուն: Վազեցի, որ մխիթարեմ, հանգստացնեմ, խորհուրդներ տամ: Վազեցի, որովհետև երբ ես կարիք ունեի, Մայան էր ինձ մոտ վազում:

Ահագին խոսեցինք: Ինձ էնքան դուր ա գալիս Էլոիզը: Ու էնքա՜ն նման ենք իրար: Էսքան ժամանակ Դանիայում պատահական հանդիպածս միակ մարդն ա, որի հետ ինքս եմ ընտրել ընկերանալ: Անընդհատ էնքա՜ն եմ ուրախանում, որ ինքն ինձ ունի իր կողքին: Ուրիշ մարդկանց պետքական լինելու զգացողությունից լավ բան չկա աշխարհում:

Էսօր էլ լավ օր էր: Ճիշտ ա՝ առավոտն ահավոր դեմոտիվացված էի, ու անգամ գործի չգնացի, բայց դե արդեն հաշտվել եմ էն մտքի հետ, որ երեքշաբթի օրերին էս վիճակում եմ լինում: Ուղղակի սովորաբար առավոտ շուտ հանդիպում է լինում համալսարանում, զոռով ինձ դուրս եմ տշում: Իսկ էսօր չկար հանդիպում, չկայի նաև ես:

Բայց դե դանիերենի քննությունը հավես էր: Ինձ արդեն բացում ա, որ լեզուներ դասավանդելու ու սովորելու պրոցեսն էդքան լավ եմ հասկանում: Քննությունից հետո դժգոհում էի, թե՝ կարդալու տեքստը մեր մակարդակի համար շատ էր բարդ, հերիք մեզ վրա բան-ման փորձարկեն: Իսկ լսելունը շատ անհամասեռ էր սարքած:

Քննությունից հետո գերմանախոսներն ու ես սովորականի պես գարեջրի գնացինք: Էս անգամ դասախոսը՝ Յուլին էլ էր մեզ միացել: Արդեն էնքան ազատ ենք, որ համարյա ամբողջ խոսակցությունը դանիերեն ենք վարում: Հազվադեպ ենք փոխում ուրիշ լեզվի: Մեկ էլ պահի տակ լրիվ սպոնտան որոշեցինք շաբաթ-կիրակի Գյոթենբուրգ գնալ: Ես էլ սկսեցի հաշվարկել, թե ինչ պլաններ ունեմ: Մառլենը զարմացած ինձ նայեց, թե՝ էս ինչ ակտիվ կյանք ես վարում: Հա, լրիվ ակտիվ եմ: Իմ ակտիվությունից իմ ծիծաղն էլ ա արդեն գալիս: Իսկ երկու օր առաջ մարդամեկն ասում էր՝ քո գրաֆիկի մեջ ինձ տեղ չի մնում: Էհ, տխուր ա, բայց էդպես ա... Ցավոք:

[StrangeLittleGirl]

Էրեկ շատ կոնկրետ, շոշափելի ու իրականանալի երազանք պահեցի: Ու գիտեմ, որ մի օր իրականանալու ա, ինչպես մի քանի տարի առաջ Իռլանդիա գնալն ու Ալանիսի համերգին ներկա գտնվելն իրականացավ: Բայց էդ ուղղությամբ պետք ա աշխատել հիմիկվանից

[StrangeLittleGirl]

«Դու հրաշք ես, ու ես էնքա՜ն բախտավոր եմ, որ քեզ ունեմ իմ կյանքում»:

Պատուհանից դուրս արև է, իսկ քիչ առաջ Փասենջերը Setting Suns-ի ձայնագրված տարբերակը պոստեց: Ես նստել եմ իմ գրասենյակում, լսում եմ երգն ու անընդհատ կարդում վերջին հաղորդագրությունը: Արցունքները հոսում են աչքերիցս: Ու ես երջանիկ եմ, աշխարհի ամենաերջանիկ մարդը:

[StrangeLittleGirl]

Սիրում եմ, թե ոնց ես սիրում, թե ոնց եմ սիրում գրելը:

[StrangeLittleGirl]

Էս գերմանացիները շատ հետաքրքիր ազգ են: Ուր գնացել եմ, որ երկրում ապրել եմ, միշտ իմ ամենալավ ընկերները հենց գերմանացիներն են եղել: Իհարկե, էստեղ մի բացառություն կա՝ հենց Գերմանիան: Բայց դե էնտեղ ապրելիս ոչ մի լավ ընկեր ձեռք չբերեցի:

Հիմա էլ Դանիայում իմ շրջապատը մեծ մասամբ կազմված է գերմանացիներից (մարդու չասեք, բայց էստեղ ավստրիացիներին էլ եմ գերմանացի հաշվում): Ու էս շաբաթ-կիրակի վեց հոգով գնացել էինք Շվեդիա, որտեղ միակ ոչ գերմանախոսն էլի ես էի: Ու մի ջրի՜կ, մի ուրա՜խ ճամփորդություն էր: Վաղուց էդ աստիճանի ծիծաղից չէի թուլացել: Հետո էլ կասեն՝ գերմանացիները սառն են:

Չգիտեմ, երևի էսքանից հետո ամեն դեպքում ինձ ստիպեմ ու նորմալ գերմաներեն սովորեմ: Ի վերջո, եթե իսկապես գերմանացիների հետ էսքան լավ լեզու եմ գտնում, ապագայի համար էլ շատ պետք կգա լեզվին վարժ տիրապետելը:

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր բան են ճամփորդությունները՝ լինեն դրանք մենակ, երկուսով, թե խմբով: Դրանք իմ կյանքի ամենավառ հիշողություններն են ու ամենակարևոր փոփոխությունների պահերը:

Գոթենբուրգից ոնց որ լրիվ ուրիշ մարդ դարձած վերադարձա: Հավատս չի գալիս, որ կարող էի երկու օրում էդպես փոխվել:

Ճամփորդելը լավ է, որովհետև հենց այդ ժամանակ ենք բացահայտում, թե իսկապես ինչ ենք ուզում:

[StrangeLittleGirl]

Երեկ ահավոր էմոցիոնալ օր էր: Ընդհանրապես, ինչ տեղափոխվել եմ Դանիա, շատ հազվադեպ եմ նոստալգիկ վիճակներում հայտնվում: Երեկ այդ հազվագյուտ օրերից էր: Ուզում էի որևէ մեկի հետ խոսել այդ մասին, բայց ոչ ոք չկար: Մենակ վորքշոփի ժամանակ էր, որ անուղղակիորեն մեր ստեղծած կերպարներով անընդհատ պտտվում ու պտտվում էինք նույն թեմայի շուրջ: Ջեսն իր բանաստեղծություններից կարդաց: Աչքերը լցվեցին: Խնդրեցինք, որ երկուշաբթի պոեզիայի ակումբում էլ կարդա: «Պիտի պարապեմ, որ չլացեմ»,- ասաց: «Անցյալ անգամ ես ահագին պարապել էի, վերջում, միևնույն է, ձայնս դողում էր»,- ասացի: «Ա՜, դրա համար էր քոնն այդքան տպավորվել. էմոցիոնալ էր»:

Դեկտեմբերին դեռ Ջեսին չէի ճանաչում, իսկ Մարկն ինձնից երկու մետր այն կողմ նստած զրուցում էր բանաստեղծությանս պատճառի հետ. ուրեմն նրան էլ չէի ճանաչում: Ո՞վ կմտածեր, որ ընդամենը երկու ամիս անց ամեն հինգշաբթի հանդիպելու ենք «Չորս եղանակներ» սրճարանում:

Երեկ իրոք էմոցիոնալ օր էր: Նաև միայնության օր էր: Մեկ-մեկ պետք է թույլ տալ միայնություն զգալու, պետք է կարոտել ինչ-որ անորոշ, վաղուց մոռացված ու «անցյալ» պիտակը ստացած պահեր, պետք է հիշել մարդկանց, որոնց հետ այլևս չես շփվում ու գիտես՝ չես էլ շփվելու, փողոցում տեսնելիս չես էլ բարևելու, որովհետև վիրավորված ես: Ու հիշում ես այդ մարդկանց այնպիսին, ինչպիսին նրանք շա՜տ տարիներ առաջ էին, ոչ թե այն, ինչ դարձել են հիմա: Ու հիշում ես, որ հասկանաս, որ աշխարհում կան տղաներ, որոնք քեզ նման խելառ են ու լսում են Թորի Էյմոս: Գտնել է պետք միայն:

