Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Թեյը սովորականից քաղցր ստացվեց, բայց նա նշանակություն չուներ. կոկորդս քերում էր, և ես պետք է այն խմեի:

Սենյակիս հատակին պառկած նայում էի կարմիր բաժակին, որի պարունակությունը հազիվ մի քանի րոպեն մեկ էր հայտնվում բերանիս մեջ: Լույսը չէի վառել: Իսկ արցունքներն այնքան էին հոսել, որ ամբողջ թևս թրջվել էր, քիթս՝ փակվել:

- Բյու՛ր, շատ համով թեյ ես սարքել,- կողքի սենյակից լսեցի մորս ձայնը:
Իսկ ես շատ լավ գիտեի, որ նա դա ասաց ինձ մխիթարելու համար, որ քաղցր թեյ չի սիրում, և ես սովորականից շատ էի շաքարավազ լցրել:

Կանգնեցի աթոռիս վրա և պահարանի վերևի դարակից ալբոմս հանեցի, որտեղ Անգլիայի ու Իսպանիայի նկարներն էին: Հիշում եմ՝ 200 տեղանի ալբոմ էի գնել ու պատրաստվում էի երկու ճամփորդություններիս լուսանկարներն էլ այնտեղ տեղադրել: Անգլիան 79 էր, իսկ Իսպանիայինը 250-ից ավելի էր, բայց պետք է ընտրեի տպելիքները: Առանց հաշվելու հանեցի, բերեցի, սկսեցի դասավորել ալբոմիս մեջ: Դուրս եկավ՝ 121 հատ է: Ուղիղ:

Հա՛, էդպես հանեցի ալբոմս… Սկզբում Լոնդոնն էր: Թաուեր բրիջն էր մի հազար կողմից, հազար դիրքով, մենք էինք… Ռիհամին տեսա, կարոտեցի: Հիշեցի, որ աղջիկներին Եգիպտոս մեկնել խորհուրդ չեն տալիս:

Հետո գալիս էին հիվանդ նկարներս: Ասում են՝ մարդիկ կյանքի մեջ մեկ-երկու անգամ են գրիպ տանում, իսկ մնացածներն այլ սուր շնչական վարակներ են: Ա՛յ, այդ մեկը հենց գրիպ էր՝ իր ամբողջ դասական նշաններով: Նույնիսկ կարող եմ ասել, որ միջին ծանրության ձևն էր:

Հետո հասա Իսպանիային… Կարդում էի նկարների կողքերի մեկնաբանությունները: Հավես էր: Հյուրասենյակի լույսն անջատվեց: Ես մթության մեջ մնացի: Բայց դա չէր խանգարում. շարունակում էի տեսնել իմ հիանալի օրերը:

Ինձ այսօր հարցրին.
- Արտասահմանում կապրեի՞ր:
Դրական պատասխանից հետո.
- Նույնիսկ Իսպանիայու՞մ:
Իսկ ես հենց այնտեղ կապրեի: Մի՞թե իզուր եմ իսպաներեն սովորում: Էլ չեմ ասում, որ ոչ մի քաղաք էնպես չեմ կարոտում, ինչպես Սևիլյան:

Բաժակս վերցրի գետնից: Արդեն սառել էր: Մի կում էլ արեցի: Այլևս չեմ ուզում էս տանն ապրել, բայց գիտեմ՝ բավական է կես բերան այդ մասին մորս ասեմ, և հարցն անմիջապես կփակվի: Միակ լուծումն արտասահման մեկնելն է, իսկ դրա համար շատ բան է պետք: Դրանից առաջ պետք է նախ համալսարանն ավարտեմ:

Փորձում եմ հարցի պատասխանը գտնել. ինչի՞ց եմ փախչում: Ես արդեն գիտեմ, որ դրանք հայերը չեն, ես չեմ, նա չէ, շատերը չեն: Հիմա հասկանում եմ, որ մի բառով ասել հնարավոր չէ: Առանձին-առանձին երևույթներից, մարդկանցից, դեպքերից եմ փախչում, բայց դրա մասին հետո կգրեմ:

Բաժակս վերցրի ու տեղափոխվեցի հյուրասենյակ, կոմպը միացրի: Ուզեցի մի կում էլ անել: Դատարկ էր:

[StrangeLittleGirl]

Փոքրի՛կ, քեզ կպատմե՞ն, թե ինչպես լույս աշխարհ եկար, թե որքան թույլ ու անօգնական էիր կյանքիդ առաջին պահերին: Եվ այնքա~ն անտարբեր էիր. ասես քեզ համար միևնույն լիներ, որ դուրս ես եկել քո մութ ու ապահով տարածքից: Ընդհանրապես չէիր շարժվում, ինչպես սովորաբար լինում է պորտալարը կտրելուց հետո:

Սենյակում լռություն էր տիրում, բայց բոլորը լարված էին, կյանքիդ համար էին պայքարում՝ ամեն մեկն իր ձևով: Մենք՝ ուսանողներս, պատի տակ քաշվեցինք ու սուսուփուս հետևեցինք կատարվածին: Ես չգիտեմ՝ մյուսները ոնց, բայց ես մտքիս մեջ աղոթում էի քեզ համար: Այնպե՜ս էի ուզում, որ ապրես: Իսկ մայրդ, ծննդաբերությունից հետո բավական թուլացած ու հոգնած, փորձում էր հասկանալ, թե ինչ է կատարվում սենյակի մյուս ծայրում: Ու միայն որոշ ժամանակ անց լսվում է քո՝ այդքան սպասված ճիչը:

Դու գիտե՞ս, թե որքան ես սպասել մինչև լույս աշխարհ գալդ, և մայրդ ինչքան է տանջվել: Դա ավելին էր, քան սովորական ծննդաբերներինը: Քեզ կպատմե՞ն, որ չնայած այս ամենին, նա քաջաբար պայքարում էր, ոչ մի ծպտուն չէր հանում, չնայած ահավոր ցավերին: Չէր հանձնվում, չնայած ուժասպառ էր լինում:

Ու գուցե շա՜տ տարիներ անց, երբ դու արդեն մեծ մարդ կլինես, պատահաբար հանդիպենք, բայց ո՛չ ես, ո՛չ դու չենք իմանա, որ հանդիպել ենք քո կյանքի առաջին րոպեներին, ավելին՝ լսել եմ սրտիդ բաբախը մինչև լույս աշխարհ գալը: Չէ՞ որ անունդ չգիտեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ամեն անգամ սենյակս հավաքելիս կանգ եմ առնում բազմաթիվ ալբոմներիս վրա, թերթում էջերը, մտքիս մեջ վերականգնում անցած պատկերները, վերհիշում ապրածս… Եվ դա այնքա՜ն հաճելի է… Խմբեցիներիս հետի լուսանկարը երկրորդ կուրսում կենսաքիմիայի ամբիոնում: Ես նստած եմ սեղանին, մյուսները՝ շուրջս: Հետո մեկ ուրիշը նույն տարվա: Պառկած եմ սեղանին, մյուսները՝ շուրջս: Հինգերորդ կուրսի լուսանկարը. դեկտեմբեր, 2007: Ես պառկած եմ սեղանին, մյուսները՝ նստած…

Բայց երբ հասնում եմ որոշ էջերի, արագ թերթում եմ, հայացքս փախցնում: Եվ երբ բացում եմ օրագրիս նույն հատվածները, կարդալ չի լինում. աչքերս լցվում են: Իսկ ավելի վաղ անցյալին հիմա հանգիստ եմ նայում. հեքիաթի նման է, ասես չի էլ եղել: Այնուամենայնիվ, լուսանկարներն այրել չի կարելի. մի օր գուցե դրանք էլ հաճելի դառնան կամ այնքան օտար, որ քեզ թվա՝ կեղծ են:

[StrangeLittleGirl]

Ընդհանրապես, հազվադեպ է պատահում, որ որևէ մեկի ստորագրությունը տպավորություն թողնի ինձ վրա: Իսկ երբ այն ռուսերեն է լինում, սովորաբար չեմ էլ կարդում: Բայց այսօր, չգիտես ինչու, աչք ծակեցին հետևյալ խոսքերը.
Хочется быть доброй, а из-за таких как вы, ничего не получается.
Միանգամից հիշեցի, թե ինչպես էի բոլոր կողմերից հարվածներ ստանում, թե ինչպես էին մեկը մյուսի հետևից ինձ մեղադրում, իսկ արցունքների հոսքը պարզապես չէր դադարում: Ու դրանց հետ մի հարց պոկվում-ընկնում էր, խառնվում թաց բարձիս. «Ինչու՞ եմ այսքան վատը»: Հետո մի քիչ փոխվում էր հարցս, դառնում. «Ինչու՞ եմ այսքան վատը… այստեղ»:

Ու ես գիտեմ. մարդուն հնարավորություն տուր, և նա լավը կլինի կամ էլ գոնե այդպիսին կդառնա: Սուտ կլինի, եթե ասեմ, որ իմ կյանքի մնացած բնագավառներում պարզ հարաբերություններ են, որ ամեն ինչ շատ հեշտ է ընթանում: Բայց մի խումբ մարդիկ պետք է որ այդպես կարծեն իրենք իրենց արդարացնելու համար: Իսկ ես հո գիտեմ, որ իմ յուրաքանչյուր վայրկյանը պայքար է, որ անընդհատ բախվում եմ ամենատարբեր բնույթի մարդկանց հետ ու կարողանում եմ հաղթել: Ավելին՝ ուժեղ, լավը, բարի լինել, որովհետև այդ հնարավորությունն ինձ տալիս են:

Այսօր քայլում էի 2008-ի վրայով: Չնայած ահավոր դժվար պահերին, պետք է խոստովանեմ, որ, այնուամենայնիվ, հրաշալի տարի էր: Դեռ ավելի մանրամասն կամփոփեմ արածներս ու չարածներս, ասածներս ու զսպածներս, չիրականացած երազանքներս ու չսպասված իրադարձությունները, բայց շատ կարճ կարելի է նշել, որ հանգիստ խղճով մտնում եմ 2009. 2008-ը հաղթանակների տարի էր:

[StrangeLittleGirl]

Տանը բոլորը քնած էին: Ես ցանկացա պարել: Փնտրեցի անլար ականջակալները, բայց չգտա: Որոշեցի եղած մի մետրանոց լար ունեցողով բավարարվել: Ոտքի կանգնեցի: Կոմպի մոտ երկար նստելուց մեջքս ցավում էր:
Երգն իմ կարոտ է իմ մեջ արթնացած
Աչքերս փակեցի:
Երգս թռչնակ է թևերը պարզած
Թևերս պարզեցի:
Որ պիտի թռչի հեռու
Փորձեցի թռչել:
Բայց պիտի վերադառնա միշտ քեզ մոտ:
Պատկերացրի՝ ինչ-որ մեկը պարում է ինձ հետ:

Երբ քեզնից հեռու-հեռու եմ լինում
Շարժվում, պարում եմ ընդամենը մեկ մետր տրամագծով:
Քո խորհրդավոր կարոտն է տանջում
Մոռանում եմ պարընկերոջս:
Իմ փոքրիկ քաղաք
Այտերս տաքացան. արցունքներն են:
Դու քեզ մոտ ես կանչում:
Իմ քաղաք, ե՞րբ պետք է քո կապանքներից ազատվեմ:

[StrangeLittleGirl]

If I was unhappy, I could be someone you would still care about... (Sheryl Crow)
Քիչ առաջ, երբ բլոգումս փնտրում էի պատմվածքներիցս մեկը, հետաքրքրությունից դրդված կարդացի նույն ժամանակվա այլ գրառումներ նույնպես: Ես սարսափեցի այդ -դիակահոտից: Ցնցվեցի, երբ հասկացա, որ 2007-ին պարզապես չէի ապրում: Իզուր էին մարդիկ մեղադրում, թե մեռելների հետևից շատ էի ընկնում: Ախր ես հենց էդպես էլ կայի. քայլող դիակ:

Հիմա, երբ հիշում եմ այդ ամենը, զգում եմ, որ աշխարհում ոչինչ չի կարող ստիպել, որ վերապրեմ այդ ամենը, նույնիսկ լավ գործեր ստեղծելու գայթակղությունը: Կապույտ պիժանաս հագած անքուն գիշերներից հետո, երբ բարձս թրջվում էր, իսկ դրանից մազերս կպչում էին գլխիս, և ես հայելու մեջ ինձ չէի ճանաչում, իմ լավագույն պատմվածքներն են գրել: Բայց դրանք ոչինչ չարժեն… Զրո են կյանքիցս գնացած օրերի, ամիսների համեմատ: Մի՞թե ավելի լավ չէ ժպտալ, երբ առավոտյան արևի շողերը դեմքիդ են հանգրվանում, ոչ թե գլուխդ թաղել բարձի մեջ՝ թաղվելով սպանիչ խավարի մեջ:

Մի՞թե չարժե հպարտանալ, որ, այնուամենայնիվ, կյանքս նորից գտա, դժոխքից վերդարձա, հոգեվարքից հետո ծնունդ առա: Երբ հետ եմ նայում, 2007-ն ամբողջությամբ հոգեվարք էր, իսկ 2008-ը դրա հետևանքները վերացնելու տարի: Նույնիսկ զարմանում եմ, թե ինչպես կարողացա փրկվել խելագարության ճիրաններից… Մաշկիս վրայով սահող դանակը, որն իրականում ներսից էր սահում, կատվախոտի դատարկ շշերը, հիստերիայի նոպաները, որոնք, ի տարբերություն դասականի, տեղի էին ունենում առանց հանդիսատեսի ներկայության… Եվ այդ ամենը ջնջվեց, մոռացվեց: Միակ ապացույցը, որ երբևէ եղել է, չարաբաստիկ բլոգս է: Բայց ես ոչինչ չեմ վերացնի: Դրանք փաստաթղթեր են… Մահվան թղթեր:

Ու գիտեմ, որ շատերը սիրում են ինձ դժբախտ տեսնել: Ընդունում են ինձ հենց այդպիսին: Եվ երբ երջանիկ ժպիտ են տեսնում դեմքիս, շտապում են որոշել, որ ինքնախաբեություն է կամ էլ խելագարի տրամադրության կտրուկ փոփոխություն:

Եվ ես գրկում եմ հիանալի 2008-ը, այնտեղից վերցնում ունեցածս մեծ ուժը, երջանկությունը, սերը, լույսը, վերածնունդը, սլանում առաջ, սավառնում 2009-ի կապույտ երկնքում: Ես ծնվել եմ, որ հաղթող լինեմ:

[StrangeLittleGirl]

Եթե ես չզբաղվեմ մամայիս գրքի ռեկլամով, երևի ոչ մեկի մտքով չի անցնի: Բայց նույնիսկ եթե համը որևէ մեկի բերանը գցեմ, ցավով պիտի ասեմ, որ ոչ մի տեղ չի վաճառվում: Խանութներ տարված առաջին խումբը վաճառվեց-վերջացավ: Դրանից հետո ոչ ոք չզբաղվեց էդ հարցով: Գրքերի մնացած օրինակները մնացին մեր տանը՝ պահարաններից մեկում: Ես էլ ժամանակ առ ժամանակ կարդում եմ ու հիանում. մամաս իսկական գրող է: Համոզում եմ, որ երկրորդը գրի: Չի լսում: Բայց ասում է, որ կազմակերպենք, գրքերը վաճառենք, ստացված եկեամուտն էլ մեր գրպանը դնենք: Կյանքում նման գործով չեմ զբաղվել, ռիսկ չեմ անում: Բայց փոխարենը առիթի դեպքում աջ ու ձախ նվիրում եմ: Ուզում եմ, որ հնարավորինս շատ մարդ տեսնի, թե ինչքան լավ է մայրս գրում:

Էսօր էլ մի հոդված կարդացի: Մորս գրքի մասին էր: Էդ թերթը երևի դարակները դասավորելիս էր մայրս գտել: Հին էր ու դեղնած: Հեղինակը մորս կուրսեցին էր: Կարդացի, կարդացի, բայց կոնկրետ վիպակին վերաբերող որևէ բառ չգտա: Ոնց որ տարիներ շարունակ ինչ-որ զայրույթ կուտակած լիներ մեջը, իսկ «Թաց քաղաքը» (այդպես է կոչվում գիրքը) ընդամենը խթան է դարձել, որ էդ ամեն ինչը դուրս թափվի:

Ինչևէ, որովհետև մորս գիրքը գիշեցի Լուսինի բլոգում իր ծննդյան մասին կարդալիս, որոշեցի այստեղ տեղադրել հենց այն հատվածը, որտեղ ես եմ լույս աշխարհ գալիս.
«Հանրակացարանից մինչև Մոսկվա հանրախանութի հետևն ընկած ճանապարհը, որով հազար անգամ անցել էի, այլևս խորհրդանշական դարձավ ինձ համար: Դա իմ մայր դառնալու ճանապարհն էր: Բայց անգիտակից վիճակ էր: Ոչ ոք չէր ասել, թե ինչպես պետք է պահեի ինձ:
Ամեն ինչ շատ տարօրինակ էր: Ինձ թվում էր, թե սխալմամբ գժանոց են բերել: Նստարաններին, մահճակալներին, միջանցքներում՝ գազանանոցի հյուսիսային արջերի նման, անընդհատ գալարվող ու ճչացող, սպիտակ անթև գիշերազգեստներով կանայք էին: Ասես սատանա տեսած լինեին: Օդը տաքությունից գվվում էր: Նրանք, ինչ խելքներին գալիս էր, ճչալով դուրս էին թափում, իհարկե ռուսերեն: Ես կուչ եկա: Ամաչում էի ճչալ: Այն էլ՝ հայերեն: Ցածր շշնջում էի՝ Վահա՜ն: Վահա՜ն… Իրականությունից լրիվ վերացել էի: Ես էլ էի ինձ խենթի տեղ դրել: Քրտինքը ճակատիցս ծորում էր, ու չգիտեի, թե հետո ինչ է լինելու: Բայց պարզվում է, որ այնտեղ բոլորիս մասին տեղյակ էին: Դժոխքի վերակացուի նման մեկը գնում-գալիս էր, ստուգում էր մեր որոշ մասերը, ինչ-որ տարօրինակ չափսեր էր ասում՝ մեկ էլ մեկնումեկի թևից բռնած, շտապեցնելով վազեցնում ինչ-որ տեղ: Հետո իմացա, որ դա ծնարանն էր: Ճերմակ խալաթավոր մի տղամարդ ուսիցս բռնեց ու տարավ: Թղթեր էր լրացնում:
- Քանի՞ տարեկանում ես ունեցել առաջին սեռական հարաբերությունը:
- Քսանմեկ:
- Մարդու գնալը չեմ ասում, սեռական հարաբերություն ունենալն եմ ասում:
- Քսանմե՛կ:
Շշմած նայեց դեմքիս, հայացքի մեջ լպիրշ բան կար՝ բավական լավիկն ես, այդ ինչպե՞ս եղավ, որ այդքան ժամանակ…
Քթիս տակ հայերեն մռթմռթացի՝ իմ սև սիրտը, քո վարդագույն հարցերը:
Հասկացավ: Հայ էր:
- Դե լավ, լավ, պի՞նդ կաց: Ի՞նչ ես գույնդ գցել:
…Երբ աղջկաս բերեցին ինձ մոտ՝ կերակրելու, ուզում էի ճչալ՝ սա իմ երեխան չէ: Ծննդաբերելիս ես ուրիշ երեխա էի տեսել, փակ աչքերով՝ դարձյալ անճոռնի մռութով, կարմիր էր ու վիզն էլ չէր պահում: Այս մեկն էլ պակաս անճոռնի չէր, ու երբ աչքերը փակեց, տեսա, որ նույն երեխան էր: Ինձ թվաց, թե աննորմալ երեխա եմ ունեցել, որովհետև առանց ատամների պստլիկ մսագունդն ավելի շատ կենդանի էր հիշեցնում, քան մարդ: Նրա աչքերը բութ անթափանցությամբ գլորվում էին այս ու այն կողմ: Իրեն հասակակից քաչալների կողքին առատ երկար մազեր ուներ: Մի բան միայն հրաշալի գիտեր՝ կուրծք վերցնել: Նա ուզում էր ապրել, ու դա առաջին բանն էր, որ ես հասկացա. ամեն ինչի գնով, իմ կյանքի գնով անգամ, նա պետք է ապրի: Ես ուզում էի, որ նա ապրեր, ու լավ ապրեր, և անպայման՝ իմ շնորհիվ: Ես դրանից խեղճացա: Նրա համար պատասխանատու լինելը տակնուվրա արեց իմ բնությունը: Ես չկայի: Կար կուրծք ուտող ու գիշերը չքնող անհանգիստ երեխա, տակաշորերով լիքը լվացքի պարան ու անվերջ քննություններ, քննություններ, մեկ էլ՝ Վահանի դժգոհությունը, որ չենք թողնում իրեն հանգիստ ու ազատ ապրել կամ գիշերը քնել: Այդ ժամանակվանից ես արդեն, իրոք, չկամ»:

[StrangeLittleGirl]

Ու ես կսուզվեմ-կսուզվեմ…

Երբ անձրև էր գալիս, չէի ուզում վազել, թաքնվել: Եվ թրջվեցի, ու մինչև հիմա զգում եմ ոտքերիս սառնությունը, որովհետև պապիկս ջեռուցումն անջատել է. ապրիլ է: Հեռվից կլսեմ իմ ուրախ կչկչոցն ու անձրևի կտկտոցը, իսկ փողոցները՝ դատարկ, մարդիկ՝ այս ու այն ծածկի տակ պատսպարված:

Այն երկար-բարակ, անտանելի խառը երազներս իրականության շարունակությունն են, իսկ առավոտը հաջորդում է երազիս: Ես սովորականից ուշ կբացեմ աչքերս, որովհետև ժամանակ է պետք հեռավոր երկրներից իմ անկողին վերադառնալու համար: Ո՞վ ասաց, թե ես գիշերները չեմ ճամփորդում: Կարող ես ստուգել, թաքուն բացել սենյակիս դուռը: Կտեսնես ինձ՝ մռութս բարձի մեջ թաղած, վերմակով մենակ քամակս ծածկած, անուշ քնած: Բայց դու չգիտես, որ այդ պահին սարերի գագաթներ եմ նվաճում, սուզվում ծովի հատակը, պառկում ավազի մեջ, ջունգլիներում կորում, քամու հետ կռվում: Բայց ես մենակ չեմ: Տեսնում եմ նրանց, ովքեր, ի տարբերություն քեզ, հա՛, հենց քեզ, չեն վախենում մի գիշերում աշխարհ կտրելուց:

Եվ առավոտն իմ ճամփորդության շարունակությունն է, իսկ ցերեկը՝ վերջակետը անձրևի մեջ: Տե՛ս՝ մատներիս վրա նստել է կաթ-կաթ… Կսրբեմ, ու կջնջվի, կվերանա, իսկ ես կամ, ապրում եմ: Դու անձրևի կաթիլ ես:

Սա քո մասին է, բայց դու չես, ստեղծածդ տրամադրությունն է…

[Լավ ոստիկան]

Սիրում եմ նման տրամադրություններ ստեղծողներին...
Իսկ դու համոզվա՞ծ ես, որ նա վախենում է մի գիշերում աշխարհ կտրելուց: Գուցե նրան պե՞տք չէ այդ աշխարհը:

[StrangeLittleGirl]

Սիրում եմ նման տրամադրություններ ստեղծողներին...

Ես էլ: Բայց հաճախ նրանք այնքան վերացական արարածներ են…

[Լավ ոստիկան]

Բայց նույնիսկ իրական մարդկանց մոտ մենք սիրում ենք ոչ այն, ինչ նրանք իսկապես ունեն, այլ այն, ինչ մենք ենք նրանց վերագրում: Իմ կարծիքով այդ զգացմունքն է վերացական, անկախ արարածներից, ում հանդեպ այն տածվում է:

[StrangeLittleGirl]

Բայց նույնիսկ իրական մարդկանց մոտ մենք սիրում ենք ոչ այն, ինչ նրանք իսկապես ունեն, այլ այն, ինչ մենք ենք նրանց վերագրում: Իմ կարծիքով այդ զգացմունքն է վերացական, անկախ արարածներից, ում հանդեպ այն տածվում է:

Չէ՛, հարգելիս, տվյալ դեպքում կոնկրետ անձն է վերացական, որովհետև եթե ինձ շատ կոնկրետ հարց տան, թե ում էր ուղղված գրածս, ես կպատասխանեմ՝ չգիտեմ: Ու պատկերացրու, խաբած չեմ լինի:

[Լավ ոստիկան]

Սիրելի՛ս, չեմ ուզում փորձել նյարդերիդ ամրությունը և հարցնել, թե ում էր ուղղված գրածդ, բայց եթե քեզ իսկապես նման հարց տային, ապա ճիշտ պատասխանն է՝

... քեզ, հա՛, հենց քեզ....
Սա քո մասին է…

[StrangeLittleGirl]

Շատ ճիշտ է

[StrangeLittleGirl]

Մի քանի օր առաջ, երբ ընթերցասրահից դուրս եկա հերթական քնկոտությունս հաղթահարելու և Արմենին ասացի՝ գնում եմ թարմանալու, իսկ նա իրեն հատուկ հումորով և ազատությամբ հարցրեց՝ էնուրե՞զ, և ես պատասխանեցի՝ չէ՛, կոֆեին, և երբ իջա անատոմիկի կողքով, զգացի, որ էդ կողմերն անչափ շատ եմ սիրում: Բնական է՝ պետք է ուզած-չուզած հարազատ դարձած լիներ, որովհետև կյանքիս ամբողջ վեց տարի այնտեղ եմ անցկացրել:

Չնայած հատուկ խնդրեցի, որ թեյիս մեջ միայն մի գդալ շաքարավազ լցնեն, էլի քաղցր ստացվեց: Ուզում էր գույնի տոպրակը դեն նետել, բայց թույլ չտվեցի. «Թող մնա մեջը»: Իրոք, եթե թեյս սովորական ստացվեր, իմաստը կկորցներ, որովհետև ես ոչ թե հավեսի համար էի խմում, այլ՝ թարմանալու, իսկ դրա համար մուգ, շա՜տ մուգ թեյ էր պետք:

Ու քայլում էի նորից դեպի վերև՝ անատոմիկի մոտով: Էդ օրը մենակ էի, որովհետև Մարիային քույրը զանգել, «տեղ» էր կանչել, իսկ Լիլյան Ամերիկյան համալսարանում էր պարապում. մեր ընթերցասրահի ծանր օդը նրան վնաս էր: Ես ոչ մի դեպքում նրան չէի միանա, որովհետև այնտեղից օգտվելու համար պետք էր տարին 3000 դրամ վճարել: Եթե այդքան հեռու չլիներ, և վստահ լինեի, որ ինձ անհրաժեշտ բոլոր գրքերը կգտնեմ, փողերս չէի ափսոսա: Բայց միայն մաքուր օդի համար չարժեր… Էսպես եմ ասում, բայց էս մի քանի օրը պիտի գնամ, այնտեղ գրվեմ. կիրակի օրերը պարապելու տեղ չունեմ, իսկ այգիների համար դեռ ցուրտ է:

Ճամփին մի քանի կաթիլ թեյ թափեցի ձեռքիս, որովհետև ցրված էի, փողոցի անհարթությունները չէի տեսնում: Եղանակը հաճելի էր, բայց մի քանի ժամ առաջ անձրև էր եկել: Այդ ժամանակ Լիլյայի ու Մարիայի հետ «Լիստիկի» բացօթյա մասում նստած էի. հենց նոր Կապանից ժամանած ժենգյալով հաց էինք վայելում, մուգ թեյ խմում: Բայց մենք չթրջվեցինք, որովհետև «Լիստիկի» բացօթյա պատշգամբը ծածկ ունի վերևում: Եվ անձրևի աղմուկի տակ Լիլյան ասաց.
- Էրեխե՛ք, հրաշք ա, չէ՞:

Չէ՛, անձրևի հետք չկար. երկինքը պայծառ էր, թեկուզ արդեն մթնում էր: Թեյը ձեռքիս կանգ առա ու նայեցի Նորքի բարձունքներին, որոնց մասին երազում էի դեռ անցյալ գարունից: Բայց այլևս նույն կերպ չէի սիրում այդ թաղամասը: Այն ժամանակ անհամբերությամբ էի սպասում 2009-ի սեպտեմբերին, որ ամեն օր Նորքից ոտքով իջնեմ կամ նույնիսկ գլորվեմ:

Ու մտածկոտ նայում էի ճամփաներին, որոնցով անցել եմ ժպիտը դեմքիս կամ արցունքներով ողողված, մենակ կամ ընկերախմբով, մի անգամ նույնիսկ դասախոսիս հետ, գարնանն ու աշնանը, իսկ ձմեռն ու ամառը չեն տպավորվել, որովհետև դրանք Նորքի համար չեն:

Երբ նորից իջնեմ այնտեղով, և երբ արդեն սեպտեմբեր լինի, ես նույն հաճույքով չեմ վազի, աչքերս չեմ փակի ու չեմ երգի, որովհետև պարզապես նույնը չեմ լինի. դրանից ընդամենը երկու ամիս արդեն ամեն ինչից վերածված կլինեմ ոչնչի՝ ուսերիս կրելով մի ծանր բեռ, որը կոչվում է բժշկի դիպլոմ:

Նայեցի-նայեցի Նորքին ու որոշեցի. ես Հայաստանում չեմ մնալու: