Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Ինձ ահավոր դուր ա գալիս հոլանդացիների պրագմատիզմը հատկապես անձնական կյանքի հարցում: Էստեղ սեր-մեր, ֆլան-ֆստան, էդպիսի սուտի բաներ չկան: Իրանց համար կարևոր ա՝ ի՞նչ կյանքով ա տվյալ անձն ապրում և արդյոք դա համընկնու՞մ ա մյուսի նպատակներին ու ապրելակերպին: Եթե չէ, ավելի լավ ա մարդ ա իր ճամփով գնա: Կուզեի, որ էս ամենն արևելյան հասարակության գլուխը մտներ:

[StrangeLittleGirl]

- Ես մի հայ ուրոլոգի գիտեմ: Կինը գինեկոլոգ է:
- Հա, տարածված բան է Հայաստանում:
- Օրինակ ես չէի ուզի, որ կինս գինեկոլոգ լինի: Կուզեի, օրինակ, հոգեբույժ կին:

Մանրամասները հաջորդիվ

[StrangeLittleGirl]

Մարդիկ կան, հարց տալու տաղանդ ունեն: Էդ մարդկանց տված հարցերի արդյունքում ամեն ինչ տեղն ա ընկնում, հասկանում ես, թե ինչից ես վախենում, ինչն ա քեզ անհանգստացնում:

Ուրեմն էսօր գրադարանում նստած թեզս էի բզբզում: Էլ անելու բան չկար, բայց շարունակում էի կետ-ստորակետ գրել-ջնջել, էնքան որ չուղարկեմ: Մեկ էլ որտեղից որտեղ Քրինան հայտնվեց: Տեսավ լարված եմ, վախենում եմ թեզս ուղարկել:
- Գնահատականի՞ց ես վախենում:
- Չէ,- ղեկավարիս շատ լավ իմանալով գիտեմ, որ ոչ մի լավ բանի չարժե սպասել:
Մի քիչ մտածեց-մտածեց, հետո.
- Գո՞հ ես քո արած աշխատանքից:
Ու այստեղ՝ էվրիկա՜: Վերջապես հասկացա, որ առաջին հերթին ինքս ինձնից եմ դժգոհ, դրա համար լարված եմ: Հաջորդ վայրկյանին ուղարկեցի թեզիս վերջնական սևագիրը: Ինչ լինում է, լինի:

[StrangeLittleGirl]

Մտածեցի էսօր ճաշի համար ձկնաշուկայի կողմերն իջնել, որովհետև պիտի փոստ էլ մտնեի:

Մինչև փոստը մի գրախանութ կա: Իմ ամենալարված, ներվային պահերին միշտ մտնում եմ էնտեղ ու շուրջս նայում: Հիմնականում բան չեմ առնում, առնելիս էլ բացիկ-մացիկ, ոչ մի գիրք:

Ճիշտ ա՝ էսօր հեչ էլ լարված ու ներվային չէի, բայց մտածեցի, որ մինչև Խրոնինգենից գնալս գուցե այլևս չհասցնեմ էդ գրախանութը մտնել: Գուցե արժե մի հինգ րոպեանոց պտույտ կատարել ներսում:

Էդպես, մտա մի վերջին անգամ գրքերի հոտը շնչելու, օրացույցների նկարներն ուսումնասիրելու, բացիկներով հիանալու: Մեկ էլ զգում եմ՝ ոտքերս գլորվում են ուղիղ դեպի էն բաժինը, որը սովորաբար չեմ մտնում. հոլանդերեն գրականություն: Սկզբում Օրվելի 1984-ն ա աչք ծակում: Ինչի՞ս ա պետք, էն էլ հոլանդերեն: Էն ա, քաշել եմ քինդլիս մեջ, մոտ ժամանակներս կկարդամ: Մի քիչ էլ աչքերով աջ ու ձախ, մեկ էլ տեսնեմ՝ Քոնի Փալմենի երեք գիրք կա:

Ուրեմն բացատրեմ: Քոնի Փալմենը բավական հայտնի հոլանդացի գրող ա: Էնքան հայտնի, որ առնվազն անգլերեն ու ռուսերեն թարգմանվել ա: Մի քանի տարի առաջ պապաս հա ասում էր՝ կարդա իրա գործերից (դե համ էլ որ Հոլանդիայի վրա տարած էի), անգամ մի անգամ ռուսերեն թարգմանությունը տվեց: Բայց տենց էլ չկարդացի, ախպերս կարդաց: Վերջին ժամանակներս իրան շատ եմ հիշում, հատկապես երբ հոլանդացիների հետ եմ գրականություն քննարկում: Ու հա ասում եմ՝ չկա-չկա, օրիգինալով կկարդամ: Իսկ քանի որ հոլանդերենս կրիայի քայլերով էր առաջ գնում, օրիգինալով կարդալը հա հետաձգվում էր:

Վերջերս գրախանութներում հաճախ եմ իրա գրքերը տեսնում: Բայց հա խուսափում եմ առնելուց. նախ ավելորդ ծանրություն չեմ ուզում, հեսա տեղափոխվելու եմ: Հետո, մի տեսակ ավելորդ ծախս ա. բա որ տենց էլ չկարողանա՞մ կարդալ: Դե էլ չեմ ասում, որ ինչ քինդլս առել եմ, ընդհանրապես թարգել եմ ինձ գրքերով ծանրաբեռնելուց: Ու էդպես հա ինքը մնում էր...

Էսօր որ տեսա երեք գիրք կա, մտածեցի՝ըհը, փաստորեն ընտրության հնարավորություն էլ կա: Հերթով վերցրի, շոշափեցի: Ընտրեցի... ամենաթեթևը Բացեցի, սկսեցի կարդալ: Հա, ոչինչ, հասկանում եմ: Եթե բառարան էլ ձեռքիս տակ լինի, ընդհանրապես խնդիր չի լինի: Վերջ, առնում եմ էս գիրքը, քանի չեմ փոշմանել:

Մոտենում եմ վաճառասեղանին: Ուրեմն սենց. կյանքիս մեջ առաջին անգամ հոլանդերեն գիրք եմ առնում, ուրեմն պիտի նենց անեմ, որ ոչ մի վայրկյան չջոկի՝ արտասահմանցի եմ, չանցնի անգլերենի: Էդ նշանակում ա ոչ միայն պետք ա հոլանդերեն խոսել, այլև հոլանդացի ձևանալ: Բարդ գործ ա իմ մուգ մազերով ու կարճ բոյով:

Վերջը, կարճ կապեմ, հասա նրան, որ ոչ մի անգլերեն բառ չասեց վաճառողուհին: Փալմենի գիրքն ուրախ-ուրախ պայուսակս դրեցի ու գնացի փոստ՝ հիշելով վեց տարի առաջվա ծննդյանս օրը, երբ ընկերներիցս մեկն ինձ հոլանդերեն-ռուսերեն բառարան էր նվիրել: «Ես սիրում եմ անպետք նվերներ տալ»,- ասել էր:

[StrangeLittleGirl]

Էս մեր սպորտ կենտրոնում երեք սրահ կա, մեկը յոգայի, մեկը աերոբիկայի, իսկ երրորդն էդ մյուս երկուսի արանքում ա, որտեղ ժեշտերն են դրած ու հեծանիվները: Էդտեղ միշտ բարձր դըքցը-դըքցը երաժշտություն ա հնչում:

Ուրեմն էսօր էնտեղ եմ, մեկ էլ լսեմ՝ ծանոթ երգ ա գնում էդ մեջտեղի սրահում: Ոնց որ անգլերեն լիներ: Մտածում եմ՝ այ Սիրուշո-Սիրուշո, ամոթ քեզ, փաստորեն էս պրեգոմեշը թխել ես ուրիշից: Քայլեցի էդ կողմ, որ լավ լսեմ: Մեկ էլ մազերս բիզ-բիզ կանգնեցին, որովհետև ոչ ավել-ոչ պակաս հենց ինքն էր՝ Սիրուշոն: Վազում եմ հետ յոգայի սրահ, Ջանեթին ասում եմ՝ արի՜, հայկական երգ են միացրել: Վազելով էկավ, լսեց-լսեց, մեկ էլ ասում ա՝ ինչի՞ մասին ա էս երգը: Բա ես հիմա ո՞նց բացատրեմ:

Բայց սաղ հեչ, ակումբում էդքան քլնգեցինք, մարդու երգը Հոլանդիա ա հասել

[StrangeLittleGirl]

Մամաս նոր մի հատ հոդված ուղարկեց ինձ: Ասում ա՝զգույշ կլինես: Ասում եմ՝զգույշ լինելը ո՞րն ա, եթե տեռորիստը որոշի գնացքը գմփցնել, ու՞ր պիտի փախնեմ: Ու զզվելի էն ա, որ էս սաղ շուխուռ անողն ԱՄՆ-ն ա:

Վախենում եմ ասել՝ ԱՄՆ-ի օդերն են: Բա որ իսկականի՞ց գմփամ: Տենց լինում ա, չէ՞, որ մի բանի չես հավատում, գլխիդ ա գալիս: Մի խոսքով, ինչ լինում ա, լինի: Խելոք-խելոք կնստեմ բոլոր գնացքներս:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ նայում եմ՝ ինչ որոնումներ են մարդկանց բերում իմ բլոգը: Ինչ անհեթեթ բառ կամ արտահայտություն ասես չես տեսնի: Էսօր էլ նայեցի, մեկ էլ տեսնեմ՝ ինչ-որ մեկը «Թորի Էյմոս» է փնտրել: Նենց լավ զգացի: Ուրեմն էնտեղ ինչ-որ մի տեղ մեկ ուրիշն էլ կա, որ նույն երաժշտությունն է լսում, ինչ ես:

Հետաքրքրությունից դրդված ես էլ «Թորի Էյմոս» գուգլեցի: Բերեց իմ զանազան-զարմանազան բլոգները ու մեկ էլ ինչ-որ erkusov.am: Մտա կայքը, տեսնեմ՝ բուռն գիշերվա երգեր են թվարկված: Ջղայնացա: Ախր Թորին չափից դուրս բարձրակարգ է նման ախմախ կայքում հայտնվելու համար: Ուրեմն էնտեղ ինչ-որ մի տեղ ինչ-որ մեկը բուռն գիշերվա երգեր էր փնտրում:

[StrangeLittleGirl]

Բարի լույս, Խրոնինգեն: Ինձ մնաց քսանչորս ժամ:

[StrangeLittleGirl]

Վաղուց էսպես ինքս ինձ հետ չէի մնացել: Կարոտել էի ինձ: Էդ առիթով երևի վաղը երեկոյան միասին ընթրենք ռեստորանում:

[StrangeLittleGirl]

Անցյալ տարի բլոգումս գրել էի, որ մենակ Հայաստանում ինքնավստահ: Մտածում եմ՝ հիմա ահագին բան է փոխվել էս մի տարվա ընթացքում, ու անգամ օտար երկրներում ամեն հարցում պատրաստ եմ իմ իրավունքների համար կռիվ տալ:

Ուրեմն էս ամառային դպրոցի հյուրանոցի համար մեզ գրել էին, որ ժամը երկուսից կարող ենք չեքինվել, իսկ շուտ գալու դեպքում կարող ենք ճամպրուկները թողնել, գնալ ֆռֆռալ, հետո գալ չեքինվելու: Դե ես էլ էնպես էի հաշվարկել, որ Լյուբեկից Բեռլին հասնեմ երկուսից հետո, բայց համ էլ որ ժամանակ ունենամ լողանալ, դզվել-փչվել, որ բարի գալուստին ներկայանալի տեսք ունենամ:

Բեռլինում երեկ անսովոր շոգ էր: Քրտինքի մեջ կորած 30 կիլոյանոց ճամպրուկս քարշ տալով մի կերպ հասա հյուրանոց: Ընդունարանի աշխատողն ասեց, թե սենյակս պատրաստ չի, պիտի սպասեմ: Հարցրի՝ ինչքան: Ասեց՝ մի ժամ, բայց կարող եմ իրերս թողնել, գնալ, ֆռֆռալ: Մի ժամից չորսն էր լինելու, իսկ հինգին արդեն քաղաքի մեկ այլ հատվածում բարի գալուստն էր: Էստեղ ես ամենայն քաղաքավարությամբ, բայց ներսից ահավոր ջղային ասացի.
- Էդպես չի լինի: Մեզ ասել են՝ ժամը երկուսից, իսկ ես դեռ պիտի լողանամ ու պատրաստվեմ:
Տղան ներողություն խնդրեց և անմիջապես մեկ այլ սենյակ տրամադրեց:

Հաջորդ օրն իմացա, որ ամառային դպրոցի մասնակիցները, որոնք բոլորը, ի դեպ, արևելյան Եվրոպայից են, լսելով, որ պիտի սպասեն, խելոք-խելոք ենթարկվել են:

[StrangeLittleGirl]

Ամառային դպրոցի բելառուս մասնակցուհի երբ իմացավ, որ ռուսերեն գիտեմ, հանգիստ անցավ ռուսերենի ու սկսեց իր հիացմունքն արտահայտել Բեռլինի մասին: Դա հույզի մի տեսակ է, որ ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հասկանալ, որովհետև Բեռլինն ատում եմ:
- Գեղեցիկ քաղաք է,- եզրափակեց:
- Իսկ ես էդպես չեմ կարծում,- համեստորեն հակառակվեցի:
- Գիտեք, ես մի քանի երկրներում եմ եղել, օրինակ՝ Բելգիա, բայց Բեռլինն ուրիշ է:
Լայն, շա՜տ լայն ժպտացի ու ոչինչ չասացի:

[StrangeLittleGirl]

Ահավոր-ահավոր տարօրինակ զգացողություններ: Հենց նոր անձնագրումս հայտնվեց ԵՄ-ն լքելու կնիքը: Վերջին տասը օրերն ահավոր գժական էին: Հիմա վերջապես ժամանակ ունեմ ինքս ինձ հետ մնալու ու անցած երկու տարիների մասին մտածելու: Ինձ մի ասեք, ես գիտեմ, որ էշություն եմ անում: Ահավոր վախենում եմ, ահավոր:

Հիսունհինգ րոպեից ինքնաթիռս կշարժվի: Ու ես պիտի մի կերպ արցունքներս թաքցնեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ճամպրուկս տեղադրեցի սենյակիս կենտրոնում ու սկսեցի դատարկել: Զգացի, որ խեղդվում եմ: Սենյակում շարժվելու տեղ չկար: Ուզեցի փախչել էնտեղից:

Մի կերպ ինձ ստիպելով դատարկեցի ճամպրուկի պարունակությունն ու տեղադրեցի պահարաններում, որոնք արդեն լիքն էին ուրիշի շորերով ու գրքերով: Ինձ ներվայնացնում էր այդ ուրիշի ներկայությունը: Նրանից ազատվել էր պետք: Ցավոք, էդ ուրիշը երկու տարի առաջ ես էի:

[StrangeLittleGirl]

Իսկ էսօր ուղեղիս մեջ ուղղակի չէր տեղավորվում, թե ես ոնց եմ սիրահարված եղել նրան: Մտածում եմ` ինչ անճաշակն էի:

[StrangeLittleGirl]

Չէ բայց կարո՞ղ ա իսկականից մի բան էն չի: Կարո՞ղ ա ինչ-որ բան սխալ եմ հասկանում, ինչ-որ բան սխալ գնա ընթացքում: Չգիտեմ, հավատս չի գալիս, որ ամեն ինչ էսքան լավ ա: Կարո՞ղ ա մի պահ գա, որ հիասթափվեմ:

Մարդիկ միշտ ասում են` Հայլուրն ուրիշ Հայաստան ա ցույց տալիս: Բայց պիտի ասեմ` Ֆեյսբուքն էլ ա ուրիշ Հայաստան ցույց տալիս: Իսկ ես ուզում եմ իրականության մեջ լինել: Ու ինձ դուր ա գալիս էդ իրականությունը, դա բնավ զզվելի չի, դրանից բնավ փախչել պետք չի:

Ուզում եմ հավատալ, որ Դիլիջանում ամեն ինչ լավ ա լինելու