[StrangeLittleGirl]

Երբ Լիզա Հանիգանի երգն ավարտվեց, մոտեցավ գրատախտակին ու ինչ-որ բան գրեց, հետո ջնջեց՝ միայն հետքերը թողնելով: Չկարողացա կարդալ: Ասաց, որ իռլանդերեն է:

Հետո Դամիեն Ռայս միացրեց: Grey Room-ի ժամանակ արդեն լրիվ մեզ կորցրեցինք: Ու կորանք ժամերով: Լռության մեջ, որը կես ժամը մեկ խախտվում էր եկեղեցու զանգերով:

[StrangeLittleGirl]

Հիշում եմ, լավ եմ հիշում ձեռքիդ վրձինը ու զարմացած հայացքդ, երբ լացում էի, չէի ուզում մնալ նկարչական խմբակում: Հետո ի՞նչ եղավ, որ մենք սկսեցինք միասին անցկացնել մեր արձակուրդները: Շատերի կարծիքով ձանձրալի Երևանում մենք ամենահրաշալի ամառներն էինք ունենում: Թափառում էինք այգում, նստում էինք շատրվանների մոտ, մեր օրագրերը բարձրաձայն կարդում, սերիալներ գրում, մականուններ հորինում մեզ ծանոթ մարդկանց համար, խոսում մի լեզվով, որը միայն մեզ էր հասկանալի, ռադիոների պատերին խզբզում, զապիսնոցից զապիսնոց գնում, սովորեցնում Radiohead-ի ու Cranberries-ի անունները, մի շաբաթ հետո ստուգում՝ դասը սովորե՞լ են, թե՞ ոչ:

Հաճախ մտածում եմ, թե ինչպիսին կլինեիր հիմա: Ամուսնացա՞ծ, երեխաներո՞վ Երևանում խաղաղ կյանք անելի՞ս (թե ում կյանքն է խաղաղ Երևանում), թե՞ ինձ նման արկածախնդիր, աշխարհը ոտքիդ տակ կտայիր: Կհանդիպեի՞նք էլի ամառները Երևանում, կթափառեի՞նք մեր սիրած վայրերում, կքննարկեի՞նք, թե ինչքան շատ բան է փոխվել վերջին տարիների ընթացքում: Կասետներով կփոխանակվեի՞նք (թե ո՞վ է հիմա կասետ լսում):

Քեզ շատ եմ կարոտում վերջերս, չգիտեմ ինչու, որովհետև տարիներ շարունակ քեզ համարյա չէի էլ հիշում: Երեկ էլ հեծանիվով տուն գալիս հիշում էի մեր խելառ դեռահասությունը ու լացում:

Շնորհավոր 30-ամյակդ:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ ինձ թվում ա՝ էս կյանքը ղժժում ա վրաս, չորով նստած կայֆավատ ա լինում:
Ամուսնության առաջարկ ես ստանում սիրածդ մարդուց, մի մարդուց, որը քեզ տասնապատիկ անգամ ավելի շատ ա սիրում, բայց ի՜նչ առաջարկ... Ասում ա՝ ֆիկտիվ ամուսնանանք, եթե պաշտպանելուց հետո ԵՄ-ում մնալդ խնդիր ա: Մենակ ինձ հետ կարան սենց բաներ լինեն:

[StrangeLittleGirl]

Ուզում եմ հավատալ, որ սա ուղղակի գարնանային դեպրեսիա է ու կանցնի շուտով: Ուզում եմ հավատալ, որ նույն թակարդը երկրորդ անգամ չեմ ընկնի, ու այս անգամ ամեն ինչ լավ կլինի: Ուզում եմ զգալ, զգալ այն, ինչ զգում էի Իսլանդիայում, Էլթոն Ջոնի համերգին, դրանից առաջ, միասին: Ուզում եմ քեզ իմ լավագույնը տալ, բայց կարծես դու պատրաստ չես այն ընդունելու:

Ես վախենում եմ, որ գուցե այլևս երբեք որևէ մեկի էնպես չսիրեմ, ինչպես քեզ էի սիրում աշնանը: Վախենում եմ, որ անգամ քեզ չկարողանամ նույն կերպ սիրել:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2 օր 0

Չգիտեմ, իսկապես չգիտեմ՝ ոնց վարվեմ հետդ: Դու ուզում ես իմ ժամանակը, ուզում ես, որ քեզ լավագույն ընկեր կոչեմ, ուզում ես հանդիպել ում հետ ուզում ես: Մի քիչ շատ բան չե՞ս ուզում: Չե՞ս տեսնում, որ մեր ընկերությունը չի ստացվում, որ ուղղակի այլևս իրար չենք վստահում: Ես մեռա երդվելով, որ անցյալ շաբաթ օրն ուշ եկա, որովհետև ընկերուհուս հետ էի սկայփով խոսում: Մեռա երդվելով, որ մեր գրողների խմբում միայն ամուսնացած մարդիկ են: Միևնույն է, դու կասկածում ես: Իսկ ես առավոտյան հոտ եմ առնում, որ դու ուրիշի հետ ժամադրված ես ու ճիշտ եմ դուրս գալիս: Ես գժվում եմ իմ ինտուիցիայից: Ես գժվում եմ, որ դու այդքան շատ ես ուզում ինձ քեզ մոտ պահել, բայց չես ուզում որևէ բան զոհել:

Բայց այսօրվա խոսակցությունից հետո ոնց որ սկսեցիր ինչ-որ բաներ հասկանալ: Գուցե ինքս խելքս գլուխս հավաքեմ ու հասկանամ՝ ինչ եմ ուզում: Հասկանամ ու քեզ բացատրեմ, ստիպեմ:

Հասկացիր, ես մեր հին ընկերությունն եմ ուզում, ավելին չեմ ուզում: Ես ուզում եմ նորից զգալ այն, ինչ զգում էի քեզ հետ: Բայց քանի դեռ իրար չենք վստահում, դա չի լինելու, երբեք չի լինելու:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ ուզում եմ ծիծաղել մեզ վրա, ծիծաղել, թե ինչպես ենք միմյանց մասին հոգ տանում, անհանգստանում, հաղթահարում դժվարությունները ու գնալով ավելի ու ավելի մտերմանում, ասես մտերմությանը սահման չկա, ու անվերջ կարող ենք իրար մոտենալ: Մինչև քեզ հանդիպելը կարծում էի, թե մարդկային մտերմությունը սահմաններ ունի:
Մեկ-մեկ զարմանում եմ, թե ինչու եմ շարունակում մոտդ մնալ, բայց ինչ-որ հեռավոր զգայարան, ինչ-որ ինտուիտիվ մի բան ինձ հրամայում է մնալ:
Մեկ-մեկ ջղայնանում եմ ինքս ինձ վրա, թե հանուն քեզ ինչքան բան եմ զոհում:
Մենք կարծես այս մի դժվար փուլն էլ հաղթահարեցինք ու դանդաղ շարունակում ենք մեր ճամփան:
Դու ատիր Կոպենհագենը, ես կսիրեմ այն, որովհետև այստեղ սիրեցի քեզ:

[StrangeLittleGirl]

Մինչ Մառլենը Բուդապեշտում անցկացրած ամիսներն էր գումարում-հանում ու հաշվում, որ մինչև Կոպենհագեն տեղափոխվելն Ավստրիայից դուրս ապրել է չորս ամիս, ես հանկարծ հայտնաբերում եմ, որ իմ ամբողջ կյանքի մեկ քառորդը Հայաստանից դուրս եմ ապրել:

Այս առավոտ նորից արև է՝ երկինքը կապու՜յտ-կապու՜յտ: Ու տաք է, գարնանային: Ճիշտ այնպես, ինչպես ուղիղ տասնմեկ ամիս առաջ էր, երբ եկա Կոպենհագենում բնակվելու: Ուղիղ տասնմեկ ամիս, իմ կյանքի լավագույն տասնմեկ ամիսները: