User Tag List

Էջ 3 80-ից ԱռաջինԱռաջին 12345671353 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 31 համարից մինչև 45 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 1197 հատից

Թեմա: Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

  1. #31
    Բացակա
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.05.2006
    Հասցե
    Երեվան
    Տարիք
    43
    Գրառումներ
    991
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Անջատում եմ երկնքի աստղերը հատիկ-հատիկ. դրանք ինձ խանգարում են: Լուսնի վրա էլ մի քար եմ շպրտում, և այն պոկվում-ընկնում է: Այսպես ավելի լավ է. ոչ ոք ինձ չի տեսնում: Երբ մենք քնում ենք, ամեն ինչ անհետանում է: Ուզում եմ հավատալ Իզաբելային: Բայց եթե նրա խոսքերը ճշմարիտ լինեին, ես աչքերս բացելու ցանկություն չէի ունենա:
    Բյուր, բայց ինչի՞, ախր.
    "Չէ որ, եթե աստղերը վառում են,
    նշանակում է դա մեկին պետք է…"
    Իսկ եթե մեկը հենց քո՞ համար ա Աստծո մոտ բարեխոսել, որ վառի աստղերը:

  2. #32
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Հա՛, վառվում են… Ու մեկին չէ, շատերին են պետք… Բայց ես նրանց մեջ չեմ: Համբերեցի-համբերեցի ու որոշեցի վերջապես անջատել դրանք: Չէ՞ որ ես էլ հանգստանալու իրավունք ունեմ:

  3. #33
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Հոգեվարքը սովորաբար նախորդում է մահվանը, բայց որովհետև իմ դեպքում ամեն ինչ պետք է ծուռ լինի, ուրիշ պտուղներ տա, ես վերածնվեցի հոգեվարքից հետո: Անգամ այս վերնագիրն ընտրելիս գիտեի, թե ինչի մասին եմ գրում, գիտեի, թե ինչ է նշանակում հոգեվարքից հետո, որքան էլ սարսափելի հնչեր ընթերցողի համար:

    Իսկ հոգեվարքն ավարտվեց դրախտում: Ես այնտեղ եղել եմ. այն մեր մոլորակի վրա է, բայց մի՛ փորձեք փնտրել, որովհետև մենք արդեն ցրել ենք այն, որ այլևս երբեք չհավաքվի: Ու բոլորս մեզ հետ մեր կտորն ենք տարել՝ մեկինը մի քիչ մեծ, մյուսինը փոքր:

    Զարմացան, երբ տեսան, որ պայուսակս այդքան փոքր է, որ շատ քիչ գնումներ եմ կատարել: Բայց ճամպրուկս կարող էր չհասնել, ուսապարկս կարող էին գողանալ: Վերջիվերջո, ինչ-որ բան Երևանում կլիներ: Դրախտից բերած նվերներս մնացին իմ ներսում, ինձնից անբաժան: Գիտեմ, որ այլևս չեմ ասելու no puedo:

    Ու նամակը, չնայած գրված էր ահավոր անգրագետ անգլերենով (ԱԱԱ), ես զգացի այն, ինչ ուզել էր փոխանցել: Պատկերացրի ինքնաթիռում գիրք վերջացնելու հաճույքը: Իսկ ես շատ անուշ քնել էի: Վարակվեցի Դոստոևսկիով: Ափսոսացի, որ ժամանակին հետևողականորեն չեխերեն չեմ սովորել. ավելի լավ կհասկանայինք իրար: Բայց այդ կոտրված անգլերենն էլ բավական էր:

    Իսկ ու՞ր է Մարուշան՝ այն իդեալական կինը, որը մի օր կոմպի սենյակում նստած լացում էր: Ես այդ ժամանակ հասկացա, որ իդեալական կանայք իդեալական տրամադրություն չեն ունենում: Բայց նա իր պատճառներն ուներ, և մենք միաժամանակ կրկնեցինք այն ծեծված արտահայտությունը. «Բոլոր տղամարդիկ նույնն են»: Եվ երկուսս էլ չբարձրաձայնեցինք, բայց հոգու խորքում հավատացինք, որ աշխարհում կա գոնե մեկ տղամարդ, որ տեղավորվում է մեր գծած շրջանակների մեջ:

    Եվ Մարուշան կորել է… Տեսնես՝ ո՞վ օգնեց նրան, որ ճամպրուկն առաջին հարկ իջեցնի:

    Մի օր հաստատ կհանդիպենք… Գոնե մի քանիսս: Ու նոր դրախտ կստեղծենք:

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ingrid (18.03.2013), Sambitbaba (22.01.2014)

  5. #34
    շատ մի խորացի, լամպա ;) Razo-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.06.2008
    Հասցե
    և բոլորդ եք, վաճառվում...
    Գրառումներ
    333
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Ժպիտ Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հոգեվարքը սովորաբար նախորդում է մահվանը, բայց որովհետև իմ դեպքում ամեն ինչ պետք է ծուռ լինի, ուրիշ պտուղներ տա, ես վերածնվեցի հոգեվարքից հետո: Անգամ այս վերնագիրն ընտրելիս գիտեի, թե ինչի մասին եմ գրում, գիտեի, թե ինչ է նշանակում հոգեվարքից հետո, որքան էլ սարսափելի հնչեր ընթերցողի համար:

    Իսկ հոգեվարքն ավարտվեց դրախտում: Ես այնտեղ եղել եմ. այն մեր մոլորակի վրա է, բայց մի՛ փորձեք փնտրել, որովհետև մենք արդեն ցրել ենք այն, որ այլևս երբեք չհավաքվի: Ու բոլորս մեզ հետ մեր կտորն ենք տարել՝ մեկինը մի քիչ մեծ, մյուսինը փոքր:

    Զարմացան, երբ տեսան, որ պայուսակս այդքան փոքր է, որ շատ քիչ գնումներ եմ կատարել: Բայց ճամպրուկս կարող էր չհասնել, ուսապարկս կարող էին գողանալ: Վերջիվերջո, ինչ-որ բան Երևանում կլիներ: Դրախտից բերած նվերներս մնացին իմ ներսում, ինձնից անբաժան: Գիտեմ, որ այլևս չեմ ասելու no puedo:

    Ու նամակը, չնայած գրված էր ահավոր անգրագետ անգլերենով (ԱԱԱ), ես զգացի այն, ինչ ուզել էր փոխանցել: Պատկերացրի ինքնաթիռում գիրք վերջացնելու հաճույքը: Իսկ ես շատ անուշ քնել էի: Վարակվեցի Դոստոևսկիով: Ափսոսացի, որ ժամանակին հետևողականորեն չեխերեն չեմ սովորել. ավելի լավ կհասկանայինք իրար: Բայց այդ կոտրված անգլերենն էլ բավական էր:

    Իսկ ու՞ր է Մարուշան՝ այն իդեալական կինը, որը մի օր կոմպի սենյակում նստած լացում էր: Ես այդ ժամանակ հասկացա, որ իդեալական կանայք իդեալական տրամադրություն չեն ունենում: Բայց նա իր պատճառներն ուներ, և մենք միաժամանակ կրկնեցինք այն ծեծված արտահայտությունը. «Բոլոր տղամարդիկ նույնն են»: Եվ երկուսս էլ չբարձրաձայնեցինք, բայց հոգու խորքում հավատացինք, որ աշխարհում կա գոնե մեկ տղամարդ, որ տեղավորվում է մեր գծած շրջանակների մեջ:

    Եվ Մարուշան կորել է… Տեսնես՝ ո՞վ օգնեց նրան, որ ճամպրուկն առաջին հարկ իջեցնի:

    Մի օր հաստատ կհանդիպենք… Գոնե մի քանիսս: Ու նոր դրախտ կստեղծենք:
    Դրախտի մասին էլի ինֆորմացիա ունես՞
    Շնչեք...

    Փողով չի

  6. #35
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Պատերազմ ասելով ես կրակոցներ, ռմբակոծություններ, ավերակներ, դիակներ ու անտուն մնացած մարդկանց չեմ պատկերացնում: Առաջինը հիշում եմ սերբ Սանդրային, որը կոտրտված անգլերենով պատմում էր. «Ես այն ժամանակ առաջին կուրսի ուսանողուհի էի: Գիշերը ռմբակոծում էին: Մենակ էի: Լույսերն անջատել էի ու պառկել գետնին: Վախենում էի: Չես պատկերացնի, թե դա ինչ է»:
    Մյուսը մեր կուրսի ղարաբաղցի Նարինեն էր, որը մարտի մեկից մի քանի օր առաջ լացակումած եկավ ինձ մոտ և ասաց. «Մի բան արեք, թող շարժումը մարի… Ադրբեջանցիները մի քանի պոստ առաջ են եկել… Գիտե՞ս, ես երկրաշարժ չեմ տեսել, չգիտեմ, թե դա ինչ է: Ուրիշ ոչ մի աղետ չեմ տեսել: Բայց երբ մտածում եմ պատերազմի մասին, սարսափում եմ: Ապրել եմ այդ օրերը:»:

    Ես հաղթող ու պարտվող կողմեր չեմ ուզում: Ինձ միայն խաղաղություն է պետք:

  7. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (27.03.2013), Sambitbaba (22.01.2014)

  8. #36
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Հերթական անքուն գիշերս… Արդեն սովորություն է դարձել լուսաբացից շուտ չպառկել: Բոլորը քնել են արդեն: Ես ինձ համար պուպուշ երգերի ցուցակ կազմեցի ու որոշեցի լսել:

    Կարծում էի, թե անզգացմունք մարդ եմ դարձել: Հենց հիմա էլ ներսս փորփրում եմ ու ոչինչ չեմ գտնում դառը կարոտից բացի, որ եթե չմարի, գիտեմ. դժվար երբևէ բավարարվի:

    Ես Սևիլյայում մի ամսից էլ պակաս եմ ապրել, բայց ասես կյանքիս մեծ մասն այնտեղ անցկացրած լինեմ: Ու խելագարի պես կարոտում եմ… լաբորատորիան, Մարգան, մեր զրույցները, հիվանդանոցի ճաշարանը, որտեղ զզվանքով էի գնում ու միայն այնքան ուտում, որ քաղց չզգամ, հանրակացարանից լաբորատորիա ճանապարհը, որ սիրում էի ոտքով անցնել ու վայելել Սևիլյան՝ գիտակցելով, որ այդ ամենը շուտով ավարտվելու է, իմ ամենօրյա կաթով սուրճը, սենյակս տեղափոխված Մարուշան, որի հետ կարող էի ժամերով չաչանակել ու չհոգնել, հանրակացարանի այգին, որտեղ սիրում էի կարդալ ու աղոթել, գրել, Յանը, որ երբևէ հանդիպածս տղաներից թեկուզ լավագույնը չէ, բայց ամենախորն է, պալմաները, Միրյանան, որը վստահ էր, որ բոլորս այնտեղ էինք, որովհետև այդպես էր պետք, Սևիլյայի տաճարը, որ մեծությամբ երրորդն է աշխարհում, որի մոտի սրճարանում կնստեի, կգրեի ու Հեմինգուեյին կհիշեի… Ու սարսափելի է մտածել, որ այս ամենը երբևէ չի կրկնվի: Չէ՛, Սևիլյա կգնամ, բայց միայն երազիս մեջ: Եվ չեմ ուզենա աչքերս բացել, որ դրախտը չավարտվի:

    Ու աչքերս լցվել են հիմա: Չէի պատկերացնում, որ կկարողանամ այսքան կարոտել մի բան, որ ընդամենը քսանվեց օր է եղել իմ կյանքում:

    Ես մի օր կհանդիպեմ Մարգային նեյրոգիտության կոնֆերանսի ժամանակ:
    Կտեսնեմ Մարուշային, երբ մի օր Հայաստան գա:
    Կմտաբերեմ Յանի դեմքը, երբ Պրահայի փողոցներում կողքովս անցնի, և դա նրա առաջին այցելությունը կլինի այդ քաղաք:
    Մի օր էլ Սևիլյա կգնամ, կնստեմ 15 համարի ավտոբուսը, կհասնեմ հանրակացարան: Հետո այնտեղից ոտքով կգնամ դեպի հիվանդանոց: Ճանապարհին որևէ սրճարանում կաթով սուրճ կխմեմ: Կմտնեմ լաբորատորիա, որտեղ Մարգայի փոխարեն ուրիշ ասպիրանտ կլինի: Կգնամ ճաշարան, որտեղ ուրիշ ուսանողներ փորները կլցնեն միայն կշտանալու համար:
    Իսկ հետո կգնամ Սերբիա, կգտնեմ Միրյանային ու կասեմ, որ տարիներ առաջ մենք հանդիպել ենք, որովհետև այդպես էր պետք:

  9. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (26.09.2013), Sambitbaba (22.01.2014)

  10. #37
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    And now I see the maddness in me is brought out in the presence of you
    And now I know the madness lives on when you're not in the room
    And though I'd love to blame you for all
    I'd miss these moments of opportune
    You've simply brought this madness to light and I should thank you

    Alanis Morissette - "Madness"

    Սկզբում ցնցվեցի. նորից ես persona non grada եմ: Ոչ ոք չկար, բոլորն անհետացել էին: Բոլորն իրարից անկախ հայտնվել էին նույն տեղում: Բայց պարզվեց, որ միասին էին, հեչ էլ անկախ չէին:

    Ես ու Ամառս հիանալի ժամանակ անցկացրինք: Սկզբում Արթուրն էլ էր մեզ հետ, հետո գնաց: Գարեջուր խմեցինք, պաղպաղակ կերանք, զբոսնեցինք: Ու հաստատ որոշեցինք, որ հաջորդ օրն արշավի գնալու ենք:

    Եվ դա ճիշտ էր: Ես քնեցի այն ժամին, երբ պետք է արթնանայի: Եվ արթնացա այն ժամին, երբ սովորաբար քնում եմ: Մի խոսքով, չքնեցի: Բայց դա ոչինչ չփոխեց: Ընդամենը ժամանակավոր գլխապտույտ սուրճի պատճառով: Հետո արդեն լավ էի, ուժերս տեղում էին:

    Ջրվեժի մոտ քարերի մեջ քնեցի: Պայուսակս բարձս էր, քարերը՝ դոշակս, իսկ մի մայկա, որ բերել էի թրջվելու դեպքում փոխվելու համար, վերմակ էր դարձել: Անկողինս չոր չէր, բնությունն էր:

    Ու թեկուզ չկարողացա շոշափել ջրվեժը (առողջությունս չէր ներում), լսելն ու տեսնելն էլ հերիք էր: Եվ հիանալի մարդիկ էին հավաքվել: Նրանց հետ շփվելն ինձ դուր էր գալիս… Իսկ սալորի գորգը, որի վրայով ճանապարհին անցանք, ասես հեքիաթից լիներ:

    Ոչ մի անգամ, ոչ մի վայրկյան չփոշմանեցի, որ գնացել եմ:
    Ափսոս, որ չէի կարող գիշերը մնալ:

    Եվ հիմա պիտի շնորհակալություն հայտնեմ ինձնից թաքուն քաղաքից դուրս գնալու համար, չնայած եթե հրավիրեին, հավանաբար չէի միանա նրանց ինձնից չկախված խնդիրների պատճառով:
    Շնորհակալություն պիտի հայտնեմ մորս, որ ինձ հետը Նորավանք չտարավ, չնայած շատ չէի էլ ուզում. երկու անգամ եղել եմ այնտեղ, վերջին անգամ՝ անցյալ տարի:

    Եվ ես այստեղ արդեն կրում եմ persona non grada պիտակը: Միայն պետք է ընտրեմ. աներեսությամբ շարունակե՞մ մնալ, թե՞ խոնարհաբար ընդունեմ կարգավիճակս, լռությամբ հեռանամ:

    Արշավն ամեն ինչ արժեր… Լավագույն օրն էր երևի Հայաստան վերադառնալուց հետո: Մեր երկրում լավը կա: Պարզապես պետք է այն գտնել:

  11. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (26.09.2013), Amaru (18.07.2010), Sambitbaba (22.01.2014)

  12. #38
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Սևիլյայի թեման անսպառ է… Կան իմ ճամփորդական խզբզանքները, որոնք տեղում էին ստեղծվում: Օրագրիս մեջ չեմ մոռանում այն: Էլ չեմ խոսում այն բազմաթիվ պատմվածքների մասին, որոնք ծնվում են մեկը մյուսի հետևից:

    Եվ կարծում եմ, որ մի շատ կարևոր բան բաց եմ թողել:

    Գլխավոր պատճառը, որ Սևիլյան դրախտ էր, Աստծո ներկայությունն էր: Անհավատները կծիծաղեն վրաս: Բայց դա իմ գործը չէ: Ես վերջապես ուզում եմ կիսվել Սևիլյայում կատարվածի մասին:

    Ոչ ոք չկար, որ ինձ հետ Իտալիկա գար. նրանք նախորդ օրն էին գնացել: Իսկ ես բնավ չէի անհանգստանում. գիտեի, թե որտեղից որ համարի ավտոբուսն է պետք նստել այնտեղ հասնելու համար: Ես աղոթեցի, որ Աստված ինձ առաջնորդի:

    Երբ հասա ավտոբուսների կայարան, 260 համարի ավտոբուս չգտա: Այնտեղ կային տարբեր քաղաքներ գնացող համարներով ու առանց համարների ավտոբուսներ, բայց Սանտիպոնսե գնացող 260-ը չկար: Ես հանկարծ տեսա մեկ ուրիշը, որի վրա «Սանտիպոնսե» էր գրված: Նստեցի: «Բա որ ուրի՞շ կողմից մտնի այդ գյուղը, և ես Իտալիկան չգտնեմ,- մտածում էի,- անհանգստանալ պետք չէ, Աստված ինձ հետ է»,- հանգստացնում էի ինձ: Եվ վարորդին ոչինչ չէի հարցրել: Եվ ուղևորներին չէի դիմել:

    Ավտոբուսն ինձ տարավ այնտեղ, որտեղ պետք էր: Հետագայում իմացա, որ 260 համարը բոլորովին ուրիշ տեղ է գնում. Ալեխանդրոն սխալ էր ասել: Ավելին՝ կիրակի օրերը Սանտիպոնսե գնացող ավտոբուսները ժամը մեկ են լինում, իսկ ես ավտոբուսի կայարանում ընդհանրապես չեմ սպասել… Ասեք, որ պատահականություն էր:

    Քրիստոնյաների հետ շփվելու պահանջ ունեի: Մերոնք, երևում էր, շատ հեռու էին հավատքից: Եվ ես աղոթեցի, որ ծանոթանամ քրիստոնյաների հետ: Ոչ թե մշակութային «քրիստոնյա» պիտակը կրողներ էի փնտրում (նրանք ամեն տեղ էլ շատ են), այլ իսկականների, որոնք հասկանում են, թե ինչի են հավատում:

    Հաջորդ օրը ղեկավարս՝ Մարգան, ինձ տարօրինակ հարց տվեց. «Դու քո հավատքը կիրառու՞մ ես»: Դրական պատասխանից հետո ասաց, որ ինքն էլ… Ավելացրեց, որ իրեն հաճախ ծաղրում են Աստվածաշունչ կարդալու համար, որ աղանդավորի տեղ են դնում: Ծանոթ երևույթ էր. ես նրան հասկացա: Ասեք, որ պատահականություն էր:

    Աղոթում էի, որ խորը շփում ունենամ որևէ մեկի հետ. հոգնել էի մակերեսային, այս փոխանակման ծրագրերին բնորոշ խոսակցություններից: Հաջորդ օրը երեկոյան Մարուշան դուռս ծեծեց: Մենք շատ հետաքրքիր զրույց ունեցանք: Եվ դա միայն սկիզբն էր… Հետո Յանը, Միրյանան, նորից ու նորից Մարուշան իմ սենյակ տեղափոխվելուց հետո: Վերջինիս մասին անպայման պատմվածք եմ գրելու: Ասեք, որ պատահականություն էր. այս փոխանակման ծրագրերի ժամանակ երբևէ որևէ մեկի հետ խորը շփում չեմ ունեցել, իսկ Սևիլյայում ուղղակի տեղատարափ էր:

    Աղոթում էի, որ վերադարձիս ճամփորդությունը նորմալ անցնի: Որ ժամանակին նստեցի Մադրիդի ավտոբուսս, որ մետրոյում ճիշտ կողմնորոշվեցի, հասա օդանավակայան, կարող ենք էլի պատահականություն համարել կամ էլ նորմալ երևույթ. այդպես էլ պետք է լիներ: Բայց ինքնաթիռս Մադրիդից ուշացումով թռավ: Եթե ամեն ինչ նորմալ լիներ, Պրագայից Երևանի թռիչքը բաց էի թողնելու. նման դեպքերում շատերն են լռվում օդանավակայանում, սպասում հաջորդ թռիչքին: Աղոթում էի, որ հասցնեմ: Եվ մի տերմինալից մյուսն ամենաքիչը 20 րոպե տևող ճանապարհը 10 րոպեում անցա: Անգամ դարպասի մոտ (որն արդեն փակ էր) աշխատող մարդիկ էին զարմացել, որ Մադրիդի ինքնաթիռից հասել եմ: Եվ վերջին վայրկյանին շնչակտուր նստեցի ավտոբուս: Երբ հայերեն խոսակցություն լսեցի, հանգստացա: Առաջին անգամ էր, որ որևէ երկրից վերադառնալիս «հայկական տարածք» մտնելիս ոչ թե ջղայնանում, տխրում էի, այլ ապահով էի զգում: Ասեք, որ ինքնաթիռիս հասնելը պատահականություն էր…

    Ասեք, որ պատահականություն էր, որ Սևիլյայում փոխանակման բոլոր եկած ուսանողները գիրք կարդալ սիրում էին, այն էլ մեր դարում, այն էլ ամբողջ 35 հոգի:

  13. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (26.09.2013), Freeman (23.06.2010), Sambitbaba (22.01.2014)

  14. #39
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Սուրճի փոխարեն մի կում սառը ջուր… Զզվում եմ էս սենտիմենտալ նոպաներից: Մի կայծը բավական է, որ իրար հետևից շարվեն մտքեր, հիշողություններ, մոռացված, մեռած և «մեռած» մարդիկ: Ու նորից սկսում եմ վերլուծել, ջղայնանալ: Հետ եմ գնում, բայց ոչ մի կերպ 13,5 տարեկանից հեռու չեմ հասնում: Երևի հենց այդ ժամանակ եմ ծնվել:

    Շուրթերս ու բերանս շուտ են չորանում. հեղուկն աչքերիցս է կորում: Ես թրջում եմ ամառային շոգ գիշերվանից արդեն մի քիչ տաքացած ջրով: Սուրճի ժամն անցել է:

    And I shouldn't be here without permission,- երգում է Ալանիսը: Ժամանակին էս երգը պաշտում էի, բայց ինձ հետ ոչ մի կապ չուներ: Հիմա էլ չունի: Չէ՛, ունի: Ես շատ ուշ հասկացա, որ երգը քոնն է դառնում ոչ թե ուղղակի բառերով, ոչ թե հեղինակի դրած իմաստով, այլ տրամադրությամբ, որ համապատասխանում է քոնին: Եվ ինչքան հաճախ են քո ու երգի տրամադրությունները հանդիպում, այնքան ավելի հարազատ է, այնքան ավելի է քեզ թվում, թե դու ես, քո մասին է:

    Մարիան ու Վիլնիսիուսը Սևիլյայի խմբում գրել են: Իսկ ես կարծում էի՝ այն մոռացվել է: Իսկ ես կարծում էի՝ միակն եմ, որ այդքան կարոտում է: Մարիան այդպես էլ չիմացավ, որ ես մի քիչ չեխերեն գիտեմ: Ես նրա ու էլի մի քանիսի հետ քիչ շփվեցի… Իսպանա-անգլախոս այլազգիների հետ ավելի քիչ շփվեցի, քան չանգլախոս իսպանացիների… Բայց նույնիսկ Մարիային եմ կարոտում, նույնիսկ Վիլնիսիուսին, որն արևելյան Եվրոպայի երկրներն իրարից չէր տարբերում, ինչպես ես՝ Լատինական Ամերիկայի:

    Ավելացվել է 53 վայրկյան անց
    So take this moment, Mary Jane, and be selfish
    Worry not about the cars that go by.
    Վերջին խմբագրող՝ StrangeLittleGirl: 20.08.2008, 02:07: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  15. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Sambitbaba (22.01.2014)

  16. #40
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Ամը պատմում էր, որ կուրսեցիներիցս մեկի հետ է ծանոթացել: Ես հազիվ այդ աղջկա դեմքը հիշեցի, մինչդեռ, Ամի պատմելով, նա ինձ լավ էլ գիտեր: Ասել էր, թե ամբողջ օրը դաս եմ կրծում, տնից դուրս չեմ գալիս և այլն: Բայց դե Ամը դեռ առաջին կուրսից է ինձ ճանաչում: Շատ լավ էր հիշում, որ դաս անելու փոխարեն մինչև կեսգիշեր զավզակում էինք, հետո գնում էինք քնելու: Ու լավ էլ ներկայացրել էր. «Ինձնից լավ ոչ ոք չգիտի, թե Բյուրը քանի ժամ է դաս անում»:

    Ընդհանրապես, մեր կուրսում բոլորը համոզված են, թե ես թույն կրծող եմ, թե դասերից դուրս ոչ մի հետաքրքրություն չունեմ: Հիշում եմ՝ մի անգամ հոգեբուժարանից ոտքվ իջնելիս Գևորգն ասաց.
    - Բյուրա՛կն, կյանքում սովորելուց բացի ուրիշ հետաքրքրություններ էլ կան:
    Խեղճ տղան ի՞նչ իմանար, որ ես բոլորից շատ եմ զվարճանում, որ գրեթե երեկո չկար, որ չգնայի զբոսանքի:

    Մարդիկ քննաշրջանում առավոտից երեկո ինձ գրադարանում են տեսնում: Որտեղի՞ց իմանան, որ ես տանը բացարձակապես չեմ պարապում, որ այնտեղ եղած 12 ժամից առնվազն չորս-հինգը Մարիայի ու մյուսների հետ զավզակում եմ, որ ես ոչ թե նույն դասագիրքը հազարերորդ անգամ վերընթերցում եմ, այլ կիսամյակում բաց թողածս եմ լրացնում, որ կարողանամ քննություն հանձնել: Ես ի՞նչ մեղք ունեմ, որ արդյունքում «գերազանց» է ստացվում:

    Միայն խմբեցիներս արդեն գիտեն, որ ես ընթացքում սովորում եմ միայն այն, ինչ ինձ հետաքրքրում է: Ու որ ես ահավոր բախտավոր եմ քննությունների ժամանակ: Նազոն կզանգի, կհարցնի, թե որտեղ եմ հասել: Կասեմ, որ չեմ սկսել: Հաջորդ զանգի ժամանակ կպարզի, որ արդեն իրենից անցել եմ: Էս հատկությամբ ես ու Մարիան շատերին ենք զարմացնում, մենակ էն տարբերությամբ, որ մտերիմ ընկերուհիս մի քիչ պակաս բախտ ունի. միշտ չէ, որ բարձր գնահատականներ է շահում:

    Երկուշաբթի օրվանից գրադարանը բացվում է: Կգնամ, ամբողջ օրս այնտեղ կանցկացնեմ: Մարդիկ կկարծեն, թե ուսման ծարավ եմ, կիսամյակը դեռ չսկսված եկել եմ սովորելու, մինչդեռ չեն էլ պատկերացնի, որ ես այնտեղ Դոստևսկի եմ կարդում:

  17. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (26.09.2013), Amaru (18.07.2010), Ingrid (18.03.2013), Sambitbaba (22.01.2014)

  18. #41
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Հետաքրքիր է՝ Երևանում գիշերը մենակ քայլելը վտանգավո՞ր է: Շատ է պատահել, որ ցանկացել եմ մութ ժամանակ ոտքով տուն գնալ, բայց ինձ թույլ չեն տվել. կա՛մ ստիպել են, որ տաքսի նստեմ, կա՛մ մինչև վերջ ճանապարհել են:

    Վերջերս հաճախ եմ մենակ ոտքով տուն գնում: Ճնճղուկի պես դողում եմ ճանապարհին: Ես մթությունից վախենում եմ: Բացի դրանից, թվում է՝ բոլոր անցորդների ձեռքին դանակ կա: Դա սկսվել է այն ժամանակվանից, երբ ինձ վրա դանակ են պահել… Բայց դա գիշեր չէր, դրսում էլ չէր: Միևնույն է, գրպանում դրված, հետևում պահած ձեռք տեսնելիս ինձ թվում է՝ դանակ է: Անգամ Սևիլյայի փողոցներով քայլելիս օրը ցերեկով սարսափում էի, երբ մեկը հանկարծ կանգ էր առնում, գրպանից հանում… մեքենայի բանալին:

    Մի դեպքից հետո էլ նման իրավիճակներում ինձ թվում է, թե չերևացող ձեռքում… առնանդամ է: Չէ՛, էդ տեսարանից էլ կազատվեմ:

    Եվ ես քայլում էի Երևանի մութ փողոցներով: Այս անգամ, չգիտես ինչու, քաջ էի: Շարունակում էի մտածել Երևանի՝ գիշերով անվտանգ լինելու մասին: Ինչու՞ են տղաներն այդքան անհանգստանում, երբ աղջիկն ուզում է մենակ տուն գնալ: Ես քիչ չեմ մթության մեջ առանց ոչ ոքի քայլել: Եվ միայն մի անգամ է եղել, որ սարսափել եմ… Բայց հիմա, որ մտածում եմ, դա ինձ հետ կապ չուներ: Ուղղակի սպիտակ նիվաները մրցում էին, իսկ ինձ թվում էր՝ հետապնդում են: Եվ ես ճչալով վազում էի: Հա՛, մի անգամ էլ հետևիցս աստիճաններով բարձրացել են վերև, ձայն տվել, իսկ ես արագ մտել եմ բակ, դարպասը փակել: Բայց հետաքրքիրն այն է, որ այդ երկու դեպքերում էլ ինձ տաքսիով ճանապարհել էին, և ինձ մնացել էր միայն հետիոտնի ճամփան:

    Չեմ հասկանում, թե Երևանն աղջկա համար գիշերով ինչու է վտանգավոր: Դեպքեր եղե՞լ են, որ մարդիկ այդպես են կարծում, թե՞ ինձ համար անհանգստացող տղամարդիկ պատահել է, որ վտանգավոր են եղել մեկ այլ մենակ քայլող աղջկա համար: Եվ քանի՞սն են նրանք ընդհանրապես:

    Ռադիո լսելով առաջ էի գնում: Ճամփին իմ հին սերերից մեկին տեսա: Ինձ չնկատեց: Գիտեմ, որ տեսողությունը վատ է: Դրան էլ ավելացնենք մութը: Երևի շտապում էր կնոջ մոտ… Մեր հարաբերությունների ավարտից կարճ ժամանակ անց նա մի աղջկա հետ էր հանդիպում: Հենց նրա հետ էլ ամուսնացավ: Մի անգամ էլ, երբ մորս հետ դրսում տեսա նրան, մի քիչ խոսեցինք, մայրս եզրակացրեց. «Քեզնով տարված է»: Իսկ ես պատասխանեցի, որ շատ շուտով ամուսնանալու է: Իմ հիմարությունը եթե չլիներ, գուցե նրա ապագա կինը ես լինեի: Բայց լավ է, որ բավականաչափ հիմար էի, թե չէ ավելի մեծ հիմարություն էի թույլ տալու:

    Իսկ դրանից կարճ ժամանակ առաջ ոմանք փորձում էին իմ ու մեկի հարաբերությունները վերականգնել: Տհաճ էր. ես գոնե շատ լավ գիտեմ, որ այլևս երբեք այդ մարդու հետ չեմ շփվելու: Գուցե հասնեմ նրան, որ կարողանամ առանց լարման բարևել, բայց ոչ ավելին: Ու ամենատխուրն այն է, որ նա բավական կարգին մարդ է: Եթե սրիկա լիներ, կուրախանայի, նրա վատը կուզեի: Ամեն ինչ կանեմ, որ հետագայում մեր ճամփաները հնարավորինս քիչ խաչվեն:

    Մարդիկ զարմանում են կապտած-սևացած ստորին շրթունքս տեսնելիս: Հետաքրքիրն այն է, որ երբ ճշմարիտ պատասխան եմ տալիս, ոչ ոք չի ուզում հավատալ… Բայց նման սարսափելի բաներ էլ են լինում աշխարհում: Իսկ ինձ համար դա ատամներով արված դաջվածք է կամ էլ ստորագրություն… Ինչևէ, կլավանա այն, սպի էլ չի մնա: Իմ բոլոր վերքերը, թեկուզ դանդաղ, բայց առանց սպիերի են ապաքինվում:

    Փորձեցի հաշվել իմ բոլոր սերերին… Մեկ, երկու, երեք, չորս… Մեկը մեծ, մյուսը՝ փոքր, մեկը՝ ուժեղ, մյուսը՝ թույլ, մեկն ինձնից մեծ, մյուսը՝ երիտասարդ… Ու էդպես լիքը, բայց չկարողացա կոնկրետ թիվ գտնել, որովհետև չգիտեի, թե կոնկրետ որին եմ սիրել, որով տարվել, որին պարզապես կապվել՝ չկարողանալով պոկվել:

    «Մի՞թե միակ մենակ քայլող աղջիկն եմ Երևանում»,- մտածեցի, երբ արդեն մոտ 100 մետր էր ինձ բաժանում տնից: Իսկ առջևում մեկ ուրիշն էր, հաստատ գիտեմ՝ բավական վախեցած: Շրջվեց, հետ նայեց: Երբ տեսավ, որ եկողն էլ է աղջիկ, հանգստացավ: Անգամ քայլերը դանդաղեցրեց, սպասեց, որ հավասարվեմ: Գուցե ինչ-որ բան էլ ուզեց ասել, բայց ամաչեց:

    Երբ հասա նրան, արդեն փողոցն անցնելու ժամանակն էր: Այդ օրը կես ժամ տևող ճանապարհին առաջին անգամ վախեցա: Նա աղջիկ էր, չերևացող ձեռքում առնանդամ չէր կարող լինել, բայց հո դանակը կար ու կար:

    Ես չհասա անցմանը: Խաչմերուկի մեջտեղից միանգամից վազեցի, հասա մյուս մայթին: Աղջիկը շարունակում էր հանգիստ քայլել: Զարմացա. նա էլ փողոցն անցավ: Ես արդեն մեր աստիճանների վրա էի, իսկ նա դեռ քայլում էր. երևի մեր մայթն ավելի ապահով էր:
    Վերջին խմբագրող՝ StrangeLittleGirl: 29.08.2008, 01:35:

  19. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Sambitbaba (22.01.2014)

  20. #42
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Դաա... մնում է միայն մի հարց տալ -

    Իսկ հիմա, հենց հիմա... Տրամադրությունդ ինչպես է??
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

  21. #43
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Ընտիր

  22. #44
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Երբ ես մի բանի մասին գրում եմ, մի տեսակ վանում եմ այն ինձնից, անջատում, դեն նետում, հրաժարվում դրանից: Իսկ ընթերցողի մոտ հակառակ տպավորությունն է ստեղծվում. ես տապակվում, ապրում, պարուրված եմ դրանով: Մեկն ինձ դեպրեսիվ կհամարի, մյուսը՝ չար, իսկ երրորդը կմտածի, թե կորցրել է ինձ:

    Գրածներս դեպրեսիվ են, որ հետո ժպտամ, չար են, որ հետո ներեմ… Եվ երբ կարդալով ինչ-որ մեկը կորցնում է ինձ, իրականում նորից գտնվում եմ:

    Մարդիկ չեն հավատում իմ երջանկությանը: Եվ պատճառը դրա արտասովորությունն է: Ես դուրս եմ եկել մարդկանց պատկերացրած բոլոր սահմաններից ու ինձ համար ստեղծել եմ մի նոր բանաձև: Այնտեղ չկա (ապագա) ամուսին, չկան (ապագա) երեխաներ: Հա՛, ճիշտ, մոտ մեկ տարի ես կորցրել էի երջանկությունս, փորձում էի բուժվել մի տարօրինակ հիվանդությունից, որը նույնքան հանկարծակի չքացավ, որքան հանկարծակի հայտնվել էր:

    Եվ չեն պատկերացնում, թե ինչպես կարող եմ առանց այդ համընդհանուր ստանդարտների պնդել, որ ես վայելում եմ օրվա յուրաքանչյուր պահը, կյանքից վերցնում իմ ուզած ամեն ինչը: Ճիշտ է՝ այս մի ամիսը մի քիչ ուրիշ է, որովհետև արձակուրդ է, անելիք չկա, Երևանը ձանձրալի է, իսկ ընկերուհիներս միայն վերջերս վերադարձան տարբեր քաղաքներից ու երկրներից: Ոչինչ, սեպտեմբերը կգա, և ես կմոռանամ, թե ինչ է ձանձրույթը:

    Ամեն տարի սեպտեմբերից առաջ մեծ-մեծ բաներ եմ ծրագրում, որոշում ավելի լավ սովորել: Այս անգամ պետք է ավելի պատասխանատու լինել. ավարտական կուրս: Եթե հիմա շատ բաներ չհասցնեմ, հետո էլ հետ չեմ բերի:

    Մարմնովս սարսուռ է անցնում, երբ արտասանում եմ. «Ես 6-րդ կուրս եմ»: Եվ դա լսելիս հոգեբանության դասախոսս կասեր.
    - Ուրեմն ութ տարի է, ինչ մենք այստեղ ենք աշխատում:
    Իսկ ընկերուհիներով հավաքվելիս կխոստովանենք.
    - Արդեն կարող ենք մեզ երևակայել:
    Հետո կքննադատենք մատաղ սերնդին, ինչպես սովորաբար անում են ավելի մեծերը: Կլրջանանք.
    - Պետականները պետք է լավ հանձնենք:

    Բայց ես անհամբեր եմ, ուզում եմ, որ սեպտեմբերը գա, որ նորից մարմնիս յուրաքանչյուր բջջով զգամ կյանքի ամեն մի վայրկյանը, թեկուզ դա ինձ ավելի է մոտեցնելու ամենասարսափելիին՝ ծերությանը:

  23. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ingrid (18.03.2013), Sambitbaba (22.01.2014)

  24. #45
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

    Ծառայողական Սիրավեպը նայել ես?? Այնտեղ էլ նման մտածող մեկը կար: Իսկ իրականում ըստ իս, կներես իհարկե այս ամենի համար, դու ուղղակի փախչում ես կյանքից…
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

Էջ 3 80-ից ԱռաջինԱռաջին 12345671353 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ակումբը 40 տարի հետո
    Հեղինակ՝ Moon, բաժին` Զվարճալի
    Գրառումներ: 223
    Վերջինը: 22.07.2023, 15:28
  2. 2012 և հետո
    Հեղինակ՝ Sambitbaba, բաժին` Գրականություն
    Գրառումներ: 85
    Վերջինը: 16.07.2014, 19:31
  3. Մահ... իսկ հետո՞
    Հեղինակ՝ Ուլուանա, բաժին` Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն
    Գրառումներ: 990
    Վերջինը: 31.05.2014, 11:32
  4. Ի՞նչ է փոխվում ամուսնանալուց հետո
    Հեղինակ՝ Ֆոտոն, բաժին` Սեր, զգացմունքներ, ռոմանտիկա
    Գրառումներ: 87
    Վերջինը: 09.07.2012, 23:46
  5. Անդրանիկ Մարգարյանից հետո...
    Հեղինակ՝ P.S., բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 10
    Վերջինը: 28.03.2007, 11:10

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •